ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ-Β’ ΟΡΟΣ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Οι βαθμοί των επιθέτων είναι τρεις:

· ΘΕΤΙΚΟΣ (ένα ουσιαστικό έχει κάποιο γνώρισμα) π.χ. «Ο Πέτρος είναι ωραίος»

· ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ (ένα ουσιαστικό έχει κάποιο γνώρισμα σε μεγαλύτερο βαθμό από ένα άλλο) π.χ. « Ο Πέτρος είναι ωραιότερος (ή πιο ωραίος) από τον Κώστα»

· ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ

  α) ΣΧΕΤΙΚΟ ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ (ένα ουσιαστικό έχει κάποιο γνώρισμα στον πιο μεγάλο βαθμό απ΄ όλα τα όμοιά του) π.χ. «Ο Πέτρος είναι ο πιο ωραίος»

 β) ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ (ένα ουσιαστικό έχει κάποιο γνώρισμα σε πολύ μεγάλο βαθμό χωρίς να γίνεται σύγκριση με άλλα ουσιαστικά) π.χ. Ο Κώστας είναι ωραιότατος (ή πολύ ωραίος)

ΤΡΟΠΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΩΝ

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ: μονολεκτικά με τις καταλήξεις –ότερος (π.χ. ωραιότερος) –ύτερος (π.χ. βαθύτερος) –έστερος ( π.χ. σαφέστερος)

                                περιφραστικά: πιο + θετικός (π.χ. πιο ωραίος) περισσότερο + θετικός (π.χ. περισσότερο ωραίος)

ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ:σχετικό: άρθρο + συγκριτικός (π.χ. ο πιο ωραίος ή ο ωραιότερος)

                απόλυτο:

μονολεκτικά με τις καταλήξεις –ότατος (π.χ. ωραιότατος)–ύτατος (π.χ. βαθύτατος)

–έστατος (π.χ. σαφέστατος)

περιφραστικά: πολύ + θετικός (π.χ. πολύ ωραίος) πάρα πολύ + θετικός (πάρα πολύ   ωραίος)

πολύ πολύ + θετικός (πολύ πολύ ωραίος)

ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΑ ΜΕΤΟΧΩΝ

Οι μετοχές σχηματίζουν πάντοτε τα παραθετικά τους περιφραστικά: π.χ.

· ΘΕΤΙΚΟΣ: χαρούμενος

· ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ: πιο χαρούμενος

· ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ: ο πιο χαρούμενος (σχετικό)/ πολύ χαρούμενος (απόλυτο)

ΑΝΩΜΑΛΑ ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΑ

Υπάρχουν ορισμένα επίθετα που ονομάζονται ανώμαλα γιατί είτε σχηματίζουν παραθετικά από διαφορετική ρίζα είτε με διαφορετικό τρόπο από τα άλλα επίθετα:

ΘΕΤΙΚΟΣ	ΣΥΓΡΙΤΙΚΟΣ	ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ
απλός	απλούστερος	Απλούστατος
γέρος	γεροντότερος	-
πολύς	περισσότερος	(πλείστος)
κακός	χειρότερος	(χείριστος, κάκιστος)
μεγάλος	μεγαλύτερος	Μέγιστος
λίγος	λιγότερος	ελάχιστος
μικρός	μικρότερος	ελάχιστος
καλός	καλύτερος	άριστος, (κάλλιστος)

ΒΑΘΜΟΙ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΩΝ

ΘΕΤΙΚΟΣ	ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ	ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ
Ωραίος/-α/-ο: ωραία	Ωραιότερα, πιο ωραία	Ωραιότατα, πολύ ωραία
Βαθύς/ -ιά/ -ύ: βαθιά	Βαθύτερα, πιο βαθιά	Βαθύτατα, πολύ βαθιά
Σαφής/ -ής/ -ές :σαφώς	Σαφέστερα, (πιο σαφώς)	Σαφέστατα, πολύ σαφώς

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΜΠΕΔΩΣΗΣ

Α) Να συμπληρώσετε τα κενά με το συγκριτικό ή τον υπερθετικό βαθμό των   επιθέτων, επιρρημάτων και μετοχών που δίνονται σε παρένθεση:

· Ο Κώστας είναι …………………………………….. (προκομμένος) από το Γιώργο.

· Ήμουν ……………………………………… (ευτυχισμένος) άνθρωπος του κόσμου.

· Η επίδοσή του είναι …………………………………… (κακός) της τάξης.

· Λυπούμαι ………………………………….. (βαθιά) για την απώλεια του πατέρα σας.

· Τα ……………………. (πολύς) έργα που προβάλλονται στον κινηματογράφο είναι κυρίως αμερικάνικα.

· Ο γάιδαρος είναι ………………………………….. (υπομονετικός) ζώο.

