"Fire Fancies" 

Arthur Hacker (1858-1919)

Ημερολόγιο σχολείου. «Kι εγώ πάλι σαν μαθήτρια»: η ημέρα μιας καθηγήτριας (της Γιάννας Μπακάλη)

Η ώρα είναι περίπου 8 το πρωί. Διασχίζω το προαύλιο, προχωρώντας για το γραφείο. Παιδιά στην αυλή, άλλα όρθια, άλλα καθισμένα στο τοιχάκι της εισόδου περιμένουν τους φίλους και συμμαθητές τους να έρθουν, κάποιοι με σκυμμένο το κεφάλι διαβάζουν, αποκομμένοι από το πρωινό τοπίο του σχολείου. Κάποιο διαγώνισμα, σκέφτομαι. Στο γραφείο άλλοι τρέχουν να βγάλουν φωτοτυπίες, πρόσθετο υλικό για μελέτη ή τα διαγωνίσματα της πρώτης ώρας, κάποιοι σχολιάζουν την επικαιρότητα, αθλητική ή πολιτική, με ύφος ζωηρό.

Η πρωινή συγκέντρωση, προσευχή και ανακοινώσεις. Τα παιδιά με υπομονή ακούνε. Πρόσωπα άτονα, χέρια στις τσέπες, πλάτες φορτωμένες με βιβλία. Η πρώτη ώρα στην Τρίτη Λυκείου, Αρχαία Κατεύθυνσης. Πρόσωπα κουρασμένα από το διάβασμα, τους αδυσώπητους ρυθμούς στο κυνήγι της επιτυχίας, αγωνία, άγχος, κούραση, φόβος αν θα τα καταφέρουν, σημειώνουν, ρωτούν… Κάποιοι άλλοι, εκεί στη συνοικία των πίσω θρανίων, νιώθουν ότι έχουν χάσει «το τρένο» της εκπαιδευτικής επιτυχίας· το όνειρο των σπουδών χάθηκε γι’ αυτούς σε κάποιο σημείο της εκπαιδευτικής ζωής τους. Πιο αδιάφοροι, βαριούνται, αδημονούν να χτυπήσει το κουδούνι, νιώθουν πως ό, τι συμβαίνει δεν τους αφορά. Μόλις χτυπήσει, πετάγονται έξω. Κι όμως σε αυτά τα παιδιά, τους «αδιάφορους» μαθητές, κρύβονται δημιουργικά μυαλά, ευφυΐα, ευαισθησία και αγωνίες, που το εκπαιδευτικό σύστημα αγνοεί, καθώς μόνο η ακαδημαϊκή αριστεία μετράει. Αυτά τα παιδιά όμως είναι η αληθινή πρόκληση για τον δάσκαλο…

Την επόμενη ώρα, Γλώσσα στη Γ΄ Λυκείου. Στόχος διπλός για μένα: από τη μια οι Πανελλήνιες, και από την άλλη ένας διαρκής αγώνας για γλωσσική καλλιέργεια που δεν μια εξωτερική εικόνα επάρκειας και κοινωνικής καταξίωσης. Η γλώσσα είναι όργανο επιβολής, η εμβάθυνση σ’ αυτή οδηγεί σε αποκωδικοποίηση των κρυμμένων μηνυμάτων, τους λέω. Μέσα από τη γλώσσα πετυχαίνω στόχους, αλλά και αποκαλύπτω τους στόχους των άλλων, επιμένω. Ωστόσο, το είδωλο των Πανελληνίων στέκει τρομακτικό μπροστά τους, ακυρώνοντας κάθε άλλη προσέγγιση. Δεν το βάζω κάτω. Βασική παιδαγωγική αρχή: τίποτα δεν πάει χαμένο. Κάποια στιγμή θα τα ξανασκεφτούν όσα έχουν ακούσει.

