Γονείς και έφηβοι: Μπορούν να επικοινωνήσουν;

Η εφηβεία, αυτή η περίοδος μετάβασης από την παιδική στην ενήλικη ζωή, γεμάτη αλλαγές, αναταράξεις, μεταπτώσεις, απώλειες αλλά και πολύ σημα-ντικές κατακτήσεις, είναι σίγουρα περίοδος προβληματισμού στις πιο ήπιες περιπτώσεις, εξέγερσης και δυνατής σύγκρουσης στις πιο έντονες. Όπως είναι φυσικό, ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των εφήβων και των γονιών τους αλλάζει ριζικά και όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Μπορεί, παρ’ όλα αυτά, να διατηρηθεί η επικοινωνία; Μπορούν γονείς και έφηβοι να συνεχίσουν, κάτω από τις καινούργιες συνθήκες, να επικοινωνούν μεταξύ τους;

Εν αναμονή του χάους 

Η εφηβεία είναι, λοιπόν, λόγω αυτών των αλλαγών και των αναταράξεων, η πιο πολυσυζητημένη ίσως ηλικία του ανθρώπου. Για καμιά άλλη ηλικία δεν ανησυχούν τόσο πολύ οι γονείς, οι οποίοι πολύ συχνά, μισοαστεία μισοσοβαρά, εκφράζουν αυτή τους την ανησυχία από την πολύ τρυφερή ηλικία των παιδιών τους: «Αν κάνει έτσι τώρα στα πέντε του, φαντάσου τι μας περιμένει στην εφηβεία!», «Προσπαθώ από τώρα να βάλω κάποιους περιορισμούς, για να αποφύγουμε στην εφηβεία τα χειρότερα… », «Ως τώρα καλά τα πήγαμε, τώρα που έρχεται η εφηβεία να δούμε τι μας περιμένει».

Ανησυχίες και φόβοι, δικαιολογημένοι εν μέρει, άσκοποι όμως από την άλλη μεριά, επειδή, αν κάτι χαρακτηρίζει την εφηβεία, έχει να κάνει με το ότι δεν είναι ούτε προβλέ­ψιμη ούτε γενικεύσιμη. Οι ανατροπές και οι μετα­βολές που συμβαίνουν στον κάθε έφηβο είναι τέτοιες που μπορούν πραγματικά να μετατρέψουν το πιο ήρεμο ­παιδί σε ταύρο μαινόμενο και το πιο ατίθασο σε σιωπηλό και αποτραβηγμένο παρατηρητή. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κάθε έφηβος αλλάζει: Όχι προς το καλύτερο ή το χειρότερο, αλ­λά ­κατά ένα κομμάτι πιο κοντά προς αυτό που είναι ο εαυτός του και που αρχίζει να φαίνεται καλύτερα όταν η έντονη ­εποχή της εφηβείας έχει πια περάσει. Στο μεταξύ, υπάρχει χάος, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισ­σότερο εμφανές.

Άπραγοι και αμήχανοι παρατηρητές 

Πολλοί είναι, λοιπόν, οι γονείς που φοβούνται τα χειρότε­ρα και προσπαθούν να ανακαλύψουν στα παιδιά τους τα «σημάδια» γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Προσπαθούν να μαντέψουν, να προβλέψουν, να προετοιμαστούν, για να αποφύγουν την «αρρώστια». Η εφηβεία, όμως, είναι αλλαγή, δεν είναι αρρώστια, έστω κι αν μερικές φορές μοιάζει σαν τέτοια. Γι’ αυτό και ως γονείς πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εφηβείας των παιδιών μας ­νιώθουμε ότι στεκόμαστε άπραγοι, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να απαλύνουμε αυτό που τους συμβαίνει.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, ο υπερβολικός φόβος και η «παρατήρηση» προς αναζήτηση ανησυχητικών «σημαδιών» εφηβείας στα παιδιά δεν βοηθά την κατάσταση. Όποιος φοβάται, ξεχνά πολλές φορές να αντιδράσει και όποιος παρατηρεί, ξεχνά να ακούσει και να επικοινωνήσει. Και όποιος περιμένει να ανακαλύψει συγκεκριμένα «σημάδια», μπορεί να βγάζει βιαστικά συμπεράσματα και να βλέπει φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Αναζητώντας διαύλους επικοινωνίας 

Η επικοινωνία, ομολογουμένως δύσκολη και γεμάτη εμπόδια πολλές φορές, είναι αναγκαία (αν και διαφορετικού είδους) κατά την εφηβεία, σχεδόν όσο και κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού. Τι μπορούν, όμως, να κάνουν οι γονείς απέναντι σε αυτούς τους συχνά τόσο δυσπρόσιτους εφήβους, που άλλοτε αποτραβιούνται στη σιωπή τους και απομονώνονται και άλλοτε εξεγείρονται με τεράστια ορμή στην παραμικρή παρατήρηση που τους γίνεται; Ας δούμε μία-μία μερικές από τις πιο δύσκολες «στιγμές» της επικοινωνίας με έναν/μία έφηβο/η:

«Και ξαφνικά άρχισε να μου μιλάει άσχημα… » 

Στην προεφηβεία, συνήθως, εκεί γύρω στην ηλικία των 11-12 ετών, αρκετά παιδιά αρχίζουν, διστακτικά στην αρχή και πιο έντονα καθώς μεγαλώνουν, να μιλάνε άσχημα στους γονείς τους, κυρίως βέβαια όταν θυμώσουν, συγκρουστούν, νευριάσουν. Ιδιαίτερα όταν αυτή η συμπεριφορά πρωτοεμφανίζεται, τα παιδιά τρομάζουν και τα ίδια με το θράσος τους, γιατί, όσο θυμωμένα κι αν είναι με τους γονείς τους, δεν παύουν να είναι γι’ αυτά οι πιο σημαντικοί άνθρωποι.

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Σε καμία περίπτωση η συμπεριφορά αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με χαλαρότητα και να επιτραπεί με το σκεπτικό «Ας κάνουμε ότι δεν ακούμε, δεν το εννοεί». Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από όρια και ζητάνε από εμάς να τους δείξουμε ότι περιμένουμε να μας σέβονται όπως τους σεβόμαστε κι εμείς (που είναι επίσης απαραίτητο). Κοφτά και χωρίς ενδοιασμούς, αλλά και χωρίς μακροσκελή κηρύγματα, υπερβολές και δαιμονοποιήσεις, πρέπει να τους δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε αυτή τη συμπεριφορά.

