Στιγμές




Είναι κάποια πρωινά που μοιάζουν τόσο απόκοσμα.
Κινήσεις ρευστές, τυποποιημένος χρόνος
μια μάζα τροχών ιχνηλατεί ασταμάτητα
μια μελωδία στο ραδιόφωνο το μέτωπο υγραίνει...

Είναι κάποιες στιγμές μεσημεριού
που ο ήλιος χορεύει με τη βροχή
σαν ελλανοδίκες μερικά σύννεφα  παρατηρούν,
πλησιάζει η εκεχειρία το μυαλό μου...

Είναι κάποια απογεύματα μελαγχολικά,
μια λίμνη απλώνεται μπροστά μου
πολλά ζεύγη ματιών με θωρούν, παρατηρούν, επαιτούν, 
χάνονται και εμφανίζονται ξανά, πάντοτε εμφανίζονται...

Είναι κάποιες νύχτες, χειμωνιάτικες ή θερινές δεν ξέρω
το φως στροβιλίζεται μες το σκοτάδι
ένα σκληρό χέρι με κρατά,
τα όνειρά μου θρυμματίζονται σαν νεροπότηρο που σπάει...

Έχεις δύναμη, μην το ξεχνάς
μην απορείς για όλα αυτά που σε κλονίζουν,
όσα έχεις να κάνεις ακόμη να συλλογιέσαι,
όσο υπάρχει καιρός, όσο...

Ευτυχία επίπλαστη




Μέσα στη νύχτα όλα φαίνονται τόσο θολά
μάλλον ονειρικά.
Εσύ, η μορφή μου, οι αναμνήσεις μας...

Είναι βάλσαμο το κρύο πρωινό,
λειαίνει τις πληγές μου
δίπλα μου φτερουγίζει μια χάλκινη πεταλούδα.
Τα φτερά μου είναι τα μάτια της
οι κεραίες τα δάχτυλά μου
το σώμα της η ζωή μου.

Όμως εσύ είσαι μακριά μας
κάπου μες στου πελάγους την ορμή,
κυνηγάς το δικό σου όνειρο.
Ή μήπως τη χίμαιρά σου;

Όπως και να είναι,
το μονοπάτι συλλογίζεται τα χνάρια σου.
Πορεύεσαι κι εσύ μόνος
μ' ένα βλέμμα σιγουριάς κι αυταπάτης...

Σοφίας διδάγματα

Βαθύ το σκοτάδι που με κυκλώνει πάλι απόψε,

νιώθω ανήμπορος να σκεφτώ,

κάνει βουτιές θανάτου το μυαλό μου.

Χρόνια χαμένα σ΄ ένα ατέρμονο ζήσε,

δάκρυα σαν αγκάθια,

ολόκληρη η ζωή μου ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι.

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σκέφτομαι

ή μάλλον πότε καλύτερα άρχισα να ζω...

Μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη

με αγγίζει η αλαφροίσκιωτη μορφή σου

οι λέξεις οι σπαρμένες με οργή

ή μήπως με πίκρα;

Δεν ξέρω, μάλλον το ίδιο είναι...

Όμως, δύο φορές το ίδιο λάθος;

Ναι, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι αριθμοί...

Η ζωή είναι μικρή, το απαιτεί...

Όπως κι ο θάνατος!

Ονείρου αυταπάτη




Λένε πως όλα τα όνειρα δε βγαίνουν αληθινά.
Είναι όμως αυτός λόγος να πάψεις να ευελπιστείς,
να θωρείς χάρτινα κάστρα να γκρεμίζονται,
να επιπλέεις στο καράβι που θαλασσοδέρνεται,
να ξαναγεννιέσαι μέσα από την απώλειά σου;

Απλή ή περίπλοκη η ζωή, δεν ξέρω...
Πολλά τα θύματα, αμέτρητοι οι θύτες.

Τελικά τι είναι αυτό που πονά περισσότερο;
Η γνώση ή η άγνοια;
Οι ενοχές ή τα δάκρυα;
Οι ζωντανοί ή οι ζωντανοί-νεκροί;
Οι γνήσιοι ή οι κάλπικοι ετέροι;

Όλα πονούν, όμως η καρδιά πορεύεται για να επιβιώνει.
Άλλοτε μονάχη της κι άλλοτε περιτριγυρισμένη από θαύματα.
Είναι τόσο σύντομη η ζωή 
για να την αφήνεις να ξεγλιστράει...
Προσπάθησε να την αφουγκραστείς,
ξανά θέλει κάτι να σου πεί.

Τελικά τα διδάγματά της σε επισκέπτονται,
μια μακριά νύχτα σε ακολουθεί...

Είναι κάποιες νύχτες...



Είναι κάποιες νύχτες που με τυλίγουν αδιάκοπα,
στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.
Οι αρτηρίες του μυαλού μου βοούν από το φως
βαραίνει το κορμί 
το τέλος πλησιάζει...
Παλιά διδάγματα στέκονται απέναντι
φωνασκούν κι αυτά σαν τις Ερινύες μου.
Συχνά η επιθυμία υπερπηδά τη ζωή,
όταν όμως ξημερώνει,
έρχεται πάνοπλη μπροστά μου.
Είναι θολή η εικόνα της...
Είσαι το όνειρο ή το λάθος;
Είναι τόσο σύντομο το πέρασμα,
μικροσκοπικό και αέναο,
προχώρησε, ζήσε.

Πανσέληνος παντού...

Μια άλλη διαφορετικη σελήνη έχει απόψε,

η θάλασσα λαμποκοπάει, ακτινοβολεί.

Έχει φορέσει τα καλά της η φύση σήμερα το βράδυ

τα ουρλιαχτά των λύκων απόκοσμα

μάλλον ερωτοτροπούν μέσα στο φως της νύχτας.

Μικρόσωμα τόσο δα έντομα με περικυκλώνουν αβίαστα

γνέφουν με τον ίσκιο τους τη λήθη του παρελθόντος.

Μεγάλη η νύχτα της Πανσελήνου

όσοι πονούν κι όσοι θλίβονται

βρίσκουν παρηγοριά,

βάλσαμο στην ψυχή μου.

Κι εσύ κάπου μακριά κυνηγάς το δικό σου όνειρο,

το φεγγάρι ολόγιομο φωτίζει τις μνήμες σου,

σε πολιορκούν τα ανήσυχα βράδια που μάχονται το φως της αυγής...

Κοντοστέκεσαι, μάταια αντιδράς στο περίσσιο φως,

σκοτάδι παντού ο δρόμος σου, 

ο δρόμος της σιωπής!

Ταξίδι ζωής

Πόσο όμορφη είναι η ζωή

να ξυπνάς το πρωινό με χαμόγελο στον ήλιο

αγκαλιάζω τα μελένια σου μάτια

ένα χέρι, μια ανάσα.

Πόσο αναζωογονητικό ν΄ανοίγεις το παράθυρο του φωτός

να ξέρεις πως αναπνέεις

να πορεύεσαι στο μονοπάτι 

χωρίς πίκρα, χωρίς θυμό...

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

είναι τόσο ωραίο που μεγαλώνω,

μεγαλώνει και η καρδιά μου;

Οι εμπειρίες με ομορφαίνουν,

κολυμπώ στο πηγάδι του παραδείσου

στρέφοντας την πλάτη προς την κόλαση...

Τίποτα δεν με τρομάζει πια,

ίσως μόνο η απώλεια του μυαλού και της ψυχής