Μεγάλη Παρασκευή




Μια ημέρα διαφορετική, πολύ σιωπηλή
τα δάκρυα της μητρός δε στεγνώνουν
όπως και τα δάκρυα της ψυχής σου
είναι τόσες πολλές οι μνήμες, οι πράξεις, 
τα μάτια κοιτάς για λιγοστό έλεος
πορεύεσαι το δικό σου ανηφορικό μονοπάτι
προσεγγίζεις τον Γολγοθά...

Αγκαθωτές ταλαντώσεις βασανίζουν το κορμί το πονεμένο
αντηχούν μύριοι θρήνοι τριγύρω
σε πολεμά το ανθρώπινο χέρι.

Κοίταξέ με για λίγο
δώσε μου δύναμη από τη δύναμή σου
φως από τα μάτια σου
λύτρωση από τη θυσία Σου...
Σε παρακαλώ, μην με εγκαταλείπεις...

Άλογος φόβος

Ο φόβος δε σου ταιριάζει

ούτε η χαρμολύπη.

Μια ζωή άβατη, αόριστη, άοσμη.

Μάλλον γι αυτό χαμογελάς λιγότερο

απολαμβάνεις τα όνειρα τα γυάλινα.

Σαν καθρέπτης σπασμένος έρχεται 

σε διπλώνει στη μέση του δωματίου

δεν αντιδράς

το έχεις νιώσει ξανά...

Δεν είναι ο εγκλεισμός που σε τρομάζει

ο αποκλεισμός της ψυχής είναι που σε λυπεί.

Τα μελένια όνειρα βάφουν τα γκρίζα σύννεφα

αναμοχλεύεις στο ντουλάπι κάποιες παλιές φωτογραφίες

το άλικο χρώμα ρέει στις ρυτιδιασμένες φλέβες

ο έλλογος όνυξ αγγίζει το κορμί...

Υποσχέσεις













Είναι κάποιες στιγμές που το μυαλό παγώνει,
παγώνει και το αίμα στη φλέβα της ζωής.
Τα όνειρα θρυμματίζονται
αβεβαιότητα αιωρείται 
το τέλος νιώθεις πως πλησιάζει...
Είναι τόσο μεγάλο δώρο η αναπνοή,
η απώλειά της σε συντρίβει,
η μικρότητα το μεγαλείο της.
Ο θάνατος σαν τη ζωή
εναλλάσονται, ανταγωνίζονται, συμβιώνουν.
Τα χνάρια μας σε μια κορνίζα,
τα λόγια μας μέσα στη δίνη του ονείρου,
ασυνόδευτες οι σκέψεις μας...
Μην ξοδεύεις αυτό το λίγο χρόνο σε υγρά σύννεφα
ύψωσε της καρδιάς το ανάστημα
πορεύσου, συγχώρεσε
αυτή είναι η ζωή, 
αυτό είναι το τέλος
μην το λησμονείς,
ποτέ μην το λησμονείς για πάντα!

Στιγμές




Είναι κάποια πρωινά που μοιάζουν τόσο απόκοσμα.
Κινήσεις ρευστές, τυποποιημένος χρόνος
μια μάζα τροχών ιχνηλατεί ασταμάτητα
μια μελωδία στο ραδιόφωνο το μέτωπο υγραίνει...

Είναι κάποιες στιγμές μεσημεριού
που ο ήλιος χορεύει με τη βροχή
σαν ελλανοδίκες μερικά σύννεφα  παρατηρούν,
πλησιάζει η εκεχειρία το μυαλό μου...

Είναι κάποια απογεύματα μελαγχολικά,
μια λίμνη απλώνεται μπροστά μου
πολλά ζεύγη ματιών με θωρούν, παρατηρούν, επαιτούν, 
χάνονται και εμφανίζονται ξανά, πάντοτε εμφανίζονται...

Είναι κάποιες νύχτες, χειμωνιάτικες ή θερινές δεν ξέρω
το φως στροβιλίζεται μες το σκοτάδι
ένα σκληρό χέρι με κρατά,
τα όνειρά μου θρυμματίζονται σαν νεροπότηρο που σπάει...