· Βρισκόταν στην ………………………. (άνω) βαθμίδα της ιεραρχίας.

Β) Να συμπληρώσετε το β’ όρο σύγκρισης:

· Καλύτερα  να προλαμβάνεις …………………………………………………………………………

· Ο Ανδρέας είναι πιο επιμελής ………………………………………………………………………….

· Το σημερινό μάθημα είναι δυσκολότερο ……………………………………………………………

· Ο καιρός σήμερα είναι καλύτερος ……………………………………………………………………

· Κάλλιο πέντε και στο χέρι ……………………………………………………………………………….

· Είναι προτιμότερο να κοιμάσαι νωρίς ………………………………………………………………

· Η ζωή του χωριού είναι πιο ήρεμη ……………………………………………………………………
Καλύτερα να φύγουμε ……………………………………………………………………………

Καστοριά - 1918

Έρμαν Έσε «Ο λύκος»

 

1. Σύμφωνα με το Γερμανό συγγραφέα του διηγήματος, υφίσταται στενή εξάρτηση των άγριων ζώων από το φυσικό περιβάλλον; Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας με συγκεκριμένες αναφορές μέσα από το κείμενο.

2. Να περιγράψετε τις δυσκολίες επιβίωσης που αντιμετωπίζουν συχνά οι λύκοι και γενικότερα τα άγρια ζώα εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών.

3. Να παρουσιάσετε την υπερβολική σκληρότητα και την εκδικητική μανία που έδειξαν οι άνθρωποι απέναντι στον ανυπεράσπιστο λύκο. Θεωρείτε πως η αντίδρασή τους είναι δικαιολογημένη; Ναι ή όχι και γιατί;

4. Πώς προβάλλονται στο διήγημα τόσο η εικόνα του λύκου όσο και των ανθρώπων; 

5. Να περιγράψετε το ύφος και τη γλώσσα του κειμένου.

6. Να αντιστοιχίσετε τις φράσεις-προτάσεις της Α’ Στήλης με τα κατάλληλα σχήματα λόγου της Στήλης Β’:

Στήλη Α’	Στήλη Β’
«…όμορφα και δυνατά ζώα, φοβερά όμως αποσκελετωμένα»	Ασύνδετο σχήμα
«… κι έμοιαζε με σώμα από πάγο»	Αντίθεση
«έστηναν αυτί γυρεύοντας…»	Επανάληψη
«Οι ταχυδρόμοι κυκλοφορούσαν οπλισμένοι, …να κρατάει όπλο ή… από οπλοφόρους»	Προσωποποίηση
«Με σπασμένα τα μέλη του έσυραν το λύκο στο χωριό»	Παρομοίωση
«… λιπόσαρκος, πεινασμένος, άγρυπνος, άφωνος…»	Οπτική εικόνα
«… το χέρι του θανάτου…»	Μεταφορά

7. Να συγκρίνετε τη ζωή και την κατάντια των δύο λύκων που συναντάμε στο διήγημα του Έσε και στο ποίημα του Μαρκίδη:

Πάμε να δούμε, ρε παιδιά, το λύκο - 

Ποιο λύκο ρε βλαμμένε λένε οι σύντροφοι, 

ο μόνος, κάπως, λύκος που απόμεινε διάγει τις ημέρες του στην πρωτεύουσα νομού 

πίσω απ' το συρματόπλεγμα, πίσω απ' τον προβολέα 

τρώει και κοιμάται, τρώει και παχαίνει, τρώει και δυστυχεί 

δυο τσιγάρα απ' το Βελούχι 

Ο λύκος θέλει νε πέσει χιόνι, θέλει να κρυφτούν τα πρόβατα 

- θέλει να έρθει να πεινάσει 

ο λύκος θέλει το κυνήγι.

Μάριος Μαρκίδης, «Ο λύκος» Μεταξύ Σινά Και Αιλείμ, Έρασμος 1993)

Ακρόπολη - 1890

Το σύνδρομο του μικρού σοφού ( Asperger)

Σκηνοθέτες, επιστήμονες και κάτοχοι βραβείων Νόμπελ έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger. Ο Νεύτων, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Μπιλ Γκέιτς και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι κάποιοι από αυτούς. Τι είναι, λοιπόν, το σύνδρομο του μικρού σοφού;

Ένα αγόρι τριγυρίζει μόνο του στο διάλειμμα και το παιχνίδι του είναι μοναχικό. Προτιμά να παρατηρεί τη φύση και τα έντομα, ενώ ξέρει για τα τρένα και τους πλανήτες περισσότερα και από έναν ενήλικο. Κάποια στιγμή επιθυμεί να παίξει με τα άλλα παιδιά, αλλά είναι αδέξιο ή έντονα ηγετικό ή πολύ μαζεμένο ή ακόμη και πολύ επιθετικό -σε κάθε περίπτωση, κάτι του διαφεύγει, δεν καταλαβαίνει τους κανόνες των παιχνιδιών, αλλά ούτε και τους άγραφους κώδικες των ανθρώπινων σχέσεων. Συνήθως είναι η νηπιαγωγός που παρατηρεί ότι το παιδί δυσκολεύεται να σχετιστεί με τα άλλα παιδιά, αν δεν έχει ήδη παρατηρήσει πρώτος ο γονιός τη διαφορετικότητά του. 