Αντιµετωπίστε τους εφήβους µε σταθερότητα

Η επικοινωνία µε τους εφήβους είναι τόσο δύσκολη, επειδή οι έφηβοι είναι διχασµένοι: Από τη µια νιώθουν ότι θέλουν να στείλουν στο φεγγάρι τους γονείς τους κι από την άλλη έχουν τεράστια ανάγκη από τη σταθερότητα που αυτοί τους παρέχουν, ακριβώς επειδή οι ίδιοι αισθάνονται «τη γη να τρέµει κάτω από τα πόδια τους». Όποιο, λοιπόν, κι αν είναι το παιδαγωγικό µας «ύφος», αυστηρό ή επιεικές, φιλικό ή αυταρχικό, αυτό που έχει σηµασία είναι να είµαστε όσο µπορούµε πιο σταθεροί και σίγουροι απέναντί τους σχετικά µε αυτά που περιµένουµε, που απορρίπτουµε, που επιθυµούµε, που χαιρόµαστε σε αυτούς.

«Ρωτάω και δεν παίρνω απάντηση» 

Ένα δύσκολο παιχνίδι επικοινωνίας με τους εφήβους είναι αυτό της «σωστής απόστασης». Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από περισσότερο ιδιωτικό χώρο, ο οποίος μάλιστα έχει μια ιερότητα που δεν υπάρχει σε άλλες ηλικίες. Έτσι, οι ερωτήσεις των γονιών εκλαμβάνονται συχνά σαν ανεπιθύμητες εισβολές στον ιδιωτικό αυτό χώρο.

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Οι γονείς πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε πια να ξέρουμε όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή τους με κάθε λεπτομέρεια. Δεν πρέπει, όμως, να αφήσουμε να μας επιβληθεί η σιωπή σαν νόμος. Έστω για πρακτικά θέματα, όπως τι ώρα θα γυρίσει, πού θα βρίσκεται αν αργήσει το βράδυ, δικαιούμαστε να έχουμε απάντηση.

«Δεν τολμάμε να μιλήσουμε πια για θέματα όπως το σχολείο και οι βαθμοί, τα ρούχα, η εμφάνισή τους… » 

Πολλοί έφηβοι, εξαιτίας της ανάγκης τους να ταυτιστούν πλέον περισσότερο με τους συνομηλίκους τους και λιγότερο με την οικογένειά τους, ντύνονται άλλοτε προκλητικά, άλλοτε ατημέλητα, άλλοτε εκκεντρικά.

 ›  Πώς το αντιμετωπίζουμε Φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε να ντύνεται όπως θα άρεσε σε εμάς τους γονείς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι «απαγορεύεται» να πούμε την άποψή μας για την εμφάνιση του παιδιού μας, ειδικά όταν αυτή είναι κραυγαλέα: Ένα παιδί που κυκλοφορεί σχεδόν μεταμφιεσμένο θα ένιωθε σαν να μην το βλέπουν, αν οι δικοί του δεν έλεγαν τίποτε για την αμφίεσή του. Όσον αφορά το σχολείο και τους βαθμούς, όσο κι αν διαμαρτύρονται, οι έφηβοι έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι οι γονείς τους ενδιαφέρονται, ότι ανησυχούν και συζητούν μαζί τους τυχόν δυσκολίες και ψάχνουν να βρουν τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών αυτών.

«Όλα τα κάνω στραβά, δέχομαι κριτική για τα πάντα» 

Κατά την εφηβεία των παιδιών τους, οι γονείς εκθρονίζονται. Αυτοί που ήξεραν και μπορούσαν τα πάντα, που ήταν οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι και οι ομορφότεροι, γίνονται ξαφνικά αντικείμενα αυστηρότατης κριτικής και ανελέητης αμφισβήτησης, κάτι που δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε ανώδυνο γι’ αυτούς.

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Εδώ καλούμαστε να δείξου­με αυτοπεποίθηση. Αντί να αμυνόμαστε με οργή ή αντίθετα να προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα για να τους γίνουμε περισσότερο αρεστοί, έχουμε μια ευκαιρία να τους δείξουμε ότι μπορείς να έχεις διαφορετικές απόψεις και εντούτοις να συζητάς και να εκτιμάς τον άλλον.

«Αισθάνεται συνέχεια, ή τουλάχιστον έτσι λέει, ότι δεν τον/την καταλαβαίνουμε… » 

Ένα από τα πράγματα που μοιραία περνά ο κάθε έφηβος και από το οποίο, παρά τις όποιες καλές μας προθέσεις, δεν μπορούμε να τον απαλλάξουμε, είναι η αίσθηση ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς και πολύ λιγότερο οι γονείς του. Ο ίδιος είναι που δεν καταλαβαίνει τον εαυτό του, γιατί όσα αντιλαμβάνεται και όσα νιώθει φάσκουν και αντιφάσκουν.

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Ας προσπαθήσουμε να μην παριστάνουμε ότι καταλαβαίνουμε γιατί «έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ». Στην εφηβεία, ένα παιδί θέλει να μοιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο στους γονείς του και δεν το καθησυχάζουμε επαναλαμβάνοντάς του πόσο πολύ μας μοιάζει. Αρκεί να του δείχνουμε ότι κάνουμε προσπάθεια να καταλάβουμε τα δικά του συναισθήματα και ότι, δυστυχώς, πολλές φορές δεν μας είναι εύκολο αυτό.

«Είναι σαν να μην υπάρχει στο σπίτι, κλείνεται στο δωμάτιό του/της κι εξαφανίζεται… » 

Ο ιδιωτικός χώρος, η προστατευτική σφαίρα που δημιουρ­γεί γύρω του, συμβολίζει τον καινούργιο κόσμο που φτιάχνει για τον εαυτό του. Η μουσική του, η επικοινωνία με τους φίλους, το κλείσιμο στο δωμάτιο πρέπει να γίνουν σεβαστά από τους γονείς, γιατί ο έφηβος δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτά.

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Κάποιες κοινές στιγμές των γονιών με τον έφηβο είναι σημαντικό να συνεχίσουν να υπάρχουν, έστω κι αν εκείνος δυσανασχετεί. Όταν, λόγου χάρη, τρώμε όλοι μαζί, πρέπει να παρίσταται (εκτός από εξαιρέσεις, όταν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος) και μάλιστα χωρίς τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά!

