Αγχώδης διαταραχή: Τα σημάδια που δείχνουν πρόβλημα

Ο καθένας μπορεί να έχει αυξημένη νευρικότητα ή άγχος από καιρό σε καιρό, ή ανά περιστάσεις, όπως για παράδειγμα όταν περνάμε οικονομικές δυσκολίες. Για μερικούς ανθρώπους, όμως, το άγχος γίνεται τόσο συχνό, ή τόσο έντονο, ώστε να “καταλαμβάνει” ή να “ορίζει” μεγάλο μέρος της ζωή τους. Η αγχώδης διαταραχή δεν είναι πάντα εύκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Πώς μπορείτε να καταλάβετε εάν το καθημερινό σας άγχος έχει εξελιχθεί σε διαταραχή; Το άγχος έχει πολλές διαφορετικές μορφές, όπως κρίσεις πανικού, φοβίες και στρες. 

Αγχώδης διαταραχή: Τα πιο “δυνατά” σημάδια: 

Προβλήματα στον ύπνο 

Η δυσκολία να αποκοιμηθείτε ή να κάνετε ήσυχο ύπνο χωρίς να ξυπνάτε συχνά μέσα στη νύχτα, συνδέεται με μια σειρά από επιμέρους προβλήματα υγείας, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Αν έχετε μια ανήσυχη νύχτα πριν από κάποια σημαντική εξέλιξη στην δουλειά, είναι φυσιολογικό. Αλλά αν το πρόβλημα στον ύπνο είναι χρόνιο, τότε είναι πολύ πιθανό να είναι σημάδι αγχώδους διαταραχής. Υπολογίζεται ότι οι μισοί άνθρωποι με αγχώδη διαταραχή έχουν προβλήματα στον ύπνο. 

“Πιάσιμο” στους μυς 

Αν οι μυς σας σε ορισμένα σημεία του σώματος είναι διαρκώς σε τάση (πιασμένες σιαγόνες, σφίγγετε συχνά την γροθιά σας, ή οι μυς σας “τρεμοπαίζουν” συχνά σε όλο το σώμα σας) τότε είναι πιθανό να έχετε αγχώδη διαταραχή. Μάλιστα, αυτά τα συμπτώματα μπορεί να είναι τόσο “επίμονο”, ώστε τα άτομα με αυτά τα σημάδια δεν το καταλαβαίνουν καν ότι τους συμβαίνει. 

Χρόνια δυσπεψία 

Το άγχος μπορεί να “ξεκινάει” στο μυαλό, αλλά εκδηλώνεται συχνά μέσω σωματικών συμπτωμάτων, όπως τα χρόνια πεπτικά προβλήματα. Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από στομαχόπονο, κράμπες, φούσκωμα, αέρια, δυσκοιλιότητα ή/και διάρροια, είναι ουσιαστικά το άγχος που “κυριεύει” την πεπτική οδό. Το έντερο είναι πολύ ευαίσθητο στο ψυχολογικό στρες και, αντιστρόφως, η φυσική και κοινωνική δυσφορία των χρόνιων προβλημάτων του πεπτικού συστήματος μπορεί να κάνουν το άτομο να αισθάνεται περισσότερο άγχος. 

Κρίσεις πανικού 

Οι κρίσεις πανικού μπορεί να σας φοβίσουν κάθε φορά που συμβαίνουν. Το αίσθημα “τρόμου” που κυριεύει το άτομο την στιγμή της κρίσης, συνοδεύεται από συμπτώματα, όπως αναπνευστικά προβλήματα, ταχυκαρδία, μυρμήγκιασμα ή μούδιασμα στα χέρια, εφίδρωση, αδυναμία ή ζάλη, πόνο στο στήθος, πόνο στο στομάχι και αίσθημα υπερβολικής ζέστης ή κρύου. Δεν είναι απαραίτητο όσοι είχαν κάποτε μια κρίση πανικού, να έχουν και αγχώδη διαταραχή, αλλά οι άνθρωποι που βιώνουν επανειλημμένα τέτοιες κρίσεις συνήθως έχουν και διάγνωση αγχώδους διαταραχής. Τα άτομα με κρίσεις πανικού ζουν με το φόβο για το πότε, πού, και γιατί θα συμβεί η επόμενη κρίση και τείνουν να αποφεύγουν μέρη, όπου έχουν υποστεί κρίσεις πανικού στο παρελθόν.

Πηγή EnallaxNews : https://www.enallaxnews.gr

Η δύναμη του εθισμού στο αλκοόλ, πού οφείλεται και πώς μπορεί να ξεπεραστεί - βασικές ψυχολογικες αναζητήσεις

Σύμφωνα με την ψυχολογια η συχνή κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να φτάσει σε σημείο εθισμού και αυτό συνήθως οφείλεται σε ψυχογενή αίτια. Όπως μας λέει η ψυχολογια ο εθισμός στο αλκοόλ αυξάνεται επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια και τους κληρονομικούς παράγοντες επιβαρύνουν οι δυσμενείς οικονομικές, επαγγελματικές και κατ' επέκταση συναισθηματικές συνθήκες. Βέβαια, σχεδόν σε κάθε κανόνα στην ψυχολογια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά το πρόβλημα σύμφωνα με την ψυχολογία έγκειται στο ίδιο το γεγονός και όχι στην αιτία του, που πρέπει τώρα να κατευθύνουμε την προσοχή σας. Ο άνθρωπος που στην αρχή νιώθει ικανοποιημένος σύμφωνα με την ψυχολογία με ένα ποτήρι κρασί κατά το δείπνο, διαπιστώνει μετά από λίγο, ότι ζητά λίγο παραπάνω και αμέσως μετά κι άλλο, κι άλλο. 

Στην ψυχολογία, η αύξηση της επιθυμίας μπορεί να είναι πολύ αργή, αλλά αυτό συνεχίζεται σίγουρα μέχρι που στο τέλος, ένα μπουκάλι δεν είναι τίποτα μπροστά στα πολλά, για να καλύψει τις νέες του ανάγκες. Είναι η ίδια ακριβώς περίπτωση όπως με τη χρήση κάθε άλλης μορφής αλκοολούχου ποτού ή άλλης εξαρτησιογόνου ουσίας. 

Μα όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση αυτή του αλκοολισμού;Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι τόσο συγκροτημένοι που είναι ικανοί να ελέγχουν αυτήν την όρεξη μέσα σε ορισμένα πλαίσια αυτοσυγκράτησης για μακρά σειρά ετών, ή ακόμη και για μια ολόκληρη ζωή. Που είναι ικανοί να πουν: "Μέχρι εδώ και μη παρέκει." 

Υποφέρουν εν τέλει από σωματικές ασθένειες οι οποίες είναι σίγουρα συνέπειες της παρατεταμένης επαφής του αλκοολικού δηλητήριου με τις ευαίσθητες δομές του σώματος, πολλές με οδυνηρό χαρακτήρα, που μειώνουν τη διάρκεια της φυσικής ζωής τους. Αλλά εξακολουθούν να είναι σε θέση να πίνουν χωρίς να έχουν αυξημένη επιθυμία για αλκοόλ, ώστε να φτάσουν έναν ανεξέλεγκτο βαθμό. 

Κανένας άνθρωπος που πίνει δεν είναι ασφαλής
Αλλά κανείς άνθρωπος που ξεκινά τη χρήση του αλκοόλ δεν μπορεί τελικώς να προβλέψει ποιa θα είναι η επίδρασή του στο σώμα ή το μυαλό του. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όταν γίνουν εξολοκλήρου ασυναίσθητοι από τους κινδύνους της πηγής αυτής κλείνονται σε ετήσιους συναισθηματικούς τάφους μέθης. 

Δεν υπάρχει καμία μέθοδος με την οποία να μπορεί κάποιος να μετρήσει τις λανθάνουσες δυνάμεις του κακού στην κληρονομημένη φύση του. 
Μπορεί να έχει από τους κοντινούς ή μακρινούς προγόνους του, μια μη υγιή ηθική τάση ή σωματική προδιάθεση, στην οποία η παράξενα ανησυχητική επήρεια του αλκοόλ θα έχει ως συνέπεια μια νοσηρή κατάσταση η οποία θα οδηγήσει σε καταστροφή τη ζωή του. 

Το ότι τα εν λόγω αποτελέσματα σχετίζονται με τη χρήση του αλκοόλ σε μεγάλο αριθμό των περιπτώσεων είναι πλέον γνωστό γεγονός στην ιστορία της μέθης. 

