Ακόμη κι αν…

Ακόμη κι αν τα πάντα γύρω σου ατροφούν,

το αίμα κάνοντας διαλειμματικά να ρέει,

μη σταματάς.

Ακόμη κι αν ο ουρανός θλιμμένος σ’ αγκαλιάζει,

σαν ξερά φύλλα τα σύννεφα σε ποδοπατούν,

μην πληγώνεσαι.

Ακόμη κι αν το ολόγιομο φεγγάρι λιώνει,

μέσα απ’ το παράθυρο κρύβεται

χορεύουν τρελό χορό τα φαντάσματα του παρόντος,

μην απελπίζεσαι.

Ακόμη κι αν χιλιάδες φωνές ακούγονται

τη μοναξιά σου δήθεν σκεπάζουν με τις σπασμένες φτερούγες, 
σπασμωδικές κινήσεις του μυαλού που χάνεται,

μην αργοσβήνεις.

Ακόμη κι αν πορεύεσαι το άφατο τέλος,

της καρδιάς σου οι χτύποι τραγουδούν αδιάπτωτα,

πολεμούν το άρμα του πόνου,

αγγίζουν το ψυχρό ξίφος του νεκρού ηνίοχου,

λαμβάνουν ζωή, ανασταίνονται, δυναμώνουν.

Μη λιποψυχείς, μη φθείρεσαι…

Ανύψωσε το ευθυτενές παράστημά σου,

κοίταξε ψηλά τον ουρανό,

άπλωσε το χέρι στο δικό σου άγγελο…

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις

πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη

ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου

Θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,

να κοιτάς έν’  άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,

για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και

για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή

και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,

τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου

θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .

Κι’ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα

θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο

απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν

τα μαλλιά σου

δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

Αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουνε στον κόσμο

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό

γράμμα στη μάνα σου

Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :

Ειρήνη

σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό

να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια

σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει

εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που

τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 και ήταν γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής. Είχε 4 μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο (Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, 10 Φεβρουαρίου 1955) τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Στο διάστημα της Χούντα των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης.

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».

Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' - Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).

Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά.

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ. Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».

Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.

Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».

Νεοελληνική Γλώσσα Γ’ Γυμνασίου - Ενότητα 6^η

Ασκήσεις Εμπέδωσης (Χρονικές & Υποθετικές προτάσεις)

Α) Να εντοπίσετε τι δηλώνουν οι δευτερεύουσες χρονικές προτάσεις (προτερόχρονο, υστερόχρονο, ταυτόχρονο) λαμβάνοντας υπόψη αφενός τον τρόπο εισαγωγής κι αφετέρου τη χρονική σχέση μεταξύ της κύριας και της δευτερεύουσας πρότασης.

1) Όταν την κοίταξε με προσοχή, θυμήθηκε πως ήταν παλιές συμμαθήτριες στο Γυμνάσιο.

2) Ενώ κουβεντιάζαμε, μιλούσε και στο κινητό του τηλέφωνο. Μεγάλη αγένεια!

3) Όταν αρχίζει να μιλάει, όλοι σωπαίνουν και παρακολουθούν χωρίς να συνομιλούν.

4) Πριν πέσει η νύχτα, είχε αρχίσει να χαλάει ο καιρός.

5) Αφού διάβασε για το αυριανό διαγώνισμα, ξεκουράστηκε για λίγο στον καναπέ.

6) Καθώς περίμενα το λεωφορείο στη στάση, τον είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο.

7) Ο θείος μου είχε φύγει, όταν επέστεψα το μεσημέρι στο σπίτι μου.

8) Άμα έρθεις στην εκδρομή, πάρε μαζί σου ένα χοντρό μπουφάν γιατί θα έχει χαμηλές θερμοκρασίες. 

9) Καθώς πάρκαρε το αυτοκίνητό του, συνειδητοποίησε πως δεν είχε πάρει μαζί του ομπρέλα.

10) Κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, αισθάνομαι σαν μικρό παιδί.

Β) Να διακρίνετε το είδος του υποθετικού λόγου (πραγματικό & το αντίθετο του πραγματικού) στις προτάσεις που ακολουθούν. Σε ποιες περιπτώσεις μπορείτε να διακρίνετε χρονικοüποθετικές προτάσεις;

1) Αν διάβαζες περισσότερο, δε θα στεναχωριόσουν τώρα.

2) Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.

3) Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν πρέπει να ενδιαφέρεσαι μονάχα για τον εαυτό σου.

4) Αν είχες έλθεις νωρίτερα, δεν θα είχες χάσει την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα.

5) Θα πας στην εκδήλωση του σχολείου σου αν τελειώσεις πρώτα τα μαθήματά σου.

6) Όταν καταλάβει το σφάλμα του, θα είναι πλέον αργά.

7) Αν μου τηλεφωνούσες, θα με έκανες πραγματικά ευτυχισμένη.

8) Ήταν πιο ήρεμος, όταν ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του.