«Μπορούμε, εντέλει, να συμβιώσουμε αρμονικά;» 

Όλα τα παραπάνω δεν εγγυώνται μια γαλήνια και αρμονική συμβίωση, ιδιαίτερα με έναν/μία επαναστατημένο/η έφηβο/η. Ούτε εξασφαλίζουν ότι θα είμαστε οι τέλειοι γονείς για τους εφήβους μας. Άλλωστε, αυτό είναι το τελευταίο που έχουν ανάγκη: Εφηβεία και τελειό­τητα είναι έννοιες διαμετρικά αντίθετες. Εξάλλου, αν είμαστε τέλειοι, πώς θα καταφέρουν να αποκοπούν από εμάς; 

› Πώς το αντιμετωπίζουμε Μέσα σε αυτή την ταραγμένη περίοδο που περνά η σχέση μας με τα έφηβα παιδιά μας, θα βοηθούσε σημαντικά να διατηρήσουμε μερικές πόρτες ανοιχτές, οι οποίες να κρατούν ζωντανή την επικοινωνία μεταξύ μας, ακόμη και σε στιγμές κρίσης. Κι αν κάποιες φορές αισθανόμαστε να μην ξέρουμε πια αυτό το απρόσιτο πλάσμα που έχουμε απέναντί μας, που δεν μοιάζει καθόλου με το αγαπημένο μας μικρό παιδί, τότε δεν έχουμε παρά να κάνουμε αυτό που κάναμε συχνά όταν ήταν μωρό: Να πάμε πάνω από το κρεβάτι του το βράδυ και να το κοιτάξουμε καθώς κοιμάται. Δεν έχει ακόμη κάτι από το αγγελικό πρόσωπο που είχε και τότε;

Η κ. Λουίζα Βογιατζή είναι συμβουλευτική ψυχολόγος

http://antikleidi.com/

Χειριστικός γονιός: ένας ασυνείδητος συναισθηματικός εκβιαστικός που βασίζεται σε μια θυσία ζωής

1. Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και της χειριστικής σχέσης

Χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος.

Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε ένα γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς λοιπόν γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του – ανήλικο ή ενήλικο –προς δικός του όφελος;

Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση λοιπόν ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό το σενάριο θα καταγραφεί ως αχαριστία, ως λάθος, ως αδιαφορία.

Αυτό συμβαίνει, όταν οι γονείς βιώνουν απουσία χαράς από το γάμο τους. Έτσι, ασυνείδητα ζητούν από τα παιδιά τους να τους φροντίσουν συναισθηματικά και να έχουν για πάντα κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους: με το να φροντίζουν το εγγόνι όχι ως παππούδες αλλά ως γονείς, να έχουν λόγο στο γάμο τους παιδιού τους, να εμπλέκονται στη δουλειά, τις επιλογές, τις αποφάσεις του. Κι αν το παιδί δυσανασχετήσει, ο γονιός θυμώνει παιδιάστικα, δίνει διπλά μηνύματα «εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα» και φέρεται σαν να νοιώθει προδομένος και εγκαταλελειμμένος.

2. Τι κακό μπορεί να κάνει ένας χειριστικός γονιός στο παιδί του;

Για να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοιου είδους σχέσης που ζητάει ο γονιός αυτός, σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει αυτονομηθεί. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί ως ενήλικας: δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και αναρωτιέται συνεχώς για τα λάθος επιλογές που κάνει.

Ένας γονιός που ζητά φροντίδα από το παιδί του και θέλει να έχει ενεργό ρόλο στην ενήλικη πια ζωή του, στην πραγματικότητα του ζητά να μην μπορέσει να αυτονομηθεί, να διαφοροποιηθεί, να ενηλικιωθεί, να ζήσει με ευθύνη ζωής. Κι ενώ το παιδί – ενήλικας θα καταγραφεί ως ανεπαρκής, στην πραγματικότητα η ανεπάρκεια του γονιού είναι που δεν επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικό γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τύψεις στο παιδί – ενήλικα. «πώς γίνεται να δυσανασχετώ και να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;» Η παγίδα είναι πως αυτή η εξυπηρέτηση βολεύει και το παιδί – ενήλικας στερεί τον εαυτό του από το παράγει άλλες λύσεις και προτιμά την έτοιμη παροχή.

3. Πώς να διαχειριστείτε τον χειριστικό γονιό

Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο χειριστικός γονιός είναι πως η ενοχοποίηση που δημιουργεί ασυνείδητα στο παιδί του, ώστε να μείνει για πάντα κοντά του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Το παιδί – ενήλικας αν και φαινομενικά θα είναι κοντά, αυτό που εύχεται είναι να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος που νοιώθει. Και για αυτό ακριβώς μένει εκεί: οι ενοχές τελικά δεν είναι αυτές που έχει δημιουργήσει ο γονιός, αλλά αυτές που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του τη στιγμή που εύχεται να τον ξεφορτωθεί για να μπορέσει τελικά να νοιώσει ελεύθερος.

Για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η κατάσταση δύο πράγματα είναι σημαντικά: το ξεβόλεμα, που αντιστοιχεί στο τέλος της εξυπηρέτησης και των έτοιμων παροχών που προσφέρονται από το γονιό και δεύτερον το από καρδιάς «ευχαριστώ», για ότι έχει προσφερθεί μέχρι τώρα.

4. Πώς να μην γίνετε χειριστικός γονιός

Όλη αυτή η σχέση παιδιού – γονιού ξεκινά από τη ματαίωση προσδοκιών από το σύζυγο, από την απουσία χαράς στο γάμο, από την έλλειψη καλής κοντινότητας μεταξύ των συζύγων που οδηγεί στην παραπάνω κοντινότητα παιδιού – γονιού.

Είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όρκους ζωής μεταξύ του. Να μην μείνουν στο να είναι μόνο γονείς, αλλά να χαίρεται ο ένας τον άλλον στα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αυτό-καταργούνται ως γονείς καθώς το παιδί του θα μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δίνουν αυτή τη φροντίδα στο παιδί τους, που θα τα οδηγήσει στην αυτονόμηση. Όχι αυτή τη φροντίδα, που θα οδηγήσει το παιδί να τους έχουν για πάντα ανάγκη. Το κινεζικό γνωμικά: “καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του”, παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διεργασία.

kepsy.gr

Φράσεις αφιερωμένες στους πραγματικούς φίλους, που είναι ελάχιστοι...

Μια λέξη τόσο μικρή, αλλά και τόσο δυνατή, που το άκουσμά της και μόνο σε κάνει να χαμογελάς. Ίσως η φιλία μοιάζει με τον κεραυνοβόλο έρωτα, που σε χτυπάει κατακέφαλα και αμέσως καταλαβαίνεις πως κάποιος σου ταιριάζει. Πολλοί ήταν αυτοί που θέλησαν να μιλήσουν για τη φιλία, και σήμερα πια τα λόγια τους έχουν γίνει αποφθέγματα. 

1. Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη. μτφρ: Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα. Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος 

2. Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό: να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους. Αισχύλος, 525-456 π.Χ., αρχαίος τραγικός ποιητής 

3. Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Τζιμ Μόρισον, 1943-1971, Αμερικανός τραγουδιστής 

4. Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα. Η φιλία ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες. Κλάιβ Στέιπλς Λιούις, 1898-1963, Ιρλανδός συγγραφέας 

5. Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις. Margaret Lee Runbeck, 1905-1956, Αμερικανίδα συγγραφέας 

6. Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου. Doug Larson, 1926-, Αμερικανός αρθρογράφος 

7. Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που για μένα δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του. Robert Brault, σύγχρονος Αμερικανός γνωμικογράφος 

8. Το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως. Έλεν Κέλερ, 1880-1968, Αμερικανίδα συγγραφέας 

9. Οι φίλοι είναι ο τρόπος του Θεού να ζητήσει συγγνώμη για τους συγγενείς που μας έδωσε. Ανώνυμος 

10. Πάντα ένιωθα ότι το μεγάλο προνόμιο, η ανακούφιση και η παρηγοριά της φιλίας είναι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Κάθριν Μάνσφιλντ – Νεοζηλανδή συγγραφέας 

11. H μεγάλη διαφορά μεταξύ αγάπης και φιλίας είναι ότι δεν μπορείς να έχεις φιλία χωρίς ανταπόδοση. Μισέλ Τουρνιέ, 1924-, Γάλλος συγγραφέας 

12. Ο καλός φίλος θα σε βγάλει από τη φυλακή. Ένας πραγματικός φίλος όμως θα στέκεται δίπλα σου λέγοντας «τουλάχιστον είχε πλάκα»! Ανώνυμος 

13. Είναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα πίσω από την πλάτη μου. Thomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής 

14. Αν θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, επιδίωξε να καταδικαστείς σε φυλάκιση. Τσαρλς Μπουκόφσκι, 1920-1994, Αμερικανός συγγραφέας 

15. Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται. Walter Winchell, 1897-1972, Αμερικανός δημοσιογράφος 

16. Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… Ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου. Λέο Μπουσκάλια, 1924-1998, Αμερικανός συγγραφέας βιβλίων αυτοβοήθειας 

17. Η απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί. Robert Southey, 1774-1843, Άγγλος ποιητής 

18. Η φιλία δεν είναι κάτι που σου μαθαίνουν στο σχολείο. Αλλά αν δεν έχεις μάθει το νόημα της φιλίας, στην πραγματικότητα δεν έχεις μάθει τίποτα. Μοχάμεντ Άλι 

19. Όλοι ακούνε αυτά που λες. Οι φίλοι ακούνε με προσοχή αυτά που λες. Οι καλοί φίλοι ακούνε αυτά που δεν λες. Ανώνυμος 

20. Η φιλία γεννιέται τη στιγμή που ένα άτομο λέει σε ένα άλλο: «Τι! Κι εσύ; Νόμιζα ότι ήμουν μόνο εγώ»! Κλάιβ Στέιπλς Λιούις 

21. Ο φίλος σου είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για σένα και, παρ’ όλα αυτά, ακόμα σε συμπαθεί. Έλμπερτ Χάμπαρντ, 1856-1915, Αμερικανός συγγραφέας 

22.  Αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν. Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος 

23. Αν γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Maxwell Maltz,  1889-1975, διάσημος Αμερικάνος πλαστικός χειρούργος 

24.  Σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στους δυο καλύτερούς σου φίλους. Αν όχι, βρες άλλους καλύτερους φίλους.  H. Jackson Brown, Jr. Αμερικάνος συγγραφέας 

25.  Ένας πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις προς τα κάτω. Arnold H. Glasow, 1905 – 1998. Αμερικάνος επιχειρηματίας και κωμικός συγγραφέας 

26.  Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου. Τόμας Γουότσον, 1874-1956 Επιχειρηματίας 

27.  Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό του. Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό μου. Sébastien-Roch Nicolas, 1741 – 1794, Γάλλος συγγραφέας 

28. Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου. Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός. Όλιβερ Γουέντελ Χολμς, 1841 – 1935, Νομικός 

29. Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν. Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, Μυθιστοριογράφος 

30.  Οι υποψίες είναι ο καρκίνος της φιλίας. Πετράρχης, 1304 – 1374 Ιταλός λόγιος, ποιητής

http://www.tilestwra.com

“Το καλάθι με τα σύκα” – Νίκος Καζαντζάκης

Μια γριούλα πέρασε...

Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα...

- Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα... 

- Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω;

 - Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε... ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο...

Και τράβηξε το δρόμο της κούτσακούτσα κατά το κάστρο.

Έσταζαν τα δυο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιονόστιμα. Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς...

«άνθρωπος είσαι,άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!»

Ένα όμορφο ταξίδι σε λέξεις και φράσεις για να μιλάμε και να γράφουμε σωστά.

 

αγγελιαφόρος όχι αγγελιοφόρος
ανιψιός (παλιότερα ανηψιός)
αθυρόστομος όχι ανθηρόστομος
αντικρίζω όχι αντικρύζω
αναντικατάστατος όχι αντικατάστατος
αντικαθιστώ όχι αντικαταστώ
δόθηκε όχι δώθηκε
άναρθρος όχι άναρθος
περισυλλέγω (αόρ. περισυνέλεξα) όχι περισυνελλέγω
ανδριάντας όχι αδριάντας

ανεξεταστέος όχι αναξεταστέος
αφότου όχι αφ' ότου
αφ' ενός  αλλά και αφενός,
αντικαθίστανται όχι αντικαθιστώνται
απαντά (π.χ. σε κείμενο) και όχι απαντάται
απεναντίας όχι απ' εναντίας
απαξιώ, απαξιοίς, απαξιοί / (όχι: απαξιείς, απαξιεί) και ομοίως πληρώ, πληροίς, πληροί
εξαιτίας όχι εξ αιτίας
εξαρχής όχι εξ αρχής
απαρχαιωμένος όχι απαρχειωμένος

απεμπολώ όχι απεμπολίζω
απογοητεύω όχι απαγοητεύω
γαρίφαλο (παλιότερα γαρύφαλλο)
διαμιάς όχι διά μιας
γλιτώνω (παλιότερα, γλυτώνω)
ζήλια (ή ζήλεια;)
απευθείας όχι απ' ευθείας
καβγάς οχι καυγάς
αμαυρώνω όχι αμαυρίζω
κατ' αρχήν αλλά και καταρχήν (όμως κατ' αρχάς)

καημένος (όχι καϋμένος)
αφετέρου αλλά και αφ' ετέρου
καμιά (παλιότερα καμμία)
κόκαλο (παλιότερα κόκκαλο)
μαντίλι (παλιότερα μαντήλι)
μολαταύτα όχι μόλα ταύτα
νιώθω όχι νοιώθω
αλίμονο όχι αλλοίμονο
εκτίνω ποινή όχι εκτίω
ξίδι όχι ξύδι