Κάπως έτσι -με αναρίθμητες, ωστόσο, παραλλαγές- τα πρώτα δείγματα μιας «εκκεντρικής» για τους άλλους συμπεριφοράς μπορεί να γίνουν αντιληπτά και να οδηγήσουν στη διάγνωση του συνδρόμου Asperger (συνήθως στην ηλικία των 5-6 ετών). Όπως εξηγεί η κ. Νατάσσα Γιάννακα, διδάκτορας Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχοπαθολογίας του Παιδιού, «υπάρχουν πολλά και διαφορετικά προφίλ. Κάποια παιδιά μπορεί να έχουν μαθησιακές δυσκολίες, ενώ άλλα να είναι άριστοι μαθητές, ακόμα και σημαιοφόροι».

Το σύνδρομο Asperger ανήκει στις αναπτυξιακές διαταραχές. Συχνά χαρακτηρίζεται ως αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας και τα αίτιά του είναι νευροβιολογικά, ενώ υπάρχει και μεγάλος βαθμός κληρονομικότητας (σε ποσοστό 80% ο ένας γονιός έχει επίσης το σύνδρομο). Ωστόσο, διαφέρει από τον αυτισμό, επειδή τα παιδιά με Asperger έχουν φυσιολογική ή ανώτερη νοημοσύνη και δεν καθυστερούν να μιλήσουν, εν αντιθέσει με τον κλασικό αυτισμό, όπου υπάρχει καθυστέρηση στο λόγο. Eμφανίζεται στα αγόρια 4 φορές συχνότερα από τα κορίτσια, ενώ σε ένα ποσοστό 20% τα άτομα με σύνδρομο Asperger είναι ιδιοφυΐες.

Αν και η αναπτυξιακή διαταραχή μπορεί να είναι από πολύ ελαφριάς έως πολύ βαριάς μορφής, υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά του συνδρόμου εξαιτίας των οποίων συχνά τα παιδιά ή οι ενήλικοι με Asperger φαίνονται «εκκεντρικοί» ή «αφελείς», όπως:

* Η εμφανής δυσκολία να δημιουργήσουν φιλίες παρότι το επιθυμούν.

* Το μοναχικό, φανταστικό και ασυνήθιστο για την ηλικία τους παιχνίδι.

* Η αδυναμία τους να κατανοήσουν το χιούμορ, τα λογοπαίγνια και τις μεταφορές, παρότι το λεξιλόγιό τους είναι ανεπτυγμένο.

* Η προσκόλλησή τους στη ρουτίνα και την επανάληψη των ίδιων πράξεων (στερεοτυπίες) και οι εκρήξεις άγχους και θυμού στις αλλαγές προγράμματος και τις μεταβατικές καταστάσεις (π.χ. αλλαγή σχολείου, ταξίδι).

* Η κινητική αδεξιότητά τους (π.χ. δυσκολεύονται στο πέταγμα της μπάλας, το δέσιμο των κορδονιών, το ποδήλατο, το σκαρφάλωμα).

* Η ευαισθησία σε ήχους, μυρωδιές ή γεύσεις που δεν φαίνεται να ενοχλούν τους άλλους. Τα παιδιά έχουν δυσκολία στη συγκέντρωση προσοχής στην τάξη, επειδή οι θόρυβοι τα ενοχλούν πολύ. 

* Η δυσκολία στο να γράφουν καθαρά (δυσγραφία) και η υπερβολική κούραση κατά το γράψιμο (γι’ αυτό και προβλέπεται η εξέτασή τους με λιγότερη ύλη, σε υπολογιστή ή προφορικά). Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται στα μισά από τα παιδιά με σύνδρομο Asperger. 

Η ήπια μορφή της αναπτυξιακής αυτής διαταραχής, καθώς και η αδυναμία των γονιών ή και των εκπαιδευτικών να την αναγνωρίσουν, πολλές φορές έχουν ως αποτέλεσμα να μη διαγιγνώσκεται κατά την παιδική ηλικία. Πολλοί ενήλικοι με σύνδρομο Asperger κάνουν για πρώτη φορά αυτοδιάγνωση ερχόμενοι σε επαφή με κάποιο σχετικό δημοσίευμα. Και τότε συνειδητοποιούν από πού πηγάζει η δυσκολία τους να καταλάβουν τον κόσμο, να αναπτύξουν την κοινωνικότητά τους, αλλά και τον λόγο που οι άλλοι τους βλέπουν ως αγενείς ή παράξενους, προερχόμενους από «άλλον πλανήτη».  

