Ψυχής ανάπλαση

Η καταιγίδα της ψυχής η πιο βασανιστική

θολώνει τις αντιστάσεις

τα μάγουλα νοτίζει

καταποντίζει τις αισθήσεις.

Πίστευες πως τα πάθη του κορμιού είναι αβάσταχτα

όμως δεν είναι αλήθεια...

Οι πληγές μικραίνουν σιγά-σιγά

ο πόνος απαλύνεται,

οι εφιάλτες αλλάζουν μέρα.

Ακόμη κι όταν το μυαλό σου υποφέρει

αναζητεί μια στιγμή ηρεμίας και προσοχής

ανασυντίθεται και αναρριχάται.

Η ψυχή γιατί δεν μπορεί;

Γιατί ολοένα και βουλιάζει σ' ένα έλος παραδομένο;

Πού είναι οι πολεμιστές της για να αμυνθούν;

Κάπου κρυμμένοι στου μυαλού το άβατο,

κάπου εγκλωβισμένοι στο ταλαιπωρημένο σώμα...

Ποτέ δεν είναι αργά.

Μια κίνηση αρκεί για να ξεκινήσεις ξανά

πιο ενδυναμωμένος, πιο ολιγαρκής, ίσως λίγο πιο σκληρός!

Πόσο δίκιο...



Πόσο δίκιο είχες όταν έφευγες
όταν αντιλαμβανόσουν την αλήθεια
όταν απλά έπαιζες γαϊτανάκι.
Οι μπόρες σε άλλαξαν
σε έκαναν πιο αλύγιστο,
ίσως εγωιστή και φίλαυτο.
Οι οπές στο κορμί και την ψυχή  
δεν γκρεμίζουν τον άνθρωπο.
Τον μεταπλάθουν σαν να μην είναι αυτός,
σαν ένα κέρινο ομοίωμα που γλυκοκοιτάζει 
μ' ένα κλαυσίγελο στα χείλη.
Η χαρμολύπη απογειώνεται
μαζί της κι εσύ κι η σκιά σου...

Ονείρων δέσμιος

Ανοίγεις το μικρό παράθυρο 

να αισθανθείς το οξυγόνο να σε διαπερνά,

το έχεις τόσο ανάγκη σήμερα.

Τα νέφη απομακρύνονται σιωπηλά

το τοπίο ξεδιαλύνει κι ηρεμεί

εξαφανίζεται ο χτύπος της καρδιάς

αναρριχάται στους πρόποδες της άνοιξης.

Κι όμως μέσα σου η καταιγίδα επελαύνει

κρατά σαν όμηρο τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα, 

τα ψέματα, τόσα πολλά ψέματα...

Τα μάτια σου δεν έχουν άλλα δάκρυα να προσφέρουν,

στέρεψαν κι αυτά, σαν τις αναμνήσεις σου.

Θα αντέξεις, πρέπει να αντέξεις

κυρίως για σένα.

Η πίστη είναι η ελπίδα σου,

η μετάνοια η συγχώρεσή σου! 

Διαφορετικότητας έννοια

Πόσο διαφορετική φαίνεσαι απόψε...

Έχουν αλλάξει χρώμα τα υδάτινα μαλλιά σου,

τα χέρια στιλπνά αλλά ταλαιπωρημένα,

φουσκωμένα δάχτυλα με ελπίδες μπλεγμένα,

σώμα ρωμαλέο έτοιμο να αμυνθεί.

Διαφορετικό χρώμα έχουν τα μάτια σου...

Μήπως το φως της μικρής κάμαρας τα αλλοιώνει;

Προσπαθώ να δω πιο βαθιά μέσα στο σκοτάδι,

τα μάτια θολώνουν, επαναστατούν.

Ένας ορμητικός χείμαρρος το βλέμμα σου.

Μην αργοπορείς να έρθεις!

Η φαντασία στροβιλίζεται συνεχώς,

αναδύεται μέσα στο ευλύγιστο μυαλό,

μακραίνει, υπερυψώνεται.

Τα λάθη σου σε κάνουν πιο όμορφη,

οι επιθυμίες σε κυκλώνουν,

τα λόγια επαναστατούν,

προελαύνουν οι ελπίδες...

Τελικά είσαι πολύ διαφορετική απόψε...

Όφειλα να το καταλάβω αντικρίζοντας σε...

Αποφάσεις

Περπατώ και μονολογώ

σαν τον τρελό του χωριού

σαν έναν μοναχό που αναρριχήθηκε στα εγκόσμια.

Όλο κι αυξάνουν οι παλμοί

το αίμα ρέει ακυμάτιστα,

όμως μέσα στην καρδιά σου μια παλίρροια.

Το μυαλό σου υπολειτουργεί

δέσμιο συναισθημάτων σαρωτικών.

