Επιβίωσις

Σα να 'ταν χθες που άγγιζες το όνειρο

ήταν ράκος η ψυχή

πληγωμένο το σώμα

το πνεύμα πένθιμο

όμως εσύ χαμογελούσες...

Χαμογελούσες με το γνωστό μειδίαμα

θαρρούσες πως ελέγχεις τα νήματα

πόση αυταπάτη!

Υγρά λιθόστρωτα μονοπάτια σε περιέλουσαν

αναγγελίες διωγμού

βουβή ατμόσφαιρα

περιχάραξις συναισθημάτων

Διάτρητες ελπίδες

υποσχέσεις χωρίς ισχύ

έρωτας χωρίς αγάπη

μύθος χωρίς πραγματικότητα...

Όμως εσύ είσαι ένας επιζών

πάντα ήσουν

παντού αναδύονται οι πληγές, 

οι αναμνήσεις, 

οι παραισθήσεις...

 Μονήρης θεατής

Δεν ξέρεις πώς νιώθεις απόψε

μπορεί να καραδοκεί το φεγγάρι του θερισμού

μπορεί να ανανεώνεται η εποχή

μπορεί να ενδυναμώνεται η ράθυμη ψυχή

μπορεί ίσως απλά να προβάλει μια νέα αρχή...

Όλα τόσο μετέωρα και ασαφή

όνειρα αποκωδικοποιημένα

ελπίδες διάτρητες

σκέψεις αραχνούφαντες και τελετουργικές.

Κι εσύ πάλι μόνος στη σκηνή

αναζητάς το τέλος της αρχής

το ρόδο της λησμονιάς

το γλάρο του αποχαιρετισμού...

Άραγε ήρθε ποτέ;

Αλλάζουν οι καιροί,

ομοίως αλλάζουν κι οι αποχωρισμοί...

Ρίψις 

Ακροβατώ επάνω σε σκέψεις

αδηφάγος χρόνος

ψευδαισθήσεις

ένας γαλάζιος σταυρός ορθώνεται

πολλά κυπαρίσσια τριγύρω

μήνες αναμονής και προσδοκίας

κοινό αποτέλεσμα

η κόρη του ματιού συρρικνώνεται

ιριδίζει η φλέβα

προχωρώ 

δεν παλινδρομώ

μάχομαι, πληγώνομαι, αναγεννιέμαι...

 

        Μέθεξις

Παράξενα τα συναισθήματα ξανά

νιώθεις απογοήτευση που πίστεψες

λύπη που αγάπησες 

αδυναμία επανόδου

ψυχής υποβίβαση

Δεν είσαι μόνος

έχει πολλά ταξίδια χωρίς προορισμό

στους γλάρους μη στοχεύεις

μη ρίχνεις άγκυρα στο λιμάνι

φυσάει πολύ

σε παρασύρει

Η ενδοσκόπηση αρχίζει 

τα ίδια λάθη

οι ίδιες προσδοκίες

οι ίδιες αποφάσεις;

Ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο

μεγάλωσες

πρέπει να μεγαλώσεις

δεν επιτρέπονται πια

οι κόκκινες τουλίπες...

 Νέμεσις

Ήσουν ένα όνειρο

μια όψιμη ψευδαίσθηση

βρέθηκες αναπάντεχα κοντά μου

αναζητώντας το δίκαιο και το χρέος.

Οι μέρες κυλούσαν αργά

βασανιστικό το φως της απουσίας

βάλσαμο το σκότος της ελπίδας.

Αραχνούφαντη περνώ από μπροστά σου

αστέρι στον ουρανό το πάθος

κούφια λόγια, υποσχέσεις

απομακρύνεσαι

το χέρι της δικαιοσύνης μεριμνά...

 

Λευκή έλευσις 

Είναι όμορφο το χιόνι την άνοιξη

έρχεται να συναντήσει την πολύπαθη αμυγδαλιά

το γκρίζο σύννεφο χρωματίζει

στροβιλίζεται στον αχό των χελιδονιών

λιώνει όμως πολύ γρήγορα

εσύ θέλεις κι άλλο στην ψυχή σου

το θάνατο να ξυπνήσει 

την ευλογία να συμπορευτεί

σε παρακαλώ, χιόνισε τη ματωμένη καρδιά

υποφέρει τόσο πολύ από ρευματισμούς χρόνιους

δεν την ενοχλεί το διαπεραστικό υγρό φως

ίσα ίσα σ΄έναν αέναο χορό την οδηγεί

καλύπτοντας - έστω και προσωρινά- 

το αναπόφευκτο που πλησιάζει...