Αναγέννηση

Νιώθω πως αναδύομαι ξανά,

τα φτερά μου - έστω και πληγωμένα – ριγούν,

πονώ αλλά δεν υποφέρω,

θωρώ αλλά δεν θρηνώ.

Κι όμως κάθε νέα φορά με χαλυβδώνει,

η ψυχή μου γεννά τα δικά της μάτια

τον κήπο της Εδέμ αντικρίζει,

ευχαριστεί για το δώρο που ’χει δοθεί.

Ανεκτίμητη η ζωή,

απρόβλεπτη η στιγμή,

αέναη η ίαση…

Η υπόκλιση και το χειροκρότημα δεν σταματούν,

πορεύονται σαν αλαφροΐσκιωτοι συνοδοιπόροι.