Έχεις δύναμη, μην το ξεχνάς
μην απορείς για όλα αυτά που σε κλονίζουν,
όσα έχεις να κάνεις ακόμη να συλλογιέσαι,
όσο υπάρχει καιρός, όσο...

Ευτυχία επίπλαστη




Μέσα στη νύχτα όλα φαίνονται τόσο θολά
μάλλον ονειρικά.
Εσύ, η μορφή μου, οι αναμνήσεις μας...

Είναι βάλσαμο το κρύο πρωινό,
λειαίνει τις πληγές μου
δίπλα μου φτερουγίζει μια χάλκινη πεταλούδα.
Τα φτερά μου είναι τα μάτια της
οι κεραίες τα δάχτυλά μου
το σώμα της η ζωή μου.

Όμως εσύ είσαι μακριά μας
κάπου μες στου πελάγους την ορμή,
κυνηγάς το δικό σου όνειρο.
Ή μήπως τη χίμαιρά σου;

Όπως και να είναι,
το μονοπάτι συλλογίζεται τα χνάρια σου.
Πορεύεσαι κι εσύ μόνος
μ' ένα βλέμμα σιγουριάς κι αυταπάτης...

Σοφίας διδάγματα

Βαθύ το σκοτάδι που με κυκλώνει πάλι απόψε,

νιώθω ανήμπορος να σκεφτώ,

κάνει βουτιές θανάτου το μυαλό μου.

Χρόνια χαμένα σ΄ ένα ατέρμονο ζήσε,

δάκρυα σαν αγκάθια,

ολόκληρη η ζωή μου ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι.

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σκέφτομαι

ή μάλλον πότε καλύτερα άρχισα να ζω...

Μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη

με αγγίζει η αλαφροίσκιωτη μορφή σου

οι λέξεις οι σπαρμένες με οργή

ή μήπως με πίκρα;

Δεν ξέρω, μάλλον το ίδιο είναι...

Όμως, δύο φορές το ίδιο λάθος;

Ναι, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι αριθμοί...

Η ζωή είναι μικρή, το απαιτεί...

Όπως κι ο θάνατος!

Ονείρου αυταπάτη




Λένε πως όλα τα όνειρα δε βγαίνουν αληθινά.
Είναι όμως αυτός λόγος να πάψεις να ευελπιστείς,
να θωρείς χάρτινα κάστρα να γκρεμίζονται,
να επιπλέεις στο καράβι που θαλασσοδέρνεται,
να ξαναγεννιέσαι μέσα από την απώλειά σου;

Απλή ή περίπλοκη η ζωή, δεν ξέρω...
Πολλά τα θύματα, αμέτρητοι οι θύτες.

Τελικά τι είναι αυτό που πονά περισσότερο;
Η γνώση ή η άγνοια;
Οι ενοχές ή τα δάκρυα;
Οι ζωντανοί ή οι ζωντανοί-νεκροί;
Οι γνήσιοι ή οι κάλπικοι ετέροι;

Όλα πονούν, όμως η καρδιά πορεύεται για να επιβιώνει.
Άλλοτε μονάχη της κι άλλοτε περιτριγυρισμένη από θαύματα.
Είναι τόσο σύντομη η ζωή 
για να την αφήνεις να ξεγλιστράει...
Προσπάθησε να την αφουγκραστείς,
ξανά θέλει κάτι να σου πεί.

Τελικά τα διδάγματά της σε επισκέπτονται,
μια μακριά νύχτα σε ακολουθεί...

Είναι κάποιες νύχτες...



Είναι κάποιες νύχτες που με τυλίγουν αδιάκοπα,
στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.
Οι αρτηρίες του μυαλού μου βοούν από το φως
βαραίνει το κορμί 
το τέλος πλησιάζει...
Παλιά διδάγματα στέκονται απέναντι
φωνασκούν κι αυτά σαν τις Ερινύες μου.
Συχνά η επιθυμία υπερπηδά τη ζωή,
όταν όμως ξημερώνει,
έρχεται πάνοπλη μπροστά μου.
Είναι θολή η εικόνα της...
Είσαι το όνειρο ή το λάθος;
Είναι τόσο σύντομο το πέρασμα,
μικροσκοπικό και αέναο,
προχώρησε, ζήσε.