Τελικά, τα μεγάλα πρέπει αρμόζουν σε μικρούς ανθρώπους.

Τα μεγάλα όχι σε επαναστάτες χωρίς διακήρυξη.

Τα μεγάλα Ναι σε άτολμους οραματιστές...

Θολές νύχτες

Οι νύχτες σου δεν είναι ξάγρυπνες πλέον,

φειδωλά τα όνειρα και οι προσδοκίες

δυο ματάκια σε θωρούν

μοιάζουν να σε ικετεύουν...

Όμως εσύ είσαι ήδη αποφασισμένη,

δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να ευτυχήσει,

μια καρδιά, ένα φως, ένας δρόμος.

Το ταξίδι σου είναι σύντομο, παροδικό

αιώνιες κι αέναες οι αναμνήσεις.

Σου δείχνει το δρόμο η λογική,

θάβεται το συναίσθημα στα σκοτεινά.

Αναμνήσεις χάρτινες

Ένα μικρό χαρτί ήταν η αφορμή,

ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι

κάπου μέσα στην τσάντα μου,

τι μου θύμισες τώρα;

ένα ζευγάρι χέρια κάθιδρα από την αγωνία,

μια πατημασιά αέρινη και ομιχλώδης,

τους δείκτες του ρολογιού

άλλοτε να καλπάζουν αναφανδόν

άλλοτε να πετρώνουν μαζί με τους χτύπους της καρδιάς.

Ήταν ένα το χαρτάκι

κι αν ναι, τι έγραφε;

Επιθυμίες που αναρριχήθηκαν στη Σελήνη,

όνειρα που πλάσθηκαν από τη φαντασία,

συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ;

Είναι κρίμα τα χαρτάκια να παραμένουν διπλωμένα,

ορθάνοιχτα κι ευθυτενή να είναι,

να παραμένουν ζωντανά τα διδάγματα 

κι οι νουθεσίες...

Άλικη Αντίδραση

Μια παπαρούνα, μικρή και διάφανη,

ορθώνεται γιγάντια μέσα από τα πράσινα σύννεφα

δε δείχνει να φοβάται

απολαμβάνει την άνοιξη που έρχεται.

Μοιάζει τόσο εύθραυστη, απροστάτευτη

ταλανίζεται

όμως δεν μαραίνεται.

Αντιστέκεται φορώντας μια δανεική πανοπλία

μάχεται το χειμώνα που δε λέει να σωπάσει.

Είναι σαν να ρέει μέσα στις φλέβες σου

ίαση στις αέναες πληγές σου.

Σε λίγο θα κολυμπήσει κι αυτή 

μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

στον γκρίζο ουρανό

σαν έτοιμη από καιρό...

Το άλικο χρώμα της θαμμένο στην αιωνιότητα.

Από το Α...

Τα γράμματα της αλφαβήτου δεν είναι αρκετά.

Είναι απειροελάχιστα...

Δεν μπορούν να περιγράψουν πώς νιώθεις.

Απογοήτευση, πίκρα, οργή, ενοχές.

όλα συναρμολογημένα με γόρδιους δεσμούς.

Αμφιταλαντεύεσαι στο σήμερα και το χθες.

Ήθελες ένα γαλάζιο ουρανό

λιγοστούς ασπρόμαυρους γλάρους να θωρούν από ψηλά

λευκά κύματα να αγκαλιάζουν τα σκληρά βράχια

ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Επιθυμίες, απλώς επιθυμίες

και όνειρα πλασμένα με παιδική χρυσόσκονη.

Ένα φύσημα του ανέμου είναι αρκετό...!!! 

Έρωτος διάβαση 

Μια συνεχής αιώρηση με πλημμυρίζει,

πόνος βωβός σαν περικοκλάδα αναρριχάται,

πλοκάμια σφίγγουν το ωχρό πρόσωπο.

Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι

ή μήπως το φως τους αλλάζει;

Μπορεί να είναι και το σκοτάδι που βρυχάται

οι πνιγηρές επιθυμίες,

τα αέρινα όνειρα,

οι υποσχέσεις, τα λάθη, τα ψέματα...

Στρέφω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

θωρώ μια οπτασία άγνωστη,

μια αλαφροίσκιωτη που τυραννεί και τυραννιέται.

Νιώθω πως βουλιάζω σ' ένα έλος σβησμένων αστεριών

το χλωμό φόρεμα ρέει προς τον ωκεανό,

οπές και κηλίδες παντού, γιατί;

Μια πέτρινη καρδιά αναδύεται,

μάλλον είναι ξύλινη, έχει ρόζους παντού.

Συλλογιέται τις πολύχρωμες πεταλούδες της νιότης

τα μελένια σούρουπα ατενίζοντας την ακτή,

τις ορμητικές αναρριχήσεις,

τους σταθμούς της πλώρης.

