Είναι κάποιες νύχτες...



Είναι κάποιες νύχτες που με τυλίγουν αδιάκοπα,
στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.
Οι αρτηρίες του μυαλού μου βοούν από το φως
βαραίνει το κορμί 
το τέλος πλησιάζει...
Παλιά διδάγματα στέκονται απέναντι
φωνασκούν κι αυτά σαν τις Ερινύες μου.
Συχνά η επιθυμία υπερπηδά τη ζωή,
όταν όμως ξημερώνει,
έρχεται πάνοπλη μπροστά μου.
Είναι θολή η εικόνα της...
Είσαι το όνειρο ή το λάθος;
Είναι τόσο σύντομο το πέρασμα,
μικροσκοπικό και αέναο,
προχώρησε, ζήσε.

Πανσέληνος παντού...

Μια άλλη διαφορετικη σελήνη έχει απόψε,

η θάλασσα λαμποκοπάει, ακτινοβολεί.

Έχει φορέσει τα καλά της η φύση σήμερα το βράδυ

τα ουρλιαχτά των λύκων απόκοσμα

μάλλον ερωτοτροπούν μέσα στο φως της νύχτας.

Μικρόσωμα τόσο δα έντομα με περικυκλώνουν αβίαστα

γνέφουν με τον ίσκιο τους τη λήθη του παρελθόντος.

Μεγάλη η νύχτα της Πανσελήνου

όσοι πονούν κι όσοι θλίβονται

βρίσκουν παρηγοριά,

βάλσαμο στην ψυχή μου.

Κι εσύ κάπου μακριά κυνηγάς το δικό σου όνειρο,

το φεγγάρι ολόγιομο φωτίζει τις μνήμες σου,

σε πολιορκούν τα ανήσυχα βράδια που μάχονται το φως της αυγής...

Κοντοστέκεσαι, μάταια αντιδράς στο περίσσιο φως,

σκοτάδι παντού ο δρόμος σου, 

ο δρόμος της σιωπής!

Ταξίδι ζωής

Πόσο όμορφη είναι η ζωή

να ξυπνάς το πρωινό με χαμόγελο στον ήλιο

αγκαλιάζω τα μελένια σου μάτια

ένα χέρι, μια ανάσα.

Πόσο αναζωογονητικό ν΄ανοίγεις το παράθυρο του φωτός

να ξέρεις πως αναπνέεις

να πορεύεσαι στο μονοπάτι 

χωρίς πίκρα, χωρίς θυμό...

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

είναι τόσο ωραίο που μεγαλώνω,

μεγαλώνει και η καρδιά μου;

Οι εμπειρίες με ομορφαίνουν,

κολυμπώ στο πηγάδι του παραδείσου

στρέφοντας την πλάτη προς την κόλαση...

Τίποτα δεν με τρομάζει πια,

ίσως μόνο η απώλεια του μυαλού και της ψυχής

Αβεβαιότητας όνειρο

Κλείνω τα μάτια, σε ονειρεύομαι

χαμογελάς ατενίζοντας τη θάλασσα

ευθυτενής υποσχόμενος.

Ξάφνου γυρνάς, με κοιτάζεις

δεν με βλέπεις...

Ατενίζεις καινούρια θάλασσα τώρα

είναι ακύμαντη χωρίς αιδώ, χωρίς ψέμματα,

κυρίως χωρίς ψέμματα!

Τα μαγικά κυβάκια της αγάπης μας ξεθώριασαν

η αλμύρα τα έπνιξε

ο ήλιος τα έκαψε.

Αχ αυτός ο ήλιος όλα τα φωτίζει 

κι όλα τα καίει συνάμα.

Η εικόνα σου όμως μένει αναλλοίωτη,

στα πάθη και τα λάθη...

