Χάσματος κόλαφος

Μελαγχολία…

Άδηλη έκφραση…

Σκόρπια, αρκτικά λόγια…

Μορφή φθινοπωρινή κι άχρωμη…

Τόσο σιμά,

τόσο μεγάλο το διάκενο μεταξύ μας.

Νιώθεις μοναξιά, πίκρα, απογοήτευση, προδοσία…

Ελεγκτής αποφάσεων

έχεις πορευτεί στην ακαμψία.

Αρνείσαι τη συγχώρεση,

δέσμια των ανθρώπινων παθών.

Στροβιλίζεσαι στη δίνη της απόρριψης…

Όμως οι ψυχές μας μάχονται

να συμπορευτούν,

να αγγίξουν η μία την άλλη,

να ξεδιπλώσουν την καλύπτρα,

να καταπραΰνουν  τις πληγές

της μέθης,

της οργής,

του αποχωρισμού!

στην Κατερίνα...