Περί φιλίας...

Την τελευταία φορά που σε είδα ήταν την παραμονή εκείνης της μέρας του Μαίου... Δεν ειπώθηκαν πολλές λέξεις. Άλλωστε τι νοήμα θα είχαν εκείνη την ώρα; Μου αρκούσε που σε έβλεπα. Ήξερα πως με καταλάβαινες, γνώριζες από πολύ κοντά τα συναισθήματά μου.

Την επόμενη μέρα, ενώ εγώ βρισκόμουν σ΄εκείνο το "φωτεινό" δωμάτιο, εσύ ήσουν κάπου έξω... Μάλλον προσευχόσουν να μη χάσεις άλλον ένα δικό σου άνθρωπο. Η αλυσίδα της παρέας μας είχε υποστεί πολλούς κλυδωνισμούς, όμως ο πιο καταλυτικός ήταν το χαμογελαστό κορίτσι με το κίτρινο φόρεμα που μας εγκατέλειψε για να ταξιδέψει στη χώρα των αγγέλων. Μου λείπει πολύ. Μου λείπουν τα γέλια, τα όνειρα, οι εκδρομές, οι ατελείωτες συζητήσεις. 

Τώρα έχουμε απομείνει οι δυο μας. 'Ισως τώρα έχουμε ανάγκη η μία την άλλη πολύ περισσότερο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο χρόνο να μας απομακρύνει. 

Οι μεγάλες φιλίες είναι σαν τους μεγάλους έρωτες. Περνούν από πολλαπλά στάδια, δοκιμάζονται, πληγώνονται αλλά μπορούν να αναγεννηθούν ακόμη και μέσα από τις στάχτες τους.

Ευχαριστώ το Θεό που σε αντάμωσα!