Σελήνης κάλεσμα




Έλα μαζί μου στο ακρογιάλι απόψε
θα μοιραστούμε τ' όνειρα μας
πλάι στο κύμα.
Το ολόγιομο φεγγάρι εχέμυθο μας κοιτά
έχει συντροφεύσει πολλούς πρωτόγνωρους έρωτες,
πολλές αιώνιες υποσχέσεις
όνειρα ατελεύτητα.
Με αγγίζεις σαν να είναι η τελευταία μας φορά,
ίσως και να είναι...
Λόγια σαγινευτικά σαν Σειρήνες
με πλανεύουν,
ονειροπολώ νηνεμία ψυχής.
Έλα μαζί μου απόψε
γιατί καθυστερείς;
Σαν έτοιμη από καιρό σε προσμένω
μια νύχτα ακύμαντη
μόνο μαζί σου...
Εμείς οι δύο και ο αιώνιος φύλακάς μας,
το φεγγάρι.

Αυγής διλήμματα

Ξανά ο πόνος με τυλίγει

απόρροια των παθών και των λαθών,

βασανίζεται κι η δική σου καρδιά,

το ξέρω...

Η νύχτα αυτή διεγείρει τις αισθήσεις μου,

μάτια υγρά από το ανελέτο το δάκρυ,

ωτακουστής χαμένων ειδήσεων,

μακριά από το άγγιγμα της λογικής,

μια κίτρινη μαργαρίτα κοντοστέκεται

οργιαστικά αρώματα,

νιώθω πως ακουμπάς με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.

Ξυπνώ ξανά κάθιδρη

οι εφιάλτες λυσσομανούν

μαστιγώνουν τα τσαλακωμένα σεντόνια της σιωπής,,,

Η αυγή με βρίσκει μόνη,

μόνη με τις μνήμες και τις ερινύες.

Παράστασης σκηνή

Σαν τον αρλεκίνο φαντάζεις

επάνω στη σκηνή

τα πολύχρωμα ενδύματα 

συγχρωτίζοναι με τις υποσχέσεις σου,

πολλά λόγια 

σαν ένα τεράστιο αερόστατο φουσκωμένα.

Νιώθεις πως κερδίζεις εξαπατώντας την καρδιά,

όμως στο τέλος μένεις μόνος 

προσμένοντας το μεγάλο χειροκρότημα...

Ατενίζεις το κοινό σου,

χαμογελάς με ικανοποίηση και σαρκασμό,

κάνεις μια βαθιά υπόκλιση,

είσαι έτοιμος για το επόμενο μονόπρακτο...

Όμως αυτό που απομένει είναι η δειλία, ο φόβος, η ήττα.

Γιατί η νίκη συντροφεύει μόνο τους τολμηρούς θαλασσοπόρους,

όχι τους μικροσκοπικούς κι ασήμαντους ηθοποιούς...

Γνώσεως Άγνοια 

Το ξέρω πως δεν θα 'λθεις απόψε,

τα λυτά μαλλιά σου αλυσίδες στο κορμί μου,

αχνοφέγγουν τ' όνειρά μας

κατρακυλούν στη σιωπή.

Το ξέρω πως ήσουν ένα τόσο δα μικρό αστέρι

στου ουρανού το περιβόλι

ανοιχτά διάπλατα μάτια

εκλιπαρούν για λίγο ουρανό.

Το ξέρω πως βιγλίζεις από μακριά άλλη θάλασσα

ποτισμένη με ασημόσκονη και υποσχέσεις

οι επιστολές του παρελθόντος παρέμειναν ακυβέρνητες.

Το ξέρω πως η ευτυχία όπως και η πίκρα

είναι στιγμές,

εσύ κι εγώ στο άρμα της μετεπιβίβασης.

Το ξέρω αλλά αγνοώ την αλήθεια...

Ή μήπως κατέχω την αλήθεια 

κι αγνοώ τη φονική χίμαιρα;

Λύτρωση...

Μόνο κοντά σου ηρεμώ,

αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο 

ο ουρανός κι η θάλασσα σ' ένα τρελό χορό

Επιπλέω στο κατάρτι της σιωπής

σαν ένα ψαροπούλι

που για την τροφή του αδημονεί

Στριφογυρίζω το πηδάλιο

ο νους μου αναστατώνεται

τόσα όνειρα, τόσες προσδοκίες

Πλησιάζω το λιμάνι

η λύτρωση με προσμένει

η θαλασσινή αύρα με κυκλώνει

 

Μια θάλασσα αχανής η ζωή μου

νηνεμία και καταιγίδα συμπορεύονται

μέχρι να τελειώσει κι αυτό το ταξίδι 

Επιτέλους αχνοφαίνονται τα πρώτα φώτα

στεριά ή θάλασσα,

όνειρο ή πραγματικότητα;

Κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει,

ίσως η ζωή από μόνη της 

τις δικές της άγκυρες δημιουργεί...

