Ταξίδι ζωής

Πόσο όμορφη είναι η ζωή

να ξυπνάς το πρωινό με χαμόγελο στον ήλιο

αγκαλιάζω τα μελένια σου μάτια

ένα χέρι, μια ανάσα.

Πόσο αναζωογονητικό ν΄ανοίγεις το παράθυρο του φωτός

να ξέρεις πως αναπνέεις

να πορεύεσαι στο μονοπάτι 

χωρίς πίκρα, χωρίς θυμό...

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

είναι τόσο ωραίο που μεγαλώνω,

μεγαλώνει και η καρδιά μου;

Οι εμπειρίες με ομορφαίνουν,

κολυμπώ στο πηγάδι του παραδείσου

στρέφοντας την πλάτη προς την κόλαση...

Τίποτα δεν με τρομάζει πια,

ίσως μόνο η απώλεια του μυαλού και της ψυχής

Αβεβαιότητας όνειρο

Κλείνω τα μάτια, σε ονειρεύομαι

χαμογελάς ατενίζοντας τη θάλασσα

ευθυτενής υποσχόμενος.

Ξάφνου γυρνάς, με κοιτάζεις

δεν με βλέπεις...

Ατενίζεις καινούρια θάλασσα τώρα

είναι ακύμαντη χωρίς αιδώ, χωρίς ψέμματα,

κυρίως χωρίς ψέμματα!

Τα μαγικά κυβάκια της αγάπης μας ξεθώριασαν

η αλμύρα τα έπνιξε

ο ήλιος τα έκαψε.

Αχ αυτός ο ήλιος όλα τα φωτίζει 

κι όλα τα καίει συνάμα.

Η εικόνα σου όμως μένει αναλλοίωτη,

στα πάθη και τα λάθη...

Σελήνης κάλεσμα




Έλα μαζί μου στο ακρογιάλι απόψε
θα μοιραστούμε τ' όνειρα μας
πλάι στο κύμα.
Το ολόγιομο φεγγάρι εχέμυθο μας κοιτά
έχει συντροφεύσει πολλούς πρωτόγνωρους έρωτες,
πολλές αιώνιες υποσχέσεις
όνειρα ατελεύτητα.
Με αγγίζεις σαν να είναι η τελευταία μας φορά,
ίσως και να είναι...
Λόγια σαγινευτικά σαν Σειρήνες
με πλανεύουν,
ονειροπολώ νηνεμία ψυχής.
Έλα μαζί μου απόψε
γιατί καθυστερείς;
Σαν έτοιμη από καιρό σε προσμένω
μια νύχτα ακύμαντη
μόνο μαζί σου...
Εμείς οι δύο και ο αιώνιος φύλακάς μας,
το φεγγάρι.

Αυγής διλήμματα

Ξανά ο πόνος με τυλίγει

απόρροια των παθών και των λαθών,

βασανίζεται κι η δική σου καρδιά,

το ξέρω...

Η νύχτα αυτή διεγείρει τις αισθήσεις μου,

μάτια υγρά από το ανελέτο το δάκρυ,

ωτακουστής χαμένων ειδήσεων,

μακριά από το άγγιγμα της λογικής,

μια κίτρινη μαργαρίτα κοντοστέκεται

οργιαστικά αρώματα,

νιώθω πως ακουμπάς με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.

Ξυπνώ ξανά κάθιδρη

οι εφιάλτες λυσσομανούν

μαστιγώνουν τα τσαλακωμένα σεντόνια της σιωπής,,,

Η αυγή με βρίσκει μόνη,

μόνη με τις μνήμες και τις ερινύες.

Παράστασης σκηνή

Σαν τον αρλεκίνο φαντάζεις

επάνω στη σκηνή

τα πολύχρωμα ενδύματα 

συγχρωτίζοναι με τις υποσχέσεις σου,

πολλά λόγια 

σαν ένα τεράστιο αερόστατο φουσκωμένα.

Νιώθεις πως κερδίζεις εξαπατώντας την καρδιά,

όμως στο τέλος μένεις μόνος 

προσμένοντας το μεγάλο χειροκρότημα...

Ατενίζεις το κοινό σου,

χαμογελάς με ικανοποίηση και σαρκασμό,

κάνεις μια βαθιά υπόκλιση,

είσαι έτοιμος για το επόμενο μονόπρακτο...

Όμως αυτό που απομένει είναι η δειλία, ο φόβος, η ήττα.

Γιατί η νίκη συντροφεύει μόνο τους τολμηρούς θαλασσοπόρους,

όχι τους μικροσκοπικούς κι ασήμαντους ηθοποιούς...