Στιγμές




Είναι κάποια πρωινά που μοιάζουν τόσο απόκοσμα.
Κινήσεις ρευστές, τυποποιημένος χρόνος
μια μάζα τροχών ιχνηλατεί ασταμάτητα
μια μελωδία στο ραδιόφωνο το μέτωπο υγραίνει...

Είναι κάποιες στιγμές μεσημεριού
που ο ήλιος χορεύει με τη βροχή
σαν ελλανοδίκες μερικά σύννεφα  παρατηρούν,
πλησιάζει η εκεχειρία το μυαλό μου...

Είναι κάποια απογεύματα μελαγχολικά,
μια λίμνη απλώνεται μπροστά μου
πολλά ζεύγη ματιών με θωρούν, παρατηρούν, επαιτούν, 
χάνονται και εμφανίζονται ξανά, πάντοτε εμφανίζονται...

Είναι κάποιες νύχτες, χειμωνιάτικες ή θερινές δεν ξέρω
το φως στροβιλίζεται μες το σκοτάδι
ένα σκληρό χέρι με κρατά,
τα όνειρά μου θρυμματίζονται σαν νεροπότηρο που σπάει...

Έχεις δύναμη, μην το ξεχνάς
μην απορείς για όλα αυτά που σε κλονίζουν,
όσα έχεις να κάνεις ακόμη να συλλογιέσαι,
όσο υπάρχει καιρός, όσο...

Ευτυχία επίπλαστη




Μέσα στη νύχτα όλα φαίνονται τόσο θολά
μάλλον ονειρικά.
Εσύ, η μορφή μου, οι αναμνήσεις μας...

Είναι βάλσαμο το κρύο πρωινό,
λειαίνει τις πληγές μου
δίπλα μου φτερουγίζει μια χάλκινη πεταλούδα.
Τα φτερά μου είναι τα μάτια της
οι κεραίες τα δάχτυλά μου
το σώμα της η ζωή μου.

Όμως εσύ είσαι μακριά μας
κάπου μες στου πελάγους την ορμή,
κυνηγάς το δικό σου όνειρο.
Ή μήπως τη χίμαιρά σου;

Όπως και να είναι,
το μονοπάτι συλλογίζεται τα χνάρια σου.
Πορεύεσαι κι εσύ μόνος
μ' ένα βλέμμα σιγουριάς κι αυταπάτης...