Άνδρος, Όρμος Κορθίου

 

Γεύσεως συνείδησις

Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα

ή μήπως τώρα ξεκινούν;

Αέναο το ταξίδι της ζωής

στα πέρατα της γής.

Οι άνθρωποι περιπλέκονται μεταξύ τους,

ερωτοτροπούν, βουλιάζουν, αναγεννιούνται.

Ψηφιδωτό ο νους απο τις πολλές σκέψεις,

ψηφιδωτό η σάρκα απο τα οργισμένα πάθη,

ψηφιδωτό η ψυχή από τα βασανιστικά διδάγματα.

Ο άνθρωπος φύεται για να ζει, όχι για να πεθαίνει...

Οι πίκρες μετουσίωση των λαθών

ενδυναμώνουν και καθοδηγούν.

Λυτρώνεται ο κόσμος γύρω μου,

μαζί του κι εγώ.

Ατενίζω της γεύσης το δώρο,

είναι το ήμαρ του σύμπαντος...

Άλικος ταξιδευτής

Στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας μπροστά

μέσα στη θάλασσα σωρεύονται τα όνειρά σου

όνειρα μελαγχολικά.

Ο ορίζοντας δε σε τρομάζει,

οι καταιγίδες σιωπούν μπροστά σου,

το ταξίδι σε ταξιδεύει...

Ένας γλάρος κατηφορίζει να σε συντροφεύσει

το βλέμμα του ευθυτενές κι ακέραιο

κάτι σου ψυθιρίζει στο αυτί,

μηνύματα από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Χαμογελάς, σου αρέσει να χαμογελάς

ίσως γιατί ήταν πολλές οι πίκρες οι αλμυρές.

Μια καινούρια διαδρομή σε περιμένει

εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

χωρίς επιστροφές...

Θερινή βροχή

Βουλιάζουν οι αστράγαλοί σου στην υγρή άμμο,

βουλιάζουν όπως βυθίζεσαι κι εσύ.

Το κύμα γοργά διαγράφει τα σημάδια,

τα αποτυπώματα στην ψυχή σου

ποιος θα τα σβήσει;

Ατενίζεις το μαβί χρώμα τ' ουρανού

την ώρα που ερωτεύεται τη γυμνή θάλασσα,

μια ηρεμία πριν την καταιγίδα

ή μήπως μετά, αναρωτιέσαι...

Λίγες μικρές ολοστρόγγυλες σταγόνες 

κυλούν στο χλωμό μέτωπό σου,

απαλύνουν την οργή του μυαλού

τις ευαίσθητες χορδές αγγίζουν.

Η βροχή δυναμώνει,

γίνεται πυρετώδης, βασανιστική, ανατρεπτική...

Ίσως έρθει επιτέλους η κάθαρση του ονείρου και της ψυχής! 

Αβεβαιότητος συναίσθημα




Δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω
είναι όλα τόσο περίπλοκα
σαν το Γόρδιο δεσμό
που δε λύνεται ποτέ.
Μια μοναξιά εσωτερική με τυλίγει,
σφίγγει γύρω από το διάτρητο κορμί μου,
Ένα κύμα ανέμου κατευθείαν στη φλέβα με τρυπάει,
γυρνά γύρω γύρω από μια κυρτή πέτρα.

Μια γυναίκα λεπτή,
το βλέμμα θολό,
άσπρο ή μαύρο φόρεμα φορά, δε διακρίνω...
Με κοιτάζει υποτιμητικά, επικριτικά
κρατάει στα χέρια της όλες τις αμαρτίες μου.
Φοβάμαι να στραφώ στα μάτια της, σκύβω, 
νεφελώδες μέτωπο, υγρό μάγουλο.

Ένα σύννεφο να περνούσε έξαφνα 
για να σβήσει
τον πόνο που με ταλανίζει, 
τις ενοχές που με καταποντίζουν,
το δάκρυ που κυλά
τις νύχτες τις ακοίμητες...

Ψυχής ανάπλαση

Η καταιγίδα της ψυχής η πιο βασανιστική

θολώνει τις αντιστάσεις

τα μάγουλα νοτίζει

καταποντίζει τις αισθήσεις.

Πίστευες πως τα πάθη του κορμιού είναι αβάσταχτα

όμως δεν είναι αλήθεια...

Οι πληγές μικραίνουν σιγά-σιγά

ο πόνος απαλύνεται,

οι εφιάλτες αλλάζουν μέρα.

Ακόμη κι όταν το μυαλό σου υποφέρει

αναζητεί μια στιγμή ηρεμίας και προσοχής

ανασυντίθεται και αναρριχάται.

Η ψυχή γιατί δεν μπορεί;

Γιατί ολοένα και βουλιάζει σ' ένα έλος παραδομένο;

Πού είναι οι πολεμιστές της για να αμυνθούν;

Κάπου κρυμμένοι στου μυαλού το άβατο,

κάπου εγκλωβισμένοι στο ταλαιπωρημένο σώμα...

Ποτέ δεν είναι αργά.

Μια κίνηση αρκεί για να ξεκινήσεις ξανά

πιο ενδυναμωμένος, πιο ολιγαρκής, ίσως λίγο πιο σκληρός!

Πόσο δίκιο...



Πόσο δίκιο είχες όταν έφευγες
όταν αντιλαμβανόσουν την αλήθεια
όταν απλά έπαιζες γαϊτανάκι.
Οι μπόρες σε άλλαξαν
σε έκαναν πιο αλύγιστο,
ίσως εγωιστή και φίλαυτο.
Οι οπές στο κορμί και την ψυχή  
δεν γκρεμίζουν τον άνθρωπο.
Τον μεταπλάθουν σαν να μην είναι αυτός,
σαν ένα κέρινο ομοίωμα που γλυκοκοιτάζει 
μ' ένα κλαυσίγελο στα χείλη.
Η χαρμολύπη απογειώνεται
μαζί της κι εσύ κι η σκιά σου...

Ονείρων δέσμιος

Ανοίγεις το μικρό παράθυρο 

να αισθανθείς το οξυγόνο να σε διαπερνά,

το έχεις τόσο ανάγκη σήμερα.

Τα νέφη απομακρύνονται σιωπηλά

το τοπίο ξεδιαλύνει κι ηρεμεί

εξαφανίζεται ο χτύπος της καρδιάς

αναρριχάται στους πρόποδες της άνοιξης.

Κι όμως μέσα σου η καταιγίδα επελαύνει

κρατά σαν όμηρο τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα, 

τα ψέματα, τόσα πολλά ψέματα...

Τα μάτια σου δεν έχουν άλλα δάκρυα να προσφέρουν,

στέρεψαν κι αυτά, σαν τις αναμνήσεις σου.

Θα αντέξεις, πρέπει να αντέξεις

κυρίως για σένα.

Η πίστη είναι η ελπίδα σου,

η μετάνοια η συγχώρεσή σου! 

Διαφορετικότητας έννοια

Πόσο διαφορετική φαίνεσαι απόψε...

Έχουν αλλάξει χρώμα τα υδάτινα μαλλιά σου,

τα χέρια στιλπνά αλλά ταλαιπωρημένα,

φουσκωμένα δάχτυλα με ελπίδες μπλεγμένα,

σώμα ρωμαλέο έτοιμο να αμυνθεί.

Διαφορετικό χρώμα έχουν τα μάτια σου...

Μήπως το φως της μικρής κάμαρας τα αλλοιώνει;

Προσπαθώ να δω πιο βαθιά μέσα στο σκοτάδι,

τα μάτια θολώνουν, επαναστατούν.

Ένας ορμητικός χείμαρρος το βλέμμα σου.

Μην αργοπορείς να έρθεις!

Η φαντασία στροβιλίζεται συνεχώς,

αναδύεται μέσα στο ευλύγιστο μυαλό,

μακραίνει, υπερυψώνεται.

Τα λάθη σου σε κάνουν πιο όμορφη,

οι επιθυμίες σε κυκλώνουν,

τα λόγια επαναστατούν,

προελαύνουν οι ελπίδες...

