Διαφορετικότητας έννοια

Πόσο διαφορετική φαίνεσαι απόψε...

Έχουν αλλάξει χρώμα τα υδάτινα μαλλιά σου,

τα χέρια στιλπνά αλλά ταλαιπωρημένα,

φουσκωμένα δάχτυλα με ελπίδες μπλεγμένα,

σώμα ρωμαλέο έτοιμο να αμυνθεί.

Διαφορετικό χρώμα έχουν τα μάτια σου...

Μήπως το φως της μικρής κάμαρας τα αλλοιώνει;

Προσπαθώ να δω πιο βαθιά μέσα στο σκοτάδι,

τα μάτια θολώνουν, επαναστατούν.

Ένας ορμητικός χείμαρρος το βλέμμα σου.

Μην αργοπορείς να έρθεις!

Η φαντασία στροβιλίζεται συνεχώς,

αναδύεται μέσα στο ευλύγιστο μυαλό,

μακραίνει, υπερυψώνεται.

Τα λάθη σου σε κάνουν πιο όμορφη,

οι επιθυμίες σε κυκλώνουν,

τα λόγια επαναστατούν,

προελαύνουν οι ελπίδες...

Τελικά είσαι πολύ διαφορετική απόψε...

Όφειλα να το καταλάβω αντικρίζοντας σε...

Αποφάσεις

Περπατώ και μονολογώ

σαν τον τρελό του χωριού

σαν έναν μοναχό που αναρριχήθηκε στα εγκόσμια.

Όλο κι αυξάνουν οι παλμοί

το αίμα ρέει ακυμάτιστα,

όμως μέσα στην καρδιά σου μια παλίρροια.

Το μυαλό σου υπολειτουργεί

δέσμιο συναισθημάτων σαρωτικών.

Τελικά, τα μεγάλα πρέπει αρμόζουν σε μικρούς ανθρώπους.

Τα μεγάλα όχι σε επαναστάτες χωρίς διακήρυξη.

Τα μεγάλα Ναι σε άτολμους οραματιστές...

Θολές νύχτες

Οι νύχτες σου δεν είναι ξάγρυπνες πλέον,

φειδωλά τα όνειρα και οι προσδοκίες

δυο ματάκια σε θωρούν

μοιάζουν να σε ικετεύουν...

Όμως εσύ είσαι ήδη αποφασισμένη,

δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να ευτυχήσει,

μια καρδιά, ένα φως, ένας δρόμος.

Το ταξίδι σου είναι σύντομο, παροδικό

αιώνιες κι αέναες οι αναμνήσεις.

Σου δείχνει το δρόμο η λογική,

θάβεται το συναίσθημα στα σκοτεινά.

Αναμνήσεις χάρτινες

Ένα μικρό χαρτί ήταν η αφορμή,

ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι

κάπου μέσα στην τσάντα μου,

τι μου θύμισες τώρα;

ένα ζευγάρι χέρια κάθιδρα από την αγωνία,

μια πατημασιά αέρινη και ομιχλώδης,

τους δείκτες του ρολογιού

άλλοτε να καλπάζουν αναφανδόν

άλλοτε να πετρώνουν μαζί με τους χτύπους της καρδιάς.

Ήταν ένα το χαρτάκι

κι αν ναι, τι έγραφε;

Επιθυμίες που αναρριχήθηκαν στη Σελήνη,

όνειρα που πλάσθηκαν από τη φαντασία,

συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ;

Είναι κρίμα τα χαρτάκια να παραμένουν διπλωμένα,

ορθάνοιχτα κι ευθυτενή να είναι,

να παραμένουν ζωντανά τα διδάγματα 

κι οι νουθεσίες...

Άλικη Αντίδραση

Μια παπαρούνα, μικρή και διάφανη,

ορθώνεται γιγάντια μέσα από τα πράσινα σύννεφα

δε δείχνει να φοβάται

απολαμβάνει την άνοιξη που έρχεται.

Μοιάζει τόσο εύθραυστη, απροστάτευτη

ταλανίζεται

όμως δεν μαραίνεται.

Αντιστέκεται φορώντας μια δανεική πανοπλία

μάχεται το χειμώνα που δε λέει να σωπάσει.

Είναι σαν να ρέει μέσα στις φλέβες σου

ίαση στις αέναες πληγές σου.

Σε λίγο θα κολυμπήσει κι αυτή 

μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

στον γκρίζο ουρανό

σαν έτοιμη από καιρό...

Το άλικο χρώμα της θαμμένο στην αιωνιότητα.