Οδοί συναισθημάτων

Μια πνοή η ζωή

αναδύεται μέσα στη λίμνη των ηδονών,

αναρριχάται στους ψηλούς κορμούς,

φύλλο γίνεται δημιουργίας.

Τα χρόνια φεύγουν,

κιτρινίζει το φύλλο,

στις φλέβες του αργοκυλάει το πράσινο αίμα.

Ένας δυνατός άνεμος κάτω το ρίχνει,

βρίσκει για συντροφιά τις αδελφές ψυχές…

Μην κοιτάς πίσω.

Άφησες μισογκρεμισμένους τοίχους,

σπασμένα γυαλιά, ερημωμένα σπίτια.

Μπροστά να στραφείς.

Κοίταξε τη μικρή φλόγα

που ξεπηδά μέσα απ’ το οχυρό το συννεφιασμένο.

Είναι η ζωή, είσαι εσύ.