Το 23ο Γράμμα

Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες.

Και τα βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ' τη

γραμμή του ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. 

Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο

κόρης οφθαλμού που πρωτο-

εισέρχεται στον έρωτα και τ' άλλο το χρυσό,

που όπου κι αν το

τοποθετείς ιουλίζει
.
Τραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει

που οι άλλοι παν

Δε γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν' ανήκω πουθενά

Τιμαριώτης τ' ουρανού κει πάλι ζητώ ν' αποκατασταθώ

Στα δίκαιά μου. Το λέει κι ο αέρας

Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει

θάνατος.

Ο. Ελύτης, Ακίνδυνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμπόδιστου

 (Τα ελεγεία της Οξώπετρας)