Το θέμα του αλκοολισμού, με τα πνευματικά και ηθικά αίτια που οδηγούν σε αυτόν, έχουν προσελκύσει μεγάλη και ένθερμη προσοχή. 
Γιατροί, ψυχολόγοι, επιβλέποντες διευθυντές ασύλων, φύλακες φυλακών, νομοθέτες και φιλάνθρωποι έχουν παρατηρήσει και μελετήσει τις πολυάριθμες λυπητερές και αποκρουστικές φάσεις του, και έχουν καταγράψει πορίσματα και γνωμοδοτήσεις. 

Ενώ καταγράφονται αντικρουόμενες απόψεις σε ορισμένα σημεία, όπως, για παράδειγμα, αν η μέθη είναι μάλλον μια ψυχική ασθένεια η οποία αφού δημιουργηθεί το άτομο παύει να είναι υπεύθυνο και θα πρέπει να υπόκειται στον περιορισμό και τη θεραπεία όπως στις ψυχώσεις ή στον πυρετό, ή μήπως ένα έγκλημα για το οποίο πρέπει να τιμωρηθούν, ή μήπως μια αμαρτία για την οποία πρέπει να μετανοήσει και θεραπευτεί από τον ψυχολόγο. 

Όλοι συμφωνούν ότι υπάρχει μια κληρονομική ή επίκτητη ψυχική και νευρική κατάσταση που καθιστά κάθε χρήση αλκοόλ εξαιρετικά επικίνδυνη. 
Το σημείο που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ενδεχομένως να γνωρίζει μέχρις ότου καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, εάν έχει ή δεν έχει αυτήν την κληρονομική ή επίκτητη σωματική ή ψυχική κατάσταση. Και ότι μπορεί να είναι πολύ αργά, τη στιγμή που ανακαλυφθεί μια τέτοια υπάρχουσα κατάσταση. 


Η γνώμη του ειδικού:Ο Δόκτωρ D.G. Dodge, Διευθυντής του Ασύλου Αλκοολικών της Νέας Υόρκης, μιλώντας για τα αίτια που οδηγούν στον αλκοολισμό, αφού τόνισε την πεποίθησή του ότι είναι μια μεταδοτική ασθένεια, όπως η "φυματίωση λεμφαδένων, η αρθρίτιδα ή η βουλιμία», μας λέει: Υπάρχουν άνθρωποι που ο οργανισμός τους θα μπορούσε να ονομαστεί «αλκοολική ιδιοσυγκρασία». Παράλληλα σε ένα τέτοιο οργανισμό αν ικανοποιείται η λανθάνουσα επιθυμία για ποτό σύντομα θα οδηγήσει σε συνήθειες αλκοολισμού, και τελικά σε ένα νοσηρό εθισμό με όλα τα χαρακτηριστικά μιας αρρωστημένης κατάστασης του συστήματος το οποίο ο ασθενής, χωρίς βοήθεια, είναι ανίκανος να ανακουφίσει από την αδυναμία της βούλησης που οδήγησε στην ασθένεια και εμποδίζει την αφαίρεσή του. 

Και πάλι, βρίσκουμε μια άλλη κατηγορία ατόμων αυτούς με υγιείς γονείς που τους έδωσαν υγιή ανατροφή και έχουν συνηθίσει στις καλές κοινωνικές επιρροές, ηθικές και κοινωνικές, αλλά και η ιδιοσυγκρασία και η φυσική κατάσταση των οποίων είναι τέτοια ώστε, όταν μια φορά θα παραδοθούν στη χρήση διεγερτικών ουσιών τις οποίες βρίσκουν ευχάριστες, συνεχίζουν να επιδίδονται συνήθως πάνω από τη μέτρια κατανάλωση στην υπερβολική. Ένας διεφθαρμένος εθισμός καλλιεργείται, και τους οδηγεί αργά, αλλά σταθερά, στην καταστροφή. Εκεί πρέπει το άτομο να αντιληφθεί πρώτα πως έχει πρόβλημα, και αμέσως μετά να ζητήσει τη βοήθεια των ειδικών. Πρέπει να «πιάσει πάτο» για να αντιληφθεί πως χρειάζεται βοήθεια και πρέπει να το πάρει απόφαση και να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο, κόβοντας τις κακές συνήθειες και ειδικότερα τις εξαρτήσεις που δεν το βοηθούν να πάει παρακάτω τη ζωή του.

