Εμβατήριο Ζωής

Βρέχει βροχή παντού,

τα παράθυρα νοτισμένα της ψυχής,

το ρέμα αυλακώνει ο φωτογραφικός φακός…

Η ηχώ του ύδατος κατρακυλά,

οι λέξεις σκληρές σαν πέτρα…

Αδρανής στέκεσαι, στοχάζεσαι.

Παρασύρεσαι μέσα σε υγρούς όγκους,

τις αισθήσεις σου χάνεις.

Νιώθεις πως δεν ανασαίνεις,

νιώθεις πως πλησιάζει το τέλος.

Πρέπει ν’ αλλάξεις, να τολμήσεις, να γευτείς.

Κρατιέσαι  από ένα άψυχο κιτρινισμένο ξύλο,

ξανά αναπνέεις…

Πάνω σε μια ατσάλινη σανίδα

μπορείς να κάνεις ό,τι δεν έκανες…

Απλά να ζήσεις!