Άννα Φρανκ «Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ»

1.   Να διακρίνετε το απόσπασμα σε πέντε νοηματικές ενότητες και να γράψετε έναν πλαγιότιτλο για την   καθεμιά. 

2.  Με αφορμή ποιο περιστατικό έγραψε στο ημερολόγιό της η μικρή Άννα; 

3.   Πώς παρουσιάζεται η Μαργκότ, η αδελφή της Άννας;    

4. «Ποιος άλλος  θα διαβάσει ποτέ αυτές  τις  επιστολές, εκτός από μένα;» Γιατί σ’ αυτήν την πρόταση υπάρχει τραγική ειρωνεία; ;  

5.  Πώς αντιλαμβάνεστε το νόημα της φράσης: «Για μένα η μητέρα μου δεν είναι πάντα «η μητέρα» κι έτσι αναγκάζομαι να εκπληρώσω αυτό το ρόλο μόνη μου;»  

6. Σύμφωνα με την Άννα, ποια συμπεριφορά πρέπει να τηρούν οι γονείς προς τα παιδιά τους; Συμφωνείτε με την άποψή της; 

7.  Ποιον θεωρεί σιωπηρό συμπαραστάτη της η Άννα και γιατί; 

  

8. Γιατί το συγκεκριμένο απόσπασμα  θεωρείται βιωματικό; Ποια αφηγηματική  τεχνική χρησιμοποιείται;

9.   Η έφηβη ηρωίδα παρουσιάζεται με μια ωριμότητα ασυνήθιστη για την ηλικία της ενώ παράλληλα βιώνει συχνές μεταπτώσεις. Είναι συχνά κυνική, εσωστρεφής, απομακρυσμένη από τους δικούς της, με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Να τεκμηριώσετε τους παραπάνω χαρακτηρισμούς μέσα από συγκεκριμένες αναφορές στο κείμενο. 

10. Να αντιστοιχίσετε τις προτάσεις της Στήλης Α’ με τα κατάλληλα σχήματα λόγου της Στήλης Β’:

ΣΤΗΛΗ Α’	ΣΤΗΛΗ Β’
«και θα καταπιώ τα δάκρυά μου»	αντίθεση
«να με βλέπεις απλώς και μόνο σαν ένα πλάσμα»	ασύνδετο σχήμα
«η μητέρα μου δεν είναι πάντα η μητέρα»	οπτική εικόνα
«Την μια μέρα, …την επομένη, η Άννα είναι»	μεταφορά
«τάχα τυχαίο»	παρήχηση
«Μόλις γύρισε η Μαργκότ, με είδε με το βιβλίο στα χέρια»	επανάληψη
«Δε ζηλεύω τη Μαργκότ, δεν τη ζήλεψα ποτέ, δε φθόνησα ουδέποτε»	παρομοίωση

11.  Να συγκρίνετε την εικόνα της μητέρας της Φρανκ με την εικόνα του πατέρα στο απόσπασμα του Κάφκα:

Φραντς Κάφκα, Γράμμα στον πατέρα (απόσπασμα)

Αγαπημένε μου πατέρα
[... ]

Έβλεπες τα πράγματα περίπου έτσι: Σε όλη σου την ζωή δούλεψες σκληρά, θυσιάζοντας τα πάντα για τα παιδιά σου, κυρίως δε για μένα. Συνεπώς, έκανα "τη μεγάλη ζωή", ήμουν απολύτως ελεύθερος ν' ασχολούμαι με ό,τι μου άρεσε, χωρίς ν' αντιμετωπίσω ποτέ βιοτικό πρόβλημα και γενικά δεν είχα έγνοιες. Εσύ δεν απαίτησες καμία ευγνωμοσύνη για όλα αυτά, επειδή γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει "ευγνωμοσύνη από τα παιδιά", αλλά περίμενες τουλάχιστον έναν καλό λόγο, κάποιο δείγμα συμπάθειας.

Εγώ, αντί ν' ανταποκριθώ σ' αυτή την προσμονή σου, σε απέφευγα διαρκώς, κρυβόμουν στο δωμάτιό μου μαζί με τα βιβλία μου, έκανα παρέα με φίλους ελαφρόμυαλους και καλλιεργούσα παράδοξες ιδέες.

[...]

Θα ήμουν πιο ευτυχής να σε είχα φίλο, αφεντικό, θείο, παππού, ακόμη (αν και το λέω με κάποιο δισταγμό), πεθερό μου. Αλλά σαν πατέρας ήσουν πολύ δυνατός για μένα και η δύναμή σου γινόταν εντονότερη επειδή οι αδελφοί μου πέθαναν σε μικρή ηλικία και οι αδερφές μου γεννήθηκαν πολύ αργότερα.[...] Πάντως εμείς οι δύο είμαστε τόσο διαφορετικοί και εξαιτίας αυτής της διαφοράς τόσο επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλο, ώστε εάν ήθελε κανείς να προβλέψει με ποιο τρόπο, εγώ, ένα παιδί που εξελισσόταν αργά και εσύ, ο ώριμος άντρας, θα μπορούσε να συμπεριφερόμαστε ο ένας προς τον άλλο, θα μπορούσε να συμπεράνει ότι θα με συνέθλιβες, αφανίζοντας ολοκληρωτικά την προσωπικότητά μου. Αυτό βέβαια δε συνέβη, διότι η ζωντανή πραγματικότητα είναι αδύνατον να υπολογισθεί εκ των προτέρων, έχει όμως συμβεί κάτι χειρότερο. 

[πηγή: Φραντς Κάφκα, Γράμμα στον πατέρα, μτφρ. Φ. Καλαμαράς, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1996, σ. 7-12]