Οπές ελπίδας

Οι λέξεις ακούστηκαν σαν κοφτερά λεπίδια,

κάρφωσαν την πονεμένη καρδιά,

αύξησαν τους χτύπους.

Το αίμα ρέει ασάλευτο,

αναρωτιέται

ποια βαριά κατάρα μας έχει πυρπολήσει…

Δεν θέλω να βλέπω θλίψη στο πρόσωπό σου,

θέλω να χαμογελάς.

Το ξέρω πως έχεις πονέσει αρκετά,

τα βάσανά σου αδιάλειπτα.

Η σκληρή μάγισσα ζήλεψε τα γέλια μας,

τα όνειρά μας εγκλώβισε,

τις ζωές μας ανέτρεψε.

Και να σκεφτείς

πως μόλις χθες φωτίστηκε το πρόσωπό μου,

οι ελπίδες έλαβαν παράταση,

οι κόρες των ματιών ζωντάνεψαν.

Πόσο δίκιο είχε αυτός ο μεγάλος δημιουργός

όταν σημείωνε ότι δεν έχουν τελειωμό

τα πάθη κι οι καημοί του κόσμου…