Άλογος φόβος

Ο φόβος δε σου ταιριάζει

ούτε η χαρμολύπη.

Μια ζωή άβατη, αόριστη, άοσμη.

Μάλλον γι αυτό χαμογελάς λιγότερο

απολαμβάνεις τα όνειρα τα γυάλινα.

Σαν καθρέπτης σπασμένος έρχεται 

σε διπλώνει στη μέση του δωματίου

δεν αντιδράς

το έχεις νιώσει ξανά...

Δεν είναι ο εγκλεισμός που σε τρομάζει

ο αποκλεισμός της ψυχής είναι που σε λυπεί.

Τα μελένια όνειρα βάφουν τα γκρίζα σύννεφα

αναμοχλεύεις στο ντουλάπι κάποιες παλιές φωτογραφίες

το άλικο χρώμα ρέει στις ρυτιδιασμένες φλέβες

ο έλλογος όνυξ αγγίζει το κορμί...

Υποσχέσεις













Είναι κάποιες στιγμές που το μυαλό παγώνει,
παγώνει και το αίμα στη φλέβα της ζωής.
Τα όνειρα θρυμματίζονται
αβεβαιότητα αιωρείται 
το τέλος νιώθεις πως πλησιάζει...
Είναι τόσο μεγάλο δώρο η αναπνοή,
η απώλειά της σε συντρίβει,
η μικρότητα το μεγαλείο της.
Ο θάνατος σαν τη ζωή
εναλλάσονται, ανταγωνίζονται, συμβιώνουν.
Τα χνάρια μας σε μια κορνίζα,
τα λόγια μας μέσα στη δίνη του ονείρου,
ασυνόδευτες οι σκέψεις μας...
Μην ξοδεύεις αυτό το λίγο χρόνο σε υγρά σύννεφα
ύψωσε της καρδιάς το ανάστημα
πορεύσου, συγχώρεσε
αυτή είναι η ζωή, 
αυτό είναι το τέλος
μην το λησμονείς,
ποτέ μην το λησμονείς για πάντα!