Αργότερα, Αρχαία Ελληνικά στην Α΄ Λυκείου. Τάξη αδύναμη, παιδιά μεταναστών και φτωχών ελληνικών οικογενειών. Και η δυνατότητά μου να τους να κάνω επαναλήψεις, να καλύψω βασικά κενά περιορίζεται. Η τράπεζα θεμάτων κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Η ύλη πρέπει να βγει. Τι κι αν διαμαρτυρηθήκαμε, μέσω των συμβούλων μας, ότι η πίεση της ύλης ελαχιστοποιεί, αν όχι εξαφανίζει, τη δυνατότητα του δασκάλου να κάνει το μάθημα που ανταποκρίνεται στις δυνατότητες της τάξης του, στοχεύοντας σε μια σταδιακή ανάπτυξη του επιπέδου των μαθητών του; Όλα ορίζονται κεντρικά, και για όσους δεν τα καταφέρουν το περιθώριο τους περιμένει.

Έτσι χάνεται πια για όλο το Λύκειο το στοίχημα της πραγματικής γνώσης, της ουσιαστικής καλλιέργειας, της επαφής με τις τέχνες, τον αθλητισμό, την επιστήμη. Τράπεζα Θεμάτων. Ο τρόμος του Λυκείου. Η ακύρωση της πραγματικής παιδείας. Ο απόλυτος προσανατολισμός στις εξετάσεις. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές. Η αγωνία να τα έχουμε πει όλα, να έχουμε προετοιμάσει τους μαθητές για τις εξετάσεις. Το καρκίνωμα της Τρίτης Λυκείου απλώθηκε σε όλο το Λύκειο. Όλα πρέπει να είναι μετρήσιμα και αντικειμενικά. Το στοίχημα της γνώσης, του αγώνα για καλλιέργεια, χάνεται. Δεν πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, αλλά για κεντρική επιλογή. Η γνώση ως όρος, ως πρόταγμα ζωής μετατρέπεται σε δεξιότητα, λέξη πολύ αγαπητή στα σύγχρονα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Στην κενή ώρα που έχω, προσπαθώ να λύσω τα τεχνικά προβλήματα, για να δείξω στα παιδιά ένα βίντεο με την ιστορία του σπηλαίου στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Όλα δύσκολα. Να βρεθεί ελεύθερη η μοναδική αίθουσα που διατίθεται. Να ψάξω για πολύμπριζο. Θα φέρω δικό μου. Να θυμηθώ να φέρω δικά μου ηχεία και λάπτοπ. Οι νέες τεχνολογίες, που τόσο προβάλλει το Υπουργείο με βραβεία άριστων εκπαιδευτικών πρακτικών, είναι μακριά από το δημόσιο σχολείο, που αγωνιά αν έχει χαρτί για τις φωτοτυπίες και μετρά τις κιμωλίες, μήπως και δε φτάσουν. Η οικονομική κρίση, η υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων αφήνει κι εδώ το αποτύπωμά της.

Οι ώρες περνούν. Στο γραφείο κάποιοι συνάδελφοι, στο κενό τους, βοηθούν μαθητές τους, εξηγούν απορίες, καλύπτουν κενά. Το δημόσιο σχολείο αγωνίζεται, προσπαθεί μέσα στις αδυναμίες και τις πληγές του να βοηθήσει τους μαθητές του, όσο κι αν βάλλεται και απαξιώνεται. Οι εκπαιδευτικοί πλήττονται από την κρίση, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Έγνοιες, κυρίως οικονομικές, δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν, παιδιά άνεργα, πίεση που δεν αντέχεται. Άνθρωποι που καταβάλλονται, κάποιες στιγμές σκυθρωποί και παραδομένοι στις σκέψεις τους, όμως αγωνίζονται να τα αφήσουν αυτά πίσω τους και να λειτουργήσουν όσο καλύτερα μπορούν ως δάσκαλοι και ως άνθρωποι. Κάποιοι μαθητές μας πλησιάζουν, μας λένε τις αγωνίες, τους φόβους αλλά και τις δυσκολίες τους, οικογενειακές, οικονομικές, προσωπικές. Λόγια συμπαράστασης, ενίσχυσης και δεύτερες σκέψεις, μήπως μπορεί το πρόβλημα του παιδιού να λυθεί με δραστικότερη παρέμβαση από φορείς ή τον Σύλλογο των καθηγητών.

