" Επάνω σ' ένα ακοίμητο αερόστατο
ατενίζουμε το καθάριο χρώμα τ' ουρανού,
τις ανθισμένες κοιλάδες του μυαλού,
την ανεξίτηλη θαλασσινή δροσιά,
τους ορεινούς στυλοβάτες της απεραντοσύνης...
Οι ψυχές μας γίνονται συνοδοιπόροι..."

Σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου ελπίζοντας να κάνουμε πολλά ταξίδια - ονειρικά και μακρινά - στο χώρο του πνεύματος, της τέχνης και της δημιουργίας...

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014



Γιάννης Ρίτσος «Ερημωμένα χωριά»




1.    Ποια χρονική περίοδο συνέγραψε ο Ρίτσος το ποίημά του και σε ποιο ιστορικό γεγονός αναφέρεται;

2.    Η  ποιητική  συλλογή  στην οποία  ανήκει το  συγκεκριμένο  απόσπασμα  δημοσιεύτηκε το 1961, σχεδόν  είκοσι  χρόνια  (20)  μετά   τη   συγγραφή  του  από  τον ποιητή. Σκεφτείτε  ποιοι πιθανοί λόγοι εμπόδισαν το Γιάννη Ρίτσο να δημοσιεύσει τα ποιήματά του νωρίτερα.



3.    Ποιες  οι  καιρικές  συνθήκες που  επικρατούν και  πώς αυτές επηρεάζουν την υγεία των στρατιωτών (2η στροφή);    


4.      Να περιγράψετε την ψυχολογική κατάσταση των Ελλήνων στρατιωτών.



5.    Τι συμβολίζει το φως και η προσπάθεια των στρατιωτών να το κρύψουν

6.    Να σχολιάσετε το ύφος, τη γλώσσα και τη στιχουργική τεχνική του ποιήματος. 



7.    Ο ποιητής συνδυάζει τρία χρονικά επίπεδα: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Να τα εντοπίσετε μέσα στο απόσπασμα αφού υπογραμμίσετε τα αντίστοιχα ρήματα.


8.    Να αντιστοιχίσετε τις φράσεις-προτάσεις της Στήλης Α’ με τα κατάλληλα σχήματα λόγου της ΣΤΗΛΗΣ Β’:

ΣΤΗΛΗ Α’
ΣΤΗΛΗ Β’
«Θα ξανάρθουμε… θα ξανάρθουμε»
Οπτική εικόνα
«υπόκωφοι κανονιοβολισμοί στο βάθος»
Επανάληψη
«σαν να μας σκίζαν τις σημαίες μας»
Ακουστική εικόνα
«ανελέητο ξερό καλοκαίρι»
Παρήχηση του «ρ»
«φως… νύχτωνε»
Αντίθεση
«Ένα άλογο σκοτωμένο στην πλαγιά»
Παρομοίωση
«Ερημωμένα χωριά, ξεροπόταμα»
μεταφορά




9.     Να συγκρίνετε τις εικόνες κατάρρευσης του αλβανικού μετώπου που δίνει ο Ρίτσος με τις εικόνες της δύσκολης πορείας προς το μέτωπο που περιγράφει ο Στέλιος Ξεφλούδας στο παρακάτω απόσπασμα:

«…Σε ποιον να μιλήσω, αφού καταλαβαίνω ότι η ομιλία μου δε βγαίνει από στόμα. Είμαστε οι νεκροί που καβαλάμε το νεκρό εαυτό μας. Πάνου σ' αυτή τη γη μάς κρατάει σαν καρφωμένους ο θάνατος. Αυτές οι λασπωμένες εκτάσεις έγιναν το φέρετρό μας. Δεν μπορώ να κοιτάξω τον ουρανό. Βλέπω με αηδία τον ευατό μου κι όμως βυθίζουμαι πιο πολύ στη λάσπη. Γύρω μου κάποτε είναι σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο απ' τη σκιά μου. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στη γραμμή, ο ένας πίσω απ' τον άλλο, προς το θάνατο, κατάντησαν το μόριο της σκόνης του κάθε δρόμου. Σκοτώνουν και σκοτώνουνται χωρίς να θέλουν. Ο πόλεμος είναι ένα έγκλημα που γίνεται με ένδυμα επίσημο και μ' όλα τα παράσημα στο στήθος. Το χρυσάφι και ο πόλεμος, ο πόλεμος και το χρυσάφι αυτή είναι η ιστορία ως τώρα του κόσμου. Όμως αυτός ο πόλεμος είναι δίκαιος. Πολεμάμε για να μην υποφέρει ο άνθρωπος απ' τον άνθρωπο, να μη σκοτώνει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, πολεμάμε για να μην υπάρχει ο πόλεμος, να μην υπάρχει στον κόσμο κανένας φασισμός, να μην υπάρχουν δικτάτορες, να απαλλαγεί απ' τη δικτατορία η χώρα μας. Κάνουμε το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο, όχι απέναντι στο Θεό. Σάπισε το κορμί μας απ' τη βροχή. Λιώνουν τα πόδια μας μέσα στη λάσπη. Θα τα κόψουν και θα μείνουμε σαν τα παιδιά που δεν μπορούν να περπατήσουν. Όλοι, αν βαστάξει ο πόλεμος, θα έχουμε ξύλινα πόδια κι όπως τη νύχτα θα περπατάμε σ' ένα δρόμο λιθόστρωτο, θ' ακούγεται ένας κρότος ξερός, όπως όταν περπατάει κανείς σ' ένα δάσος έρημο το φθινόπωρο. Γύρω μας πάντα μια μουχλιασμένη μέρα θανάτου, μια παγωμένη νύχτα θανάτου. Είναι δίκαιος αυτός ο πόλεμος. Έπρεπε να πολεμήσουμε. Να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο…»

Στέλιος Ξεφλούδας « Άνθρωποι του μύθου»






10.  Ποια εικόναφράση) του ποιήματος σας προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου