Γνώσεως Άγνοια 

Το ξέρω πως δεν θα 'λθεις απόψε,

τα λυτά μαλλιά σου αλυσίδες στο κορμί μου,

αχνοφέγγουν τ' όνειρά μας

κατρακυλούν στη σιωπή.

Το ξέρω πως ήσουν ένα τόσο δα μικρό αστέρι

στου ουρανού το περιβόλι

ανοιχτά διάπλατα μάτια

εκλιπαρούν για λίγο ουρανό.

Το ξέρω πως βιγλίζεις από μακριά άλλη θάλασσα

ποτισμένη με ασημόσκονη και υποσχέσεις

οι επιστολές του παρελθόντος παρέμειναν ακυβέρνητες.

Το ξέρω πως η ευτυχία όπως και η πίκρα

είναι στιγμές,

εσύ κι εγώ στο άρμα της μετεπιβίβασης.

Το ξέρω αλλά αγνοώ την αλήθεια...

Ή μήπως κατέχω την αλήθεια 

κι αγνοώ τη φονική χίμαιρα;

Λύτρωση...

Μόνο κοντά σου ηρεμώ,

αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο 

ο ουρανός κι η θάλασσα σ' ένα τρελό χορό

Επιπλέω στο κατάρτι της σιωπής

σαν ένα ψαροπούλι

που για την τροφή του αδημονεί

Στριφογυρίζω το πηδάλιο

ο νους μου αναστατώνεται

τόσα όνειρα, τόσες προσδοκίες

Πλησιάζω το λιμάνι

η λύτρωση με προσμένει

η θαλασσινή αύρα με κυκλώνει

 

Μια θάλασσα αχανής η ζωή μου

νηνεμία και καταιγίδα συμπορεύονται

μέχρι να τελειώσει κι αυτό το ταξίδι 

Επιτέλους αχνοφαίνονται τα πρώτα φώτα

στεριά ή θάλασσα,

όνειρο ή πραγματικότητα;

Κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει,

ίσως η ζωή από μόνη της 

τις δικές της άγκυρες δημιουργεί...

Άνδρος, Όρμος Κορθίου

 

Γεύσεως συνείδησις

Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα

ή μήπως τώρα ξεκινούν;

Αέναο το ταξίδι της ζωής

στα πέρατα της γής.

Οι άνθρωποι περιπλέκονται μεταξύ τους,

ερωτοτροπούν, βουλιάζουν, αναγεννιούνται.

Ψηφιδωτό ο νους απο τις πολλές σκέψεις,

ψηφιδωτό η σάρκα απο τα οργισμένα πάθη,

ψηφιδωτό η ψυχή από τα βασανιστικά διδάγματα.

Ο άνθρωπος φύεται για να ζει, όχι για να πεθαίνει...

Οι πίκρες μετουσίωση των λαθών

ενδυναμώνουν και καθοδηγούν.

Λυτρώνεται ο κόσμος γύρω μου,

μαζί του κι εγώ.

Ατενίζω της γεύσης το δώρο,

είναι το ήμαρ του σύμπαντος...

Άλικος ταξιδευτής

Στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας μπροστά

μέσα στη θάλασσα σωρεύονται τα όνειρά σου

όνειρα μελαγχολικά.

Ο ορίζοντας δε σε τρομάζει,

οι καταιγίδες σιωπούν μπροστά σου,

το ταξίδι σε ταξιδεύει...

Ένας γλάρος κατηφορίζει να σε συντροφεύσει

το βλέμμα του ευθυτενές κι ακέραιο

κάτι σου ψυθιρίζει στο αυτί,

μηνύματα από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Χαμογελάς, σου αρέσει να χαμογελάς

ίσως γιατί ήταν πολλές οι πίκρες οι αλμυρές.

Μια καινούρια διαδρομή σε περιμένει

εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

χωρίς επιστροφές...

Θερινή βροχή

Βουλιάζουν οι αστράγαλοί σου στην υγρή άμμο,

βουλιάζουν όπως βυθίζεσαι κι εσύ.

Το κύμα γοργά διαγράφει τα σημάδια,

τα αποτυπώματα στην ψυχή σου

ποιος θα τα σβήσει;

Ατενίζεις το μαβί χρώμα τ' ουρανού

την ώρα που ερωτεύεται τη γυμνή θάλασσα,

μια ηρεμία πριν την καταιγίδα

ή μήπως μετά, αναρωτιέσαι...

Λίγες μικρές ολοστρόγγυλες σταγόνες 

κυλούν στο χλωμό μέτωπό σου,

απαλύνουν την οργή του μυαλού

τις ευαίσθητες χορδές αγγίζουν.

Η βροχή δυναμώνει,

γίνεται πυρετώδης, βασανιστική, ανατρεπτική...

Ίσως έρθει επιτέλους η κάθαρση του ονείρου και της ψυχής! 

Αβεβαιότητος συναίσθημα




Δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω
είναι όλα τόσο περίπλοκα
σαν το Γόρδιο δεσμό
που δε λύνεται ποτέ.
Μια μοναξιά εσωτερική με τυλίγει,
σφίγγει γύρω από το διάτρητο κορμί μου,
Ένα κύμα ανέμου κατευθείαν στη φλέβα με τρυπάει,
γυρνά γύρω γύρω από μια κυρτή πέτρα.

Μια γυναίκα λεπτή,
το βλέμμα θολό,
άσπρο ή μαύρο φόρεμα φορά, δε διακρίνω...
Με κοιτάζει υποτιμητικά, επικριτικά
κρατάει στα χέρια της όλες τις αμαρτίες μου.
Φοβάμαι να στραφώ στα μάτια της, σκύβω, 
νεφελώδες μέτωπο, υγρό μάγουλο.

Ένα σύννεφο να περνούσε έξαφνα 
για να σβήσει
τον πόνο που με ταλανίζει, 
τις ενοχές που με καταποντίζουν,
το δάκρυ που κυλά
τις νύχτες τις ακοίμητες...