καταναλωτισμός (ή υπερκατανάλωση) όχι υπερκαταναλωτισμός
επήρεια όχι επίρρεια (αλλά επιρροή)
συμπάθιο (παλιότερα συμπάθειο)
φλιτζάνι (παλιότερα φλυτζάνι)
χρεοκοπία όχι χρεωκοπία
εμβάθυνση όχι εμβάνθυνση
εν τούτοις όχι εντούτοις
εξ ημισείας όχι εξημισείας
παρ'όλα [αυτά] αλλά παρόλο
τέλος πάντων όχι τέλοσπάντων 

εξεπλάγην όχι εκπλάγηκα
συνέβη όχι συνέβηκε ούτε συμβήκε
υπ' όψιν (αλλά και υπόψη)
εξέφρασα όχι έκφρασα
προπετής όχι προπέτης
αποκαθίστανται όχι αποκαθιστώνται //αποκατεστάθη όχι απεκατεστάθη
αποκτώνται όχι αποκτούνται
καταπατούνται όχι καταπατώνται
το απολωλός (πρόβατο) όχι το απολωλόν
εμφορούμαι όχι ευφορούμαι

αποσιωπώμενος όχι αποσιωπούμενος
αποτάθηκα / θα αποταθώ όχι αποτάνθηκα / θα αποτανθώ
ασχολούμαστε, ασχολούμασταν όχι ασχολιόμαστε
επιτίθεμαι / επιτίθενται, προστίθεμαι/προστίθενται
διατίθενται όχι διατίθονται
διηθώ όχι διηθίζω
πηχυαίος όχι πηχαίος
τα χρειώδη όχι τα χρεώδη
άγχος όχι άνχος
γελοίος όχι γελείος

είμαστε, είστε (ενεστώτας) / ήμαστε, ήσαστε (παρατατικός)
εισέπραξα όχι είσπραξα
ελλοχεύω όχι ελογχεύω
περιθάλπω και όχι περιθάλπτω
εντρυφώ, εντρυφάς, εντρυφά όχι εντρυφείς...
εξοκέλλω όχι εξοκείλλω / αόρ.: εξώκειλα
επίμονος όχι επίμων (αλλά πείσμων, επιμένων)
ευφορία (ψυχική) αλλά εφορεία (...)
εποχικός όχι εποχιακός
θα επιστήσω (την προσοχή) όχι θα εφιστήσω

καθαυτό όχι καθ' αυτό
καταχωρίζω (σε φακέλους), καταχώρισα όχι καταχωρώ, καταχώρησα
καταχώριση (σε φακέλους) όχι καταχώρηση
κραδαίνω όχι καρδαίνω
λιποβαρής όχι ελλιποβαρής
μεσοτοιχία όχι μισοτοιχία
ο μυς, οι μύες (όχι  οι μυς), αλλά τους μυς
ορεσίβιος όχι ορεισίβιος
οστεομυελίτιδα όχι οστεομελίτιδα

παρεισφρέω, παρεισέφρησα και όχι παρεισφρύω, παρεισέφρυσα

πνευμονολόγος όχι πνευμονιολόγος
η προβλήτα  όχι ο προβλήτας
προοιωνίζομαι (π.χ. …την καταστροφή) όχι προιωνίζω
προπετής όχι προπέτης
προσδοκώ, προσδοκάς, προσδοκά / όχι προσδοκείς...
σιωπάς, σιωπά, (των) σιωπώντων όχι σιωπείς, σιωπεί, (των) σιωπούντων
ρολό (χαρτιού) όχι ρολός

στενοχωρώ όχι στεναχωρώ
συγγνώμη όχι συγνώμη

συγχρωτίζομαι όχι συχνωτίζομαι
συγχωρώ  όχι συχωρώ ή συνχωρώ
συνέθεσα όχι σύνθεσα αλλά συντίθεμαι (ενεστ.) και συνετέθην (αόρ., παθητ.)
τίθενται όχι τίθονται
συνελήφθη όχι συλλήφθηκε
ο σωλήνας όχι η σωλήνα
υποθάλπω όχι υποθάλπτω

υποθηκοφυλακείο όχι υποθηκοφυλάκιο
Φινλανδία όχι Φιλανδία
χειρουργός όχι χειρούργος αλλά πανούργος (οι λέξεις σε -ουργος, όταν τονίζονται στο -ου- έχουν αρνητική σημασία, ενώ στο -ός έχουν θετική σημασία, π.χ. δημιουργός, αλλά ραδιούργος)
χλοοτάπητας όχι χλωροτάπητας
η ψήφος (οι ψήφοι)  και όχι ο ψήφος / η μέθοδος (οι μέθοδοι και όχι οι μέθοδες)

(να) παραγάγω: υποτ.αορ. του ρ. παράγω, όχι να παράξω (όλος ο αόριστος: παρήγαγα, παρήγαγες, παρήγαγε, παραγάγαμε, παραγάγατε, παρήγαγαν)

οι αρχικοί χρόνοι: Εν.: παράγω, Παρατ.: παρήγα, Εξακολ. Μελ.: θα παράγω, Συνοπτ. Μελ.: θα παραγάγω, Αορ.: παρήγαγα, Παρακ: έχω παραγάγει, Υπερσ.: είχα παραγάγει, Συντ. Μελ: θα έχω παραγάγει. Τα ίδια ισχύουν και για τα υπόλοιπα σύνθετα ρήματα του "άγω": ανάγω, απάγω, διάγω, ενάγω, εξάγω, συνάγω, υπάγω.

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/lia-mallidou/glossika-atopimata-kai-mi#.V8XegluLRMy

Ό,τι μας δίδαξε ο Επίκουρος για την Αυτάρκεια και την Ελευθερία

Αν θέλεις να κυβερνάς τη ζωή σου σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, μάθε πως πραγματικός πλούτος σημαίνει το να αρκούμαστε στα λίγα. Το λίγο ποτέ δε λείπει.

Οι άνθρωποι επιθύμησαν τη δύναμη και τη δόξα για να στηρίξουν το έχει τους σε στέρεα θεμέλια και να μπορούν να ζουν τη ζωή τους ήσυχα μες στα πλούτη. Μάταιος κόπος. Στον αγώνα τους να φτάσουν ψηλά, σπέρνουν το δρόμο της ζωής με δυσκολίες και κινδύνους. Κι από την κορυφή, σαν κεραυνός ο φθόνος τούς χτυπά και τους γκρεμίζει με καταφρόνια μες σε τρομερά Τάρταρα. Γιατί από το φθόνο, όπως κι από τον κεραυνό, καίγονται οι ψηλές κορφές και κάθε τι που ξεχωρίζει πάνω από τ’ άλλα. Αξίζει περισσότερο να προσαρμόζεται κανείς ήσυχα παρά να θέλει να υποτάξει τον κόσμο στην εξουσία του και να κυβερνά βασίλεια. Ασ’τους να χύνουν άσκοπα ματωμένο ιδρώτα εξουθενωμένοι, καθώς παλεύουν στο στενό μονοπάτι της φιλοδοξίας, αφού οι γνώσεις τους υπαγορεύονται από ξένα χείλη, κι οι επιθυμίες τους καθορίζονται από αυτά που ακούν από άλλους κι όχι απ’ τα δικά τους αισθήματα. 

Όποιος κατάλαβε ποια είναι τα όρια που θέτει η ζωή, γνωρίζει πόσο εύκολο είναι να αποκτηθεί ό,τι διώχνει τον πόνο της στέρησης και κάνει τη ζωή τέλεια στο σύνολό της. Κι έτσι δεν έχει ανάγκη από πράγματα που αποκτώνται με ανταγωνισμούς.

Η φτώχεια, αν εκτιμηθεί σύμφωνα με το φυσικό σκοπό της ζωής, είναι μεγάλος πλούτος. Ενώ τα αμέτρητα πλούτη σημαίνουν μεγάλη φτώχεια.

Έχει και η λιτότητα τα όριά της. Όποιος το παραβλέπει αυτό, παθαίνει κάτι αντίστοιχο μ’ εκείνον που δεν βάζει φραγμό στις επιθυμίες του.

Για όποιον δεν είναι αρκετό το λίγο, τίποτα δεν είναι αρκετό. (Και έλεγε πως ήταν έτοιμος να παραβγεί με τον Δια σε ευτυχία, αρκεί να είχε ψωμί και νερό).

Η αυτάρκεια είναι ο μεγαλύτερος πλούτος.

Ο σοφός, ακόμα κι όταν περιοριστεί στα απαραίτητα, ξέρει περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει’ τέτοιο θησαυρό αυτάρκειας έχει ανακαλύψει.

Ζώντας κανείς ελεύθερα, δεν μπορεί να αποχτήσει μεγάλη περιουσία, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο χωρίς δουλικότητα προς τις μάζες ή την εξουσία. Μπορεί ωστόσο να ’χει όλα τα καλά σε διαρκή αφθονία. Κι αν τύχει να αποκτήσει μεγάλη περιουσία, εύκολα θα τη μοιράζει καταπώς πρέπει, κερδίζοντας τη συμπάθεια των συνανθρώπων του.

Κακό πράγμα η ανάγκη δεν είναι όμως διόλου αναγκαίο να ζει κανείς υπό καθεστώς ανάγκης.

Μέγιστος καρπός της αυτάρκειας είναι η ελευθερία.

Την ευδαιμονία και τη μακαριότητα δεν τις φέρνουν τα μεγάλα πλούτη ούτε η πληθωρική δραστηριότητα ούτε οι εξουσίες ούτε η ισχύς, αλλά η αλυπία, η πραότης των συναισθημάτων κι η ψυχική διάθεση που αναγνωρίζει τα όρια που έχει θέσει η φύση.

Μικροεμπόδια βάζει η τύχη στο σοφό άνθρωπο. Τα μεγαλύτερα και τα πιο σημαντικά ζητήματα τα έχει διευθετήσει η λογική του, και σ’ όλη του τη ζωή η λογική θα τα διευθετεί.

Είναι ανόητο να ζητάει κανείς από τους θεούς αυτά που μπορεί ο ίδιος να εξασφαλίσει για τον εαυτό του.

Δεν ελευθερώνουν την ψυχή από την ανησυχία και δεν φέρνουν την αληθινή χαρά τα αμέτρητα πλούτη ή η δόξα κι ο θαυμασμός του πλήθους ή οτιδήποτε άλλο οφείλεται σε αίτια απεριόριστα.

Ο ρηχός άνθρωπος στην ευημερία αποχαυνώνεται και στη συμφορά καταρρακώνεται.

Αν θες να κάνεις πλούσιο τον Πυθοκλή, μη του δίνεις περισσότερα λεφτά. Αφαίρεσέ του την επιθυμία να πλουτίσει.

Η φύση μάς διδάσκει να θεωρούμε μικρά τα όσα μας φέρνει η τύχη μας διδάσκει, όταν είμαστε τυχεροί να μην αγνοούμε την ατυχία, αλλά κι όταν δυστυχούμε να μην υπερεκτιμούμε την καλοτυχία και να δεχόμαστε ατάραχοι τα καλά που μας φέρνει η τύχη αλλά και να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιταχθούμε σε όσα μας φαίνονται κακά, μας διδάσκει πως όλα όσα οι πολλοί θεωρούν καλά και κακά είναι εφήμερα και πως η σοφία δεν έχει απολύτως τίποτα κοινό με την τύχη.

Από το βιβλίο “Επίκουρος”-  D.S. Hutchinson, επιμέλεια Γ. Αβραμίδης 

    

 Αναγέννηση

Νιώθω πως αναδύομαι ξανά,

τα φτερά μου - έστω και πληγωμένα – ριγούν,

πονώ αλλά δεν υποφέρω,

θωρώ αλλά δεν θρηνώ.

Κι όμως κάθε νέα φορά με χαλυβδώνει,

η ψυχή μου γεννά τα δικά της μάτια

τον κήπο της Εδέμ αντικρίζει,

ευχαριστεί για το δώρο που ’χει δοθεί.

Ανεκτίμητη η ζωή,

απρόβλεπτη η στιγμή,

αέναη η ίαση…

Η υπόκλιση και το χειροκρότημα δεν σταματούν,

πορεύονται σαν αλαφροΐσκιωτοι συνοδοιπόροι.

Πέντε λέξεις που πρέπει να μάθετε στα παιδιά σας!

Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα παιδιά δεν συνοδεύονται από κάποιο εγχειρίδιο οδηγιών που σας λέει πώς να τα μεγαλώσετε ώστε να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες. Σίγουρα αυτό ελπίζουμε όλοι και αυτό θέλει κάθε γονιός για το παιδί του.

Κάνουμε λάθη και μερικές φορές δεν ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας. Μπορεί να φοβόμαστε ότι δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του παιδιού καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ωστόσο ένα πράγμα είναι σίγουρο: το ζήτημα δεν είναι να είναι να είμαστε τέλειοι γονείς αλλά καλοί γονείς που καθοδηγούν και παρέχουν υποστήριξη.

