Δρόμοι άβατοι 

Πολύβουοι χώροι,

άνθρωποι ντυμένοι με το ένδυμα της χαράς

βογκούν μέσα στο έλος των ερωτημάτων.

Στα χέρια εναλλάσσεται το πικρό τσιγάρο

με τη γλυκιά γεύση λίγου κόκκινου κρασιού…

Η ζωή είναι τόσο σύντομη, ασταθής

σαν την παράσταση ενός ακροβάτη.

Το δευτερόλεπτο αρκεί για να αντιστραφούν οι ρόλοι,

η άβυσσος του πόνου ελλοχεύει.

Όμως ο άνθρωπος είναι γεννημένος ήρωας…

Γεννιέται δίνοντας το δικό του αγώνα,

κλαίει ασθμαίνοντας καθώς αντικρίζει τον κόσμο,

όχι μόνο γιατί αποχωρίζεται τη μητρική καρδιά,

χαλυβδώνεται για όσα θα έλθουν.

Ο δρόμος μπροστά του απλώνεται άγριος, 
νεφελώδης, ανεξερεύνητος.

Η γοητεία του αβέβαιου μέλλοντος,

η απόλαυση του ανεπανάληπτου παρόντος.

Όλα για τη ζωή, τον ήλιο που ανατέλλει,

ένα παιδικό χαμόγελο, μια αγνή αγκαλιά,

τον κύκλο που αρχίζει αναζητώντας το τέλος.