Ο χρόνος που έχασες

Βασικό χαρακτηριστικό του χρόνου, είναι πως δεν γυρίζει πίσω.

Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό όπως όλοι μας ξέρουμε κι όπως υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Είναι, επίσης, χρήμα κι αυτό επίτρεψέ μου να σου πω ότι υπογραμμίζει με φωσφοριζέ stabilo τη σχετικότητά του.

Από μικρό παιδί θυμάσαι να σου λένε να κάνεις γρήγορα κι εσύ ν´ ακολουθείς. Φράσεις όπως “Είναι αργά και πρέπει να χορτάσεις ύπνο!” σε γαλούχησαν, πολλές φορές μάλιστα τις αναπολείς σα γλυκό κομμάτι της οικογενειακής θαλπωρής.

Μεγαλώνοντας, αυτή η υστερία της σωστής διαχείρισης χρόνου συνέχισε ακάθεκτη την πορεία της. Στο πανεπιστήμιο, στην καλύτερη έληγε κάποιο deadline κάποιας εργασίας και στη χειρότερη έπρεπε να βιαστείς να πάρεις πτυχίο για να βρεις μια δουλειά και να μπει το νερό στ´ αυλάκι.

Όσο για τώρα που μπήκε, μάλλον για νεροτσουλήθρα πρόκειται, γιατί η ταχύτητα αποτελεί καταλύτη του sucess story της καθημερινότητάς σου.

Αναρωτιέμαι, όμως, λιγάκι. Σου μίλησε ποτέ, κανείς για τον χρόνο που έχασες; Με τη λέξη χρόνο, καθότι σχετικός και το είπαμε, θα ορίσω τον πραγματικό, ουσιαστικό χρόνο που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη για να εξελίξει εκείνα που τον ενδιαφέρουν και πραγματικά απολαμβάνει να κάνει.

Μιλάω για τα πράγματα που τα γουστάρεις και μάλλον είσαι καλός σ’ αυτά, τις ενδεχόμενες δεξιότητες και ταλέντα που έχεις και ίσως πότε δεν ανέπτυξες.

Είτε επειδή απλώς δεν προλάβαινες, είτε γιατί δε το κυνήγησες, είτε στην τελική επειδή δεν τα είχες καν συνειδητοποιήσει μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα υποχρεώσεων και προτύπων της καθημερινότητάς σου.

Ναι, λέω για ‘κείνη τη μανία που έχεις να γράφεις τις νύχτες και ποτέ δεν της φέρθηκες όπως έπρεπε την ημέρα ή για το ταλέντο σου στη ζωγραφική που το εγκλώβισες σε οπισθόφυλλα άλγεβρας.

Μιλάω για την ικανότητά σου να φτιάχνεις τα πιο μπάνικα γλυκά που τα χαίρονται μονάχα οι φίλοι σου (άντε και το instagram) και για τις κορόνες που βγάζεις στο μπάνιο και κανείς δεν ακούει γιατί τρέχει το νερό.

Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να τα κάνεις όλα και στο κάτω-κάτω εδώ δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς, θα κάνεις σεμινάρια κεραμικής για αρχάριους; Και θα συμφωνήσω μαζί σου.

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, σ’ αυτή τη φρενήρη καθημερινότητα, να αναπτύξει κανείς όλες τις πτυχές του. Ιδιαίτερα όταν σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απειλούνται συχνά-πυκνά τα “προς το ζην” σου.

Πάρε μια ανάσα, ωστόσο, και συζήτησε για λίγο σοβαρά με τον εαυτό σου. Μιλάμε για τη ζωή σου. Σκέψου πού χαρίζεις την ενέργειά, το μυαλό και τις ικανότητές σου. Τί σου προσφέρει για αντάλλαγμα αυτό που τα δεσμεύει και τελικά πόσο σε γεμίζει εκείνο που γεμίζει την καθημερινότητά σου.

Μετά ξανασκέψου τί θα γινόταν χωρίς τα παραπάνω, αν όντως αξίζουν την αμέριστη προσοχή και προσπάθειά σου και τί άλλο θα μπορούσες να κάνεις. Αυτό (το άλλο, το ωραίο που σκέφτηκες) για πόσο θα έχεις την ευκαιρία να το διεκδικήσεις ακόμα;

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα νιώσεις ικανοποιημένος με τη ζωή και το επάγγελμά σου αλλά κάπως κουρασμένος από τους μονότονους και  γρήγορους ρυθμούς. Θα αισθανθείς πως θέλεις να βρεις λίγο χρόνο να χαλαρώσεις και πως υπάρχουν δραστηριότητες που πάντα αγαπούσες και όντως θα ήθελες να δοκιμάσεις.

Σ´ αυτό το σημείο, πάρε την απόφαση να αρχίσεις ένα χόμπι. Προλαβαίνεις. Θα σε ξεκουράσει και θα σε ανανεώσει αμέσως, περισσότερο κι από τον πολυπόθητο ύπνο κάποιες φορές. Επίσης, είναι αρκετά πιθανό να σε οδηγήσει σε μονοπάτια που δε φανταζόσουν, επαγγελματικά και προσωπικά. Είναι απ’ τα λίγα πράγματα που ευνοούν οι καιροί. Θυμήσου πως αν δε το κάνεις τώρα, μάλλον δε θα το κάνεις ποτέ..