Τελικά είσαι πολύ διαφορετική απόψε...

Όφειλα να το καταλάβω αντικρίζοντας σε...

Αποφάσεις

Περπατώ και μονολογώ

σαν τον τρελό του χωριού

σαν έναν μοναχό που αναρριχήθηκε στα εγκόσμια.

Όλο κι αυξάνουν οι παλμοί

το αίμα ρέει ακυμάτιστα,

όμως μέσα στην καρδιά σου μια παλίρροια.

Το μυαλό σου υπολειτουργεί

δέσμιο συναισθημάτων σαρωτικών.

Τελικά, τα μεγάλα πρέπει αρμόζουν σε μικρούς ανθρώπους.

Τα μεγάλα όχι σε επαναστάτες χωρίς διακήρυξη.

Τα μεγάλα Ναι σε άτολμους οραματιστές...

Θολές νύχτες

Οι νύχτες σου δεν είναι ξάγρυπνες πλέον,

φειδωλά τα όνειρα και οι προσδοκίες

δυο ματάκια σε θωρούν

μοιάζουν να σε ικετεύουν...

Όμως εσύ είσαι ήδη αποφασισμένη,

δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να ευτυχήσει,

μια καρδιά, ένα φως, ένας δρόμος.

Το ταξίδι σου είναι σύντομο, παροδικό

αιώνιες κι αέναες οι αναμνήσεις.

Σου δείχνει το δρόμο η λογική,

θάβεται το συναίσθημα στα σκοτεινά.

Αναμνήσεις χάρτινες

Ένα μικρό χαρτί ήταν η αφορμή,

ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι

κάπου μέσα στην τσάντα μου,

τι μου θύμισες τώρα;

ένα ζευγάρι χέρια κάθιδρα από την αγωνία,

μια πατημασιά αέρινη και ομιχλώδης,

τους δείκτες του ρολογιού

άλλοτε να καλπάζουν αναφανδόν

άλλοτε να πετρώνουν μαζί με τους χτύπους της καρδιάς.

Ήταν ένα το χαρτάκι

κι αν ναι, τι έγραφε;

Επιθυμίες που αναρριχήθηκαν στη Σελήνη,

όνειρα που πλάσθηκαν από τη φαντασία,

συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ;

Είναι κρίμα τα χαρτάκια να παραμένουν διπλωμένα,

ορθάνοιχτα κι ευθυτενή να είναι,

να παραμένουν ζωντανά τα διδάγματα 

κι οι νουθεσίες...

Άλικη Αντίδραση

Μια παπαρούνα, μικρή και διάφανη,

ορθώνεται γιγάντια μέσα από τα πράσινα σύννεφα

δε δείχνει να φοβάται

απολαμβάνει την άνοιξη που έρχεται.

Μοιάζει τόσο εύθραυστη, απροστάτευτη

ταλανίζεται

όμως δεν μαραίνεται.

Αντιστέκεται φορώντας μια δανεική πανοπλία

μάχεται το χειμώνα που δε λέει να σωπάσει.

Είναι σαν να ρέει μέσα στις φλέβες σου

ίαση στις αέναες πληγές σου.

Σε λίγο θα κολυμπήσει κι αυτή 

μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

στον γκρίζο ουρανό

σαν έτοιμη από καιρό...

Το άλικο χρώμα της θαμμένο στην αιωνιότητα.

Από το Α...

Τα γράμματα της αλφαβήτου δεν είναι αρκετά.

Είναι απειροελάχιστα...

Δεν μπορούν να περιγράψουν πώς νιώθεις.

Απογοήτευση, πίκρα, οργή, ενοχές.

όλα συναρμολογημένα με γόρδιους δεσμούς.

Αμφιταλαντεύεσαι στο σήμερα και το χθες.

Ήθελες ένα γαλάζιο ουρανό

λιγοστούς ασπρόμαυρους γλάρους να θωρούν από ψηλά

λευκά κύματα να αγκαλιάζουν τα σκληρά βράχια

ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Επιθυμίες, απλώς επιθυμίες

και όνειρα πλασμένα με παιδική χρυσόσκονη.

Ένα φύσημα του ανέμου είναι αρκετό...!!!