9) Αν δε με πιστεύεις, πήγαινε να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια.

10) Όταν έγινε η έκρηξη, ήμουν λίγα χιλιόμετρα μακριά.

Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”: Δυναμική & ψυχοπαθολογία

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.

Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους. Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα. Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από "παιδιά" 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους. "Παιδιά" που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος. Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.

Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς. Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα - συζύγου.

Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας». Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;… Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.

Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους-αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν». Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.

Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς- ανωριμότητας. Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.

Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία. Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους. Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει:

Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή –όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου.

  Πηγή:  aftognosia.gr

1        Άνθρωπος περιπλανώμενος

Δεν είσαι σαν τους άλλους,

βουτηγμένος μέσα στο λήθαργο του ονείρου.

Από νωρίς σταμάτησες να ταξιδεύεις

διπλωμένος με το κατωσέντονο της θαλπωρής.

Νιώθεις μόνος, πλάνητας, ανέστιος.

Πολλά ζευγάρια μάτια σε θωρούν καχύποπτα,

την κακή σου τύχη αναθεματίζουν.

Κι εσύ νιώθεις μόνος…

Η μόνη σου παρηγοριά το φεγγάρι.

Τις ελπίδες σου φωτίζει,

τη ζεστασιά της ψυχής σου θερμαίνει.

Τα μάτια , τα χείλη, η γλώσσα, όλα τόσο διαφορετικά.

Η καρδιά σου όμως χτυπά το ίδιο σαν τις άλλες…

Οι παλμοί της αναζητούν μια άλλη καρδιά,

θέλει να δώσει και να λάβει αγάπη, μόνο αγάπη!

Μη λησμονείς πως η ζωή και η ανθρωπιά δε δανείζονται,

χαρίζονται…

Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά

της ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου Αθανασίας Κουτσούκου

Μία μεγάλη ανησυχία των γονιών είναι όταν τα παιδιά τους είναι πολύ κλειστά και εσωστρεφή και έχουν μία τάση για μοναχικότητα. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όμως οι γονείς είναι πως η εσωστρέφεια δεν οδηγεί απαραίτητα στην μοναχικότητα. Η εσωστρέφεια θα μπορούσε να μείνει ένα απλό στοιχείο προσωπικότητας, το οποίο να μην κάνει το άτομο να δυσλειτουργεί. Όμως τις περισσότερες φορές, δεν γίνεται έτσι, καθώς οι γονείς το αντιμετωπίζουν ως κάτι πολύ αρνητικό και δεν αφήνουν το παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητά του ελεύθερα, αλλά τείνουν να θέλουν να την αλλάξουν και μάλιστα με πολύ αδέξιους χειρισμούς, οι οποίοι και οδηγούν σε πολύ άσχημες και ακραίες συμπεριφορές, όπως εκείνη της αντικοινωνικότητας.

Η αλήθεια είναι πως η εσωστρέφεια ως στοιχείο προσωπικότητας, είναι πολύ ξεκάθαρο από πολύ νωρίς. Από την νηπιακή κιόλας ηλικία το εσωστρεφές παιδί δεν εντάσσεται εύκολα στο σύνολο, δεν κάνει εύκολα γνωριμίες και δείχνει πολύ προσκολλημένο στους ενήλικες, ιδιαίτερα στην μητέρα του. Καθώς έρχεται η παιδική ηλικία, δυσκολεύεται να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες, δεν αλλάζει τους πολύ λίγους φίλους του, ενώ αποφεύγει και εξωσχολικές δραστηριότητες, οι οποίες μπορεί να το φέρνουν αντιμέτωπο με νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Φτάνοντας στην εφηβεία, τα πράγματα γίνονται πιο ασφυκτικά για εκείνο, γιατί τώρα δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την φούστα της μαμάς του και πρέπει να διεκδικεί μόνο του τις καθημερινές του δραστηριότητες και επιδιώξεις.

Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά στην εφηβεία πολλές φορές τείνουν να είναι και δυστυχισμένα παιδιά. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει στο νου του ένας γονέα! Το να είναι ένας έφηβος εσωστρεφής, δεν είναι καταστροφικό, αν αυτός ο έφηβος μπορεί να το διαχειριστεί σωστά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν δεν έχει ποτέ κατακριθεί και καταπιεστεί από τους γονείς του γι αυτό το χαρακτηριστικό του. Συνήθως η δυστυχία του εσωστρεφή εφήβου, η οποία τον κάνει να είναι και μοναχικός έρχεται όταν αυτός ο έφηβος δεν έγινε ποτέ αποδεκτός, κατά κύριο λόγο από τους γονείς του.

