H μοντέρνα ανατροφή των παιδιών δυσχεραίνει τη συναισθηματική τους ανάπτυξη

Ας δούμε μερικά ιδιόμορφα (και ενοχλητικά) γεγονότα για την κοινωνία μας:

• Τα παιδιά είναι περισσότερο υπέρβαρα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.

• Παίζουν περισσότερα βιντεοπαιχνίδια και βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από ποτέ.

• Βρίσκονται σε υπερδιέγερση από τα αναψυκτικά και τα κινούμενα σχέδια και, στη συνέχεια, τα γεμίζουμε με φάρμακα, όταν δεν μπορούν να εστιάσουν τη προσοχή τους μέσα στη τάξη.

• Οι γονείς παίρνουν διαζύγιο σε υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της αξίας ενός παιδιού και την προσωπική ανάπτυξη.

Και για να μην ξεχάσουμε, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από ψευδείς γονεϊκές και πολιτισμικές πεποιθήσεις που έχουν αποδειχθεί να προκαλούν πνευματικά και συναισθηματικά προβλήματα υγείας στα παιδιά:

«Απερίσκεπτες πρακτικές και πεποιθήσεις έχουν γίνει κοινότοπες στον πολιτισμό μας, όπως η χρήση παρασκευασμάτων για βρέφη, η απομόνωση των βρεφών στα δωμάτιά τους ή η πεποίθηση ότι η πολύ γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού θα ‘το κακομάθει’», λέει η Ντάρσια Ναρβάεζ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Notre Dame αναφερόμενη σε μια πρόσφατη μελέτη.

Πόσο βαθιά πάνε οι επιπτώσεις της κακής ανατροφής;

Εκτός από τις προφανείς μορφές της κακοποίησης των παιδιών, υπάρχουν κάποιες πιο βαθιές και λεπτές μορφές κακοποίησης που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάθλιψης και των αισθημάτων ανεπάρκειας: όταν λένε στα έφηβα αγόρια να “μεγαλώσουν” και ότι οι άνδρες δεν κλαίνε και στα κορίτσια ότι πρέπει να φαίνονται και να ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο, σαν “κυρίες”.

Ο ορισμός του «άνδρα» και της «γυναίκας» είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου κοινωνικά κατασκευασμένες έννοιες που ενισχύονται σε πολύ νεαρή ηλικία. Με άλλα λόγια, διδασκόμαστε ότι ο πυρήνας της φυσικής έκφρασης και της συμπεριφοράς μας είναι εσφαλμένος και ότι υπάρχει κάτι ελαττωματικό σε εμάς λόγω του τρόπου που τα συναισθήματα παρουσιάζονται μέσα μας. Έχετε ακούσει ποτέ τη μαμά ή τον μπαμπά σας να σας λένε γίνε «άντρας» ή άρχισε να συμπεριφέρεσαι σαν μια «κυρία»; Τι σημαίνει αυτό άραγε για την αίσθηση της επάρκειας και της ικανότητας σας και τί ρόλο παίζει στην ανάπτυξη της συνείδησής σας;

Είναι δυνατόν να υπάρχουν και άλλα βαθιά ριζωμένα συστήματα πεποίθησης μέσα σε παλαιότερες γενιές που έχουν επηρεάσει αρνητικά την συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη των νέων;

Τα παιδιά διδάσκονται ότι κλαίγοντας πολύ στους γονείς τους, σημαίνει ότι είναι ανώριμα ή αδύναμα και ότι η ανάγκη να είναι γύρω από τη μαμά και το μπαμπά, τους κάνει να φαίνονται περισσότερο σαν ένα «μεγάλο παιδί» ή ένα «μεγάλο κορίτσι». Το «αγόρι της Μαμάς» είναι το παιδί που γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και εμπαιγμού από τα υπόλοιπα παιδιά ως ένα σημάδι αδυναμίας και η ανάγκη να το αγκαλιάζουν συνεχώς ή να του δείχνουν την αγάπη τους οι δύο γονείς, είναι ένα σημάδι αδύναμης θέλησης ή αδύναμης ανάγκης. Στην πραγματικότητα όμως, η κοινωνία είναι που το σκέφτεται λάθος:

«Ο θηλασμός των βρεφών, η ανταπόκριση στο κλάμα, η σχεδόν συνεχής επαφή και η υπάρξη πολλαπλών ενήλικων φροντιστών είναι μερικές από τις πατροπαράδοτες πρακτικές ανατροφής των παιδιών που έχουν αποδειχθεί να επηρεάζουν θετικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, η οποία διαμορφώνει όχι μόνο την προσωπικότητα, αλλά βοηθά επίσης τη σωματική υγεία και την ηθική ανάπτυξη», λέει η Ναρβάεζ.

Οι γονείς όμως επιλέγουν το σύντομο δρόμο

Μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι η ανταπόκριση στις συναισθηματικές ανάγκες των βρεφών όταν κλαίνε, συμβάλλει στην ικανότητά τους να συμπάσχουν με τους άλλους ανθρώπους και έχει ακόμη συσχετιστεί με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Αλλά τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί, αρχίζει να κλαίει;

Λοιπόν για να ξεκινήσουμε, τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο από ποτέ στα καρεκλάκια, στα καθίσματα αυτοκινήτου και στα καροτσάκια βρεφών. Και όταν τα παιδιά αρχίζουν να κλαίνε ή να τα πιάνει υστερία, οι γονείς τους δίνουν ηλεκτρονικά και τους δείχνουν περιοδικά με κόμικ στα πρόσωπά τους για να τα απασχολήσουν και να τους παρέχουν μια ψευδή αίσθηση ανακούφισης.

Σήμερα, υπάρχει λιγότερη άμεση επαφή, λιγότερος θηλασμός (ειδικά όταν τα μωρά είναι σε δημόσιο χώρο) και λιγότερη συναισθηματική υπομονή από ό,τι χρειάζονται εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να παρακολουθούν 4 ώρες τηλεόραση την ημέρα. Θα πρέπει να περνούν τον χρόνο με τους τους γονείς τους και να αναπτύσουν το αριστερό και δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους με την υποστήριξή τους.

Τι κάνει αυτή η ανατροφή στην ψυχολογία ενός παιδιού;

Διδάσκει στα παιδιά ότι τα συναισθήματά τους δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια ενόχληση για τους μεγαλύτερους, ότι υπάρχει κάτι λάθος στις συναισθηματικές αντιδράσεις τους, ότι η διασκέδαση είναι προτιμότερη από τη συναισθηματική διαθεσιμότητα και ότι οι ανησυχίες τους δεν αξίζουν αρκετά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους γονείς τους (πράγμα που τα κάνει να αισθάνονται αντιπαθή ή σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με αυτά).