Η ώρα της κρίσης προοδευτικά πλησιάζει,

στο σαρακοφαγωμένο χέρι κρέμεται ένα διαβατήριο... 

Σύμπλεγμα Ερινύων

Το φορτίο βαρύ κι εξαντλητικό

λυμαίνεται ό,τι συναντήσει αντίκρυ.

Ξόδεψες χρόνια αναζητώντας λίγο φως

στη Σελήνη ταξίδεψες χωρίς επιστροφή

το φως του Ήλιου σε τσουρούφλισε

μεγάλα έλκη στο σώμα σου

πενιχρά τα όνειρά σου...

Κι εκεί που νομίζεις πως έφθασες κάπου,

ξανά όλα γκρεμίζονται 

μια αέρινη χρυσόσκονη οι σκέψεις σου

καλύπτουν το μελένιο ουρανό.

Πολλά ζευγάρια μάτια σε θωρούν

ελέγχουν τις αβυσσαλέες επιθυμίες σου

βροντούν τις υγρές ημέρες σου

σε καλούν να επανέλθεις...

Είτε είναι ασυνεπές να ελπίζεις

είτε άδοξο να ονειρεύεσαι.

Μια κυκλική πορεία ζωής

με σύντομες, ελάχιστες παρεκκλίσεις...

Νιώθεις σαν κάποιος αέναα σε παρακολουθεί

την ώρα που διαβαίνεις τις Συμπληγάδες Πέτρες!

Πορεία ζωής



Τα χρόνια διαβαίνουν,
πλάθονται οι άνθρωποι...
Μεταμορφώνονται σε οζώδεις μορφές 
που κρατούν αμείλικτες ράβδους,
ραπίζουν τα μέλη τους, 
επελαύνουν εναντίον του εχθρού.
Η χρυσοστόλιστη τρυφερή οπτασία του παρελθόντος σβήνει
ένα λιωμένο κερί στη μέση του Ωκεανού.
Ακόμη κι εσύ ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου
βαθιά κρυμμένα μυστικά,
μειλίχια ρόδινα λόγια,
ενδόμυχες επίπλαστες σκέψεις.
Ένα ψηφιδωτό στεναγμών, στοχασμών σε αιχμαλωτίζει
μια θηλιά περιστρέφεται γύρω από τη φωνή σου.
Οι κραυγές δεν ακούγονται
προσπαθείς, ψελλίζεις αλλά μάταια...
Εν τέλει τα πάντα ρέουν προς μια πορεία,
μια πορεία προδιαγεγραμμένη κι ανερμήνευτη.
Κατακερματισμένος και μοναχικός στη διάβα σου.

Αναβίωση γεύσεως

Μετέωρη σ΄ ένα νέφος γήινων χαρτιών,

δακρύζω βλέποντας την πτώση

μια πορεία από την αρχή καθοδική.

Πενιχρά τα χαμόγελα,

οι ελπίδες και τα όνειρα υποτονικά.

Όμως το αόρατο χέρι με ωθεί ξανά στην προσφορά

αγνοώ το γιατί,

είναι η δύναμη του σύμπαντος που με παροτρύνει.

Το ταμείο συναισθημάτων απομένει άδειο, νεκρό.

Με συμπαρασύρει στην άβυσσο...

Μια άβυσσο δέους, άλγους, εσωστρέφειας, άρνησης.

Όμως, γιατί πάντοτε υπάρχει ένα όμως!

Δεν επανέρχεται η κανονικότητα,

ανασύσταται η γεύση, η επιθυμία, η έξοδος...

Αδημονία έλευσης



Μια ζωή συμβατική χωρίς τριγμούς, χωρίς τρικυμίες...
Η ανεμελιά της νιότης βλέπεις!
Του αδηφάγου πολέμου η άγνοια.
Μια πανοπλία πολύπαθη το κορμί μου.
Μόνο η σκέψη αμύνεται, όμως κι αυτή ασθενής και δειλή.
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι αστείρευτες δυνάμεις του εχθρού.
Μας χωρίζει ξανά και ξανά μια απόσταση.
Στη φαρέτρα μας η υπομονή.
Αναζητώ συμμάχους στο λιμάνι των παθών.
Απύθμενο σκότος παντού...
Τα λάφυρα σκορπισμένα στο πάτωμα, όπως και οι καρδιές μας.
Μόνο το σώμα μας στενάζει περιμένοντας την έλευση των φτερωτών αγγέλων.
Μια ανυπομονησία κυριεύει το δάσος,
κατακερματίζει τις υγρές αναμνήσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει...

Αθέατος ορισμός

Η αγάπη είναι συναίνεση

μια ευλογία, μια ηρεμία...

Η αιώρηση δονεί τα νέφη

Μια φυσαλίδα στο κορμί 

Η ανησυχία τρυπά τα φύλλα της αμυγδαλιάς

Μια θλίψη είναι διάχυτη

Η συγχώρεση μάλλον ατονεί

Μια κάθαρση επελαύνει...

Όλα γένους θηλυκού!

Νεφελώδης εισβολέας



Ήλθες αναπάντεχα...
Γιατί;
Μια τεθλασμένη γραμμή
όλα μικρά τετραγωνάκια γεμάτα κι αραδιασμένα προσεκτικά,
μια εικόνα ανέπαφη κι αδρανής.
Ήταν τόσο απρόσμενο το σύννεφο.
Ένα μικρό τόσο δα μικρό συννεφάκι
που μόλις άγγιζε τον ουρανό.
Έφυγε ο μπάτης,
ένας άνεμος δυνατός έδωσε στο νέφος φτερά, πνοή.
Ένα σύννεφο που στροβίλισε τη θημωνιά,
που γκρέμισε την επίπλαστη ηρεμία.
Μια καταιγίδα ορμητική κι απροσπέλαστη.
Ένας αριθμός η εικόνα σου.
Μια αράδα λέξεις η γέφυρά μας.
Ένα φως ιλαρό, γλυκόπικρο η αναπνοή μου.
Ένας διάτρητος ανδριάντας το κορμί σου.

1                                                                                                                         Ζεστασιάς άρωμα

Η ματιά σου φεγγοβολάει στον κήπο της Εδέμ…

Προσηνές και δοτικό βλέμμα.

Η μορφή αέρινη και τρυφερή,

αέναα βηματίζει.

Αναδύουν τα χείλη ζέση και προσμονή.

Αεικίνητα χέρια, ήρεμα, τρυφερά.

Η κούραση σε χαλυβδώνει,

οι άγρυπνες νύχτες σε πεισμώνουν.

Εκπορεύονται τα λόγια αγόγγυστα,

μια μετουσίωση αγγελική.

Τα πέτρινα γκρίζα νέφη υπερπηδάς…

Νιώθεις την αγάπη, την αγαλλίαση, την εξιλέωση.

Η αγαθότητα μέσα από το μόχθο,

η νίκη μέσα από την ταπεινότητα…

Αύγουστος 2017

... για την Αλεξάνδρα

        

Αγωνία αγρυπνίας

Η αγωνία πάλι με κυριεύει σήμερα

ξανά οι ίδιες εικόνες, τα ίδια πρόσωπα

κι εγώ να προσπαθώ να φωτίζω το μυαλό μου

με σκέψεις νωχελικές και λυτρωτικές…

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω μου

νιώθω σαν θεατής αρχαίας τραγωδίας

περιμένοντας την κάθαρση που δεν έρχεται.

Κι όμως πρωταγωνιστώ ακούσια και ανελέητα

παραμονεύει η χίμαιρα στα πιο τρελά μου όνειρα

το στιβαρό χέρι με γραπώνει, με σφίγγει χωρίς αναπνοή.

Σαν τη Λερναία Ύδρα με κυνηγάει, με εξαντλεί.

Το φως του ήλιου κόκκινο σαν φωτιά με καίει,

έφθασε η ώρα να δω την πράσινη μορφή να με χαιρετά:

«Καλημέρα! Όλα έτοιμα; Ξεκινάμε…»

    

 Αναγέννηση

Νιώθω πως αναδύομαι ξανά,

τα φτερά μου - έστω και πληγωμένα – ριγούν,

πονώ αλλά δεν υποφέρω,

θωρώ αλλά δεν θρηνώ.

Κι όμως κάθε νέα φορά με χαλυβδώνει,

η ψυχή μου γεννά τα δικά της μάτια

τον κήπο της Εδέμ αντικρίζει,

ευχαριστεί για το δώρο που ’χει δοθεί.

Ανεκτίμητη η ζωή,

απρόβλεπτη η στιγμή,

αέναη η ίαση…

Η υπόκλιση και το χειροκρότημα δεν σταματούν,

πορεύονται σαν αλαφροΐσκιωτοι συνοδοιπόροι.

   

 Διάβαση άτρωτη

Η ζωή σαν μονοπάτι…

Μια μικρή γραμμή

σε μια αχανή πεδιάδα.

Τα δέντρα υψώνονται καταμεσής.

Σαλεύουν οι πορτοκαλιές, οι ροδιές αναπνέουν,

αναδεύονται οι λεμονιές.

Κι εσύ πορεύεσαι τη διάβα της ζωής μόνος και σκεφτικός.

Πολλές οι παρακάμψεις, ατελείωτα τα τρίστρατα.

Μοναδικά όπλα η ελπίδα και η ανθρωπιά.

Ελπίζεις να προσφέρεις, να εισπράξεις…

Αγαπάς σαν άνθρωπος πρωτόπλαστος κι αναμάρτητος…

Πορεύσου απλά, απλώς…