Πανσέληνος παντού...

Μια άλλη διαφορετικη σελήνη έχει απόψε,

η θάλασσα λαμποκοπάει, ακτινοβολεί.

Έχει φορέσει τα καλά της η φύση σήμερα το βράδυ

τα ουρλιαχτά των λύκων απόκοσμα

μάλλον ερωτοτροπούν μέσα στο φως της νύχτας.

Μικρόσωμα τόσο δα έντομα με περικυκλώνουν αβίαστα

γνέφουν με τον ίσκιο τους τη λήθη του παρελθόντος.

Μεγάλη η νύχτα της Πανσελήνου

όσοι πονούν κι όσοι θλίβονται

βρίσκουν παρηγοριά,

βάλσαμο στην ψυχή μου.

Κι εσύ κάπου μακριά κυνηγάς το δικό σου όνειρο,

το φεγγάρι ολόγιομο φωτίζει τις μνήμες σου,

σε πολιορκούν τα ανήσυχα βράδια που μάχονται το φως της αυγής...

Κοντοστέκεσαι, μάταια αντιδράς στο περίσσιο φως,

σκοτάδι παντού ο δρόμος σου, 

ο δρόμος της σιωπής!

Ταξίδι ζωής

Πόσο όμορφη είναι η ζωή

να ξυπνάς το πρωινό με χαμόγελο στον ήλιο

αγκαλιάζω τα μελένια σου μάτια

ένα χέρι, μια ανάσα.

Πόσο αναζωογονητικό ν΄ανοίγεις το παράθυρο του φωτός

να ξέρεις πως αναπνέεις

να πορεύεσαι στο μονοπάτι 

χωρίς πίκρα, χωρίς θυμό...

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

είναι τόσο ωραίο που μεγαλώνω,

μεγαλώνει και η καρδιά μου;

Οι εμπειρίες με ομορφαίνουν,

κολυμπώ στο πηγάδι του παραδείσου

στρέφοντας την πλάτη προς την κόλαση...

Τίποτα δεν με τρομάζει πια,

ίσως μόνο η απώλεια του μυαλού και της ψυχής

Αβεβαιότητας όνειρο

Κλείνω τα μάτια, σε ονειρεύομαι

χαμογελάς ατενίζοντας τη θάλασσα

ευθυτενής υποσχόμενος.

Ξάφνου γυρνάς, με κοιτάζεις

δεν με βλέπεις...

Ατενίζεις καινούρια θάλασσα τώρα

είναι ακύμαντη χωρίς αιδώ, χωρίς ψέμματα,

κυρίως χωρίς ψέμματα!

Τα μαγικά κυβάκια της αγάπης μας ξεθώριασαν

η αλμύρα τα έπνιξε

ο ήλιος τα έκαψε.

Αχ αυτός ο ήλιος όλα τα φωτίζει 

κι όλα τα καίει συνάμα.

Η εικόνα σου όμως μένει αναλλοίωτη,

στα πάθη και τα λάθη...

Σελήνης κάλεσμα




Έλα μαζί μου στο ακρογιάλι απόψε
θα μοιραστούμε τ' όνειρα μας
πλάι στο κύμα.
Το ολόγιομο φεγγάρι εχέμυθο μας κοιτά
έχει συντροφεύσει πολλούς πρωτόγνωρους έρωτες,
πολλές αιώνιες υποσχέσεις
όνειρα ατελεύτητα.
Με αγγίζεις σαν να είναι η τελευταία μας φορά,
ίσως και να είναι...
Λόγια σαγινευτικά σαν Σειρήνες
με πλανεύουν,
ονειροπολώ νηνεμία ψυχής.
Έλα μαζί μου απόψε
γιατί καθυστερείς;
Σαν έτοιμη από καιρό σε προσμένω
μια νύχτα ακύμαντη
μόνο μαζί σου...
Εμείς οι δύο και ο αιώνιος φύλακάς μας,
το φεγγάρι.

