Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά

της ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου Αθανασίας Κουτσούκου

Μία μεγάλη ανησυχία των γονιών είναι όταν τα παιδιά τους είναι πολύ κλειστά και εσωστρεφή και έχουν μία τάση για μοναχικότητα. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όμως οι γονείς είναι πως η εσωστρέφεια δεν οδηγεί απαραίτητα στην μοναχικότητα. Η εσωστρέφεια θα μπορούσε να μείνει ένα απλό στοιχείο προσωπικότητας, το οποίο να μην κάνει το άτομο να δυσλειτουργεί. Όμως τις περισσότερες φορές, δεν γίνεται έτσι, καθώς οι γονείς το αντιμετωπίζουν ως κάτι πολύ αρνητικό και δεν αφήνουν το παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητά του ελεύθερα, αλλά τείνουν να θέλουν να την αλλάξουν και μάλιστα με πολύ αδέξιους χειρισμούς, οι οποίοι και οδηγούν σε πολύ άσχημες και ακραίες συμπεριφορές, όπως εκείνη της αντικοινωνικότητας.

Η αλήθεια είναι πως η εσωστρέφεια ως στοιχείο προσωπικότητας, είναι πολύ ξεκάθαρο από πολύ νωρίς. Από την νηπιακή κιόλας ηλικία το εσωστρεφές παιδί δεν εντάσσεται εύκολα στο σύνολο, δεν κάνει εύκολα γνωριμίες και δείχνει πολύ προσκολλημένο στους ενήλικες, ιδιαίτερα στην μητέρα του. Καθώς έρχεται η παιδική ηλικία, δυσκολεύεται να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες, δεν αλλάζει τους πολύ λίγους φίλους του, ενώ αποφεύγει και εξωσχολικές δραστηριότητες, οι οποίες μπορεί να το φέρνουν αντιμέτωπο με νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Φτάνοντας στην εφηβεία, τα πράγματα γίνονται πιο ασφυκτικά για εκείνο, γιατί τώρα δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την φούστα της μαμάς του και πρέπει να διεκδικεί μόνο του τις καθημερινές του δραστηριότητες και επιδιώξεις.

Εσωστρεφή και μοναχικά παιδιά στην εφηβεία πολλές φορές τείνουν να είναι και δυστυχισμένα παιδιά. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει στο νου του ένας γονέα! Το να είναι ένας έφηβος εσωστρεφής, δεν είναι καταστροφικό, αν αυτός ο έφηβος μπορεί να το διαχειριστεί σωστά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν δεν έχει ποτέ κατακριθεί και καταπιεστεί από τους γονείς του γι αυτό το χαρακτηριστικό του. Συνήθως η δυστυχία του εσωστρεφή εφήβου, η οποία τον κάνει να είναι και μοναχικός έρχεται όταν αυτός ο έφηβος δεν έγινε ποτέ αποδεκτός, κατά κύριο λόγο από τους γονείς του.

Αλήθεια ποιος γονιός δεν θέλει το παιδί του να είναι το πρώτο ανάμεσα στους φίλους του, να είναι κοινωνικό, ευχάριστο, εξωστρεφές και σε κάθε κοινωνική εκδήλωση να είναι πολύ ανοιχτό και προσαρμοστικό; Αλίμονο στο παιδί που ντρέπεται, κρύβεται και δεν λέει ούτε το όνομά του όταν το ρωτούν. Πόσες φορές μπροστά σε ξένους δεν έχουν πει οι γονείς αυτών των παιδιών «Μίλα παιδί μου, πες το όνομά σου… δεν έχεις στόμα;» ή «Πήγαινε να παίξεις με τα άλλα παιδάκια, τι κάθεσαι εδώ μαζί μου… κουνήσου λίγο.»… Και φυσικά πόσες φορές δεν έχουν συγκριθεί αυτά τα παιδιά με άλλα, πιο ικανά, πιο εξωστρεφή και πιο ανοιχτά…

Οι παραπάνω συμπεριφορές όμως είναι αυτές οι οποίες ουσιαστικά δημιουργούν τα προβλήματα στα παιδιά. Αυτά τα παιδιά, εκτός του ότι νιώθουν ότι δεν τα καταλαβαίνουν, δημιουργούν πολύ χαμηλή αυτοεικόνα και το τόσο απλό στοιχείο προσωπικότητάς τους, το οποίο είναι πως είναι απλά κλειστά άτομα, γίνεται ένα δυσβάστακτο στοιχείο τους το οποίο δεν θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν και να αποδεχτούν. Κι έτσι η εσωστρέφεια οδηγείται στην μοναχικότητα και κατά συνέπεια στην δυστυχία.

Ας σκεφτούμε λοιπόν σαν γονείς πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να βλέπουμε το παιδί μας να χαμογελά και να νιώθει άνετα με ό,τι κάνει. Αν συνειδητοποιήσουμε πως εκείνο επιλέγει να κάνει πιο λίγα πράγματα από ότι κάνουν οι συνομήλικοί του και αυτό τον κάνει να νιώθει καλά, τότε θα αποδεχτούμε την επιλογή του! Η δουλειά των γονέων είναι να σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού τους και να το βοηθήσουν να ανθήσει!Για να ανθήσει όμως κάτι, χρειάζεται την υποστήριξη και την περιποίησή μας κι όχι την καταπίεσή μας!!!

http://efiveia.gr/