Αυτό μπορεί να συνοψιστεί στα εξής δύο σημεία: Ο πήχυς στη σωστή ανατροφή των παιδιών έχει πέσει και οι γονείς επιλέγουν όλο και περισσότερες εκπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών τους. Έχετε ακούσει ποτέ τους γονείς να καυχιούνται για το πώς αγνοούν τα παιδιά τους όταν κλαίνε, πώς τα χτυπάνε ή πώς τα κάνουν να κλείνουν το στόμα τους βάζοντας μία ταινία στην τηλεόραση; Γιατί αυτές οι μορφές ανατροφής είναι ακόμα αποδεκτές;

Η σωστή ανατροφή των παιδιών γελοιοποιείται

Οι μητέρες και οι πατέρες που φροντίζουν περισσότερο τα παιδιά τους συνήθως εμπαίζονται από τους άλλους γονείς επειδή είναι υπερβολικά μαλακοί ή κακομαθαίνουν πάρα πολύ το παιδί τους. Αν δεν τους φωνάζουν αρκετά, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Αν δεν τα χτυπούν, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Ακόμη και να ξοδεύουν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους γελοιοποιούνται από άλλους γονείς σαν να μην δίνουν στα παιδιά αρκετό χώρο ή να μην τους επιτρέπουν χώρο για να αναπτυχθούν και να εξερευνήσουν τη ζωή μόνα τους. «Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν άντρες. Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν ανεξάρτητοι».

Να θυμάστε, ότι η γενιά των γονέων που γελοιοποιεί τη σωστή ανατροφή των παιδιών ενθαρρύνει επίσης να γεμίζει το μυαλό των παιδιών τους με αντιπερισπασμούς και ηλεκτρονικά gadgets, να δίνει φαρμάκα στα παιδιά τους όταν δεν μπορούν να εστιάσουν στο σχολείο, να αστειεύεται για το ό,τι χτυπούν τα παιδιά τους και να περνά περισσότερο χρόνο καταγράφοντας τις σχολικές παραστάσεις των παιδιών με τα iPads τους από ό,τι πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή το χειροκρότημα και την επευφημία εκείνων που τα αγαπούν περισσότερο.

Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική παραμέληση, με συνέπεια το υψηλότερο ποσοστό των αυτοκτονιών των νέων στο Δυτικό κόσμο, η οποία αυτοκτονία είναι η τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου σε άτομα μεταξύ των ηλικιών 15 και 24 ετών. Αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα εδώ. Η καθηγήτρια Ναρβάεζ υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση και την αναστροφή των αποτελέσματων της συναισθηματικά αμελούς ανατροφής:

«Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο ρυθμίζει ένα μεγάλο μέρος της αυτορρύθμισης, της δημιουργικότητας και της ενσυναίσθηση μας, μπορεί να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αναπτύσσεται αν η εμπειρία αφορά όλο το σώμα όπως τα σκληρά παιχνίδια, ο χορός ή η ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία. Έτσι, οποιοδήποτε χρονική στιγμή ο γονέας μπορεί να αναλάβει μια δημιουργική δραστηριότητα με ένα παιδί και μπορούν να αναπτυχθούν μαζί».

Ο γονέας φτάνει τελικά στο σημείο να γνωρίζει ότι υποστηρίζει και μεγαλώνει το παιδί του με τον τρόπο που θα ήθελε να ανατραφεί όταν θα ήταν ακόμη εκείνος παιδί. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει κάνει τους γονείς πιο ανεύθυνους και υπάκουους, κάτι που εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά με το κατάλληλο αφυπνιστικό ερέθισμα και ένα χρονικό διάστημα επούλωσης μαζί με τα παιδιά τους, οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές ανάγκες τους, πριν αυτές εξελιχθούν σε μορφές κατάθλιψης ή εθισμών.

psychologynow.gr

Πηγή: thespiritscience

Συγγραφέας: Steven Bancarz

Περί ευτυχίας...

Έχει γίνει ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα από τους ψυχολόγους. Πήραν δύο ομάδες ανθρώπων και τους ζήτησαν να κάνουν κάποιες φωτοτυπίες. Για την πρώτη ομάδα είχαν τοποθετήσει ένα κέρμα πάνω στο φωτοτυπικό μηχάνημα, έτσι ώστε όταν πήγαιναν τα μέλη της να χρησιμοποιήσουν το μηχάνημα, να το έβρισκαν μπροστά τους.

Στην άλλη ομάδα ζητήθηκε να κάνει το ίδιο, αλλά χωρίς κέρμα. Μετά, οι ψυχολόγοι τούς ρωτούσαν να τους πουν πόσο ευτυχισμένοι είναι με τη ζωή τους στο σύνολό της. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Τα άτομα της πρώτης ομάδας απάντησαν σε μεγαλύτερο ποσοστό ότι ήταν ευτυχισμένα με τη ζωή τους στο σύνολό της, εμφανώς επηρεασμένα από το κέρμα που βρήκαν στο φωτοτυπικό μηχάνημα.

Σε ένα δεύτερο πείραμα, οι ψυχολόγοι ρωτούσαν τους ανθρώπους (η έρευνα έγινε τηλεφωνικά) να τους πουν πόσο ευτυχισμένοι είναι με τη ζωή τους στο σύνολό της. Αυτό το έκαναν κάποιες ημέρες με ηλιοφάνεια και κάποιες ημέρες με άσχημο καιρό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι άνθρωποι που ρωτήθηκαν για το επίπεδο της ευτυχίας τους στο σύνολο της ζωής τους, απάντησαν σε μεγαλύτερο βαθμό θετικά τις ηλιόλουστες ημέρες.

Αυτό, για τον καθηγητή ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Yale, Paul Bloom, δηλώνει κάτι πολύ σημαντικό: ότι η ευτυχία είναι ένας στόχος για τον οποίο έχουμε εξελιχτεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να τον επιδιώκουμε συνεχώς. Με άλλα λόγια, η ευτυχία είναι κάτι σαν ένα μήνυμα που μας ειδοποιεί ότι οι ανάγκες μας έχουν ικανοποιηθεί.

Ένα απλό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον παραπάνω ορισμό, είναι το φαγητό. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ευτυχισμένος αν δεν έχει να φάει. Η έλλειψη του φαγητού επισκιάζει οποιαδήποτε άλλη υλική άνεση ή απόλαυση έχει στη διάθεσή του. Αλλά το φαγητό δεν είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για την ευτυχία μας. Από τα στοιχεία που έχουν συλλέξει ψυχολόγοι, σήμερα οι κάτοικοι των Η.Π.Α. δεν είναι περισσότερο ευτυχισμένοι απ’ ό,τι ήταν τη δεκαετία του 1950. Ενώ σήμερα οι υλικές ανέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί, η αφθονία του φαγητού είναι πολύ μεγαλύτερη, το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί, παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι δεν δηλώνουν περισσότερο ευτυχισμένοι. Η ευτυχία τους κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα. Άρα, άλλοι είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που επηρεάζουν την ευτυχία.

