Για πόσο...




Ο πληθυντικός αριθμός σε συντροφεύει αρχικά
είναι ελκυστικό να είσαι ευγενής
πόσο μάλλον στην εποχή μας,
εποχή αφορισμού κι εγωπάθειας.
Απλώνεις το δόλωμα
έχει επάνω τη γοητεία των λέξεων
γοργά, ίσως και αίφνης, δείχνεις ποιος είσαι...

Τα λόγια εναλλάσσονται
όπως και οι ύβρεις
μια πληγή διάτρητη στην καρδιά
έχουν όμως οπλισμό
τόσο το μυαλό όσο και η ψυχή.
Το σώμα μονάχα αντιδρά, για πόσο όμως;

Πορεύεσαι ξανά στη θάλασσα της εφήμερης ευδαιμονίας
φιλάρεσκος
μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο
φρονείς ότι για πάντα η νεότητα θα σε συντροφεύει...

Πόσο πλανάσαι, άραγε, ξέρεις;

Μεγάλη Παρασκευή




Μια ημέρα διαφορετική, πολύ σιωπηλή
τα δάκρυα της μητρός δε στεγνώνουν
όπως και τα δάκρυα της ψυχής σου
είναι τόσες πολλές οι μνήμες, οι πράξεις, 
τα μάτια κοιτάς για λιγοστό έλεος
πορεύεσαι το δικό σου ανηφορικό μονοπάτι
προσεγγίζεις τον Γολγοθά...

Αγκαθωτές ταλαντώσεις βασανίζουν το κορμί το πονεμένο
αντηχούν μύριοι θρήνοι τριγύρω
σε πολεμά το ανθρώπινο χέρι.

Κοίταξέ με για λίγο
δώσε μου δύναμη από τη δύναμή σου
φως από τα μάτια σου
λύτρωση από τη θυσία Σου...
Σε παρακαλώ, μην με εγκαταλείπεις...

Άλογος φόβος

Ο φόβος δε σου ταιριάζει

ούτε η χαρμολύπη.

Μια ζωή άβατη, αόριστη, άοσμη.

Μάλλον γι αυτό χαμογελάς λιγότερο

απολαμβάνεις τα όνειρα τα γυάλινα.

Σαν καθρέπτης σπασμένος έρχεται 

σε διπλώνει στη μέση του δωματίου

δεν αντιδράς

το έχεις νιώσει ξανά...

Δεν είναι ο εγκλεισμός που σε τρομάζει

ο αποκλεισμός της ψυχής είναι που σε λυπεί.

Τα μελένια όνειρα βάφουν τα γκρίζα σύννεφα

αναμοχλεύεις στο ντουλάπι κάποιες παλιές φωτογραφίες

το άλικο χρώμα ρέει στις ρυτιδιασμένες φλέβες

ο έλλογος όνυξ αγγίζει το κορμί...

Υποσχέσεις













Είναι κάποιες στιγμές που το μυαλό παγώνει,
παγώνει και το αίμα στη φλέβα της ζωής.
Τα όνειρα θρυμματίζονται
αβεβαιότητα αιωρείται 
το τέλος νιώθεις πως πλησιάζει...
Είναι τόσο μεγάλο δώρο η αναπνοή,
η απώλειά της σε συντρίβει,
η μικρότητα το μεγαλείο της.
Ο θάνατος σαν τη ζωή
εναλλάσονται, ανταγωνίζονται, συμβιώνουν.
Τα χνάρια μας σε μια κορνίζα,
τα λόγια μας μέσα στη δίνη του ονείρου,
ασυνόδευτες οι σκέψεις μας...
Μην ξοδεύεις αυτό το λίγο χρόνο σε υγρά σύννεφα
ύψωσε της καρδιάς το ανάστημα
πορεύσου, συγχώρεσε
αυτή είναι η ζωή, 
αυτό είναι το τέλος
μην το λησμονείς,
ποτέ μην το λησμονείς για πάντα!

Στιγμές




Είναι κάποια πρωινά που μοιάζουν τόσο απόκοσμα.
Κινήσεις ρευστές, τυποποιημένος χρόνος
μια μάζα τροχών ιχνηλατεί ασταμάτητα
μια μελωδία στο ραδιόφωνο το μέτωπο υγραίνει...

Είναι κάποιες στιγμές μεσημεριού
που ο ήλιος χορεύει με τη βροχή
σαν ελλανοδίκες μερικά σύννεφα  παρατηρούν,
πλησιάζει η εκεχειρία το μυαλό μου...

Είναι κάποια απογεύματα μελαγχολικά,
μια λίμνη απλώνεται μπροστά μου
πολλά ζεύγη ματιών με θωρούν, παρατηρούν, επαιτούν, 
χάνονται και εμφανίζονται ξανά, πάντοτε εμφανίζονται...

Είναι κάποιες νύχτες, χειμωνιάτικες ή θερινές δεν ξέρω
το φως στροβιλίζεται μες το σκοτάδι
ένα σκληρό χέρι με κρατά,
τα όνειρά μου θρυμματίζονται σαν νεροπότηρο που σπάει...

Έχεις δύναμη, μην το ξεχνάς
μην απορείς για όλα αυτά που σε κλονίζουν,
όσα έχεις να κάνεις ακόμη να συλλογιέσαι,
όσο υπάρχει καιρός, όσο...

Ευτυχία επίπλαστη




Μέσα στη νύχτα όλα φαίνονται τόσο θολά
μάλλον ονειρικά.
Εσύ, η μορφή μου, οι αναμνήσεις μας...

Είναι βάλσαμο το κρύο πρωινό,
λειαίνει τις πληγές μου
δίπλα μου φτερουγίζει μια χάλκινη πεταλούδα.
Τα φτερά μου είναι τα μάτια της
οι κεραίες τα δάχτυλά μου
το σώμα της η ζωή μου.

Όμως εσύ είσαι μακριά μας
κάπου μες στου πελάγους την ορμή,
κυνηγάς το δικό σου όνειρο.
Ή μήπως τη χίμαιρά σου;

Όπως και να είναι,
το μονοπάτι συλλογίζεται τα χνάρια σου.
Πορεύεσαι κι εσύ μόνος
μ' ένα βλέμμα σιγουριάς κι αυταπάτης...

Σοφίας διδάγματα

Βαθύ το σκοτάδι που με κυκλώνει πάλι απόψε,

νιώθω ανήμπορος να σκεφτώ,

κάνει βουτιές θανάτου το μυαλό μου.

Χρόνια χαμένα σ΄ ένα ατέρμονο ζήσε,

δάκρυα σαν αγκάθια,

ολόκληρη η ζωή μου ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι.

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σκέφτομαι

ή μάλλον πότε καλύτερα άρχισα να ζω...

Μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη

με αγγίζει η αλαφροίσκιωτη μορφή σου

οι λέξεις οι σπαρμένες με οργή

ή μήπως με πίκρα;

Δεν ξέρω, μάλλον το ίδιο είναι...

Όμως, δύο φορές το ίδιο λάθος;

Ναι, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι αριθμοί...

Η ζωή είναι μικρή, το απαιτεί...

Όπως κι ο θάνατος!