Άλγος

Αφουγκράζομαι το ταλαιπωρημένο σώμα.

Ένα σμήνος μυρμηγκιών αναρριχώνται στα ακροδάχτυλα,

αλλοιώνουν το άγγιγμα,

ποδοπατούν το καλοκαίρι...

Οι παγετώνες ορθώνονται απειλητικοί, 

προοιωνίζουν ένα δυσβάσταχτο χειμώνα.

Παρηγοριά το αναμμένο τζάκι,

αχνιστός καφές,

ένα ζευγάρι κόκκινα γάντια,

μια ζεστή αγκαλιά.

Ο άνθρωπος πορεύεται με ό,τι κουβαλεί στο δισάκι του,

το άλγος τον κατακλύζει...

Όμως συνεχίζει,

αγωνίζεται, 

επιβιώνει,

ζει...

Ανεπανάληπτη η ανάσα της Ύπαρξης!