Η ευτυχία φαίνεται ότι δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα εξωτερικά γεγονότα που μας συμβαίνουν. Αρκετοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι υπάρχει μια έμφυτη κλίση προς την ευτυχία, η οποία παραμένει σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ενώ η διάθεσή μας αυξομειώνεται και κυμαίνεται γύρω από αυτό το, λίγο έως πολύ, σταθερό επίπεδο. Υπάρχει δηλαδή μια τάση σε όλους μας να είμαστε περισσότερο ή λιγότερο χαρούμενοι. Ένα ακραίο παράδειγμα είναι οι άνθρωποι που έχουν πάθει κάποιο ατύχημα και έχουν μείνει παράλυτοι από το λαιμό και κάτω. Οι μελέτες δείχνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι, ένα χρόνο μετά το ατύχημα, αρχίζουν και αισθάνονται περίπου το ίδιο ευτυχισμένοι, όσο ήταν και πριν το ατύχημα. Δηλαδή, η ευτυχία επανέρχεται στα, προ του ατυχήματος, επίπεδα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι άνθρωποι που έχουν κερδίσει μεγάλα ποσά στο Λόττο. Η ευτυχία τους μπορεί να αυξάνεται παροδικά, και μάλιστα να αποκορυφώνεται τη στιγμή της συνειδητοποίησης της νίκης, αλλά σιγά-σιγά υποχωρεί και επανέρχεται στα αρχικά της επίπεδα. Φυσικά, η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου θα αλλάξει ριζικά, αλλά το επίπεδο της ευτυχίας του όχι τόσο όσο θα περιμέναμε.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον υπερκαταναλωτισμό. Οι άνθρωποι αποκτούν αντικείμενα, παιχνίδια, ρούχα, αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο, χαίρονται για λίγο καιρό, αλλά σιγά-σιγά τα βαριούνται και μετά θέλουν να αγοράσουν κάτι καινούριο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν τις καταστάσεις. Με άλλα λόγια, προσαρμόζονται. Μάλιστα, όπως συνηθίζουν τις θετικές καταστάσεις, έτσι συνηθίζουν και τις αρνητικές.

Στη συνήθεια όμως υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, οι μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνηθίσουν το θόρυβο. Αν στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε καθημερινά υπάρχουν ενοχλητικοί θόρυβοι, η ευτυχία μας μειώνεται και δεν επανέρχεται στα φυσιολογικά της επίπεδα, εάν οι θόρυβοι δεν σταματήσουν. Μια άλλη εξαίρεση είναι η ευτυχία που αυξάνεται λόγω των αισθητικών πλαστικών επεμβάσεων. Όταν κάποιος διορθώνει ένα ελάττωμά του (ή τουλάχιστον, κάτι που αυτός θεωρεί ως ελάττωμα), ζει όντας περισσότερο ευτυχισμένος. Και αυτό διαρκεί για όλη του τη ζωή. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν και μας βλέπουν οι άλλοι. Εκτός όμως από αυτές τις εξαιρέσεις, η ευτυχία μας γενικά δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές αλλαγές.

Ένας άλλος κυρίαρχος παράγοντας για τη διαβάθμιση της ευτυχίας είναι η σχετικότητά της. Η ευτυχία επηρεάζεται, όχι τόσο από τα αγαθά που έχει κανείς, αλλά συγκριτικά με αυτά που έχουν οι άλλοι γύρω του (φυσικά, με την προϋπόθεση ότι ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες του – επιβίωση και φαγητό). Για παράδειγμα, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, προτιμούν να παίρνουν 1000 ευρώ το μήνα γνωρίζοντας ότι όλοι οι άλλοι παίρνουν 900, παρά να παίρνουν 1100 όταν όλοι οι άλλοι παίρνουν 1200. Αν και δεν αλλάζουν πολλά ως προς την οικονομική τους κατάσταση, το επίπεδο της ευτυχίας τους επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τη σύγκριση που κάνουν με τους άλλους. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι είμαστε κοινωνικά όντα και ότι η ιεραρχία παίζει έναν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τον εαυτό μας.

Τέλος, κάτι που επηρεάζει σημαντικά την ευτυχία, είναι οι αναμνήσεις του παρελθόντος. Συγκεκριμένα, δεν είναι μόνο π.χ. μια ανάμνηση στο σύνολό της, αλλά κυρίως το τέλος της ανάμνησης. Η τελευταία εντύπωση αποτυπώνεται πιο έντονα στο μυαλό μας, κάτι που στη συνέχεια επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο θυμόμαστε τη ζωή μας. Για παράδειγμα, αν βρισκόμαστε σε ένα πάρτι που στο μεγαλύτερο μέρος του βαριόμαστε και δεν περνάμε καλά, αλλά ξαφνικά στα τελευταία λεπτά συμβεί κάτι που θα μας ευχαριστήσει ιδιαίτερα, τότε η ανάμνησή μας απ’ αυτό το πάρτι θα είναι σχετικά θετική. Αντίθετα, αν σε ένα πάρτι περνάμε καλά την περισσότερη ώρα αλλά στο τέλος συμβεί κάτι άσχημο, το πάρτι θα το θυμόμαστε περισσότερο για το άσχημο περιστατικό.

Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι απόλυτο, ούτε είναι μια ιδανική κατάσταση. Σημασία στη ζωή μας έχει ο μέσος όρος της ευτυχίας μας. Είναι σίγουρο ότι όλοι θα βιώσουμε κάποια στιγμή καταστάσεις που θα μας χαροποιήσουν και καταστάσεις που θα μας στενοχωρήσουν. Θα μπορούσαμε να σχηματοποιήσουμε την ευτυχία μας και να την παρομοιάσουμε με μια κυματοειδή καμπύλη που ανεβαίνει και κατεβαίνει συνέχεια γύρω από ένα σχετικά σταθερό επίπεδο. Σ’ αυτό υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά γενικά, οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν βιώνουν στη ζωή τους συνταρακτικά δραματικά γεγονότα. Μάλιστα, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι όταν μια μέρα βρισκόμαστε πάνω από τον μέσο όρο, οι περισσότερες πιθανότητες ορίζουν ότι την επόμενη μέρα η διάθεσή μας θα ακολουθήσει μάλλον καθοδική πορεία. Και αντίστροφα, όταν βρισκόμαστε στα «down» μας, οι περισσότερες πιθανότητες είναι ότι τις επόμενες ημέρες θα τείνουμε ξανά προς το μέσο όρο.

Το άρθρο βασίστηκε σε διάλεξη του καθηγητή Paul Bloom στο πανεπιστήμιο Yale.

Πηγή:e-l-i.blogspot.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Δέκα σημαντικές φράσεις ψυχολογίας...

Οι παρακάτω φράσεις είναι μια εξαιρετική πηγή σοφίας, έμπνευσης, αλλά και πρακτικών συμβουλών.

1. «Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε." Οφηλία στον Άμλετ

Ο Σαίξπηρ έγραψε την παραπάνω φράση. Τι θα μπορούσαμε να είμαστε; Γνωρίζουμε τη σημερινή ταυτότητά μας, αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε όπως θα θέλαμε να είμαστε. Η άποψη ότι δεν υπάρχουν όρια για τις δυνατότητές μας είναι πράγματι θαυμάσια και θα μπορούσε να είναι οδηγός στην ζωή μας.

2. «Δεν απέτυχα. Έχω βρει 10.000 πράγματα που δεν λειτουργούν." Thomas Edison 1847-1931

Η επιμονή, αντί για την απογοήτευση, είναι το κλειδί της επιτυχίας. Θεωρώντας την αποτυχία σαν μία προσπάθεια που "δεν πέτυχε", θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε μέχρι να βρούμε μια λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

3.«Τα μεγάλα πνεύματα πάντα αντιμετωπίζουν βίαιες αντιδράσεις από υποδεέστερα μυαλά». Άλμπερτ Αϊνστάιν, (1879-1955)

Η φράση του Αϊνστάιν μας θυμίζει να μένουμε σταθεροί στο όραμά μας, ακόμα και όταν συναντούμε αντίσταση και αντιδράσεις.

4. «Είμαστε έτσι φτιαγμένοι, ώστε να λαμβάνουμε έντονη απόλαυση από την αντίθεση, και πολύ μικρή απόλαυση από την τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων."  Sigmund Freud (1856-1939)

Αυτή η πολύτιμη φράση από τον Φρόιντ αναφέρεται στην ανθρώπινη επιθυμία για καινοτομία. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, η καθημερινότητα είναι βαρετή, η αλλαγή μας κρατά ζωντανούς, .

5. «Δεν είμαι υποχρεωμένος να πετύχω, αλλά είμαι υποχρεωμένος να ανταποκριθώ σε όσο φως έχω." Αβραάμ Λίνκολν (1809-1865)

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτοπραγμάτωσης του Μάσλοου, προσπαθούμε να επιτύχουμε το μέγιστο του εσωτερικού δυναμικού μας, για να αυξήσουμε τις πιθανότητες για επιτυχία. Το "φως που έχουμε" είναι η μοναδική ικανότητά μας να φτάνουμε στα όρια των δυνατοτήτων μας.

6. "Η μεγαλύτερη ανακάλυψη της γενιάς μου είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλάζοντας τις απόψεις που έχουν διαμορφώσει στο μυαλό τους" William James (1842-1910)

Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας αλλάζοντας τον τρόπο που ερμηνεύουμε και αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα στη ζωή μας.

7. "Δεν είναι τίποτα από μόνο του καλό η κακό, αλλά η σκέψη μας το κάνει τέτοιο" Σαίξπηρ (Άμλετ)

Αν αλλάξουμε τις σκέψεις μας σχετικά με μια πιθανώς επικίνδυνη ή κακή κατάσταση, μπορούμε να μειώσουμε το άγχος που νιώθουμε.

8. "Εκπαίδευση είναι ό,τι επιβιώνει όταν όλα όσα έχουμε μάθει έχουν ξεχαστεί" B.F. Skinner (1904-1990)

Οι δάσκαλοι μπορούν να μας διδάξουν τις λεπτομέρειες οποιουδήποτε αντικειμένου, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι  να μας εμπνεύσουν να ψάχνουμε διαρκώς την γνώση. Την αγάπη για τη μάθηση για χάρη της μάθησης.

9. «Η πολυμάθεια δεν διδάσκει φρόνηση." Ηράκλειτος (544-483 B.C).

Πιθανώς να έχετε ακούσει για την θεωρία του Sternberg για την "πρακτική νοημοσύνη», ή για την  «συναισθηματική νοημοσύνη» του Goleman ή για τις «πολλαπλές νοημοσύνες" του Gardner, οι οποίες συμμερίζονται την άποψη  ότι δεν αρκεί το υψηλό IQ για να πετύχουμε στη ζωή. Έτσι και ο Ηράκλειτος είχε πει από τα αρχαία χρόνια ότι το να τα πηγαίνει κάποιος καλά στο σχολείο δεν αποτελεί το μοναδικό μέτρο της νοημοσύνης μας.

10. "Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί ως αδέλφια ή θα χαθούμε μαζί ως ανόητοι."Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ (1929-1968)

Θα "χαθούμε μαζί σαν ηλίθιοι" αν δεν μπορέσουμε να αποφύγουμε την παγίδα της αυτοκαταστροφής που προκαλείται από τον διχασμό που δημιουργούμε με βάση χαρακτηριστικά όπως η φυλή, το φύλο, η θρησκεία, η ηλικία, κλπ.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ποια είναι τα 10 κλειδιά της αισιοδοξίας;

Η αισιοδοξία είναι μια κατάσταση απαραίτητη για τις εποχές που ζούμε.

Πρόκειται, όμως, για κάτι που, στην καθομιλουμένη, το’ χουμε-δεν το ’χουμε ή κάτι που μπορούμε να το αποκτήσουμε με την ανάλογη δουλειά με τον εαυτό μας; Ο Ντέιβιντ Μετζσαπέλ υποστηρίζει με πάθος το δεύτερο. Συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Contagious Optimism» (Μεταδοτική Αισιοδοξία), τα οποία έχουν γίνει μπεστ σέλερ στις ΗΠΑ, ο απόφοιτος του κολλεγίου Φέρφιλντ δουλεύει χρόνια με φοιτητές του τις τεχνικές για να τους κάνει πιο αισιόδοξους και βλέπει μπροστά του τα αποτελέσματα. Ποια είναι, λοιπόν, γι’ αυτόν τα δέκα κλειδιά της αισιοδοξίας;

Ευγνωμοσύνη

Οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες για τα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν, να μην τα θεωρούμε δεδομένα και να ευχαριστούμε με λόγια και πράξεις όσους μας βοηθούν. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και στις δυσκολίες, διότι αυτές μας προσθέτουν σοφία και εμπειρία.

Εξωστρέφεια

Αν έχουμε μια καλή ιστορία, που προβάλει την καλή διάθεση ή δίνει ένα καλό παράδειγμα, δεν πρέπει να την κρατάμε κρυφή. Τη μοιραζόμαστε είτε δια ζώσης, είτε στο διαδίκτυο. Πολλές ιστορίες μαζί μας δίνουν μια διαφορετική άποψη για τον κόσμο.

Συγχώρεση

Αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να αντιληφθείς το αίσθημα της μεγαλοθυμίας. Ούτε θα μπορείς να ζητήσεις μια ευκαιρία ακόμα, αν βρεθείς στη θέση αυτού που έκανε λάθος. Προφανώς υπάρχουν όρια και περιπτώσεις, αλλά το να συγχωρείς σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα.
Κατανόηση

Μην νοιάζεσαι μόνο για τα δικά σου προβλήματα. Ακου τους άλλους. Προσεκτικά. Μην πιάνεσαι από τις λέξεις τους για να πεις το δικό σου ποίημα. Ακόμα κι αν δεν πεις τίποτα, αν ακούς μόνο, ο άλλος μπορεί να ανοιχτεί και να νιώσεις ότι τον βοηθάς πολύ στο να βρει λύσεις. Στη συνέχεια θα έλθει και η δική σου σειρά.

Εγωισμός

Εννοείται ότι δεν πρέπει να είναι υπέρμετρος. Όμως προσπαθήστε να μετατρέψετε την γκρίνια, τη ζήλεια, ακόμα και τη μισαλλοδοξία σας σε θετική ενέργεια. Κανείς δεν είναι εξ ορισμού καλύτερος από σας, μπορείτε να τα καταφέρετε όλα με την αξία σας. Πάρτε παραδείγματα από τις πετυχημένες ιστορίες κάποιων γνωστών σας.

Χαμόγελο

Χωρίς να γίνετε… χαζοχαρούμενοι, βρείτε αφορμές και αιτίες για να χαμογελάτε περισσότερο και να κατσουφιάζετε λιγότερο. Μια πετυχημένη διαφήμιση, μια φωτογραφία ενός μωρού ή μικρού ζώου που θα δείτε τυχαία, ένα ζευγάρι που φιλιέται στο δρόμο, είναι «αναπάντεχες» αιτίες για να φέρετε το χαμόγελο στα χείλη σας. Μη φοβάστε να χαμογελάσετε, κανείς δεν θα σας κατηγορήσει.

Ασκηση

Οσο καλά νιώθετε το σώμα σας, το ίδιο καλά ή και περισσότερο νιώθετε το μυαλό σας. Δεν χρειάζεται να γίνετε τακτικοί θαμώνες των γυμναστηρίων ή  και bodybuilders. Μόλις 15-20 λεπτά την ημέρα (κατά προτίμηση κάθε πρωί) μπορεί να σας δώσουν μεγάλη ευεξία και διαφορετική ματιά για τη ζωή.