Αυγής διλήμματα

Ξανά ο πόνος με τυλίγει

απόρροια των παθών και των λαθών,

βασανίζεται κι η δική σου καρδιά,

το ξέρω...

Η νύχτα αυτή διεγείρει τις αισθήσεις μου,

μάτια υγρά από το ανελέτο το δάκρυ,

ωτακουστής χαμένων ειδήσεων,

μακριά από το άγγιγμα της λογικής,

μια κίτρινη μαργαρίτα κοντοστέκεται

οργιαστικά αρώματα,

νιώθω πως ακουμπάς με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.

Ξυπνώ ξανά κάθιδρη

οι εφιάλτες λυσσομανούν

μαστιγώνουν τα τσαλακωμένα σεντόνια της σιωπής,,,

Η αυγή με βρίσκει μόνη,

μόνη με τις μνήμες και τις ερινύες.

Παράστασης σκηνή

Σαν τον αρλεκίνο φαντάζεις

επάνω στη σκηνή

τα πολύχρωμα ενδύματα 

συγχρωτίζοναι με τις υποσχέσεις σου,

πολλά λόγια 

σαν ένα τεράστιο αερόστατο φουσκωμένα.

Νιώθεις πως κερδίζεις εξαπατώντας την καρδιά,

όμως στο τέλος μένεις μόνος 

προσμένοντας το μεγάλο χειροκρότημα...

Ατενίζεις το κοινό σου,

χαμογελάς με ικανοποίηση και σαρκασμό,

κάνεις μια βαθιά υπόκλιση,

είσαι έτοιμος για το επόμενο μονόπρακτο...

Όμως αυτό που απομένει είναι η δειλία, ο φόβος, η ήττα.

Γιατί η νίκη συντροφεύει μόνο τους τολμηρούς θαλασσοπόρους,

όχι τους μικροσκοπικούς κι ασήμαντους ηθοποιούς...

Γνώσεως Άγνοια 

Το ξέρω πως δεν θα 'λθεις απόψε,

τα λυτά μαλλιά σου αλυσίδες στο κορμί μου,

αχνοφέγγουν τ' όνειρά μας

κατρακυλούν στη σιωπή.

Το ξέρω πως ήσουν ένα τόσο δα μικρό αστέρι

στου ουρανού το περιβόλι

ανοιχτά διάπλατα μάτια

εκλιπαρούν για λίγο ουρανό.

Το ξέρω πως βιγλίζεις από μακριά άλλη θάλασσα

ποτισμένη με ασημόσκονη και υποσχέσεις

οι επιστολές του παρελθόντος παρέμειναν ακυβέρνητες.

Το ξέρω πως η ευτυχία όπως και η πίκρα

είναι στιγμές,

εσύ κι εγώ στο άρμα της μετεπιβίβασης.

Το ξέρω αλλά αγνοώ την αλήθεια...

Ή μήπως κατέχω την αλήθεια 

κι αγνοώ τη φονική χίμαιρα;

Λύτρωση...

Μόνο κοντά σου ηρεμώ,

αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο 

ο ουρανός κι η θάλασσα σ' ένα τρελό χορό

Επιπλέω στο κατάρτι της σιωπής

σαν ένα ψαροπούλι

που για την τροφή του αδημονεί

Στριφογυρίζω το πηδάλιο

ο νους μου αναστατώνεται

τόσα όνειρα, τόσες προσδοκίες

Πλησιάζω το λιμάνι

η λύτρωση με προσμένει

η θαλασσινή αύρα με κυκλώνει

 

Μια θάλασσα αχανής η ζωή μου

νηνεμία και καταιγίδα συμπορεύονται

μέχρι να τελειώσει κι αυτό το ταξίδι 

Επιτέλους αχνοφαίνονται τα πρώτα φώτα

στεριά ή θάλασσα,

όνειρο ή πραγματικότητα;

Κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει,

ίσως η ζωή από μόνη της 

τις δικές της άγκυρες δημιουργεί...