http://www.anew.gr

Να αγαπάς τον εαυτό σου

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του χαρίζεις αγκαλιές και χάδια και να τον φροντίζεις. Για να ξέρει τι επιτρέπεται στους άλλους , όχι λιγότερα, και σε αυτούς να δίνει τα πιο πολλά, τα πιο ιδιαίτερα και τα πιο ξεχωριστά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του προσφέρεις ταξίδια, από αυτά που κάνεις με κλειστά μάτια. Να τον αφήνεις να ταξιδεύει με όλες του τις αισθήσεις. Να μυρίζει μυρωδιές, να γεύεται γεύσεις, να βλέπει εικόνες, να αγγίζει σώματα και να ακούει μελωδίες που κανείς δεν μύρισε, δεν γεύτηκε, δεν είδε, δεν άγγιξε και δεν άκουσε… γιατί είναι ο μόνος που κατάφερε να ταξιδέψει ως εκεί.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην τον σκορπίζεις στα χθες και τα αύριο. Να τον αφήνεις να απολαμβάνει το τώρα. Μην δίνεις χώρο σε κανένα νοσταλγικό παρελθόν και σε κανένα φοβισμένο μέλλον. Να τον αγαπάς για το «εδώ» του και το «τώρα».

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του δίνεις ευκαιρίες και ανάσες. Ευκαιρίες ακατόρθωτες για τους άλλους και ανάσες βαθιές, κοφτές, της έκπληξης και του θάρρους.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να τον αφήνεις να παίζει σε γειτονιές με άλλα παιδιά και αν δεν βρίσκεις παιδιά, να ψάχνεις να του βρεις για νέες γειτονιές .

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του επιτρέπεις να ονειρεύεται και όταν τα όνειρα του παύουν να έχουν χρώμα να του αλλάζεις βλέμματα και όψεις.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην τον χαραμίζεις σε αγκαλιές που είναι αλλού από το «εκεί» του. Ευκαιριακές και επιφανειακές αγκαλιές να μην του προσφέρεις.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του μαθαίνεις συναισθήματα. Να ξέρει τι είναι πόνος, τι είναι γέλιο, τι είναι ερωτάς και δάκρυ. Και να μaθαίνει να επιλέγει από μόνος του τι θέλει και για τι ψάχνει.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην τον κουράζεις στις σκέψεις και τα ενδεχόμενα. Να του χαρίζεις αυθόρμητες στιγμές χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην του σβήνεις τα σημάδια, τις πληγές και τις ρυτίδες. Γιατί αυτά είναι οι αναμνήσεις που έζησε, οι χαρές και τα πάθη που ένιωσε, οι άνθρωποι που συνάντησε. Όλα αυτά τον έφεραν στο «σήμερα» του. Μην του τα σβήνεις.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην του κρατάς μυστικά. Μοιράσου μαζί του την δική σου «αλήθεια». Να του λες τους φόβους σου, τις σκέψεις σου, τους στόχους σου, όλα όσα η καρδιά θα ακούσει και θα σε πάει εκεί που θες.

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην τον βολεύεις σε στριμωγμένες γωνιές και σε καλούπια. Να τον περπατείς σε αλάνες και σε δρόμους που ο αέρας είναι καθαρός και οι άνθρωποι αλητεύουν κάτω από αστέρια και ήλιους.

Να αγαπάς τον εαυτό σου, να του το λες κάθε μέρα πόσο πολύ τον αγαπάς. Να τα ακούει, να το θυμάται για να μπορείς και εσύ να θυμάσαι πως αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, κανένας δε θα βρεθεί να το κάνει για εσένα.

maroverli.com

Οι 9 μεταμφιέσεις του άγχους

Το άγχος είναι το ανώτατο επίπεδο μιας καθημερινής ακολουθίας διεγέρσεων. Είτε καταπιανόμαστε με ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είτε παίζουμε τένις βρισκόμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση. Σ αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, η υψηλή διέγερση είναι ότι χρειάζεται: τέτοιου είδους ενασχόληση απαιτεί ιδιαίτερες ψυχικές και σωματικές εφεδρείες.

Όταν όμως η διέγερση είναι υπέρμετρη σε σχέση με το έργο που πρέπει να φέρουμε σε πέρας, τότε μετατρέπεται σε άγχος. Με τον όρο άγχος εννοούμε πως στη θέση μιας διέγερσης που θα άρμοζε για την αντιμετώπιση μιας δεδομένης απειλής, υπάρχει μια τόσο μεγάλη ένταση, που τορπιλίζει τη σωστή αντίδραση.

Στην «αγχώδη συνδρομή» η προσοχή προσκολλάται στην πηγή της απειλής, περιορίζοντας όλα αυτά τα δεδομένα που θα μπορούσαν, σε διαφορετική περίπτωση, να χωρέσουν μέσα στην επιγνωσή μας. Άφθονα τεκμήρια αποδεικνύουν πως η επίγνωση περιορίζεται κάτω από συνθήκες στρες.

Για παράδειγμα, σε μια κλασική πια έρευνα, εθελοντές υποβλήθηκαν σε ένα πείραμα προσομοίωσης κατάδυσης σε μεγάλο βάθος, όντας οι ίδιοι μέσα σε θάλαμο υψηλής ατμοσφαιρικής πίεσης. Οι συνθήκες του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακές , με πραγματικές μεταβολές της πίεσης που δέχονταν οι εθελοντές, ενώ η εισπνοή γινόταν μόνο από μπουκάλες οξυγόνου. Λόγω των απαραίτητων αυξομειώσεων στην ποσότητα του παρεχόμενου οξυγόνου, υπήρχαν κάποιοι αντικειμενικοί κίνδυνοι αν και όχι ιδιαίτερα σοβαροί. Γι αυτό το λόγο οι εθελοντές υποχρεώθηκαν να τηρούν κάποιους κανονισμούς ασφαλείας. Στη διάρκεια του πειράματος οι εθελοντές έπρεπε να φέρουν εις πέρας μια «αποστολή ανίχνευσης του βυθού», κατά την διάρκεια της οποίας έπρεπε συγχρόνως να εντοπίζουν τη θέση ους και να παρακολουθούν την εκπομπή ενός φωτεινού σήματος. Καθώς η «κατάδυση» έφτανε σε όλο και μεγαλύτερο βάθος, το άγχος των ατόμων συνεχώς αυξανόταν με αποτέλεσμα, ενώ ήταν σε θέση να συνεχίσουν την «αποστολή» τους, να μην μπορούν να εντοπίσουν το φωτεινό σήμα.

Η ιδέα πως το άγχος μειώνει την προσοχή δεν είναι καινούρια. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον: «πιστέψτε με, κύριε, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πως σε 15 μέρες θα τον κρεμάσουν είναι δυνατόν να συγκεντρώσει το μυαλό του με τρόπο αξιοθαύμαστο».

Όταν η απόκριση στο στρες καθοδηγεί την προσοχή, αυτή εστιάζεται στην άμεση απειλή. Αυτό βέβαια είναι καλό στην περίπτωση που η προσοχή και η σωματική διέγερση ισοσταθμίζονται για να αντιμετωπίσουν μια απειλή και να την αποτρέψουν τη στιγμή που ακριβώς έρχεται. Στις μέρες μας όμως σπάνια οι στρεσογόνες καταστάσεις μας αφήνουν τέτοιες επιλογές. Τις περισσότερες φορές πρέπει να εξακολουθήσουμε να ζούμε όπως πριν και συγχρόνως να αντιμετωπίζουμε μια απειλητική κατάσταση που συνεχίζει να υφίσταται… π.χ. να πηγαίνουμε στη δουλειά μας, ενώ βρισκόμαστε εν μέσω κάποιου παρατραβηγμένου συζυγικού καυγά ή να πληρώσουμε τους φόρους μας, κι ας μας απασχολεί η ασθένεια του παιδιού μας.

Η προσοχή που είναι προετοιμασμένη να εστιάσει πάνω στην απειλή επικρατεί ακόμα κι όταν συμβαίνουν άλλα, πιο σημαντικά γεγονότα: σκέψεις σχετικές με αυτή την απειλή παρεισφρέουν στην πιο ακατάλληλη ώρα. Αν θέλαμε να ορίσουμε τη λειτουργία του άγχους, θα μιλούσαμε γι αυτήν ακριβώς την παρείσφρηση.

 O ψυχίατρος Mardi Horowitz κατάφερε να απαριθμήσει πολλές από τις αμφιέσεις και μεταμφιέσεις που μπορεί να περιβληθεί η παρείσφρηση του άγχους. Ο κατάλογος του είναι ευρύτατος και ιδιαίτερα διδακτικός: κάθε μια από τις παρεισφρήσεις είναι μια άποψη της "απόκρισης στο στρες" όταν αυτό φτάνει στα άκρα.