Θετική σκέψη

Αν είναι συνήθεια του μυαλού σας να πηγαίνει συνεχώς στο κακό, αλλάξτε την. Σκεφτείτε ό,τι πιο θετικό μπορείτε, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι απολύτως χειροπιαστό. Βάλτε στόχους, έστω και μακροπρόθεσμους, και σκεφτείτε τι θα κάνετε όταν τους πετύχετε. Προσπαθήστε να σκέφτεστε τα θετικά σενάρια μιας προοπτικής, έστω κι αν δεν ενθουσιάζεστε υπέρμετρα.

Αυτοκριτική

Σταματήστε να κατηγορείτε τους άλλους γι’ αυτά που σας συμβαίνουν και στηριχθείτε στις δικές σας δυνάμεις. Σκεφτείτε ότι όποια επιλογή κάνετε από εδώ και στο εξής, ακόμα και λανθασμένη, τουλάχιστον θα την έχετε αποφασίσει με τον εαυτό σας. Κοντρολάρετε τον εαυτό σας και τις δικές σας δυνατότητες, μην αφήνεστε σε πρωτοβουλίες των άλλων, ακόμα κι αν τους εμπιστεύεστε απόλυτα.

Στροφή στο μέλλον

Ο,τι κι αν σας έχει συμβεί στο παρελθόν, αφήστε το εκεί. Τα περασμένα δεν επηρεάζουν τα μελλοντικά, εκτός αν εμείς τους επιτρέψουμε να το κάνουν. Σκεφτείτε τα όσα έχετε περάσει σαν δυσκολίες που υπερβήκατε και τώρα ο δρόμος είναι πιο βατός.

http://www.healingeffect.gr/

Ποια είναι η ψυχολογία των μαθητών πριν τις πανελλήνιες

Ποια είναι η ψυχοσύνθεση ενός μαθητή της Γ’ Λυκείου, όταν καλείται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Πώς των επηρεάζει κρίση και η γενικότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση.Συνέντευξη της Σωτηρίας Κεχρή για την ψυχολογία τους οι μαθητές της Γ’ Λυκείου.

Σε αυτό το ρευστό κλίμα που επικρατεί, πώς αντεπεξέρχονται οι μαθητές στις υποχρεώσεις τους και με ποιο τρόπο διαμορφώνουν και κυνηγούν τους στόχους τους; Πιστεύω πως οι μαθητές που ολοκληρώνουν τη σχολική τους πορεία, όπως και οι απόφοιτοι φοιτητές των πανεπιστημίων και τεχνολογικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δύο ομάδες πληθυσμού που πλήττονται άμεσα από την κρίση. Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων , γιατί βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία κι ένα θολό επαγγελματικό τοπίο, με μειονεκτικούς όρους εργασίας και μισθοδοσίας. Οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου γιατί καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους, μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας, ανεργίας και χωρίς να έχουν τα δεδομένα των μελλοντικών συνθηκών. Πρόκειται για νέους γεμάτους όνειρα που βρίσκονται μετέωροι σε όλα τα επίπεδα, οι οποίοι πολλές φορές έχουν επωμιστεί και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονέων τους.

Ποιοι είναι οι παράγοντες αυτοί που καθιστούν τα παιδιά αυτής της ηλικίας ευάλωτα; Κατ’ αρχάς, όπως θυμόμαστε όλοι, η σχολική χρονιά της Γ΄ Λυκείου είναι μία ψυχοφθόρα περίοδος, κατά την οποία οι μαθητές κάνουν την τελική προσπάθεια για τις εξετάσεις, έχουν ελάχιστο προσωπικό χρόνο, συχνά πολλή πίεση από την οικογένεια και τους καθηγητές και συγκεντρώνουν όλες τους τις δυνάμεις στη μελέτη , στον εαυτό τους και στο στόχο τους. Ουσαστικά, το σύστημα αξιολογεί μέσα σε λίγες ώρες την προσπάθεια τουλάχιστον δύο ετών, αν όχι ολόκληρης της σχολικής πορείας. Αυτό επιβαρύνει τους μαθητές με επιπλέον άγχος, καθώς είναι σαν να μη δικαιολογεί τα λάθη ή τους απρόβλεπτους παράγοντες. Επιπλέον, οι συνεχείς διαδικασίες αξιολόγησης κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς (διαγωνίσματα, τεστ) τόσο στο σχολείο, όσο και στα φροντιστηριακά μαθήματα (που αποτελούν κοινό μυστικό ) βάζουν τους μαθητές σε μία διαρκή διαδικασία ελέγχου, συνθήκη που επιτείνει το άγχος. Επίσης, είναι σημαντικό να θυμόμαστε οτι οι μαθητές της Γ΄Λυκείου είναι νέοι που διανύουν το μεταβατικό στάδιο από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Όπως αναφέρει ο Winnicott, ‘’εφηβεία είναι η περίοδος ανακάλυψης του εαυτού. Το πρόβλημα είναι πώς να είσαι έφηβος στην περίοδο της εφηβείας’’. Όπως κάθε μεταβατικό στάδιο, η εφηβεία διέπεται από μεταβολές: μεταβολές στη σωματική ανάπτυξη, ορμονολογικές μεταβολές και απορρέουσες ψυχολογικές μεταβολές. Μέσα σε αυτό τον προσωπικο αγώνα κάθε εφήβου προστίθεται το άγχος να επιλέξει το επάγγελμα που θα τον ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή του. Ωστόσο, δεν είναι κάθε έφηβος ώριμος να αναλάβει μία τέτοια καθοριστική απόφαση. Καθοριστική κι εδώ είναι η συμβολή των γονέων, καθώς η ενηλικίωση ενός παιδιού περνά όλη την οικογένειά σε μία άλλη αναπτυξιακή φάση, απαιτητική και καινούρια τόσο για το ίδιο, όσο και για τους γονείς και τα αδέρφια.

Πώς οι οικονομικές συγκυρίες επιδρούν στο σημερινό μαθητή της Γ΄ Λυκείου;;

Η αύξηση της ανεργίας και η οικονομική κρίση στην οποία έχει διέλθει η χώρα μας και γίνεται όλο πιο εμφανής και βαθιά, επηρεάζει τις οικογένειες των μαθητών. Όπως προειπώθηκε –και είναι γνωστο σε όλους- έως σήμερα ένας μαθητής που ενδιαφέρεται όχι μόνο να πάρει το απολυτήριο, αλλά και να εισαχθεί σε κάποια σχολή, συμπεριλαμβάνει στην προετοιμασία του μαθήματα, είτε ιδιαίτερα είτε φροντιστηριακά, που επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό . Κατά συνέπεια, ο έφηβος επιβαρύνεται συναισθηματικά, συνειδητοποιώντας ότι επιβαρύνει οικονομικά την οικογένειά του και περιτυλίγει την προσπάθειά του με την υποχρεωτική επιτυχία. Ωστόσο, το σύστημα των εξετάσεων είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε κανείς δε μπορεί να αποκλείσει την ‘αποτυχία’ , ακόμα κι ενός πολύ καλά προετοιμασμένου και δυνατού υποψηφίου.