Γεύσεως συνείδησις

Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα

ή μήπως τώρα ξεκινούν;

Αέναο το ταξίδι της ζωής

στα πέρατα της γής.

Οι άνθρωποι περιπλέκονται μεταξύ τους,

ερωτοτροπούν, βουλιάζουν, αναγεννιούνται.

Ψηφιδωτό ο νους απο τις πολλές σκέψεις,

ψηφιδωτό η σάρκα απο τα οργισμένα πάθη,

ψηφιδωτό η ψυχή από τα βασανιστικά διδάγματα.

Ο άνθρωπος φύεται για να ζει, όχι για να πεθαίνει...

Οι πίκρες μετουσίωση των λαθών

ενδυναμώνουν και καθοδηγούν.

Λυτρώνεται ο κόσμος γύρω μου,

μαζί του κι εγώ.

Ατενίζω της γεύσης το δώρο,

είναι το ήμαρ του σύμπαντος...

Άλικος ταξιδευτής

Στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας μπροστά

μέσα στη θάλασσα σωρεύονται τα όνειρά σου

όνειρα μελαγχολικά.

Ο ορίζοντας δε σε τρομάζει,

οι καταιγίδες σιωπούν μπροστά σου,

το ταξίδι σε ταξιδεύει...

Ένας γλάρος κατηφορίζει να σε συντροφεύσει

το βλέμμα του ευθυτενές κι ακέραιο

κάτι σου ψυθιρίζει στο αυτί,

μηνύματα από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Χαμογελάς, σου αρέσει να χαμογελάς

ίσως γιατί ήταν πολλές οι πίκρες οι αλμυρές.

Μια καινούρια διαδρομή σε περιμένει

εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

χωρίς επιστροφές...

Θερινή βροχή

Βουλιάζουν οι αστράγαλοί σου στην υγρή άμμο,

βουλιάζουν όπως βυθίζεσαι κι εσύ.

Το κύμα γοργά διαγράφει τα σημάδια,

τα αποτυπώματα στην ψυχή σου

ποιος θα τα σβήσει;

Ατενίζεις το μαβί χρώμα τ' ουρανού

την ώρα που ερωτεύεται τη γυμνή θάλασσα,

μια ηρεμία πριν την καταιγίδα

ή μήπως μετά, αναρωτιέσαι...

Λίγες μικρές ολοστρόγγυλες σταγόνες 

κυλούν στο χλωμό μέτωπό σου,

απαλύνουν την οργή του μυαλού

τις ευαίσθητες χορδές αγγίζουν.

Η βροχή δυναμώνει,

γίνεται πυρετώδης, βασανιστική, ανατρεπτική...

Ίσως έρθει επιτέλους η κάθαρση του ονείρου και της ψυχής! 

Αβεβαιότητος συναίσθημα




Δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω
είναι όλα τόσο περίπλοκα
σαν το Γόρδιο δεσμό
που δε λύνεται ποτέ.
Μια μοναξιά εσωτερική με τυλίγει,
σφίγγει γύρω από το διάτρητο κορμί μου,
Ένα κύμα ανέμου κατευθείαν στη φλέβα με τρυπάει,
γυρνά γύρω γύρω από μια κυρτή πέτρα.

Μια γυναίκα λεπτή,
το βλέμμα θολό,
άσπρο ή μαύρο φόρεμα φορά, δε διακρίνω...
Με κοιτάζει υποτιμητικά, επικριτικά
κρατάει στα χέρια της όλες τις αμαρτίες μου.
Φοβάμαι να στραφώ στα μάτια της, σκύβω, 
νεφελώδες μέτωπο, υγρό μάγουλο.

Ένα σύννεφο να περνούσε έξαφνα 
για να σβήσει
τον πόνο που με ταλανίζει, 
τις ενοχές που με καταποντίζουν,
το δάκρυ που κυλά
τις νύχτες τις ακοίμητες...