Εγώ, ο φιλόλογος… (του Δημήτρη Παπαδημητρίου) 

Μια αφορμή,  ένα άρθρο που διάβασα τις προάλλες σχετικά με τους «ικανότερους» και«επαρκέστερους» φιλολόγους που κυκλοφορούν στην πιάτσα (τους αποφοίτους των τμημάτων φιλολογίας κατά τον γράφοντα) και μια συζήτηση – αντιπαράθεση που ακολούθησε σε ένα τόπο κοινωνικής δικτύωσης, αναζωογόνησε τις κυκλοθυμικές μου τάσεις για τις …αυτοκαταστροφικές μας τάσεις. Αυτό που πραγματικά με έχει κουράσει και με έχει θυμώσει τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία δεχόμαστε αυτή τη σφοδρή επίθεση, όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της κοινωνίας, είναι οι αυτιστικές διαταραχές που περνάμε ουκ ολίγες φορές ως κλάδος και οι «αυστηρά» και «στενά» συντεχνιακές μας διεκδικήσεις και αναζητήσεις. 

Και με θυμώνουν όχι απλά γιατί κάποιες φορές τυχαίνει ένας εκπαιδευτικός κλάδος (φιλόλογοι, ξενόγλωσσοι, γυμναστές κλπ) να διεκδικεί το αυτονόητο, τη διασφάλιση των ωρών του στο ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείω  ν για παράδειγμα ή τα καθήκοντά και τις αναθέσεις του ή τα επαγγελματικά του δικαιώματα ή κάθε κατοχυρωμένο και κεκτημένο του επιστημονικό ή παιδαγωγικό δικαίωμα. Θυμώνω και λυπάμαι όταν τα αντανακλαστικά της διεκδίκησης και της αγωνιστικότητας ενεργοποιούνται και « ξυπνάνε» τόσο επιλεκτικά, όσο αρκεί για να είμαστε όλο τον υπόλοιπο καιρό σε βαθύ και επικίνδυνο λήθαργο. 

Λυπάμαι όταν περνάει ξυστά η αξιολόγηση δίπλα μας αλλά χτυπάμε τη γροθιά όταν  μειώνουνε τις ώρες των αναθέσεών μας στο ωρολόγιο πρόγραμμα, όταν το νέο πειθαρχικό δίκαιο δεν μας «πιάνει» αλλά σκίζουμε τα ρούχα μας που οι ξενόγλωσσοι «μας παίρνουνε ώρες», όταν οι απολύσεις στην τεχνική εκπαίδευση «είναι για τους άλλους» αλλά οι μείωση των ωρών της ιστορίας και των αρχαίων είναι μόνο για μας, όταν το νέο  λύκειο – λαιμητόμος «μας κατοχυρώνει» γιατί τα μαθήματά μας πλέον αποκτούν κύρος από την Α΄ Λυκείου αλλά η έλλειψη ενισχυτικής διδασκαλίας και πρόσθετης διδακτικής στήριξης, οι μηδενικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών και οι διορισμοί αναπληρωτών ΕΣΠΑ και ωρομισθίων με μισθούς – χαρτζηλίκια μας «ξεπερνάνε». 

Και συνεχίζουμε με τις ενδοσυντεχνιακές μας ανησυχίες : «Ποιοι είναι οι πραγματικοί φιλόλογοι και οι καταλληλότεροι για να διδάσκουν τα φιλολογικά μαθήματα». Ποιοι διδάχθηκαν τα περισσότερα λατινικά; Ποιοι την περισσότερη ιστορία; Και με τις ψυχολογίες και τα παιδαγωγικά τι γίνεται; Και με τα επιπλέον προσόντα, μεταπτυχιακά και διδακτορικά; Η γνώση και η επάρκεια στις νέες τεχνολογίες δεν μετράει; Και ο ΑΣΕΠ δεν μας ξεσκαρτάρει δηλαδή ; Και τελικά από πού αποφοιτούν οι καλύτεροι φιλόλογοι;  Ποιοι είναι άραγε οι καλύτεροι;;  Πόσα ακόμα επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης θα πρέπει να αναλώσουμε, πόσο αυτισμό και πόση μιζέρια μέχρι να αντιληφθούμε ότι βάλλεται και απειλείται η επαγγελματική, κοινωνική και επιστημονική αυτοτέλεια του Έλληνα εκπαιδευτικού και δημόσιου λειτουργού σήμερα;

Επιβάλλεται, απέναντι στον επερχόμενο νεοφιλελεύθερο δόγμα και τον ολοκληρωτισμό που το ακολουθεί, εμείς οι φιλόλογοι να προασπίσουμε τις αξίες και τα ιδανικά του Έλληνα εκπαιδευτικού, πρώτιστα ως δημόσιου λειτουργού και παιδαγωγού.

Επιβάλλεται να επανεξετάσουμε τον κοινωνικό και πολιτικό μας ρόλο, αυτόν που η ιστορία, πρόσφατη και παλαιότερη, θα είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει, να ιεραρχήσουμε τα παιδαγωγικά και επιστημονικά μας καθήκοντα, να ανακαταλάβουμε το ρόλο των πνευματικών και κοινωνικών ταγών της κοινωνίας και του σχολείου. 

Επιβάλλεται  να σταθούμε δίπλα στους αδύνατους της κοινωνίας, να κοινωνικοποιήσουμε και να πολιτικοποιήσουμε τα σωματεία μας, να ρίξουμε γέφυρες διαρκούς επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τις τοπικές κοινωνίες και τους τοπικούς φορείς, να κοιτάξουμε πρώτα δίπλα μας και μετά ψηλότερα και πάνω… 

Από κει και πέρα έχουμε το επίπεδο, τις γνώσεις και τη συνείδηση  να αναδιαμορφώσουμε με επιστημονικά και παιδαγωγικά κριτήρια, όσο και όταν χρειάζεται, τον εκπαιδευτικό μας ρόλο, τα προγράμματα σπουδών, τη σχολική μας ζωή, πάντα μέσα από ανοιχτό και γόνιμο διάλογο. 

Μπροστά μας έρχεται άλλη μια δύσκολη εκπαιδευτική χρονιά που απειλεί ακόμα περισσότερο το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του ελληνικού σχολείου, την επαγγελματική ακεραιότητα του Έλληνα εκπαιδευτικού, τη δημοκρατία και τις ελευθερίες όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειάς μας, κάθε σπιθαμή κοινωνικής αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και ελευθερίας.

 Σε κάθε άλλη περίπτωση θα γινόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο θύματα της θεωρίας του Τρόμου. 

Θα κρυβόμαστε πίσω από ένα αυτιστικό ΕΓΩ μπροστά στο ΕΜΕΙΣ που καταρρέει, θα βλέπουμε τα χειρότερα και θα ευχόμαστε για εμάς τα λιγότερο χειρότερα, θα βλέπουμε το κάστρο των κοινωνικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας να γκρεμίζεται και θα ψάχνουμε λακκούβες να κρυφτούμε, θα παρακολουθούμε το «θάνατο» να θερίζει και θα λατρεύουμε τον πυρετό, θα παρακολουθούμε φυλακές να υψώνονται και θα ονειρευόμαστε τουλάχιστον ένα άνετο κελί…  

Δημήτρης Παπαδημητρίου, 

φιλόλογος 

Γενικός γραμματέας  Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων