Σύμπλεγμα Ερινύων

Το φορτίο βαρύ κι εξαντλητικό

λυμαίνεται ό,τι συναντήσει αντίκρυ.

Ξόδεψες χρόνια αναζητώντας λίγο φως

στη Σελήνη ταξίδεψες χωρίς επιστροφή

το φως του Ήλιου σε τσουρούφλισε

μεγάλα έλκη στο σώμα σου

πενιχρά τα όνειρά σου...

Κι εκεί που νομίζεις πως έφθασες κάπου,

ξανά όλα γκρεμίζονται 

μια αέρινη χρυσόσκονη οι σκέψεις σου

καλύπτουν το μελένιο ουρανό.

Πολλά ζευγάρια μάτια σε θωρούν

ελέγχουν τις αβυσσαλέες επιθυμίες σου

βροντούν τις υγρές ημέρες σου

σε καλούν να επανέλθεις...

Είτε είναι ασυνεπές να ελπίζεις

είτε άδοξο να ονειρεύεσαι.

Μια κυκλική πορεία ζωής

με σύντομες, ελάχιστες παρεκκλίσεις...

Νιώθεις σαν κάποιος αέναα σε παρακολουθεί

την ώρα που διαβαίνεις τις Συμπληγάδες Πέτρες!

Πορεία ζωής



Τα χρόνια διαβαίνουν,
πλάθονται οι άνθρωποι...
Μεταμορφώνονται σε οζώδεις μορφές 
που κρατούν αμείλικτες ράβδους,
ραπίζουν τα μέλη τους, 
επελαύνουν εναντίον του εχθρού.
Η χρυσοστόλιστη τρυφερή οπτασία του παρελθόντος σβήνει
ένα λιωμένο κερί στη μέση του Ωκεανού.
Ακόμη κι εσύ ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου
βαθιά κρυμμένα μυστικά,
μειλίχια ρόδινα λόγια,
ενδόμυχες επίπλαστες σκέψεις.
Ένα ψηφιδωτό στεναγμών, στοχασμών σε αιχμαλωτίζει
μια θηλιά περιστρέφεται γύρω από τη φωνή σου.
Οι κραυγές δεν ακούγονται
προσπαθείς, ψελλίζεις αλλά μάταια...
Εν τέλει τα πάντα ρέουν προς μια πορεία,
μια πορεία προδιαγεγραμμένη κι ανερμήνευτη.
Κατακερματισμένος και μοναχικός στη διάβα σου.

Αναβίωση γεύσεως

Μετέωρη σ΄ ένα νέφος γήινων χαρτιών,

δακρύζω βλέποντας την πτώση

μια πορεία από την αρχή καθοδική.

Πενιχρά τα χαμόγελα,

οι ελπίδες και τα όνειρα υποτονικά.

Όμως το αόρατο χέρι με ωθεί ξανά στην προσφορά

αγνοώ το γιατί,

είναι η δύναμη του σύμπαντος που με παροτρύνει.

Το ταμείο συναισθημάτων απομένει άδειο, νεκρό.

Με συμπαρασύρει στην άβυσσο...

Μια άβυσσο δέους, άλγους, εσωστρέφειας, άρνησης.

Όμως, γιατί πάντοτε υπάρχει ένα όμως!

Δεν επανέρχεται η κανονικότητα,

ανασύσταται η γεύση, η επιθυμία, η έξοδος...

Αδημονία έλευσης



Μια ζωή συμβατική χωρίς τριγμούς, χωρίς τρικυμίες...
Η ανεμελιά της νιότης βλέπεις!
Του αδηφάγου πολέμου η άγνοια.
Μια πανοπλία πολύπαθη το κορμί μου.
Μόνο η σκέψη αμύνεται, όμως κι αυτή ασθενής και δειλή.
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι αστείρευτες δυνάμεις του εχθρού.
Μας χωρίζει ξανά και ξανά μια απόσταση.
Στη φαρέτρα μας η υπομονή.
Αναζητώ συμμάχους στο λιμάνι των παθών.
Απύθμενο σκότος παντού...
Τα λάφυρα σκορπισμένα στο πάτωμα, όπως και οι καρδιές μας.
Μόνο το σώμα μας στενάζει περιμένοντας την έλευση των φτερωτών αγγέλων.
Μια ανυπομονησία κυριεύει το δάσος,
κατακερματίζει τις υγρές αναμνήσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει...