Κική Δημουλά, Ουτοπίες

Καθ' οδόν

(7 και 30 πρωινή προς εργασίαν)

συναντώ τον Μάρτιο

ευδιάθετον,

υπαινιγμών πλήρη

περί ανοίξεως και λοιπά.

Αναβάλλω την υπόστασή μου,

ανακόπτω τη σύμβασή μου

με το χειμώνα,

και διασπείρομαι σε χώμα.

Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,

ξαπλωμένη, απλωμένη

απέναντι στο

καθ' όλα σύμφωνο

σύμπαν.

Φυτεύομαι άνθη,

ανθίζω συναισθήματα,

και είμαι πολύ καλά

εις άπλετον προορισμόν

και τοποθέτησιν.

"Απαγορεύεται η άνοιξις!"

ξάφνου μια πινακίδα-σύννεφο

απειλεί. Αμέσως

μια βροχή άρχισε κι έλεγε

εις βάρος της ανοίξεως

και εις βάρος μου,

ένας δύσθυμος άνεμος

μου κατάσχει τα άνθη,

μου κατάσχει τα συναισθήματα

και μ' οδηγεί στο Γραφείο.

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,

και μάλιστα καθ' οδόν,

από κυρία σχεδόν ώριμη,

με οικογενειακές υποχρεώσεις,

και πολυετή θητείαν

εις Δημοσίαν θέσιν

και χειμώνες.

Από την ποιητική συλλογή "Ερήμην" (1958)