Η δύναμη του εθισμού στο αλκοόλ, πού οφείλεται και πώς μπορεί να ξεπεραστεί - βασικές ψυχολογικες αναζητήσεις
Στην ψυχολογία, η αύξηση της επιθυμίας μπορεί να είναι πολύ αργή, αλλά αυτό συνεχίζεται σίγουρα μέχρι που στο τέλος, ένα μπουκάλι δεν είναι τίποτα μπροστά στα πολλά, για να καλύψει τις νέες του ανάγκες. Είναι η ίδια ακριβώς περίπτωση όπως με τη χρήση κάθε άλλης μορφής αλκοολούχου ποτού ή άλλης εξαρτησιογόνου ουσίας.
Μα όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση αυτή του αλκοολισμού;Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι τόσο συγκροτημένοι που είναι ικανοί να ελέγχουν αυτήν την όρεξη μέσα σε ορισμένα πλαίσια αυτοσυγκράτησης για μακρά σειρά ετών, ή ακόμη και για μια ολόκληρη ζωή. Που είναι ικανοί να πουν: "Μέχρι εδώ και μη παρέκει."
Υποφέρουν εν τέλει από σωματικές ασθένειες οι οποίες είναι σίγουρα συνέπειες της παρατεταμένης επαφής του αλκοολικού δηλητήριου με τις ευαίσθητες δομές του σώματος, πολλές με οδυνηρό χαρακτήρα, που μειώνουν τη διάρκεια της φυσικής ζωής τους. Αλλά εξακολουθούν να είναι σε θέση να πίνουν χωρίς να έχουν αυξημένη επιθυμία για αλκοόλ, ώστε να φτάσουν έναν ανεξέλεγκτο βαθμό.
Κανένας άνθρωπος που πίνει δεν είναι ασφαλής
Αλλά κανείς άνθρωπος που ξεκινά τη χρήση του αλκοόλ δεν μπορεί τελικώς να προβλέψει ποιa θα είναι η επίδρασή του στο σώμα ή το μυαλό του. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όταν γίνουν εξολοκλήρου ασυναίσθητοι από τους κινδύνους της πηγής αυτής κλείνονται σε ετήσιους συναισθηματικούς τάφους μέθης.
Δεν υπάρχει καμία μέθοδος με την οποία να μπορεί κάποιος να μετρήσει τις λανθάνουσες δυνάμεις του κακού στην κληρονομημένη φύση του.
Μπορεί να έχει από τους κοντινούς ή μακρινούς προγόνους του, μια μη υγιή ηθική τάση ή σωματική προδιάθεση, στην οποία η παράξενα ανησυχητική επήρεια του αλκοόλ θα έχει ως συνέπεια μια νοσηρή κατάσταση η οποία θα οδηγήσει σε καταστροφή τη ζωή του.
Το ότι τα εν λόγω αποτελέσματα σχετίζονται με τη χρήση του αλκοόλ σε μεγάλο αριθμό των περιπτώσεων είναι πλέον γνωστό γεγονός στην ιστορία της μέθης.
Το θέμα του αλκοολισμού, με τα πνευματικά και ηθικά αίτια που οδηγούν σε αυτόν, έχουν προσελκύσει μεγάλη και ένθερμη προσοχή.
Γιατροί, ψυχολόγοι, επιβλέποντες διευθυντές ασύλων, φύλακες φυλακών, νομοθέτες και φιλάνθρωποι έχουν παρατηρήσει και μελετήσει τις πολυάριθμες λυπητερές και αποκρουστικές φάσεις του, και έχουν καταγράψει πορίσματα και γνωμοδοτήσεις.
Ενώ καταγράφονται αντικρουόμενες απόψεις σε ορισμένα σημεία, όπως, για παράδειγμα, αν η μέθη είναι μάλλον μια ψυχική ασθένεια η οποία αφού δημιουργηθεί το άτομο παύει να είναι υπεύθυνο και θα πρέπει να υπόκειται στον περιορισμό και τη θεραπεία όπως στις ψυχώσεις ή στον πυρετό, ή μήπως ένα έγκλημα για το οποίο πρέπει να τιμωρηθούν, ή μήπως μια αμαρτία για την οποία πρέπει να μετανοήσει και θεραπευτεί από τον ψυχολόγο.
Όλοι συμφωνούν ότι υπάρχει μια κληρονομική ή επίκτητη ψυχική και νευρική κατάσταση που καθιστά κάθε χρήση αλκοόλ εξαιρετικά επικίνδυνη.
Το σημείο που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ενδεχομένως να γνωρίζει μέχρις ότου καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, εάν έχει ή δεν έχει αυτήν την κληρονομική ή επίκτητη σωματική ή ψυχική κατάσταση. Και ότι μπορεί να είναι πολύ αργά, τη στιγμή που ανακαλυφθεί μια τέτοια υπάρχουσα κατάσταση.
Η γνώμη του ειδικού:Ο Δόκτωρ D.G. Dodge, Διευθυντής του Ασύλου Αλκοολικών της Νέας Υόρκης, μιλώντας για τα αίτια που οδηγούν στον αλκοολισμό, αφού τόνισε την πεποίθησή του ότι είναι μια μεταδοτική ασθένεια, όπως η "φυματίωση λεμφαδένων, η αρθρίτιδα ή η βουλιμία», μας λέει: Υπάρχουν άνθρωποι που ο οργανισμός τους θα μπορούσε να ονομαστεί «αλκοολική ιδιοσυγκρασία». Παράλληλα σε ένα τέτοιο οργανισμό αν ικανοποιείται η λανθάνουσα επιθυμία για ποτό σύντομα θα οδηγήσει σε συνήθειες αλκοολισμού, και τελικά σε ένα νοσηρό εθισμό με όλα τα χαρακτηριστικά μιας αρρωστημένης κατάστασης του συστήματος το οποίο ο ασθενής, χωρίς βοήθεια, είναι ανίκανος να ανακουφίσει από την αδυναμία της βούλησης που οδήγησε στην ασθένεια και εμποδίζει την αφαίρεσή του.
Και πάλι, βρίσκουμε μια άλλη κατηγορία ατόμων αυτούς με υγιείς γονείς που τους έδωσαν υγιή ανατροφή και έχουν συνηθίσει στις καλές κοινωνικές επιρροές, ηθικές και κοινωνικές, αλλά και η ιδιοσυγκρασία και η φυσική κατάσταση των οποίων είναι τέτοια ώστε, όταν μια φορά θα παραδοθούν στη χρήση διεγερτικών ουσιών τις οποίες βρίσκουν ευχάριστες, συνεχίζουν να επιδίδονται συνήθως πάνω από τη μέτρια κατανάλωση στην υπερβολική. Ένας διεφθαρμένος εθισμός καλλιεργείται, και τους οδηγεί αργά, αλλά σταθερά, στην καταστροφή. Εκεί πρέπει το άτομο να αντιληφθεί πρώτα πως έχει πρόβλημα, και αμέσως μετά να ζητήσει τη βοήθεια των ειδικών. Πρέπει να «πιάσει πάτο» για να αντιληφθεί πως χρειάζεται βοήθεια και πρέπει να το πάρει απόφαση και να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο, κόβοντας τις κακές συνήθειες και ειδικότερα τις εξαρτήσεις που δεν το βοηθούν να πάει παρακάτω τη ζωή του.
http://www.anew.gr
