Γεύσεως συνείδησις

Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα

ή μήπως τώρα ξεκινούν;

Αέναο το ταξίδι της ζωής

στα πέρατα της γής.

Οι άνθρωποι περιπλέκονται μεταξύ τους,

ερωτοτροπούν, βουλιάζουν, αναγεννιούνται.

Ψηφιδωτό ο νους απο τις πολλές σκέψεις,

ψηφιδωτό η σάρκα απο τα οργισμένα πάθη,

ψηφιδωτό η ψυχή από τα βασανιστικά διδάγματα.

Ο άνθρωπος φύεται για να ζει, όχι για να πεθαίνει...

Οι πίκρες μετουσίωση των λαθών

ενδυναμώνουν και καθοδηγούν.

Λυτρώνεται ο κόσμος γύρω μου,

μαζί του κι εγώ.

Ατενίζω της γεύσης το δώρο,

είναι το ήμαρ του σύμπαντος...

Άλικος ταξιδευτής

Στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας μπροστά

μέσα στη θάλασσα σωρεύονται τα όνειρά σου

όνειρα μελαγχολικά.

Ο ορίζοντας δε σε τρομάζει,

οι καταιγίδες σιωπούν μπροστά σου,

το ταξίδι σε ταξιδεύει...

Ένας γλάρος κατηφορίζει να σε συντροφεύσει

το βλέμμα του ευθυτενές κι ακέραιο

κάτι σου ψυθιρίζει στο αυτί,

μηνύματα από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Χαμογελάς, σου αρέσει να χαμογελάς

ίσως γιατί ήταν πολλές οι πίκρες οι αλμυρές.

Μια καινούρια διαδρομή σε περιμένει

εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

χωρίς επιστροφές...

Θερινή βροχή

Βουλιάζουν οι αστράγαλοί σου στην υγρή άμμο,

βουλιάζουν όπως βυθίζεσαι κι εσύ.

Το κύμα γοργά διαγράφει τα σημάδια,

τα αποτυπώματα στην ψυχή σου

ποιος θα τα σβήσει;

Ατενίζεις το μαβί χρώμα τ' ουρανού

την ώρα που ερωτεύεται τη γυμνή θάλασσα,

μια ηρεμία πριν την καταιγίδα

ή μήπως μετά, αναρωτιέσαι...

Λίγες μικρές ολοστρόγγυλες σταγόνες 

κυλούν στο χλωμό μέτωπό σου,

απαλύνουν την οργή του μυαλού

τις ευαίσθητες χορδές αγγίζουν.

Η βροχή δυναμώνει,

γίνεται πυρετώδης, βασανιστική, ανατρεπτική...

Ίσως έρθει επιτέλους η κάθαρση του ονείρου και της ψυχής! 

Αβεβαιότητος συναίσθημα




Δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω
είναι όλα τόσο περίπλοκα
σαν το Γόρδιο δεσμό
που δε λύνεται ποτέ.
Μια μοναξιά εσωτερική με τυλίγει,
σφίγγει γύρω από το διάτρητο κορμί μου,
Ένα κύμα ανέμου κατευθείαν στη φλέβα με τρυπάει,
γυρνά γύρω γύρω από μια κυρτή πέτρα.

Μια γυναίκα λεπτή,
το βλέμμα θολό,
άσπρο ή μαύρο φόρεμα φορά, δε διακρίνω...
Με κοιτάζει υποτιμητικά, επικριτικά
κρατάει στα χέρια της όλες τις αμαρτίες μου.
Φοβάμαι να στραφώ στα μάτια της, σκύβω, 
νεφελώδες μέτωπο, υγρό μάγουλο.

Ένα σύννεφο να περνούσε έξαφνα 
για να σβήσει
τον πόνο που με ταλανίζει, 
τις ενοχές που με καταποντίζουν,
το δάκρυ που κυλά
τις νύχτες τις ακοίμητες...

Ψυχής ανάπλαση

Η καταιγίδα της ψυχής η πιο βασανιστική

θολώνει τις αντιστάσεις

τα μάγουλα νοτίζει

καταποντίζει τις αισθήσεις.

Πίστευες πως τα πάθη του κορμιού είναι αβάσταχτα

όμως δεν είναι αλήθεια...

Οι πληγές μικραίνουν σιγά-σιγά

ο πόνος απαλύνεται,

οι εφιάλτες αλλάζουν μέρα.

Ακόμη κι όταν το μυαλό σου υποφέρει

αναζητεί μια στιγμή ηρεμίας και προσοχής

ανασυντίθεται και αναρριχάται.

Η ψυχή γιατί δεν μπορεί;

Γιατί ολοένα και βουλιάζει σ' ένα έλος παραδομένο;

Πού είναι οι πολεμιστές της για να αμυνθούν;

Κάπου κρυμμένοι στου μυαλού το άβατο,

κάπου εγκλωβισμένοι στο ταλαιπωρημένο σώμα...

Ποτέ δεν είναι αργά.

Μια κίνηση αρκεί για να ξεκινήσεις ξανά

πιο ενδυναμωμένος, πιο ολιγαρκής, ίσως λίγο πιο σκληρός!

Πόσο δίκιο...



Πόσο δίκιο είχες όταν έφευγες
όταν αντιλαμβανόσουν την αλήθεια
όταν απλά έπαιζες γαϊτανάκι.
Οι μπόρες σε άλλαξαν
σε έκαναν πιο αλύγιστο,
ίσως εγωιστή και φίλαυτο.
Οι οπές στο κορμί και την ψυχή  
δεν γκρεμίζουν τον άνθρωπο.
Τον μεταπλάθουν σαν να μην είναι αυτός,
σαν ένα κέρινο ομοίωμα που γλυκοκοιτάζει 
μ' ένα κλαυσίγελο στα χείλη.
Η χαρμολύπη απογειώνεται
μαζί της κι εσύ κι η σκιά σου...

Ονείρων δέσμιος

Ανοίγεις το μικρό παράθυρο 

να αισθανθείς το οξυγόνο να σε διαπερνά,

το έχεις τόσο ανάγκη σήμερα.

Τα νέφη απομακρύνονται σιωπηλά

το τοπίο ξεδιαλύνει κι ηρεμεί

εξαφανίζεται ο χτύπος της καρδιάς

αναρριχάται στους πρόποδες της άνοιξης.

Κι όμως μέσα σου η καταιγίδα επελαύνει

κρατά σαν όμηρο τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα, 

τα ψέματα, τόσα πολλά ψέματα...

Τα μάτια σου δεν έχουν άλλα δάκρυα να προσφέρουν,

στέρεψαν κι αυτά, σαν τις αναμνήσεις σου.

Θα αντέξεις, πρέπει να αντέξεις

κυρίως για σένα.

Η πίστη είναι η ελπίδα σου,

η μετάνοια η συγχώρεσή σου!