Ανάσα ως παρόρμησις
Κάθιδρη συνομιλώ κοιτώντας εσένα
είναι μια ημέρα του Ιουλίου
αλλόκοτη, θερμή, εκκωφαντική
Η Άνοιξη άργησε
πλάγιασε μ' έναν απόκοσμο Χειμώνα
δίπλα μόνο το Θέρος επελαύνει
Εξαϋλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα
η αγάπη που χάνεται
η αγάπη που ποτέ δεν υπήρξε
Πολύ μου αρέσει που άλλαξα
που αγάπησα επιτέλους εμένα
περιπλανώμενη στου απείρου τη μέθη
Υδάτινη ευλογία
Έχει περάσει χρόνος πολύς (;)
αν μετριέται η εναλλαγή στιγμών
που ήμουν ένας άλλος άνθρωπος,
των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων
με χαρακιές και γέλια
το ποτάμι κύλησε σαν κλεψύδρα
άδειασε το πράσινο χώμα
έπλευσε με εσένα χορηγό
σε ένα ατέρμονο κι ατελεύτητο ταξίδι,
ταξίδι μοναχικό
το Δέλτα άγγιξε τη Μεσόγειο
καυτή αλμύρα πότισε το κορμί
- το τυραννισμένο -
η θάλασσα πιο βαθιά
πιο κοντά στην κάθαρση
τα ρείθρα κυλούν
τη μνήμη εξαϋλώνουν
το πρόσωπο φωτίζουν
τις ψυχές θεραπεύουν
όλοι εμείς, μαζί και χωριστά!
ΘΕΏΡΗΣΙΣ
Είναι ακόμη νωπά τα λόγια οργής
μια θαλασσόβρεχτη επέλαση
ανοίγω τις κόρες των ματιών
από έκπληξη, από αποτροπιασμό, από πόνο...
Απαράλλαχτες εικόνες
θαμμένες στου ονείρου το ποτήρι
λησμόνησα τα δάκρυα
το δηλητήριο της προσβολής γεύτηκα.
Είμαστε ψυχές από κατάρα καμωμένες
έρμαια μιας ανείπωτης καταδίκης
βουλιάζουμε στου χρόνου το απάνθισμα
πληγωμένοι από τα παιχνίδια της νιότης μας!
Είναι αργά για όνειρα
είναι αργά για προσδοκίες...
Κοιμήσου...
Ανάμνησις
"Μια ημέρα για να τη θυμάσαι" λες
νομίζεις πως ελέγχεις το χρόνο
τα νήματα κινείς
δράττεις των ευκαιριών
την ευλογία αγγίζεις
ο χρόνος είναι σκληρός
η ύβρις προσπελάσιμη
κι εσύ απλώς χαμογελάς.
Ο κύκλος της ζωής περιφέρεται
η ψυχή αντιπαλεύει τη λογική
μη γυρνάς αδυσώπητα στο παρόν
το μέλλον θα σε σημαδέψει
Όσοι ατένισαν τον Ήλιο ατελεύτητα
το φως λησμόνησαν
την καρδιά γύμνωσαν
τον λόγο καταπάτησαν...
Κι εσύ ομιλείς για πολλά κι ευλογημένα..
Ποια λέξις, ποια συμφορά;
Επιβίωσις
Σα να 'ταν χθες που άγγιζες το όνειρο
ήταν ράκος η ψυχή
πληγωμένο το σώμα
το πνεύμα πένθιμο
όμως εσύ χαμογελούσες...
Χαμογελούσες με το γνωστό μειδίαμα
θαρρούσες πως ελέγχεις τα νήματα
πόση αυταπάτη!
Υγρά λιθόστρωτα μονοπάτια σε περιέλουσαν
αναγγελίες διωγμού
βουβή ατμόσφαιρα
περιχάραξις συναισθημάτων
Διάτρητες ελπίδες
υποσχέσεις χωρίς ισχύ
έρωτας χωρίς αγάπη
μύθος χωρίς πραγματικότητα...
Όμως εσύ είσαι ένας επιζών
πάντα ήσουν
παντού αναδύονται οι πληγές,
οι αναμνήσεις,
οι παραισθήσεις...
Μονήρης θεατής
Δεν ξέρεις πώς νιώθεις απόψε
μπορεί να καραδοκεί το φεγγάρι του θερισμού
μπορεί να ανανεώνεται η εποχή
μπορεί να ενδυναμώνεται η ράθυμη ψυχή
μπορεί ίσως απλά να προβάλει μια νέα αρχή...
Όλα τόσο μετέωρα και ασαφή
όνειρα αποκωδικοποιημένα
ελπίδες διάτρητες
σκέψεις αραχνούφαντες και τελετουργικές.
