Ονείρων δέσμιος

Ανοίγεις το μικρό παράθυρο 

να αισθανθείς το οξυγόνο να σε διαπερνά,

το έχεις τόσο ανάγκη σήμερα.

Τα νέφη απομακρύνονται σιωπηλά

το τοπίο ξεδιαλύνει κι ηρεμεί

εξαφανίζεται ο χτύπος της καρδιάς

αναρριχάται στους πρόποδες της άνοιξης.

Κι όμως μέσα σου η καταιγίδα επελαύνει

κρατά σαν όμηρο τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα, 

τα ψέματα, τόσα πολλά ψέματα...

Τα μάτια σου δεν έχουν άλλα δάκρυα να προσφέρουν,

στέρεψαν κι αυτά, σαν τις αναμνήσεις σου.

Θα αντέξεις, πρέπει να αντέξεις

κυρίως για σένα.

Η πίστη είναι η ελπίδα σου,

η μετάνοια η συγχώρεσή σου!