Ευτυχία επίπλαστη




Μέσα στη νύχτα όλα φαίνονται τόσο θολά
μάλλον ονειρικά.
Εσύ, η μορφή μου, οι αναμνήσεις μας...

Είναι βάλσαμο το κρύο πρωινό,
λειαίνει τις πληγές μου
δίπλα μου φτερουγίζει μια χάλκινη πεταλούδα.
Τα φτερά μου είναι τα μάτια της
οι κεραίες τα δάχτυλά μου
το σώμα της η ζωή μου.

Όμως εσύ είσαι μακριά μας
κάπου μες στου πελάγους την ορμή,
κυνηγάς το δικό σου όνειρο.
Ή μήπως τη χίμαιρά σου;

Όπως και να είναι,
το μονοπάτι συλλογίζεται τα χνάρια σου.
Πορεύεσαι κι εσύ μόνος
μ' ένα βλέμμα σιγουριάς κι αυταπάτης...