Αλήθεια ποιος γονιός δεν θέλει το παιδί του να είναι το πρώτο ανάμεσα στους φίλους του, να είναι κοινωνικό, ευχάριστο, εξωστρεφές και σε κάθε κοινωνική εκδήλωση να είναι πολύ ανοιχτό και προσαρμοστικό; Αλίμονο στο παιδί που ντρέπεται, κρύβεται και δεν λέει ούτε το όνομά του όταν το ρωτούν. Πόσες φορές μπροστά σε ξένους δεν έχουν πει οι γονείς αυτών των παιδιών «Μίλα παιδί μου, πες το όνομά σου… δεν έχεις στόμα;» ή «Πήγαινε να παίξεις με τα άλλα παιδάκια, τι κάθεσαι εδώ μαζί μου… κουνήσου λίγο.»… Και φυσικά πόσες φορές δεν έχουν συγκριθεί αυτά τα παιδιά με άλλα, πιο ικανά, πιο εξωστρεφή και πιο ανοιχτά…

Οι παραπάνω συμπεριφορές όμως είναι αυτές οι οποίες ουσιαστικά δημιουργούν τα προβλήματα στα παιδιά. Αυτά τα παιδιά, εκτός του ότι νιώθουν ότι δεν τα καταλαβαίνουν, δημιουργούν πολύ χαμηλή αυτοεικόνα και το τόσο απλό στοιχείο προσωπικότητάς τους, το οποίο είναι πως είναι απλά κλειστά άτομα, γίνεται ένα δυσβάστακτο στοιχείο τους το οποίο δεν θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν και να αποδεχτούν. Κι έτσι η εσωστρέφεια οδηγείται στην μοναχικότητα και κατά συνέπεια στην δυστυχία.

Ας σκεφτούμε λοιπόν σαν γονείς πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να βλέπουμε το παιδί μας να χαμογελά και να νιώθει άνετα με ό,τι κάνει. Αν συνειδητοποιήσουμε πως εκείνο επιλέγει να κάνει πιο λίγα πράγματα από ότι κάνουν οι συνομήλικοί του και αυτό τον κάνει να νιώθει καλά, τότε θα αποδεχτούμε την επιλογή του! Η δουλειά των γονέων είναι να σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού τους και να το βοηθήσουν να ανθήσει!Για να ανθήσει όμως κάτι, χρειάζεται την υποστήριξη και την περιποίησή μας κι όχι την καταπίεσή μας!!!

http://efiveia.gr/

Κλέφτικο «Του Βασίλη»

   1. Να διακρίνετε το κλέφτικο τραγούδι που διαβάσατε σε δύο (2) νοηματικές ενότητες και να γράψετε έναν πλαγιότιτλο για την καθεμιά.

   2. Τι είναι το κλέφτικο δημοτικό τραγούδι και ποιο είναι συνήθως το περιεχόμενό του;

   3. Το συγκεκριμένο δημοτικό τραγούδι ποιες βασικές αξίες και ιδανικά της τότε εποχής προβάλλει;

   4. Σε ποια συναισθηματική κατάσταση βρίσκεται η μάνα του «μελλοντικού» κλέφτη; Τι νιώθει για το παιδί της και τι θέλει να πετύχει με τα λόγια της;

   5. Στο δημοτικό αυτό τραγούδι παρουσιάζονται δύο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το «ποιον» της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην υποδούλωση και τη στέρηση της ελευθερίας. Να τις εντοπίσετε και να τις αναπτύξετε.

   6. Να σκιαγραφήσετε την προσωπικότητα του αγωνιστή Βασίλη και τις μητέρας του. Να δικαιολογήσετε τους χαρακτηρισμούς που θα αποδώσετε.

   7. Να παρουσιάσετε τη δομή της στιχουργικής σύνθεσης του τραγουδιού.

   8. Ποιο είναι το ύφος του ανώνυμου δημιουργού και ποια γλώσσα χρησιμοποιεί;

   9. Να αντιστοιχίσετε τις προτάσεις της Στήλης Α’ με τα κατάλληλα σχήματα λόγου της Στήλης Β’:

ΣΤΗΛΗ Α’	ΣΤΗΛΗ Β’
«να πεταχτώ σαν το πουλί»	αντίθεση
«να πάρω… να περπατήσω… να βρω…»	ασύνδετο σχήμα
«Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαρύ τουφέκι»	οπτική εικόνα
«να πάρω δίπλα τα βουνά»	μεταφορά
«Πουρνό φιλεί τη μάνα του, πουρνό ξεπροβοδιέται»	ηχητική εικόνα
«και να σουρίξω κλέφτικα»	επανάληψη
«που πολεμούν με την Τουρκιά»	παρομοίωση

   10.  O πλούσιος έχει τα φλωριά, έχει o φτωχός τα γλέντια.

Άλλοι παινάνε τον πασά και άλλοι το βεζίρη,

μα γώ παινάω το σπαθί το τουρκοματωμένο,

το χει καμάρι η λεβεντιά, κι' ο κλέφτης περηφάνεια.

«Κλέφτικο»

   ·  Ποιες πληροφορίες για τη ζωή των κλεφτών μας δίνουν τα δύο δημοτικά τραγούδια;

   ·  Πώς αντιμετωπίζει ο λαός την επιλογή των «κλεφτών» να φύγουν στο βουνό και πώς κρίνει τις πράξεις τους;