Δεν έχει νόημα να αποκτήσουμε εμμονή με την επίλυση κάθε προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας. Μερικές φορές είναι καλύτερο να μάθουμε στα παιδιά μας στρατηγικές και τρόπους να επιτυγχάνουν πράγματα μόνα τους και να βρίσκουν τις δικές τους λύσεις. Γι’αυτό οι λέξεις που χρησιμοποιούμε είναι κλειδιά στην ανατροφή των παιδιών. Σήμερα θα θέλαμε να σας παρουσιάσουμε τις πιο κατάλληλες λέξεις που πρέπει να ακούει ένα παιδί.

1. Εμπιστοσύνη

Η εμπιστοσύνη που δείχνετε στα παιδιά σας είναι ουσιαστική προκειμένου να αναπτύξουν μια αίσθηση ασφάλειας και αυτονομίας. Έχουμε ήδη μιλήσει στο ιστολόγιό μας για τους κινδύνους της υπερπροστασίας, ένα σχήμα μάθησης που εμποδίζει τα παιδιά, μέσω του ελέγχου σε σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής τους, από το να αποκτήσουν τις δικές τους εμπειρίες μάθησης.

Η φράση «σου έχω εμπιστοσύνη» θα πρέπει να εντυπωθεί σε αυτά από νωρίς, ώστε να μάθουν να είναι υπεύθυνα και να γνωρίζουν ότι έχουν την άνευ όρων υποστήριξή σας ώστε να αρχίσουν να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις.

2. Συναίσθημα

«Πώς νομίζεις ότι αισθάνεται το άλλο παιδί όταν το κοροϊδεύεις;». «Να συναισθάνεσαι το άλλο άτομο όταν του φέρεσαι άσχημα». «Ναι αισθάνεσαι τη χαρά όταν καταφέρνεις να κάνεις κάτι μόνος/η σου». «Να αισθάνεσαι ευτυχία όταν αγκαλιάζεις τον παππού και τη γιαγιά και να τους λες ότι τους αγαπάς»…

Η ζωή δεν είναι μόνο το να σκεφτόμαστε τι θέλουμε και τι δεν έχουμε. Δεν είναι η «συσσώρευση πραγμάτων» αλλά το να αισθανόμαστε καλά με αυτά που κάνουμε κάθε μέρα, να χαιρόμαστε τους φίλους, την οικογένεια και τα κατοικίδιά μας… Τα παιδιά πρέπει να μάθουν από νωρίς τη σημασία του «να αισθάνονται τη ζωή στο μέγιστο βαθμό, με χαρά και ακεραιότητα».

3. Κατανόηση

Τα παιδιά μας θα πρέπει να μάθουν από μικρή ηλικία τη σημασία της κατανόησης για τους άλλους και το να μπορούν να βάζουν τον εαυτό τους στη θέση τους. Είναι ζωτικό η διάνοια να εξισορροπείται από τη συναισθηματική νοημοσύνη. Η ζωή δεν είναι μόνο η κατανόηση εννοιών όπως ο πολλαπλασιασμός ή οι ιδέες σε κάποιο βιβλίο.

Τα παιδιά πρέπει επίσης να κατανοούν τον πολύπλοκο κόσμο των συναισθημάτων, να τα σέβονται και να μάθουν να τα εκφράζουν σωστά, να μιλούν για όσα αισθάνονται και να εκφράζουν τις ανάγκες και τους προβληματισμούς τους.

4. Μοίρασμα

«Να μοιράζεσαι τη χαρά σου, να δημιουργείς θετικές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω σου, να μοιράζεσαι αυτά που έχεις και να δέχεσαι την καλοσύνη των άλλων». Αν ενσταλάξουμε αυτή την ουσιαστική έννοια στα παιδιά μας, θα αποφύγουμε το να γίνουν εγωιστικά και να σκέφτονται μονάχα τον εαυτό τους, βάζοντας τις ανάγκες τους πάνω από εκείνες των άλλων.

Αν μάθουν να μοιράζονται, θα έχουν πιο ασφαλείς και πιο στενές σχέσεις με τους άλλους, θα έχουν καλύτερους φίλους και θα δημιουργούν πιο υγιείς σχέσεις.

5. Αγάπη

Για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά, δεν πρέπει μόνο να τα μάθουμε να αγαπούν και να νοιάζονται για τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά είναι επίσης ζωτικό να διδάξουμε στα παιδιά μας να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Η αυτοεκτίμηση είναι πραγματικά ζωτική για την ωριμότητα και την αίσθηση ασφάλειας.

Η αγάπη για τον εαυτό μας και η ικανότητα να δείχνουμε αγάπη στους άλλους είναι αναμφίβολα ένα θεμέλιο της ανάπτυξης συναισθηματικής νοημοσύνης. Επομένως, μη διστάζετε να ενσταλάζετε αυτές τις λέξεις κάθε μέρα στα παιδιά σας. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η κατανόηση και το να ξέρουν να μοιράζονται είναι γέφυρες προς την ανάπτυξη προκειμένου να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες.

Η ανατροφή παιδιών είναι μια καθημερινή περιπέτεια που θα πρέπει να προσεγγίζεται με υπομονή, αφοσίωση και αγάπη. Μη φοβάστε να κάνετε λάθη: κανείς δεν είναι τέλειος όταν πρόκειται να δώσει συμβουλές ή να λειτουργήσει ως παράδειγμα. Αυτό που έχει σημασία είναι τα παιδιά μας να γνωρίζουν πάντα ότι τα αγαπάμε και ότι τα στηρίζουμε σε ό,τι κάνουν.

meygeia.gr

   

 Διάβαση άτρωτη

Η ζωή σαν μονοπάτι…

Μια μικρή γραμμή

σε μια αχανή πεδιάδα.

Τα δέντρα υψώνονται καταμεσής.

Σαλεύουν οι πορτοκαλιές, οι ροδιές αναπνέουν,

αναδεύονται οι λεμονιές.

Κι εσύ πορεύεσαι τη διάβα της ζωής μόνος και σκεφτικός.

Πολλές οι παρακάμψεις, ατελείωτα τα τρίστρατα.

Μοναδικά όπλα η ελπίδα και η ανθρωπιά.

Ελπίζεις να προσφέρεις, να εισπράξεις…

Αγαπάς σαν άνθρωπος πρωτόπλαστος κι αναμάρτητος…

Πορεύσου απλά, απλώς…   

Πυθαγόρας: 10 λόγια από χρυσάφι για ν’ απελευθερωθεί το μυαλό μας...

Ένας σπουδαίος φιλόσοφος, μαθηματικός, θρησκευτικός και πολιτικός Δάσκαλος μας κληροδότησε λόγια από χρυσάφι.

Τα «Χρυσά Έπη».

Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε στη Σάμο το 580 π.Χ. και από την παιδική του ηλικία εκδήλωσε μία ιδιαίτερη αγάπη για τη μάθηση. Για καλή του – και καλή μας – τύχη, ο πατέρας του, Μνήσαρχος, τον έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια σε Ανατολή και Δύση, με αποτέλεσμα ο νεαρός Πυθαγόρας να αναπτύξει από νωρίς διευρυμένη αντίληψη για τον κόσμο. Ο πατέρας του φρόντισε ακόμα να λάβει ο γιος του την καλύτερη μόρφωση κοντά στους μύστες της Ανατολής και στον διάσημο τότε φιλόσοφο από τη Σύρο, Φερεκύδη.

Ακόμα και αν δεν γνωρίζετε τίποτα για τον Πυθαγόρα, οπωσδήποτε κάτι θα έχετε ακούσει για το πυθαγόρειο θεώρημα. Ο Πυθαγόρας ήταν πρωτοπόρος στα μαθηματικά και στη γεωμετρία, ήταν εξαιρετικός θεωρητικός της μουσικής, φιλόσοφος με πολύ ιδιαίτερη κοσμοθεωρία θρησκευτικού τύπου και όταν εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα της Ιταλίας, φανέρωσε και το πολιτικό του ταλέντο επίσης.

Εδώ θα ασχοληθούμε με τον φιλόσοφο Πυθαγόρα και τη διδασκαλία του σχετικά με τις αρετές που οφείλει να επιδιώκει κάθε άνθρωπος, ώστε να είναι αγνός, έτοιμος για μία καλύτερη ενσάρκωση. Είναι ένα απόσπασμα από τα «Χρυσά Έπη», ένα κείμενο με τα βασικά σημεία της διδασκαλίας του Πυθαγόρα, που γράφτηκε από πυθαγόρειους του 5ου αι. π.κ.χ, πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατο του δασκάλου.

Για να διευκολύνουμε την ανάγνωση, δώσαμε στο απόσπασμα τη μορφή δεκαλόγου.

1. Κάνε συνήθεια να κυριαρχείς στον ύπνο, στο στομάχι, στη λαγνεία και στον θυμό.

2. Μην πράξεις κάτι επαίσχυντο, ούτε μόνος σου ούτε μαζί με άλλους και από όλους πιο πολύ τον εαυτό σου να ντρέπεσαι.

3. Να ασκείς τη δικαιοσύνη με έργα και με λόγια.

4. Να μην εθίζεσαι σε τίποτα ασυλλόγιστα, αλλά να γνωρίζεις πως ο θάνατος για όλους είναι αναπόφευκτος και τα χρήματα, άλλοτε είναι καλό να τ’ αποκτάς και άλλοτε να τα χάνεις.

5. Ό, τι σου αναλογεί από τις δυστυχίες που συμβαίνουν τυχαία στους θνητούς, να το υποφέρεις χωρίς αγανάκτηση. Και όσα από αυτά μπορείς να τα θεραπεύεις. Σκέψου πως οι θεοί δεν δίνουν μεγάλο μερίδιο από αυτά στους αγαθούς ανθρώπους.

6. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να εκπλήσσεται και να απορεί ούτε από τα άθλια ούτε από τα καλά λόγια των ανθρώπων που άφθονα ακούς. Κι αν ακούσεις ψέμα για κάτι, να είσαι πράος. Να μην σε παραπλανήσει κανείς ούτε με λόγια ούτε με έργα να κάνεις ή να πεις οτιδήποτε δεν είναι καλό.

7. Πριν πράξεις οτιδήποτε να σκέπτεσαι προσεκτικά, ώστε να μην κάνεις κάτι ανόητο. Ο ανόητος (εκείνος που δεν σκέπτεται) λέει και πράττει ανόητα πράγματα.

8. Να πράττεις εκείνα που δεν θα σου προκαλέσουν στεναχώρια αργότερα. Μην πράττεις εκείνα που δεν γνωρίζεις, αλλά να φροντίσεις να μάθεις για όσα έχεις άγνοια κι έτσι η ζωή σου θα είναι ευχάριστη.

9. Δεν πρέπει να παραμελείς την υγεία του σώματός σου, αλλά, με μέτρο να πίνεις, να τρως και να γυμνάζεσαι, και μέτρο εννοώ εκείνο που δεν θα σε στεναχωρήσει. Συνήθισε σε διατροφή καθαρή και λιτή και ζώντας έτσι, φυλάξου από όσα επισύρουν φθόνο. Μην δαπανάς άκαιρα τα καλά, όπως κάνουν οι αδαείς, ούτε να στερείσαι σε σημείο που να γίνεις ανελεύθερος, διότι το μέτρο είναι η άριστη κατάσταση σε όλα.

10. Μην επιτρέψεις στα μάτια σου ύπνο απαλό πριν εξετάσεις τρεις φορές τις πράξεις της ημέρας: «Σε τι αστόχησα; Τι έπραξα; Τι δεν έπραξα από εκείνα που έπρεπε να πράξω;» Ξεκινώντας από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα επόμενα, για τα άσχημα που έκανες να επιπλήττεις τον εαυτό σου, για τα καλά να ευχαριστιέσαι.

Για τούτα να κοπιάζεις, αυτά να μελετάς, αυτά πρέπει να επιθυμείς.

«Εκείνος το είπε», όπως συνήθιζαν να λένε οι μαθητές του, από σεβασμό στον δάσκαλο και δέος για το κύρος της αυθεντίας του. Αλλά εμείς δεν τον γνωρίζουμε τόσο καλά όσο εκείνοι για να τον εμπιστευτούμε με τόση ευκολία. Ας εμπιστευτούμε την ίδια τη ζωή εξετάζοντας, αν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά οφείλονται στην αστοχία μας να αποφύγουμε κάτι από αυτά που είχε «Εκείνος» εντοπίσει ως πηγές της δυστυχίας μας. Αν δυσκολεύεστε να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας σε αυτή την εξέταση, σας προτείνω να ξεκινήσετε από το νούμερο 10. Αυτό θα σας διευκολύνει να βάλετε τις σκέψεις σας (και μετά τις πράξεις σας) σε τάξη και θα σας οδηγήσει με μεγαλύτερη ευκολία σε όλα τα άλλα.

Αν ο Πυθαγόρας είχε δίκιο, τότε αυτή η διαδικασία θα αναβαθμίσει την ψυχή σας και θα την προετοιμάσει για μία καλύτερη μετενσάρκωση. Σε κάθε περίπτωση όμως θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε καλύτερα τον εαυτό σας, να αποκτήσετε αυτοπεποίθηση και αντοχή και να διαμορφώσετε έναν χαρακτήρα αξιοθαύμαστο!

Κείμενο: Αθηνά Ταρλά-grethexis.com

thessalonikiartsandculture.gr