Σοφίας διδάγματα

Βαθύ το σκοτάδι που με κυκλώνει πάλι απόψε,

νιώθω ανήμπορος να σκεφτώ,

κάνει βουτιές θανάτου το μυαλό μου.

Χρόνια χαμένα σ΄ ένα ατέρμονο ζήσε,

δάκρυα σαν αγκάθια,

ολόκληρη η ζωή μου ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι.

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σκέφτομαι

ή μάλλον πότε καλύτερα άρχισα να ζω...

Μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη

με αγγίζει η αλαφροίσκιωτη μορφή σου

οι λέξεις οι σπαρμένες με οργή

ή μήπως με πίκρα;

Δεν ξέρω, μάλλον το ίδιο είναι...

Όμως, δύο φορές το ίδιο λάθος;

Ναι, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι αριθμοί...

Η ζωή είναι μικρή, το απαιτεί...

Όπως κι ο θάνατος!

Ονείρου αυταπάτη




Λένε πως όλα τα όνειρα δε βγαίνουν αληθινά.
Είναι όμως αυτός λόγος να πάψεις να ευελπιστείς,
να θωρείς χάρτινα κάστρα να γκρεμίζονται,
να επιπλέεις στο καράβι που θαλασσοδέρνεται,
να ξαναγεννιέσαι μέσα από την απώλειά σου;

Απλή ή περίπλοκη η ζωή, δεν ξέρω...
Πολλά τα θύματα, αμέτρητοι οι θύτες.

Τελικά τι είναι αυτό που πονά περισσότερο;
Η γνώση ή η άγνοια;
Οι ενοχές ή τα δάκρυα;
Οι ζωντανοί ή οι ζωντανοί-νεκροί;
Οι γνήσιοι ή οι κάλπικοι ετέροι;

Όλα πονούν, όμως η καρδιά πορεύεται για να επιβιώνει.
Άλλοτε μονάχη της κι άλλοτε περιτριγυρισμένη από θαύματα.
Είναι τόσο σύντομη η ζωή 
για να την αφήνεις να ξεγλιστράει...
Προσπάθησε να την αφουγκραστείς,
ξανά θέλει κάτι να σου πεί.

Τελικά τα διδάγματά της σε επισκέπτονται,
μια μακριά νύχτα σε ακολουθεί...