Μεταξύ τους περιλαμβάνονται και οι εξής:

Οδυνηρά συναισθήματα: Κύματα συναισθημάτων που περισσότερο αναβλύζουν από μέσα μας και παραμένουν στο πίσω μέρους του μυαλού μας, παρά αποτελούν την κυρίαρχη διάθεση.

Ενασχόληση και αναμάσημα: Μια διαρκής επίγνωση του στρεσογόνου γεγονότος που επανεμφανίζεται ανεξέλεγκτα, πέρα από τα όρια των συνηθισμένων σκέψεων που κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα.

Παρεισφρητικές ιδέες: Ξαφνικές και ανεπιθύμητες σκέψεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη νοητική διεργασία εκείνης της στιγμής.

Επίμονες σκέψεις και αισθήματα: Συναισθήματα ή ιδέες που ένα άτομο δεν μπορεί να τις σταματήσει.

Υπερ εγρήγορση: Υπερβολική ετοιμότητα, σχολαστικός έλεγχος και έρευνα που διακατέχεται από ανήσυχη προσμονή.

Αϋπνία: Παρεισφρητικές ιδέες και εικόνες που χαλάνε τον ύπνο.

Κακά όνειρα: Συμπεριλαμβάνονται οι εφιάλτες και η αγχώδης αφύπνιση, καθώς και άλλα ανήσυχα όνειρα. Το περιεχόμενο των κακών ονείρων δεν είναι απαραίτητο να έχει στενή σχέση με το αληθινό γεγονός.

Ανεπιθύμητη αίσθηση: Η ξαφνική και ανεπιθύμητη είσοδος μιας αίσθησης ασυνήθιστα έντονης, ή και άσχετης με την παρούσα κατάσταση , στη σφαίρα της επίγνωσης.

Αντιδράσεις ξαφνιάσματος: Φοβισμένη υποχώρηση ή ωχρότητα του προσώπου ως απάντηση σε ερεθίσματα που κανονικά δεν δικαιολογούν τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Όπως καταλάβατε, το άγχος παρεισφρέει με πολλές μορφές στη νοητική διαδικασία. Πάντως όποια κι άν είναι η μάσκα που φοράει, όταν κατακλύσει την προσοχή "πάσχει ολόκληρη η παράσταση". Όπως θα δούμε το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο είναι η ίδια η προσοχή, για την ακρίβεια η έλλειψη προσοχής ή η άρνηση. Για να δούμε πως η άρνηση μπορεί να εξαφανίσει το άγχος, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον καίριο ρόλο του γνωσιακού μηχανισμού στη διαδικασία απόκρισης στο στρες , και ιδιαίτερα στο ρόλο που παίζει η επίγνωση της απειλής.

 ~ Ζωτικά ψέματα, απλές αλήθειες  - Η ψυχολογία της αυταπάτης . Του Daniel Goleman . Εκδόσεις έσοπτρον Σελ 72-76

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”: Δυναμική & ψυχοπαθολογία

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.

Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους. Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα. Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από "παιδιά" 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους. "Παιδιά" που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος. Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.

Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς. Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα - συζύγου.

Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας». Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;… Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.

Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους-αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν». Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.

Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς- ανωριμότητας. Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.

Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία. Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους. Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει:

Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή –όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου.

  Πηγή:  aftognosia.gr

Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά

της ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου Αθανασίας Κουτσούκου

Μία μεγάλη ανησυχία των γονιών είναι όταν τα παιδιά τους είναι πολύ κλειστά και εσωστρεφή και έχουν μία τάση για μοναχικότητα. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όμως οι γονείς είναι πως η εσωστρέφεια δεν οδηγεί απαραίτητα στην μοναχικότητα. Η εσωστρέφεια θα μπορούσε να μείνει ένα απλό στοιχείο προσωπικότητας, το οποίο να μην κάνει το άτομο να δυσλειτουργεί. Όμως τις περισσότερες φορές, δεν γίνεται έτσι, καθώς οι γονείς το αντιμετωπίζουν ως κάτι πολύ αρνητικό και δεν αφήνουν το παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητά του ελεύθερα, αλλά τείνουν να θέλουν να την αλλάξουν και μάλιστα με πολύ αδέξιους χειρισμούς, οι οποίοι και οδηγούν σε πολύ άσχημες και ακραίες συμπεριφορές, όπως εκείνη της αντικοινωνικότητας.

Η αλήθεια είναι πως η εσωστρέφεια ως στοιχείο προσωπικότητας, είναι πολύ ξεκάθαρο από πολύ νωρίς. Από την νηπιακή κιόλας ηλικία το εσωστρεφές παιδί δεν εντάσσεται εύκολα στο σύνολο, δεν κάνει εύκολα γνωριμίες και δείχνει πολύ προσκολλημένο στους ενήλικες, ιδιαίτερα στην μητέρα του. Καθώς έρχεται η παιδική ηλικία, δυσκολεύεται να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες, δεν αλλάζει τους πολύ λίγους φίλους του, ενώ αποφεύγει και εξωσχολικές δραστηριότητες, οι οποίες μπορεί να το φέρνουν αντιμέτωπο με νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Φτάνοντας στην εφηβεία, τα πράγματα γίνονται πιο ασφυκτικά για εκείνο, γιατί τώρα δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την φούστα της μαμάς του και πρέπει να διεκδικεί μόνο του τις καθημερινές του δραστηριότητες και επιδιώξεις.

Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά στην εφηβεία πολλές φορές τείνουν να είναι και δυστυχισμένα παιδιά. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει στο νου του ένας γονέα! Το να είναι ένας έφηβος εσωστρεφής, δεν είναι καταστροφικό, αν αυτός ο έφηβος μπορεί να το διαχειριστεί σωστά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν δεν έχει ποτέ κατακριθεί και καταπιεστεί από τους γονείς του γι αυτό το χαρακτηριστικό του. Συνήθως η δυστυχία του εσωστρεφή εφήβου, η οποία τον κάνει να είναι και μοναχικός έρχεται όταν αυτός ο έφηβος δεν έγινε ποτέ αποδεκτός, κατά κύριο λόγο από τους γονείς του.

Αλήθεια ποιος γονιός δεν θέλει το παιδί του να είναι το πρώτο ανάμεσα στους φίλους του, να είναι κοινωνικό, ευχάριστο, εξωστρεφές και σε κάθε κοινωνική εκδήλωση να είναι πολύ ανοιχτό και προσαρμοστικό; Αλίμονο στο παιδί που ντρέπεται, κρύβεται και δεν λέει ούτε το όνομά του όταν το ρωτούν. Πόσες φορές μπροστά σε ξένους δεν έχουν πει οι γονείς αυτών των παιδιών «Μίλα παιδί μου, πες το όνομά σου… δεν έχεις στόμα;» ή «Πήγαινε να παίξεις με τα άλλα παιδάκια, τι κάθεσαι εδώ μαζί μου… κουνήσου λίγο.»… Και φυσικά πόσες φορές δεν έχουν συγκριθεί αυτά τα παιδιά με άλλα, πιο ικανά, πιο εξωστρεφή και πιο ανοιχτά…

Οι παραπάνω συμπεριφορές όμως είναι αυτές οι οποίες ουσιαστικά δημιουργούν τα προβλήματα στα παιδιά. Αυτά τα παιδιά, εκτός του ότι νιώθουν ότι δεν τα καταλαβαίνουν, δημιουργούν πολύ χαμηλή αυτοεικόνα και το τόσο απλό στοιχείο προσωπικότητάς τους, το οποίο είναι πως είναι απλά κλειστά άτομα, γίνεται ένα δυσβάστακτο στοιχείο τους το οποίο δεν θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν και να αποδεχτούν. Κι έτσι η εσωστρέφεια οδηγείται στην μοναχικότητα και κατά συνέπεια στην δυστυχία.

Ας σκεφτούμε λοιπόν σαν γονείς πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να βλέπουμε το παιδί μας να χαμογελά και να νιώθει άνετα με ό,τι κάνει. Αν συνειδητοποιήσουμε πως εκείνο επιλέγει να κάνει πιο λίγα πράγματα από ότι κάνουν οι συνομήλικοί του και αυτό τον κάνει να νιώθει καλά, τότε θα αποδεχτούμε την επιλογή του! Η δουλειά των γονέων είναι να σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού τους και να το βοηθήσουν να ανθήσει!Για να ανθήσει όμως κάτι, χρειάζεται την υποστήριξη και την περιποίησή μας κι όχι την καταπίεσή μας!!!

http://efiveia.gr/

Οι τρεις αλήθειες  σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάϊ...

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει "όχι" αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

Χόρχε Μπουκάϊ