Ρώμος Φιλύρας, Langueur

Στα φθινοπωρινά μισόφεγγα, με τη ζωνίτσα

σφιγμένη γύρω στο κορμί το βελουδένιο,

γειρμένη στο διβάνι, ουδέ φωνίτσα

ν´αφήνει αχείλι ολάπαλο και κοραλλένιο.

Κατάμαυρα, στυλά, ολοστρόγγυλα τα μάτια,

στο δρόμο να κοιτάζουν, αφημένα

κι ονειρευτά να χτίζουνε παλάτια,

να κλείσουν μέσα τους τον πόθο των τον ένα...

Το πόδι μαγικά κι ανάλαφρα στο πόδι

ν´απλώνει την απαλοσύνη του, με τάξη,

ουδέ σαν όσο θε να βάραινε το ρόδι,

πεσούμενο από τη ροδιά, μες το μετάξι.

Μόλις να πνέει και μια πνοή και μια υποψία

στ᾽απομεσήμερο, γαλήνιο, του Σεπτέμβρη,

κι αν προς τα μάτια χέρι αργό, υψωτό σε μία

κίνηση φευγαλέα, ζητάει να έβρει

ποια κυβερνά σε αθέλητη ανησυχία,

αγνοημένη ακόμη κι από Εσέ, μαγεία

πνέει στης ψυχής την απονήρευτην ευδία,

μαγεία σ´εμένα, θέαμα, όλα στιγμή αγία!

27-09-1920

Από το ποιητικό έργο Αγάπη που συμπεριλήφθη στην ποιητική συλλογή Θυσία