Νηπενθές νέφος

Είχες κλειδώσει όλα τα παραθυρόφυλλα

σφιχτά πολύ σφιχτά

ούτε μια σχισμή 

ούτε μια μια μικρή οπή στο πάνθεον της ζωής,

το βλέμμα ανέκφραστο

προσπαθεί να αλλοιώσει τις πληγές

να μη φαίνονται

να μην ενοχλούν

Ώσπου τρεις-τέσσερις λέξεις 

άνοιξαν διάπλατα μια κεραία προς τον ουρανό

μάλλον ήταν τα μάτια σου

μια σαγηνευτική ευθύτητα, ορθότητα

είχες πολύ καιρό να δεις ένα τέτοιο ζεύγος ματιών

καθάριο βλέμμα

αληθινή ζωή

ουσιώδης πίστη...

Ξάφνου ξέχασες τους όρκους

την απόφαση να πορευτείς 

χωρίς αμαρτίες

χωρίς λάθη

χωρίς πένθος

χωρίς θάνατο.

Οι μέρες κυλούσαν

κι εσύ άλλαζες -μάλλον- κι οι δύο αλλάζαμε...

Το βλέμμα όχι ευθυτενές

χαμόγελο με δόση βενετσιάνικη

λέξεις αόριστες κι ασαφείς

Η ζωή αποφασίζει,

πότε θα μας ανακοινώσει τις αποφάσεις της

είναι άβουλο, αιωρούμενο, ανατρεπτικό 

το πάθος και το λάθος.-

                                                                                                                              lag......

ΣΙΩΠΗ




Πόσο παράξενα πάλι αισθάνομαι 
από την αρχή ξανά...
μια θλίψη διάχυτη 
θυμός, απόρριψη, απορία.
Τα γράμματα μια πληγή ακόμη
το τέλος ενός ονείρου
που πανταχόθεν έσταζε.-
Όφειλα να το είχα διαβλέψει
δεν επιτρέπεται τέτοια απερισκεψία
όμως εγώ ήθελα να ζήσω
χωρίς τα έλκη, χωρίς τα τραύματα.
Άλλες οι βουλές
κι εγώ τώρα να προσπαθώ 
να απλώσω τα μιαρά λόγια
τις ενδόμυχες επιθυμίες
τους ανέφελους -αχ- 
ανέφελους περιπάτους της ψυχής μου.
Μα φυσικά...

                                                                                                             jal...

Μόνο κοντά σου...




Μόνο κοντά σου ηρεμώ
γαληνεύει η πολύπαθη ψυχή μου
όνειρα αρωματικά κι αδιαφανή
ελπίδες διάτρητες
μοναξιά...

Μόνο κοντά σου ακουμπώ την Εδέμ
αγναντεύω τον περίσσιο ουρανό
ξεπλένω τις αμαρτίες μου
μια καινούρια δύση συναντώ.

Μόνο κοντά σου θωπεύω την ακτίνα,
μιαν ακτίνα που άλλοτε με τρυπά 
κι άλλοτε με αφυπνίζει...

Μόνο κοντά σου μαγεύομαι 
στέκομαι με σιγουριά εμπρός στους αργυρώνητους έρωτές μου.

Μόνο κοντά σου, θάλασσα, μοναδική κι αλησμόνητη!

Για πόσο...




Ο πληθυντικός αριθμός σε συντροφεύει αρχικά
είναι ελκυστικό να είσαι ευγενής
πόσο μάλλον στην εποχή μας,
εποχή αφορισμού κι εγωπάθειας.
Απλώνεις το δόλωμα
έχει επάνω τη γοητεία των λέξεων
γοργά, ίσως και αίφνης, δείχνεις ποιος είσαι...

Τα λόγια εναλλάσσονται
όπως και οι ύβρεις
μια πληγή διάτρητη στην καρδιά
έχουν όμως οπλισμό
τόσο το μυαλό όσο και η ψυχή.
Το σώμα μονάχα αντιδρά, για πόσο όμως;

Πορεύεσαι ξανά στη θάλασσα της εφήμερης ευδαιμονίας
φιλάρεσκος
μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο
φρονείς ότι για πάντα η νεότητα θα σε συντροφεύει...

Πόσο πλανάσαι, άραγε, ξέρεις;

Μεγάλη Παρασκευή




Μια ημέρα διαφορετική, πολύ σιωπηλή
τα δάκρυα της μητρός δε στεγνώνουν
όπως και τα δάκρυα της ψυχής σου
είναι τόσες πολλές οι μνήμες, οι πράξεις, 
τα μάτια κοιτάς για λιγοστό έλεος
πορεύεσαι το δικό σου ανηφορικό μονοπάτι
προσεγγίζεις τον Γολγοθά...

Αγκαθωτές ταλαντώσεις βασανίζουν το κορμί το πονεμένο
αντηχούν μύριοι θρήνοι τριγύρω
σε πολεμά το ανθρώπινο χέρι.

Κοίταξέ με για λίγο
δώσε μου δύναμη από τη δύναμή σου
φως από τα μάτια σου
λύτρωση από τη θυσία Σου...
Σε παρακαλώ, μην με εγκαταλείπεις...

Άλογος φόβος

Ο φόβος δε σου ταιριάζει

ούτε η χαρμολύπη.

Μια ζωή άβατη, αόριστη, άοσμη.

Μάλλον γι αυτό χαμογελάς λιγότερο

απολαμβάνεις τα όνειρα τα γυάλινα.

Σαν καθρέπτης σπασμένος έρχεται 

σε διπλώνει στη μέση του δωματίου

δεν αντιδράς

το έχεις νιώσει ξανά...

Δεν είναι ο εγκλεισμός που σε τρομάζει

ο αποκλεισμός της ψυχής είναι που σε λυπεί.

Τα μελένια όνειρα βάφουν τα γκρίζα σύννεφα

αναμοχλεύεις στο ντουλάπι κάποιες παλιές φωτογραφίες

το άλικο χρώμα ρέει στις ρυτιδιασμένες φλέβες

ο έλλογος όνυξ αγγίζει το κορμί...

Υποσχέσεις













Είναι κάποιες στιγμές που το μυαλό παγώνει,
παγώνει και το αίμα στη φλέβα της ζωής.
Τα όνειρα θρυμματίζονται
αβεβαιότητα αιωρείται 
το τέλος νιώθεις πως πλησιάζει...
Είναι τόσο μεγάλο δώρο η αναπνοή,
η απώλειά της σε συντρίβει,
η μικρότητα το μεγαλείο της.
Ο θάνατος σαν τη ζωή
εναλλάσονται, ανταγωνίζονται, συμβιώνουν.
Τα χνάρια μας σε μια κορνίζα,
τα λόγια μας μέσα στη δίνη του ονείρου,
ασυνόδευτες οι σκέψεις μας...
Μην ξοδεύεις αυτό το λίγο χρόνο σε υγρά σύννεφα
ύψωσε της καρδιάς το ανάστημα
πορεύσου, συγχώρεσε
αυτή είναι η ζωή, 
αυτό είναι το τέλος
μην το λησμονείς,
ποτέ μην το λησμονείς για πάντα!