Ο ΗΛΙΟΣ (Οδυσσέας Ελύτης)

Τι να σας πω γυναίκες τι να μη σας πω

παρηγοριά κι αλήθεια που να μην ντραπώ.

Μόνο να σας ακούω πότε θλίβομαι

πιάνω τα σκοτεινά στα νέφη κρύβομαι.

Πότε μα το Θεό περηφανεύομαι

βάζω τα κόκκινά μου και πορεύομαι.

[Στα χώματα όπου η ρίζα μ' αφουγκράστηκε

γύρισε τ' άνθος κι από μένα πιάστηκε.

Με το φαρμάκι δένει κόμπο στα κρυφά

το γιατρικό που σώζει κι όλ' η ομορφιά.

Το φως οπού σηκώνω και τον έρωτα

έννοια σας μήτ' εγώ δεν τα 'χω απλέρωτα.

Μέσα μου ρίχνει ο χρόνος ασταμάτητα

του κόσμου όλα τα βρώμικα και τ' άπλυτα.

Κι όσον καιρό κρεμιέμαι πάνω απ' τα νερά

κι όσον περνώ στα μακρινά τα Τάρταρα]

Τυράγνιες ζηλοφθόνιες φόνους παιδεμούς

τ' αλέθω για τους χρόνους τους μελλούμενους.

Τ' αλέθω τα γυρίζω και τα πάω στη γη

που 'δωσε το σκοτάδι φως για να το πιει.