Κατ’ επίφαση

Σπινθηροβόλες εκρήξεις του μυαλού αντηχούν

καθώς ξημερώνει…

Ανοίγεις τη θύρα της ζωής,

προσδοκάς ν’ ανταμώσεις μέλισσες ανθέων.

Όλα γύρω σου βροντούν,

μέσα στην ηρεμία της αυγής.

Ο ήλιος αμπαρωμένος σε συννεφώδη φυλακή

επιχειρεί  να αδράξει τα κλειδιά της ελευθερίας.

Φορά την αρματωσιά του φωτός,

διεισδύει στις παρυφές  των λοφίσκων,

τεντώνει τις αραχνοΰφαντες κεραίες του,

σε συνεπαίρνει σ’ έναν αδιάλειπτο  υδροστρόβιλο.

Φωτίζεσαι ενώ έχει πυκνή νέφωση…

Αναπνέεις αν και σφίγγει ο κλοιός πλάι σου…

Χαίρεσαι μολονότι συναντάς το ανδράποδο της κατήφειας…

Χαμογελάς γιατί μονάχα ζεις!