Τα άτομα με σύνδρομο Asperger καταπιάνονται -συχνά σε βαθμό εμμονής- με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, όπως π.χ. το διάστημα, τα φυσικά φαινόμενα,  οι μάρκες των αυτοκινήτων, οι διαδρομές, η γεωγραφία, οι υπολογιστές. Αρκετές φορές αυτές οι εμμονές μπορούν να τα βοηθήσουν στην εκμάθηση ενός αντικειμένου και στην επιτυχημένη επαγγελματική τους αποκατάσταση μελλοντικά.

Ήταν το 1944 όταν για πρώτη φορά ο αυστριακός παιδίατρος Hans Asperger παρατήρησε ότι 4 αγοράκια που ήταν ασθενείς του είχαν μια παράξενη ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά, την οποία ονόμασε «Αυτιστική ψυχοπάθεια παιδικής ηλικίας». Επί πολλά χρόνια, οι ειδικοί διαφωνούσαν για το αν το σύνδρομο Asperger αποτελεί ξεχωριστή διαταραχή ή αν πρόκειται για αυτισμό ελαφριάς μορφής. Αν και έχει ταξινομηθεί επισήμως ως ανεξάρτητη διαταραχή, στην τελευταία ταξινόμηση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (DSM V) αποφασίστηκε να μη θεωρείται πια ξεχωριστή κατηγορία και να ενσωματωθεί στο φάσμα του αυτισμού.

Η μεγαλύτερη δυσκολία των ανθρώπων με σύνδρομο Asperger αφορά στην αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό και η στήριξη που προσφέρεται από το οικογενειακό και το σχολικό περιβάλλον, καθώς και από θεραπευτές πολλών ειδικοτήτων (ψυχολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές κ.ά.), εστιάζει στο να τους βοηθήσει να διαχειριστούν τις σχέσεις τους και να ελέγχουν το άγχος που τους κυριεύει όταν κάτι δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το αναμενόμενο πρόγραμμα. Το παιδί με σύνδρομο Asperger έχει ανάγκη υποστήριξης, ώστε να προσαρμοστεί καλύτερα κοινωνικά και να αναπτύξει τις ιδιαίτερες ικανότητές του. «Κάθε παιδί έχει ξεχωριστές δυσκολίες. Μπορεί να προτείνουμε εργοθεραπεία για τη βελτίωση των αισθητηριακών δυσκολιών ή του ψυχοκινητικού συντονισμού, λογοθεραπεία για την εκπαίδευση στην επικοινωνία, στο χιούμορ, στις μεταφορές και στα κρυφά νοήματα των εκφράσεων, ειδική διαπαιδαγώγηση για τις μαθησιακές δυσκολίες, αλλά κυρίως ψυχολογική στήριξη και εκπαίδευση στην κατανόηση συναισθημάτων, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, στην εκμάθηση στρατηγικών για την αποφυγή του σχολικού εκφοβισμού (bullying), γιατί τα παιδιά αυτά είναι ευάλωτα στα πειράγματα και τις κοροϊδίες, στη διαχείριση συγκρούσεων, καθώς και συμβουλευτική γονέων. Ιδιαίτερα σημαντική επίσης θεωρείται και η συμμετοχή του παιδιού σε ομάδες κοινωνικών δεξιοτήτων με συνομήλικα παιδιά», εξηγεί η δρ. Γιάννακα.

Μάλιστα το μοντέλο «friends play», που έχει δημιουργήσει η ίδια και ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα και τη Γαλλία, είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο ψυχοπαιδαγωγικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών με σύνδρομο Asperger μέσα από ατομικό πρόγραμμα, συμμετοχή σε ομάδα παιδιών, πρόγραμμα στην τάξη και στο διάλειμμα και εκπαίδευση των γονέων (www.friendsplay-yannaca.eu).

ΝΑΤΑΣΣΑ ΓΙΑΝΝΑΚΑ, δρ. Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχοπαθολογίας του Παιδιού, επιστημονική συνεργάτιδα του Πανεπιστημίου Paris V, ιδρυτικό μέλος και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Ελληνικού Συλλόγου για το Σύνδρομο Asperger (www.asperger.gr).

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας!

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά | Αναδημοσίευση κειμένου και εικόνας από: Ο Μικρός Ρωμηός

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;»

αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά».

Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή, η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»»!

Η ιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:

Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

 Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. 

Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

  http://www.egriechen.info