Σε μια εποχή που οι μαθητές μας αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά, με γονείς συχνά άνεργους, με δυσκολία ακόμη και για να εξασφαλιστεί το καθημερινό φαγητό (στο λύκειο όπου δουλεύω, όλοι οι μαθητές, πέρυσι, είχαν ενταχθεί σε πρόγραμμα σίτισης), το χαμόγελο έχει φύγει, οι εκπαιδευτικές προοπτικές ψαλιδίζονται, οι επιλογές στενεύουν. Ολοένα και περισσότερα παιδιά, όταν συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους, επιλέγουν σχολές μόνο στην Αθήνα, άσχετες με τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Η οικονομική κρίση ορίζει το παρόν και το μέλλον τους.

Η μέρα τελειώνει. Μαζεύω βιβλία, σημειώσεις, διαγωνίσματα και τα βάζω στην τσάντα μου. Έχω κρατήσει σημειώσεις τι μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές να φέρω, τι πρόσθετο υλικό, τι δεν κατάλαβαν και χρειάζονται ασκήσεις για να το εμπεδώσουν.

Κάθε βράδυ, επί είκοσι τρία χρόνια φτιάχνω την τσάντα μου για την επόμενη μέρα στο σχολείο, σα μαθήτρια· μια άλλη μαθήτρια. Αλλά έτσι είναι, σκέφτομαι, η καθημερινότητα του σχολείου δεν είναι ρουτίνα, όπως ίσως σκέφτονται πολλοί. Δοκιμάζει βεβαιότητες, ανασύρει κρυμμένες δυνάμεις, βάζει σε έναν συνεχή και επίπονο αυτοέλεγχο τον εκπαιδευτικό, όμως του χαρίζει και απίστευτες συγκινήσεις. Του δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεται με εφήβους, να κερδίζει από τη ζωντάνια και τη σκέψη τους. Και ενώ ως εργασιακός χώρος το δημόσιο σχολείο είναι υποβαθμισμένο, από την πλευρά του ανθρώπινου δυναμικού είναι ένα εργασιακό περιβάλλον με πολλούς εξαιρετικούς συναδέλφους, δασκάλους και επιστήμονες με καλλιέργεια και ήθος. Κάθε μέρα που θητεύω κοντά σ’ αυτούς και τους μαθητές μου νιώθω ότι είναι μια μέρα κερδισμένη μέρα στη ζωή μου.

Η Γιάννα Μπακάλη είναι φιλόλογος enthemata.wordpress.com

Δέκα πράγματα που πρέπει να κάνεις ακόμα και αν οι άλλοι σε κρίνουν γι' αυτά...

 

1. Φρόντισε τον εαυτό σου. Η σχέση σου με τον εαυτό σου είναι η πιο στενή και πιο σημαντική σχέση που θα έχεις ποτέ. Αν δεν παρέχεις καλή φροντίδα στον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να φροντίσεις τίποτα άλλο καλά, το οποίο και είναι ο λόγος που η φροντίδα του εαυτού σου είναι το καλύτερο εγωιστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις.

2. Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό για εσένα. Μην φοβάσαι να περπατήσεις μόνος σου και μην φοβηθείς να σου αρέσει. Μην αφήσεις κανενός την άγνοια, το δράμα ή την αρνητικότητα να σε σταματήσουν από το να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό. Συνέχισε να κάνεις αυτό που η καρδιά σου ξέρει ότι είναι σωστό να κάνεις, για εσένα. Γιατί όταν είσαι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τίποτα δεν μπορεί να σε ταρακουνήσει.

