Σκοτεινή αναπόληση

Έξω νύχτωσε ξανά,

το σκοτάδι αγκαλιάζει τα νεανικά όνειρα.

Τότε ήταν όλα μυστηριώδη κι όμορφα,

μαγνήτες τ’ αστέρια τ’ ουρανού

αντικρίζοντας της πόλης τα πολλά φώτα.

Ένα αρχαίο θέατρο ξεπροβάλλει

στα πρόθυρα του βουνού,

περιπλάνηση στη λήθη.

Ο βοριάς σε εξαντλεί,

 αναζητάς ένα απάγκιο για να κρυφτείς, να μη θυμάσαι.

Ο χρόνος ανεξίτηλα ζωγραφισμένος,

οι ελπίδες παγωμένες,

στοιβαγμένα όνειρα.

Μονάχα τα φώτα των σπιτιών

λάμπουν  μέσα στο λήθαργο  της σιωπής,

δείχνουν το δρόμο στους λιγοστούς διαβάτες…