Ομόαιμες ψυχές

Πιασμένοι χέρι-χέρι

εξερευνάτε τις άβατες σπηλιές της ζωής.

Πολλές κουβέντες,

βλέμματα,

μικρή η απόσταση ανάμεσά σας.

Πότε-πότε ένα υγρό δάκρυ ρέει στο μάγουλο,

ανάρμοστες έριδες σας κλυδωνίζουν,

αντίπαλοι πολεμιστές που εξακοντίζετε τα βέλη σας…

Η μπόρα, όμως, δεν κρατάει πολύ.

Ξεμυτίζετε από το καταφύγιό σας,

αγκαλιάζετε το ουράνιο τόξο της ζωής,

πορεύεστε μια πνοή,

με το ίδιο αίμα να κυλά στις γαλάζιες φλεβίτσες σας…

…στην Αγγελική και  τον Ορέστη