Άλικος Γρίφος 

 

Το περπάτημά σου συρτό,

η ματιά νωθρή,

η σκέψη αλαφροΐσκιωτη.

Η ζωή σε φαρμάκωσε από νωρίς…

Ένας πατέρας που ταξίδεψε στο αιώνιο φεγγάρι,

μια μάνα πέτρινη από το λιθοβολισμό,

αδέλφια στην απέναντι όχθη.

Ψάχνεις το αντίδοτο στη μοναξιά…

Νομίζεις πως το βρίσκεις σε δύο-τρεις φίλους,

ένα τσιγάρο, μια αγκαλιά.

Όμως κάνει ακόμη κρύο, πολύ κρύο.

Καπνίζεις τ’ όνειρο,

όμως δε σταματάς να κρυώνεις.

Ανατριχιάζεις,

πονάς,

υποφέρεις,

χάνεσαι…

Γίνεσαι ένα απολιθωμένο φύλλο,

βορά στο βωμό των εξαρτήσεων

και  των παραισθήσεων…

Γιατί;