Κι εσύ πάλι μόνος στη σκηνή
αναζητάς το τέλος της αρχής
το ρόδο της λησμονιάς
το γλάρο του αποχαιρετισμού...
Άραγε ήρθε ποτέ;
Αλλάζουν οι καιροί,
ομοίως αλλάζουν κι οι αποχωρισμοί...
Μέθεξις
Παράξενα τα συναισθήματα ξανά
νιώθεις απογοήτευση που πίστεψες
λύπη που αγάπησες
αδυναμία επανόδου
ψυχής υποβίβαση
Δεν είσαι μόνος
έχει πολλά ταξίδια χωρίς προορισμό
στους γλάρους μη στοχεύεις
μη ρίχνεις άγκυρα στο λιμάνι
φυσάει πολύ
σε παρασύρει
Η ενδοσκόπηση αρχίζει
τα ίδια λάθη
οι ίδιες προσδοκίες
οι ίδιες αποφάσεις;
Ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο
μεγάλωσες
πρέπει να μεγαλώσεις
δεν επιτρέπονται πια
οι κόκκινες τουλίπες...
Νέμεσις
Ήσουν ένα όνειρο
μια όψιμη ψευδαίσθηση
βρέθηκες αναπάντεχα κοντά μου
αναζητώντας το δίκαιο και το χρέος.
Οι μέρες κυλούσαν αργά
βασανιστικό το φως της απουσίας
βάλσαμο το σκότος της ελπίδας.
Αραχνούφαντη περνώ από μπροστά σου
αστέρι στον ουρανό το πάθος
κούφια λόγια, υποσχέσεις
απομακρύνεσαι
το χέρι της δικαιοσύνης μεριμνά...
Λευκή έλευσις
Είναι όμορφο το χιόνι την άνοιξη
έρχεται να συναντήσει την πολύπαθη αμυγδαλιά
το γκρίζο σύννεφο χρωματίζει
στροβιλίζεται στον αχό των χελιδονιών
λιώνει όμως πολύ γρήγορα
εσύ θέλεις κι άλλο στην ψυχή σου
το θάνατο να ξυπνήσει
την ευλογία να συμπορευτεί
σε παρακαλώ, χιόνισε τη ματωμένη καρδιά
υποφέρει τόσο πολύ από ρευματισμούς χρόνιους
δεν την ενοχλεί το διαπεραστικό υγρό φως
ίσα ίσα σ΄έναν αέναο χορό την οδηγεί
καλύπτοντας - έστω και προσωρινά-
το αναπόφευκτο που πλησιάζει...
Άλογον ρόδον
Ένα ρόδο η αγάπη σου
επάνω μου έρχεται απρόσμενα
ό,τι περιμένεις, αργεί
ό,τι προσπερνάς, επιστρέφει
Το κόκκινο χρώμα σου
ρέει στις φλέβες μου
τα αγκάθια σου
τρυπούν τις αισθήσεις μου
όλα τόσο παράταιρα κι απρόσκοπτα
τόσο ανατρεπτικά
κι επώδυνα
Ένας κήπος ρόδων η ζωή μας
μες στον αχό της ερήμου
χανόμαστε οι δυο μας...
Κίτρινο ρόδον...
Δεν ήθελες να γυρίσεις το χρόνο πίσω,
ρέει όπως και το ποτάμι
ήθελες ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, μια ανάσα.
Ο χρόνος σταμάτησε στην ποντικοπαγίδα
έλκη ψυχής
κλονισμένα πάθη και ψευδαισθήσεις...
Πόσο άλλαξες
Δεν είσαι εσύ που ήξερα
Ένα φωτεινό πρόσωπο, μια ήρεμη ευαισθησία, ένας ζωντανός ήλιος.
Τα κίτρινα ρόδα σε παγίδεψαν
ένα ατέρμονο ταξίδι φαντασίας κι ονείρου
Στέκεσαι μπροστά στη θύρα της Λύσης
μικρή κι ασήμαντη, όπως πάντα...
Άμωμος σιωπή...
Η σκιά στο τζάμι δείχνει την απουσία
είσαι τόσο μακριά
ποτέ κοντά
ο γυάλινος τοίχος ανάμεσά μας.
Ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση, ένας αργός ρυθμός...
Η Νέμεσις οδεύει προς το μέρος μου
το σιδερένιο χέρι τιμά τους αδυνάτους, τους ψευδείς, τους ανόητους.
Η χίμαιρα του όψιμου πορτοκαλιού έσβησε
μαζί της κι εσύ.
Η υγρασία της ψυχής νοτίζει τα ακροδάχτυλα
πάντοτε ήμουν αιθεροβάμων, γιατί;