Άλλος παράγοντας που ενισχύει το άγχος είναι η δυνατότητα της οικογένειας να συντηρήσει ένα φοιτητή σε μία άλλη πόλη από την πόλη διαμονής. Κατά το παρελθόν, οι οικογένειες στην Ελλάδα έβαζαν άμεση προτεραιότητα τις σπουδές των παιδιών και –πολύ συχνά – με θυσίες, κατάφερναν να δώσουν την ευκαιρία στα παιδια να σπουδάσουν στη σχολή της επιλογής τους, σε όποια πόλη περνούσαν. Ωστόσο, οι οικογένειες που είναι σε θέση πλέον να εξασφαλίσουν τα προς το ζην σε ένα φοιτητή περιορίζονται διαρκώς. Οι μαθητές, λοιπόν, επιλέγουν τις σχολές λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ανάγκες της οικογένειας και πολλές φορές υποχρεώνονται να θυσιάσουν εκείνοι με τη σειρά τους τη σχολή επιλογής, προκειμένου να μην επωμιστεί η οικογένειά τα έξοδα διαμονής. Τα κριτήρια συμπλήρωσης ενός μηχανογραφικού είναι πλέον πολύπλοκα και συχνά αφορούν παράγοντες πέρα από το ενδιαφέρον του μαθητή για τη σχολή και τη δυνατότητά του να επιτύχει.

Και μην ξεχνάμε τον πιο σημαντικό παράγοντα, την ανεργία. Ένας μαθητής, οφείλει να επιλέξει μία σχολή στην οποία ρεαλιστικά θα μπορεί να απορροφηθεί με την ολοκλήρωση των σπουδών του. Οι δείκτες της ανεργίας ανεβαίνουν συνέχεια και τα ‘παραδοσιακά επαγγέλματα’ διέρχονται κρίση. Αυτό καθιστά την επιλογή εξαιρετικά πολύπλοκη και αυξάνει τα επίπεδα στρες των υποψηφίων.

Ωστόσο, περισσότερο σημαντικούς θεωρώ τους κοινωνικούς παράγοντες που μεταβάλλονται κι επιδρούν στην ψυχολογία των μαθητών αυτής της ηλικίας.

Ποιοι είναι αυτοί οι κοινωνικοί παράγοντες και με ποιο τρόπο επηρεάζονται οι μαθητές από αυτούς;

Είναι απολύτως σαφές ότι η χώρα μας διέρχεται μία δύσκολη μεταβατική περίοδο. Κανείς δε γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει και πόσο θα επηρεάσει τον καθένα. Η κρίση, ωστόσο, γεννά ευκαιρίες. Έως σήμερα, δεν έχουμε δει να αξιοποιείται η κρίση αυτή, ώστε να απαλλαγούμε από τη λανθασμένη λογική και τακτική που μας οδήγησε εδώ. Αντίθετα, παρατηρούμε ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της εγκληματικότητας, επιθετικότητα που στρέφεται από τον έναν στον άλλον, καχυποψία, απαξίωση των θεσμών και περιφρόνηση των αξιών.

Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από ένα σταθερό σύστημα αξιών. Για να ‘στήσουν’ τα όνειρα, τους στόχους και τη ζωή τους έχουν ανάγκη από σταθερές βάσεις κι αίσθηση δικαιοσύνης. Αυτό είναι που τους στερούμε σήμερα. Δεν τους παρέχουμε ούτε τη δυνατότητα να προγραμματίσουν και να θέσουν στόχους, καθώς όλα είναι ρευστά και αβέβαια, ούτε τη δυνατότητα να ονειρευτούν τη ζωή τους, καθώς το κλίμα που επικρατεί για το μέλλον είναι κλίμα τρομοκρατίας.

Είναι, πλέον, προσωπική απόφαση του κάθε εφήβου και της κάθε οικογένειας να υπερασπίζεται την ψυχική της υγεία και με σταθερές αξίες, εργατικότητα, ήθος και πείσμα να προασπίζεται τους στόχους και το μέλλον. Οι νέοι είναι το μέλλον μας. Ας ευχηθούμε ότι θα έχουν τη βούληση και τη φώτιση , με το πείσμα και τη δύναμη που τους διακρίνει, να κάνουν ριζικές αλλαγές και να διεκδικήσουν με πιο αποτελεσματικό τρόπο όσα δικαιούνται.

logoskaigrafi.gr

Λάθη γονέων: Πώς βλάπτετε ψυχολογικά το παιδί

Λάθη γονέων: Πώς βλάπτετε ψυχολογικά το παιδί

Όλοι οι γονείς συμφωνούν πως τα παιδιά είναι πηγή ευτυχίας. Και όλοι παραδέχονται πως το μόνο που εύχονται και επιδιώκουν για τα παιδιά τους είναι επιτυχία, αγάπη και χαρά. Ωστόσο, κάποιες φορές οι στόχοι αυτοί δεν επιτυγχάνονται, γιατί τα παιδιά δεν εισπράττουν, κατά την ανατροφή τους, θεμελιώδη στοιχεία που θα τα κάνουν πειθαρχημένους, ώριμους και ενεργούς ενήλικες.

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Sherrie Campbell αναφέρει, παρακάτω, οκτώ μεγάλη λάθη των γονιών που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν ένα παιδί στην κατάθλιψη, το στρες, τον θυμό, τις τεταμένες οικογενειακές σχέσεις, σε προβλήματα με φίλους, χαμηλή αυτοπεποίθηση και χρόνια συναισθηματικά προβλήματα σε βάθος χρόνου:

Αγνοείτε ή υποτιμάτε τα συναισθήματα του παιδιού σας

Αν το παιδί εκφράζει λύπη, θυμό ή φόβο και εσείς το κοροϊδεύετε, το γελοιοποιείτε, το αγνοείτε ή το πειράζετε, τότε μειώνετε αυτό που νιώθει. Του λέτε, ουσιαστικά, ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Όταν οι γονείς το κάνουν αυτό είναι σα να αναχαιτίζουν την αγάπη τους προς το παιδί και χάνουν την ευκαιρία να δεθούν μαζί του και να του δείξουν ότι το στηρίζουν άνευ όρων.

Ασυνεπείς κανόνες (ή έλλειψη κανόνων)

Αν δεν εκφράζετε τις προσδοκίες σας από το παιδί, μην περιμένετε να ξέρει από μόνο του πώς να συμπεριφερθεί. Τα παιδιά κάνουν αυτό που περιμένετε από αυτά. Οι κανόνες είναι που τους δίνουν τις οδηγίες και τα όρια και τα βοηθούν να προσδιορίσουν ποια είναι, με τα καλά και τα κακά τους. Αν αφήνετε το παιδί να μαντεύει πώς πρέπει να φέρεται σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής, θα προσπαθήσει να βρει τα όρια από μόνο του, με τρόπους συχνά μη επιθυμητούς. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και προβλήματα συμπεριφοράς.

Κάνετε το παιδί φίλο σας

Ποτέ δεν πρέπει να μοιράζεστε όλα τα άγχη, τις ανησυχίες σας και τα προβλήματα της σχέσης σας με το παιδί σας, ούτε να ζητάτε τη συμβουλή του. Αν στο παιδί σας δείχνετε αβοήθητοι ή ηττημένοι, δεν θα μάθει ποτέ να σας σέβεται και θα σας φέρεται ως ίσους ή και κατώτερους, επειδή το χρησιμοποιήσατε για την «ψυχοθεραπεία» σας. Πρέπει να δείχνετε στα παιδιά σας ότι μπορείτε να αντιμετωπίσετε μόνοι σας τα προβλήματα και τις προκλήσεις σας, να διαχειριστείτε τη ζωή σας, με όλο το στρες που περιλαμβάνει, και τελικά να τα καταφέρετε. Να είστε αληθινοί, να έχετε τα δικά σας αισθήματα, αλλά να μην τα φορτώνετε στα παιδιά σας.

