Άλογον ρόδον

Ένα ρόδο η αγάπη σου

επάνω μου έρχεται απρόσμενα

ό,τι περιμένεις, αργεί

ό,τι προσπερνάς, επιστρέφει

Το κόκκινο χρώμα σου

ρέει στις φλέβες μου

τα αγκάθια σου 

τρυπούν τις αισθήσεις μου

όλα τόσο παράταιρα κι απρόσκοπτα

τόσο ανατρεπτικά

κι επώδυνα

Ένας κήπος ρόδων η ζωή μας

μες στον αχό της ερήμου

χανόμαστε οι δυο μας...

 Ροής πλεύση

Ήλθες στη ζωή μου σαν μια όαση

δεν σε περίμενα

είναι τόσο βαθιές οι πληγές 

τα έλκη των δαχτύλων 

οι οπές του σώματος.

Τα μάτια σου φεγγοβολούν 

μέσα στο πυκνό σκοτάδι της ψυχής

μια προσέγγιση μυαλού και φαντασίας

όλα τόσο ενάντια

όλα τόσο έντονα

μια ζωή μικρή με ανεξάντλητη ροή...

    Ευμετάβλητον ζωής...

κι εκεί που νομίζεις πως τα κατάφερες

μακριά από τα ελώδη δάκρυα χιονιού

σίγουρος για το βάλσαμο των λεπτών

ο βράχος ανατρέπεται, θρυμματιζεται

η μαριονέτα αποχωρίζεται το μέλος

αιωρείται πριν την τελική πτώση

παντού άλγος και θυμός

κι εσύ πάντα απών...

Λυπάμαι προχωρώ...

 

Κίτρινο ρόδον...                       

Δεν ήθελες να γυρίσεις το χρόνο πίσω,

ρέει όπως και το ποτάμι

ήθελες ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, μια ανάσα.

Ο χρόνος σταμάτησε στην ποντικοπαγίδα

έλκη ψυχής

κλονισμένα πάθη και ψευδαισθήσεις...

Πόσο άλλαξες

Δεν είσαι εσύ που ήξερα

Ένα φωτεινό πρόσωπο, μια ήρεμη ευαισθησία, ένας ζωντανός ήλιος.

Τα κίτρινα ρόδα σε παγίδεψαν

ένα ατέρμονο ταξίδι φαντασίας κι ονείρου

Στέκεσαι μπροστά στη θύρα της Λύσης

μικρή κι ασήμαντη, όπως πάντα...

      Άμωμος σιωπή...

Η σκιά στο τζάμι δείχνει την απουσία

είσαι τόσο μακριά

ποτέ κοντά

ο γυάλινος τοίχος ανάμεσά μας.

Ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση, ένας αργός ρυθμός...

Η Νέμεσις οδεύει προς το μέρος μου

το σιδερένιο χέρι τιμά τους αδυνάτους, τους ψευδείς, τους ανόητους.

Η χίμαιρα του όψιμου πορτοκαλιού έσβησε

μαζί της κι εσύ.

Η υγρασία της ψυχής νοτίζει τα ακροδάχτυλα

πάντοτε ήμουν αιθεροβάμων, γιατί;