Υπάρχει, τώρα, και η περίπτωση να συνειδητοποιήσεις πως σιχαίνεσαι τη ζωή και το επάγγελμά σου, πως καιρό τώρα έχεις αναλάβει ρόλους που δε μπορείς να παίξεις και ότι άλλοι πήραν αποφάσεις για ´σένα όταν εσύ δεν ήξερες τι σου γινόταν.

Να παραδεχτείς επιτέλους πως δεν έχεις όρεξη πια να ξυπνήσεις το πρωί και πως σκέφτεσαι πάνω από 2 φορές το μήνα να πας σε ψυχολόγο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πάρε τα ρίσκα σου.

Δεν αγαπάς τη ζωή σου εδώ που βρίσκεται τώρα και μια ζωή που δεν την αγαπάς είναι μια ζωή χαμένη. Κι αυτό σου το λέω με βεβαιότητα. Όταν νιώθεις τον περισσότερο καιρό δυστυχισμένος, οι μεγαλύτερες πιθανότητες είναι να είσαι. Είναι άλλο η κούραση και άλλο η δυστυχία.

Κι επειδή αυτά που σε οδήγησαν εκεί, σίγουρα δε θα σε οδηγήσουν ξαφνικά στην ευτυχία, πρέπει να τα αλλάξεις. Μπορείς να διεκδικήσεις να μεταπηδήσεις σε διαφορετικό τομέα στη δουλειά σου ή να έρθεις αντιμέτωπος με αυτούς/αυτά που δε σε αφήνουν να εξελιχθείς στον τομέα που ήδη βρίσκεσαι. Πολλές φορές μία ρήξη προκαλεί αλλαγή για καλό. Στατιστικά, μάλιστα, περισσότερες απ’ ότι η υπομονή.

Επίσης, μπορείς να τολμήσεις να αλλάξεις τελείως επάγγελμα και να ακολουθήσεις το όνειρό σου.  Καταλαβαίνεις τι λέω, με σταθερά βήματα και πλάνο, όχι αρλούμπες. Με την εις άτοπον απαγωγή, τί είχες, τί έχασες. Δυστυχισμένος ήσουν και έδινες και τα λεφτά σου στον ψυχολόγο.

Σκέψου, άλλωστε, πως για κάποιους, αυτό που εσύ νομίζεις ανέφικτο, είναι η καθημερινότητά τους. (Εκείνοι πώς το έκαναν, δηλαδή, καλύτεροι από ‘σένα είναι; που θα ‘λεγε και η μάνα σου).

Επίσης, εσύ έχεις το πλεονέκτημα ότι  έχεις ήδη κάνει εξάσκηση στην αποτυχία και έχεις πάρει και ένα σωρό μαθήματα ζωής τόσα χρόνια χάλια. Το θέλεις πολύ και είσαι πλήρως συνειδητοποιημένος γι αυτό.

Στην αρχή θα φοβηθείς, κάπου στη μέση θα απογοητευτείς, ενδεχομένως μάλιστα να φας και κανά δυο φορές τα μούτρα σου, να μετανιώσεις και να σε/ με βρίζεις. Σίγουρα, όμως, στο τέλος δε θα σου λείψουν οι λόγοι της δυστυχίας σου.

Όταν αρχίσεις να γεμίζεις τη ζωή σου με πράγματα που πραγματικά σε ενδιαφέρουν και με κάποιο αντικείμενο στο οποίο είσαι καλός, έχεις βρει το μυστικό να χτίσεις την αυτοπεποίθησή σου (και την εικόνα που αποζητά ο κάθε υποψήφιος εργοδότης).

Με ανεβασμένη αυτοπεποίθηση, θέληση και προσπάθεια τα όνειρα γίνονται στόχοι. Η μόνη διαφορά στις δύο λέξεις είναι πως τους στόχους προσπαθείς και επίσημα πλέον να τους κατακτήσεις.

Βασικό χαρακτηριστικό του χρόνου, άλλωστε, είναι πως δεν γυρίζει πίσω. Το άφησα στο τέλος γιατί είναι το πιο σημαντικό και θέλω να το θυμάσαι (κι εσύ κι εγώ). Καταλαβαίνεις, επομένως, πως δε μπορείς να τον αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτος για πολύ ακόμα.

Με λίγα λόγια, μετά θα θες και δε θα μπορείς και ποιός σε σώζει. Λάντζα θα κάνουμε όλοι και μάλλον στις μέρες μας περισσότερη απ´ ότι πρέπει. Έτσι, άλλωστε, καταλήγει το πιάτο στο τραπέζι μας..

Είναι, όμως, άλλο οι συμβιβασμοί, οι απογοητεύσεις και οι δυσκολίες της καθημερινότητας που έχεις επιλέξει και διαφορετικό η επαναλαμβανόμενη αίσθηση πως πρωταγωνιστείς σε λάθος έργο. Το χρυσό βατόμουρο, εξάλλου, δεν θα στο δώσει κανείς. Το όσκαρ, όμως;

Γράφει η Marita Alimissi 

Πηγή: savoirville.gr

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr