Νηπενθές νέφος

Είχες κλειδώσει όλα τα παραθυρόφυλλα

σφιχτά πολύ σφιχτά

ούτε μια σχισμή 

ούτε μια μια μικρή οπή στο πάνθεον της ζωής,

το βλέμμα ανέκφραστο

προσπαθεί να αλλοιώσει τις πληγές

να μη φαίνονται

να μην ενοχλούν

Ώσπου τρεις-τέσσερις λέξεις 

άνοιξαν διάπλατα μια κεραία προς τον ουρανό

μάλλον ήταν τα μάτια σου

μια σαγηνευτική ευθύτητα, ορθότητα

είχες πολύ καιρό να δεις ένα τέτοιο ζεύγος ματιών

καθάριο βλέμμα

αληθινή ζωή

ουσιώδης πίστη...

Ξάφνου ξέχασες τους όρκους

την απόφαση να πορευτείς 

χωρίς αμαρτίες

χωρίς λάθη

χωρίς πένθος

χωρίς θάνατο.

Οι μέρες κυλούσαν

κι εσύ άλλαζες -μάλλον- κι οι δύο αλλάζαμε...

Το βλέμμα όχι ευθυτενές

χαμόγελο με δόση βενετσιάνικη

λέξεις αόριστες κι ασαφείς

Η ζωή αποφασίζει,

πότε θα μας ανακοινώσει τις αποφάσεις της

είναι άβουλο, αιωρούμενο, ανατρεπτικό 

το πάθος και το λάθος.-

                                                                                                                              lag......

ΣΙΩΠΗ




Πόσο παράξενα πάλι αισθάνομαι 
από την αρχή ξανά...
μια θλίψη διάχυτη 
θυμός, απόρριψη, απορία.
Τα γράμματα μια πληγή ακόμη
το τέλος ενός ονείρου
που πανταχόθεν έσταζε.-
Όφειλα να το είχα διαβλέψει
δεν επιτρέπεται τέτοια απερισκεψία
όμως εγώ ήθελα να ζήσω
χωρίς τα έλκη, χωρίς τα τραύματα.
Άλλες οι βουλές
κι εγώ τώρα να προσπαθώ 
να απλώσω τα μιαρά λόγια
τις ενδόμυχες επιθυμίες
τους ανέφελους -αχ- 
ανέφελους περιπάτους της ψυχής μου.
Μα φυσικά...

                                                                                                             jal...

Μόνο κοντά σου...




Μόνο κοντά σου ηρεμώ
γαληνεύει η πολύπαθη ψυχή μου
όνειρα αρωματικά κι αδιαφανή
ελπίδες διάτρητες
μοναξιά...

Μόνο κοντά σου ακουμπώ την Εδέμ
αγναντεύω τον περίσσιο ουρανό
ξεπλένω τις αμαρτίες μου
μια καινούρια δύση συναντώ.

Μόνο κοντά σου θωπεύω την ακτίνα,
μιαν ακτίνα που άλλοτε με τρυπά 
κι άλλοτε με αφυπνίζει...

Μόνο κοντά σου μαγεύομαι 
στέκομαι με σιγουριά εμπρός στους αργυρώνητους έρωτές μου.

Μόνο κοντά σου, θάλασσα, μοναδική κι αλησμόνητη!