3. Ακολούθησε το δικό σου μονοπάτι. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να αλλάξεις τη ζωή σου. Δούλεψε να κάνεις τη ζωή σου όλα όσα θέλεις να είναι. Δούλεψε σκληρά για αυτά που πιστεύεις και κράτα τα όνειρα σου μεγάλα και τις ανησυχίες σου μικρές. Ποτέ δεν χρειάζεται να κουβαλάς περισσότερα από όσα μπορείς να κρατήσεις.

Κουβάλα ένα πράγμα κάθε φορά. Και ενώ είσαι εκεί έξω λαμβάνοντας αποφάσεις αντί για δικαιολογίες, μαθαίνοντας νέα πράγματα και φθάνοντας ολοένα και πιο κοντά στους στόχους σου, γνώριζε ότι υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω, όπως και εγώ, που θαυμάζουν τις προσπάθειες σου και αγωνίζονται επίσης για κάτι μεγαλύτερο.

4. Ασφάλισε τον εαυτό σου μακριά από τον κόσμο και δούλεψε τους στόχους σου. Ονειρέψου μεγάλα όνειρα, αλλά συνειδητοποίησε ότι βραχυπρόθεσμα, οι ρεαλιστικοί στόχοι είναι το κλειδί στην επιτυχία. Η επιτυχία συνδέεται άμεσα με την καθημερινή δράση. Ο τρόπος που ξοδεύουμε το χρόνο μας καθορίζει το ποιοι είμαστε. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι συνεχίζουν να κινούνται, κάνοντας μικρά πράγματα κάθε μέρα που τους φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο τους.

Κάνουν λάθη στην πορεία, αλλά δεν τα παρατάνε – μαθαίνουν από αυτά και συνεχίζουν.

5. Προσάρμοσε τους στόχους και τα όνειρα σου με τις αλλαγές της ζωής. Ένα μεγάλο μέρος του πόνου που προκαλεί η ζωή έρχεται όταν έχεις ένα συγκεκριμένο όνειρο, στο οποίο έχεις πέσει με πάθος, και όταν δεν έρχεται ακριβώς όπως είχες προγραμματίσει, θυμώνεις που τώρα πρέπει να ακολουθήσεις ένα άλλο μονοπάτι. Αν θέλεις να δαμάσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες και να ζήσεις όσα περισσότερα μπορείς, δεν πρέπει να προσκολληθείς αυστηρά σε ένα συγκεκριμένο όνειρο και να παραμείνεις ανοιχτός στο γεγονός ότι υπάρχουν και άλλα ακόμα καλύτερα, εξίσου ευτυχισμένα μονοπάτια μπροστά σου.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά παρέχει πολλές ευκαιρίες για να κάνει να όνειρα σου να βγουν αληθινά. Απλά μην ξεχνάς ότι μερικές φορές, το να κάνεις ένα θετικό βήμα μπροστά απαιτεί να προσαρμόσεις ελαφρώς τα όνειρα σου ή να κάνεις νέα – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

6. Συγχώρεσε αυτούς που σε έχουν αδικήσει. Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου. Η συγχώρεση είναι ένα χαρακτηριστικό των ισχυρών και των σοφών. Η συγχώρεση σου επιτρέπει να επικεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να παλεύεις με το παρελθόν.

Για να κατανοήσεις τις δυνατότητες που υπάρχουν όταν όλα πάνε μπροστά πρέπει να συγχωρέσεις τα πάντα που βρίσκονται πίσω σου. Χωρίς συγχώρεση, οι πληγές δεν μπορούν ποτέ να επουλωθούν και το να συνεχίσεις μπροστά δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί. Το τι συνέβη στο παρελθόν, είναι απλά ένα κεφάλαιο. Μην κλείνεις το βιβλίο, απλώς γύρνα σελίδα.

7. Δείξε σε όλους την αγάπη και την καλοσύνη σου. 

Αν η αγάπη σου επιφυλάσσεται μόνο για εκείνους που έχεις αποφασίσει ότι είναι αντάξιοι της – όλοι οι ξένοι εξαιρούνται – μπορεί να εκπλαγείς όταν μάθεις ότι αυτό δεν είναι αγάπη, ονομάζεται κρίση. Η κρίση είναι επιλεκτική, η αγάπη αγκαλιάζει. Ακριβώς όπως το φως του ήλιου και ο άνεμος δεν κάνουν διακρίσεις, ούτε η αληθινή αγάπη κάνει τέτοιες διακρίσεις.

Η αγάπη και η καλοσύνη είναι ένας τρόπος ζωής. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει καμία κρίση. Όπου υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει αγάπη.

8. Υπερασπίσου τους άλλους, ακόμα και αν δεν συμφωνείς πάντα μαζί τους. Μερικές φορές θα πεις κάτι πολύ μικρό και απλό, αλλά θα ταιριάξει ακριβώς στον άδειο χώρο στην καρδιά κάποιου. Τόλμησε να φτάσεις στο σκοτάδι, να τραβήξεις κάποιον άλλο στο φως. Θυμήσου, οι ισχυροί άνθρωποι υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, αλλά οι ισχυρότεροι άνθρωποι υπερασπίζονται και τους άλλους και δίνουν μια χείρα βοηθείας όταν είναι σε θέση.

9. Καταπολέμησε τις αποτυχίες σου. Όταν αισθάνεσαι ότι σε έχει πάρει από κάτω ή έχεις να αντιμετωπίσεις την αποτυχία, μην ντρέπεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Περνάς μια δύσκολη στιγμή και εξακολουθείς να σπρώχνεις προς τα μπροστά. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είσαι υπερήφανος – που αγωνίζεσαι και σιγά-σιγά και το ξεπερνάς. Ας γνωρίσουν όλοι ότι σήμερα είσαι πολύ ισχυρότερος από χθες, και θα είσαι.

10. Κράτα το κεφάλι σου ψηλά και συνέχισε να χαμογελάς. Κάθε μέρα της ζωής σου είναι μια σελίδα της ιστορίας σου. Η μόνη φορά που θα σου τελειώσουν οι ευκαιρίες είναι όταν σταματήσεις να τις δημιουργείς. Μην κλαις πάνω από το παρελθόν, κλάψε για να ξεπεράσεις το παρελθόν. Μην χαμογελάς για να κρύψεις τον πόνο, χαμογέλα για να γιατρέψεις τον πόνο. Μην σκέφτεσαι για όλη τη θλίψη στον κόσμο, σκέψου για όλη την ομορφιά που παραμένει γύρω σου.

Πηγή : dailyarticle.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Μερικά από τα καλύτερα αποφθέγματα του Μπουκόφσκι

Στις 16 Αυγούστου 1920 γεννήθηκε ο σπουδαίος Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι (πέθανε το 1994).

Διαβάστε μερικά από τα καλύτερα αποφθέγματά του:

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ, καθώς τη ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή. 

Διαβάστε μερικά από τα αποφθέγματα του που περιγράφουν το νόημα της ζωής.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΙΣ πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει… Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ μα και τα σχέδιά σου. Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δεν ρίσκαραν.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ ΑΛΑΤΙ για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς, όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ το πτυχίο γαλλικών, τη θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΕΙΣ, μα πρέπει και να πληγώσεις. Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙ και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙΣ με τους γονείς σου και να επιμείνεις στη θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες. Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, τη θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο. Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα. Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις. Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση. Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και τη λάθος κίνηση στο σκάκι. Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη. Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο. Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ λεωφορείο για τη θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ. Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το «εκεί» που τόσο σου έχει λείψει. Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις. Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

koutipandoras

  

Τι δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά...

Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι ο χαρακτήρας ενός παιδιού μοιάζει με τον πηλό.

Διαμορφώνεται εντυπωσιακά ανάλογα μ’ αυτά που βλέπει και ακούει από το οικογενειακό του περιβάλλον, ειδικά όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία που δεν έχει άλλα ερεθίσματα (σχολείο, φίλους κτλ.). Οι φράσεις που λέμε στο παιδί μας, ακόμα και οι πιο αθώες φαινομενικά, μπορεί να το επηρεάσουν με τρόπο που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε… Το πανεπιστήμιο Σάουθερν Καλιφόρνια έκανε μια σχετική έρευνα και κατέληξε σε δέκα φράσεις-κλισέ, τις οποίες δεν πρέπει επ’ ουδενί να λέμε στα παιδιά μας.

1. «Άσε με ήσυχο»!

Όποιος γονιός δεν έχει πει αυτό ή κάτι παρόμοιο («μη με ενοχλείς» ή ακόμα και το πιο ευγενικό «έχω δουλειά») είναι ήρωας… Ειδικά στην ηλικία που το παιδί ανακαλύπτει τον κόσμο και ρωτάει για το καθετί χρειάζεται πολλή υπομονή. Μην εμφανίζεστε συνεχώς απομονωμένοι, διότι θα θεωρήσει ότι δεν έχει νόημα να σας ρωτάει αν δεν του απαντάτε και θα το βρείτε μπροστά σας στην εφηβεία… Όταν έχετε πράγματι δουλειά, εξηγήστε του ότι εκείνη τη στιγμή δεν μπορείτε να του εξηγήσετε, αλλά μην ξεχάσετε ποτέ να επαναφέρετε μόνοι σας την απορία του όταν τελειώσετε την εργασία σας.

2. «Είσαι τόσο…»

Η φράση μπορεί να συμπληρωθεί μ’ ένα επίθετο, θετικό ή αρνητικό (ντροπαλός, έξυπνος, αστείος, τεμπέλης κτλ.). Αποφεύγετε να χαρακτηρίσετε τα παιδιά σας. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποτυπώνεται στο μυαλό τους και τον θεωρούν θεόφατο, τις περισσότερες φορές το υιοθετούν και γίνονται υπερόπτες (αν τα παινεύετε συνέχεια) ή χάνουν την αυτοπεποίθησή τους (αν συνεχώς τα κατσαδιάζετε). Μπορείτε να του πείτε «αυτό που έκανες δείχνει τεμπελιά» ή «η άσκηση που έλυσες δείχνει εξυπνάδα», έχει τελείως διαφορετικό νόημα.

3. «Μην κλαις»

Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, πρέπει να βιώνουν όλα τα συναισθήματα. Μην απαγορεύετε στο παιδί σας να κλαίει, να λυπάται, ακόμα και να φοβάται. Και μην τουποβιβάζετε με φράσεις του τύπου «μην γίνεσαι μωρό» κτλ. Το παιδί σας δεν θα νιώσει καλύτερα αν το διατάξετε «μην κλαις»! Μάθετε την αιτία των δακρύων κι εξηγήστε του αναλυτικά γιατί δεν πρέπει να κλαίει.

4. «Γιατί να μην είσαι σαν τον αδελφό/αδελφή σου»;

Ό,τι χειρότερο ειδικά για αδέλφια που βρίσκονται κοντά στην ηλικία. Μην τα συγκρίνετε, ειδικά σε πράγματα που κάποιο παιδί τα μαθαίνει πιο εύκολα από κάποιο άλλο π.χ. να κλείνει μόνο του το φερμουάρ του τζάκετ του ή να πίνει μόνο του νερό από το ποτήρι. Με το να τα συγκρίνετε αυξάνετε την αντιζηλία μεταξύ τους. Αντιμετωπίστε τα σαν εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες.

5. «Μπορείς και καλύτερα…»

Η αυξανόμενη πίεση στο παιδί μπορεί να μην φέρει μόνο τη βελτίωση που επιθυμείτε, αλλά και άγχος και αγωνία για το… καλύτερα, το οποίο υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί να το πετύχει. Ακόμα και σε πράγματα που αποδεδειγμένα έχει κάνει στο παρελθόν και τώρα δεν θυμάται ή τα κάνει με άλλο τρόπο, μην δείχνετε ότι απογοητεύεστε. Θυμίστε του τι έκανε το ίδιο στο παρελθόν ή πείτε του «θα προτιμούσα να το έκανες έτσι», χωρίς να δείξετε ότι περιμένετε κάτι φοβερό…

6. «Η μαμά/ο μπαμπάς τα ξέρει όλα…»

Είναι λογικό να απαντάτε στις περισσότερες απορίες του παιδιού, όμως μην το παίζετε παντογνώστες και κυρίως μην υπερηφανεύεστε για τις γνώσεις σας, ακόμα κι αν έχετε πολλές. Αν πρόκειται για κάτι εύκολο, προτρέψτε το παιδί σας να βρει μόνο του τη λύση. Στα μάτια του μπορεί να φαίνεστε υπεράνθρωποι για ένα διάστημα, αλλά όταν διαπιστώσει ότι και οι δικές σας γνώσεις έχουν όριο θα απογοητευθεί υπέρ του δέοντος.

7. «Σταμάτα αλλιώς θα σε δείρω»

Αν μιλάμε για γονείς που δεν έχουν σκοπό να δείρουν τα παιδιά τους για να τα σωφρονίσουν, οι κούφιες απειλές είναι ό,τι χειρότερο. Το παιδί πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι δεν έχετε σκοπό να το δείρετε, οπότε η χρησιμοποίηση αυτής της απειλής (ή άλλων του τύπου «θα σε κλειδώσω στο δωμάτιο» κτλ.) πέφτει στο κενό. Αν πρέπει να του επιβάλλετε τιμωρία δοκιμάστε κάτι πιο ήπιο (π.χ. δεν θα δει σήμερα το αγαπημένο του κόμικ στην τηλεόραση) και, φυσικά, κάντε το πράξη, όσο κι αν σας πονάει. Έτσι θα αντιληφθεί ότι υπάρχουν κάποια όρια, τα οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει.

8. «Αλίμονό σου όταν γυρίσει ο πατέρας σου»!

Η χρησιμοποίηση του ενός γονιού (συνήθως του πατέρα) σαν «μπαμπούλα» φέρνει διπλά κακό αποτέλεσμα. Αφ’ ενός το παιδί μαθαίνει να αποξενώνεται από τον «κακό» του ζευγαριού και αφ’ ετέρου δεν δίνει καμία σημασία πια στις απειλές του «καλού», αφού έχει επισημάνει πια την πηγή του κακού.

9. «Βιάσου»

Για οτιδήποτε κάνει το παιδί δεν χρειάζεται βιασύνη. Ειδικά όταν βιαζόμαστε εμείς να κάνουμε κάτι ή να πάμε κάπου, δεν είναι σωστό να το πιέζουμε. Ακόμα κι αν δεν το λέμε, αλλά το προδίδει η γλώσσα του σώματός μας (π.χ. με τα χέρια στη μέση και να χτυπάμε συνεχώς το πόδι μας στο πάτωμα) δημιουργούμε άγχος που μπορεί να επηρεάσει το παιδί μας, ειδικά αν το κάνουμε συνέχεια. Ακόμα χειρότερο είναι να αφήσουμε τη δουλειά του ή το παιχνίδι του μισοτελειωμένο, απλά για να γίνει το δικό μας…

10. «Μπράβο αγάπη μου»!

Τι το κακό έχει ένας έπαινος; Ίσα-ίσα που πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά παράλληλα πρέπει να μην το παρακάνουμε. Αν επαναλαμβάνουμε συνεχώς τους ίδιους επαίνους για πράγματα που το παιδί κάνει εύκολα, τι θα κάνουμε αν πετύχει κάτι πραγματικά δύσκολο; Οι έπαινοι πρέπει να έχουν… διαβαθμίσεις, έτσι ώστε το παιδί να μην βρίσκει κάποια στιγμή αδιάφορο να σας δείξει π.χ. μια ζωγραφιά του, επειδή ξέρει ότι θα «εισπράξει» την ίδια φράση.

http://7gymaxarnai.blogspot.gr/

iPaideia.gr