Αγαπημένο Λιμένι Λακωνίας...

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΡΟΥ

Aπό τα Μοθωκόρωνα ο Ιμπραήμ πασάς
ρημάζει καίει το Μωριά μ’ αμέτρητα φουσάτα,
μα όσο κι' αν μαύρε δαίμονα, σκοτώνεις και λυσσάς,
ταμπούρια Βέργα και Διρό σου κόβουνε τη στράτα.
Τα γιουρούσια δε θα μπούνε

μες στη Μάνη , κι ας χτυπούνε.

Στον Άγιο Φλώρο βρήκανε εφτά μωρά παιδιά,
καθένα μες στη νάκα του από δέντρα κρεμασμένα
κι οι αραπάδες φώναζαν τις μάνες τους «Μαριά
Θε να σου δώσω το παιδί, αν 'ρθεις κοντά σε μένα».
Μα οι Μανιάτισσες μανάδες
δεν ζυγώνουν τους φονιάδες.

Με πέτρες, ξύλα, δόντια τους, δρεπάνια θερισμού
χτυπούνε, σπάζουν καύκαλα των άπιστων μανάδες,
άγγελοι αποκάλυψης δίκαιου κατακλυσμού
χορεύουν τον πυρρίχιο οι αδάμαστες μαινάδες.
Τα κεφάλια είναι κομμένα,
τα μυαλά τους σκορπισμένα.

Λέει η Γερακαράκαινα στο γυιό πούναι νεκρός:
«εγώ πήρα τη θέση σου... παιδάκι μου κοιμήσου»,
κι η Θερασέρη της Χαριάς θρηνει, μα λέει. «εμπρός,
παιδάκι μου θα γδικιωθώ την άδικη θανή σου».
Στις σελίδες του έθνους μόνες,
πέρασαν τις Αμαζόνες.

Κι ' αυτή η ανώνυμη γυναίκα σπαρτιάτισσα
πού 'πεσε μες στη θάλασσα να πνίξει αρβανίτη
για τις καμένες θημωνιές ήταν ηρώϊσσα
και δίκαια από τούς γίγαντες της Βέργας ετιμήθη.
Κι' ηρωΐδων είσαι μήτρα
Μάνη λεβεντογεννήτρα.

Στη Βέργα, στο Διρό, στο Πολυάραβο μαζί
της μαύρης τυραννίας εσυντρίφτηκεν η κλήρα,
- Από γυναίκες νικημένος ο Ιμπραήμ γιατί να ζει;-
Η Μάνη της Ελλάδας όλης βάσταξε τη μοίρα.
Το Μεσολόγγι, το Διρό, το Σούλι
αστέρια στην ουράνια αστράφτουν πύλη.

Από τη ποιητική συλλογή «ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ» του Βασίλη Μοσκόβη.