Μειώνετε τον άλλο γονιό του παιδιού

Αν δεν δείχνετε ποτέ τρυφερότητα και αγάπη στον σύντροφο / σύζυγό σας μπροστά στο παιδί, εκείνο δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα βαρόμετρο του τι σημαίνει αγάπη και πώς εκδηλώνεται. Αν μονίμως μειώνετε και ακυρώνετε τον σύντροφό σας, απειλώντας τον ότι θα τον χωρίσετε, δημιουργείτε μία χρόνια κατάσταση άγχους στο παιδί σας. Αν έχετε ήδη χωρίσει και παραμένετε ψυχροί, απόμακροι, γεμάτοι μνησικακία για εκείνον, κατηγορώντας τον και μιλώντας άσχημα για αυτόν, τότε μεταφέρετε, έστω υποσυνείδητα, στο παιδί το μήνυμα ότι ο πρώην σύζυγός σας φταίει που χωρίσατε, άρα εσείς είστε ο «καλός» γονιός. Με τον τρόπο αυτόν, όμως, αποξενώνετε το παιδί από τον άλλον γονιό.

Τιμωρείτε την ανεξαρτησία και τον αποχωρισμό

Όταν τιμωρεί ο γονιός το παιδί που μεγαλώνει, το κάνει να νιώθει ένοχο επειδή έχει φυσιολογικές, αναπτυξιακές ανάγκες και επιθυμίες. Αυτό συχνά του προκαλεί βαθιά ανασφάλεια, τάση για ανταρσία, δηκτικότητα και άλλες συμπεριφορές που δείχνουν ότι το παιδί δεν είναι ικανό να «ανθίσει» και να είναι ο εαυτός του, ως ανεξάρτητο άτομο.

Συμπεριφέρεστε στο παιδί σαν επέκταση του εαυτού σας

Αν, ως γονείς, συνδέετε την δική σας εικόνα και αυτο-αξία με την εμφάνιση του παιδιού σας, τη συμπεριφορά του, τις σχολικές του επιδόσεις και το πόσους φίλους έχει, το κάνετε να πιστεύει πως οι άνθρωποι το αγαπούν όχι γι’αυτό που είναι αλλά για το πόσο καλά αποδίδει και το πόσο καλούς σας κάνει να δείχνετε. Αυτό κάνει τα παιδιά να γίνονται άτομα που θέλουν μονίμως να ευχαριστούν τους άλλους, αντί για δυναμικούς και αυτόνομους χαρακτήρες, ενώ τους δημιουργεί μονίμως το άγχος να είναι καλοί σε όλα.

Ανακατεύεστε στις σχέσεις των παιδιών σας

Το να καθοδηγείτε κάθε κίνηση του παιδιού στις διαπροσωπικές του σχέσεις -από τους φίλους του έως τους δασκάλους του- παρεμποδίζει την ωριμότητά του. Για παράδειγμα, αν το παιδί έχει προβλήματα στο σχολείο και εσείς αμέσως στρέφεστε στον δάσκαλό του για να λύσει το πρόβλημα, ή αν διαρκώς λέτε στο παιδί πώς να είναι φίλος με κάποιον, αυτό μεγαλώνοντας δεν θα μάθει ποτέ να χειρίζεται τις πιο δύσκολες πλευρές που κάθε σχέση μπορεί να έχει.

Υπερ-προστασία

Όταν προστατεύετε το παιδί από κάθε πρόβλημα και συναίσθημα, του δημιουργείτε την αίσθηση ότι έχει το δικαίωμα να κάνει ή να λέει ό,τι θέλει, ενώ διογκώνετε την αυτοπεποίθησή του στα όρια του ναρκισσισμού. Το παιδί αυτό θα περιμένει ότι η ζωή είναι πιο εύκολη από όσο πραγματικά είναι. Θα θέλει τα πάντα να γίνονται για εκείνο, ανεξάρτητα με τη δική του συμπεριφορά. Στη συνέχεια, όμως, όταν δεν θα μπορεί να πάρει αυτά που πιστεύει πως δικαιούται, θα νιώθει σύγχυση και θλίψη.

Πηγή: huffingtonpost

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε μετά από έγκριση και επιμέλεια της παιδοψυχολόγου κ. Μαρίας Σαράντη.

Έλενα Μπούλια  Πηγή

Ο χρόνος που έχασες

Βασικό χαρακτηριστικό του χρόνου, είναι πως δεν γυρίζει πίσω.

Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό όπως όλοι μας ξέρουμε κι όπως υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Είναι, επίσης, χρήμα κι αυτό επίτρεψέ μου να σου πω ότι υπογραμμίζει με φωσφοριζέ stabilo τη σχετικότητά του.

Από μικρό παιδί θυμάσαι να σου λένε να κάνεις γρήγορα κι εσύ ν´ ακολουθείς. Φράσεις όπως “Είναι αργά και πρέπει να χορτάσεις ύπνο!” σε γαλούχησαν, πολλές φορές μάλιστα τις αναπολείς σα γλυκό κομμάτι της οικογενειακής θαλπωρής.

Μεγαλώνοντας, αυτή η υστερία της σωστής διαχείρισης χρόνου συνέχισε ακάθεκτη την πορεία της. Στο πανεπιστήμιο, στην καλύτερη έληγε κάποιο deadline κάποιας εργασίας και στη χειρότερη έπρεπε να βιαστείς να πάρεις πτυχίο για να βρεις μια δουλειά και να μπει το νερό στ´ αυλάκι.

Όσο για τώρα που μπήκε, μάλλον για νεροτσουλήθρα πρόκειται, γιατί η ταχύτητα αποτελεί καταλύτη του sucess story της καθημερινότητάς σου.

Αναρωτιέμαι, όμως, λιγάκι. Σου μίλησε ποτέ, κανείς για τον χρόνο που έχασες; Με τη λέξη χρόνο, καθότι σχετικός και το είπαμε, θα ορίσω τον πραγματικό, ουσιαστικό χρόνο που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη για να εξελίξει εκείνα που τον ενδιαφέρουν και πραγματικά απολαμβάνει να κάνει.

Μιλάω για τα πράγματα που τα γουστάρεις και μάλλον είσαι καλός σ’ αυτά, τις ενδεχόμενες δεξιότητες και ταλέντα που έχεις και ίσως πότε δεν ανέπτυξες.

Είτε επειδή απλώς δεν προλάβαινες, είτε γιατί δε το κυνήγησες, είτε στην τελική επειδή δεν τα είχες καν συνειδητοποιήσει μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα υποχρεώσεων και προτύπων της καθημερινότητάς σου.

Ναι, λέω για ‘κείνη τη μανία που έχεις να γράφεις τις νύχτες και ποτέ δεν της φέρθηκες όπως έπρεπε την ημέρα ή για το ταλέντο σου στη ζωγραφική που το εγκλώβισες σε οπισθόφυλλα άλγεβρας.

Μιλάω για την ικανότητά σου να φτιάχνεις τα πιο μπάνικα γλυκά που τα χαίρονται μονάχα οι φίλοι σου (άντε και το instagram) και για τις κορόνες που βγάζεις στο μπάνιο και κανείς δεν ακούει γιατί τρέχει το νερό.

Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να τα κάνεις όλα και στο κάτω-κάτω εδώ δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς, θα κάνεις σεμινάρια κεραμικής για αρχάριους; Και θα συμφωνήσω μαζί σου.

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, σ’ αυτή τη φρενήρη καθημερινότητα, να αναπτύξει κανείς όλες τις πτυχές του. Ιδιαίτερα όταν σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απειλούνται συχνά-πυκνά τα “προς το ζην” σου.

Πάρε μια ανάσα, ωστόσο, και συζήτησε για λίγο σοβαρά με τον εαυτό σου. Μιλάμε για τη ζωή σου. Σκέψου πού χαρίζεις την ενέργειά, το μυαλό και τις ικανότητές σου. Τί σου προσφέρει για αντάλλαγμα αυτό που τα δεσμεύει και τελικά πόσο σε γεμίζει εκείνο που γεμίζει την καθημερινότητά σου.

Μετά ξανασκέψου τί θα γινόταν χωρίς τα παραπάνω, αν όντως αξίζουν την αμέριστη προσοχή και προσπάθειά σου και τί άλλο θα μπορούσες να κάνεις. Αυτό (το άλλο, το ωραίο που σκέφτηκες) για πόσο θα έχεις την ευκαιρία να το διεκδικήσεις ακόμα;

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα νιώσεις ικανοποιημένος με τη ζωή και το επάγγελμά σου αλλά κάπως κουρασμένος από τους μονότονους και  γρήγορους ρυθμούς. Θα αισθανθείς πως θέλεις να βρεις λίγο χρόνο να χαλαρώσεις και πως υπάρχουν δραστηριότητες που πάντα αγαπούσες και όντως θα ήθελες να δοκιμάσεις.

Σ´ αυτό το σημείο, πάρε την απόφαση να αρχίσεις ένα χόμπι. Προλαβαίνεις. Θα σε ξεκουράσει και θα σε ανανεώσει αμέσως, περισσότερο κι από τον πολυπόθητο ύπνο κάποιες φορές. Επίσης, είναι αρκετά πιθανό να σε οδηγήσει σε μονοπάτια που δε φανταζόσουν, επαγγελματικά και προσωπικά. Είναι απ’ τα λίγα πράγματα που ευνοούν οι καιροί. Θυμήσου πως αν δε το κάνεις τώρα, μάλλον δε θα το κάνεις ποτέ..

Υπάρχει, τώρα, και η περίπτωση να συνειδητοποιήσεις πως σιχαίνεσαι τη ζωή και το επάγγελμά σου, πως καιρό τώρα έχεις αναλάβει ρόλους που δε μπορείς να παίξεις και ότι άλλοι πήραν αποφάσεις για ´σένα όταν εσύ δεν ήξερες τι σου γινόταν.

Να παραδεχτείς επιτέλους πως δεν έχεις όρεξη πια να ξυπνήσεις το πρωί και πως σκέφτεσαι πάνω από 2 φορές το μήνα να πας σε ψυχολόγο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πάρε τα ρίσκα σου.

Δεν αγαπάς τη ζωή σου εδώ που βρίσκεται τώρα και μια ζωή που δεν την αγαπάς είναι μια ζωή χαμένη. Κι αυτό σου το λέω με βεβαιότητα. Όταν νιώθεις τον περισσότερο καιρό δυστυχισμένος, οι μεγαλύτερες πιθανότητες είναι να είσαι. Είναι άλλο η κούραση και άλλο η δυστυχία.

Κι επειδή αυτά που σε οδήγησαν εκεί, σίγουρα δε θα σε οδηγήσουν ξαφνικά στην ευτυχία, πρέπει να τα αλλάξεις. Μπορείς να διεκδικήσεις να μεταπηδήσεις σε διαφορετικό τομέα στη δουλειά σου ή να έρθεις αντιμέτωπος με αυτούς/αυτά που δε σε αφήνουν να εξελιχθείς στον τομέα που ήδη βρίσκεσαι. Πολλές φορές μία ρήξη προκαλεί αλλαγή για καλό. Στατιστικά, μάλιστα, περισσότερες απ’ ότι η υπομονή.

Επίσης, μπορείς να τολμήσεις να αλλάξεις τελείως επάγγελμα και να ακολουθήσεις το όνειρό σου.  Καταλαβαίνεις τι λέω, με σταθερά βήματα και πλάνο, όχι αρλούμπες. Με την εις άτοπον απαγωγή, τί είχες, τί έχασες. Δυστυχισμένος ήσουν και έδινες και τα λεφτά σου στον ψυχολόγο.

Σκέψου, άλλωστε, πως για κάποιους, αυτό που εσύ νομίζεις ανέφικτο, είναι η καθημερινότητά τους. (Εκείνοι πώς το έκαναν, δηλαδή, καλύτεροι από ‘σένα είναι; που θα ‘λεγε και η μάνα σου).

Επίσης, εσύ έχεις το πλεονέκτημα ότι  έχεις ήδη κάνει εξάσκηση στην αποτυχία και έχεις πάρει και ένα σωρό μαθήματα ζωής τόσα χρόνια χάλια. Το θέλεις πολύ και είσαι πλήρως συνειδητοποιημένος γι αυτό.

Στην αρχή θα φοβηθείς, κάπου στη μέση θα απογοητευτείς, ενδεχομένως μάλιστα να φας και κανά δυο φορές τα μούτρα σου, να μετανιώσεις και να σε/ με βρίζεις. Σίγουρα, όμως, στο τέλος δε θα σου λείψουν οι λόγοι της δυστυχίας σου.

Όταν αρχίσεις να γεμίζεις τη ζωή σου με πράγματα που πραγματικά σε ενδιαφέρουν και με κάποιο αντικείμενο στο οποίο είσαι καλός, έχεις βρει το μυστικό να χτίσεις την αυτοπεποίθησή σου (και την εικόνα που αποζητά ο κάθε υποψήφιος εργοδότης).

Με ανεβασμένη αυτοπεποίθηση, θέληση και προσπάθεια τα όνειρα γίνονται στόχοι. Η μόνη διαφορά στις δύο λέξεις είναι πως τους στόχους προσπαθείς και επίσημα πλέον να τους κατακτήσεις.

Βασικό χαρακτηριστικό του χρόνου, άλλωστε, είναι πως δεν γυρίζει πίσω. Το άφησα στο τέλος γιατί είναι το πιο σημαντικό και θέλω να το θυμάσαι (κι εσύ κι εγώ). Καταλαβαίνεις, επομένως, πως δε μπορείς να τον αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτος για πολύ ακόμα.

Με λίγα λόγια, μετά θα θες και δε θα μπορείς και ποιός σε σώζει. Λάντζα θα κάνουμε όλοι και μάλλον στις μέρες μας περισσότερη απ´ ότι πρέπει. Έτσι, άλλωστε, καταλήγει το πιάτο στο τραπέζι μας..

Είναι, όμως, άλλο οι συμβιβασμοί, οι απογοητεύσεις και οι δυσκολίες της καθημερινότητας που έχεις επιλέξει και διαφορετικό η επαναλαμβανόμενη αίσθηση πως πρωταγωνιστείς σε λάθος έργο. Το χρυσό βατόμουρο, εξάλλου, δεν θα στο δώσει κανείς. Το όσκαρ, όμως;

Γράφει η Marita Alimissi 

Πηγή: savoirville.gr

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr