Παραβατική συμπεριφορά ανηλίκων

του Ευστράτιου Παπάνη

Ως παραβατική χαρακτηρίζεται η συμπεριφορά που παρεκκλίνει από τους κοινωνικούς κανόνες και δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο. 

Ο όρος παραβατικότητα εκφράζει αποκλίνουσες συμπεριφορές παιδιών και εφήβων. 

Διακρίνονται σε εγκλήματα κατά του κοινού (εμπρησμοί), των ηθών (βιασμός), σωματικές βλάβες, αντίσταση στην εξουσία, χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, εγκλήματα κατά της ξένης ιδιοκτησίας, παραβάσεις νόμων (Μαυρογιάννης, 1999). 

Ανήλικοι παραβάτες ορίζονται τα άτομα που κατά την τέλεση της πράξης είναι μεταξύ οκτώ και 18 ετών. Έρευνες στο διεθνή και ελληνικό χώρο επιχειρούν να καταδείξουν τη σχέση μεταξύ παραπτωματικής-παραβατικής συμπεριφοράς στο σχολείο και μετέπειτα παραβατικότητας. Οι συνδέσεις που αναδεικνύονται μεταξύ των δύο αυτών φαινομένων, δεν μπορεί να είναι αιτιακές, δεδομένου ότι η αντίληψη της απόκλισης και της παραβατικότητας εξαρτάται τόσο από ιστορικούς, πολιτικούς, νομοθετικούς και οικονομικούς παράγοντες, όσο και από την υποκειμενική ερμηνεία της συμπεριφοράς και τις άρρητες θεωρίες. 

Η συγχρονική, επομένως, προσπέλαση του φαινομένου μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνείες ή ιδεολογικώς φορτισμένα συμπεράσματα και να στιγματίσει μαθητές, οι οποίοι μπορεί να καταφεύγουν σε αντιδραστικές σχολικές συμπεριφορές σε μία προσπάθεια να δομήσουν την προσωπική τους ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση.

Οι εκπαιδευτικοί κατηγοριοποιούν τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές των μαθητών σε 

α) Αντιδραστική συμπεριφορά 

β) Δυσκολίες στη μάθηση (δεξιότητες και επίδοση) 
γ) Προβλήματα διαπροσωπικής επικοινωνίας 

δ) Προβλήματα ενδοπροσωπικής συμπεριφοράς 

ε) Υπερκινητικότητα και  Διάσπαση προσοχής 

Πολλοί εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι τα γνωστικά προβλήματα δεν οδηγούν σε μετέπειτα παραβατική συμπεριφορά, ενώ η αντιδραστικότητα και τα προβλήματα διαπροσωπικής συμπεριφοράς δυνητικά οδηγούν.

Δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια η ελλιπώς προπαρασκευασμένη μετάβαση από το δασκαλοκεντρικό στο μαθητοκεντρικό σύστημα διδασκαλίας μετέβαλε τις δυναμικές της σχολικής τάξης και οι δάσκαλοι απώλεσαν - νομικά και ουσιαστικά - την επιρροή (εξουσία) προς τους μαθητές, τα προβλήματα συμπεριφοράς συνδέθηκαν με την οριοθέτηση του καλού-κακού μαθητή και αποτελούν το επίκεντρο της προβληματικής των εκπαιδευτικών. 

Η έλευση των μεταναστών, η διασάλευση της παραδοσιακής οικογένειας, η φτώχεια και η ένταση του ρυθμού των κοινωνικών μεταβολών αποτελούν παραμέτρους που επηρεάζουν την ερμηνεία της αποκλίνουσας συμπεριφοράς των μαθητών και ευρύνουν το χάσμα ανάμεσα στις στάσεις δασκάλων - γονέων - παιδιών.

Πολλές θεωρίες που εξαρτούν την προβληματική συμπεριφορά των μαθητών με το μορφωτικό επίπεδο των γονέων, ελέγχονται ως προς τη φιλοσοφική τους θεμελίωση και δέον να εκλαμβάνονται πλέον ως απλώς περιγραφικές ενός φαινομένου, που χρήζει περαιτέρω κοινωνιολογικής τεκμηρίωσης.

 Ο Ευστράτιος Παπάνης είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου

Πλατεία Ομονοίας

Ανάσταση συναισθημάτων

Όταν θωρείς αυστηρά γύρω σου, 

υψώνεις ένα αστείρευτο τείχος μοναξιάς.

Όταν δήθεν αναζητάς μια διέξοδο ψυχής,

εγκλωβίζεσαι σε υδάτινες εσοχές αδιαφορίας.

Όταν αποστέλλεις μηνύματα αφορισμού, 

καλλιεργείς τον τιμωρό καταπέλτη.

Όμως, ο άνθρωπος

γεννιέται για να κοιτάζει μακριά και ψηλά,

μεγαλώνει για να δημιουργεί χαρταετούς,

πεθαίνει για να συγχωρεί τη φθορά...

Κρήτη - προαύλιο σπιτιού  (1919)

Πηγή: www.lifo.gr

Τα Greeklish και οι επιπτώσεις τους.
 Η εγκατάλειψη τής γραφής και τής ορθογραφίας των λέξεων από τη χρήση του λατινικού αντί του ελληνικού αλφαβήτου

Μια συχνή ερώτηση στους γλωσσολόγους είναι αν η χρήση τού ηλεκτρονικού τρόπου γραφής των κειμένων στο Διαδίκτυο και ειδικότερα η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, τα Greeklish, επηρεάζουν αρνητικά τη γνώση και, γενικότερα, την ποιότητα χρήσης τής γλώσσας.

Θα θέσω στην κρίση των αναγνωστών μερικές σκέψεις επί τού θέματος χωρίς προσπάθεια εξαγιασμού ή δαιμονοποίησης τής γραφής στον υπολογιστή και, κυρίως, τού ελληνοαγγλικού (Greeklish) τρόπου γραφής σε υπολογιστές, τηλέφωνα κ.λπ. 

Η γνώση κάθε λέξης στη γλώσσα είναι μια σύνθετη γνώση πολλών γλωσσικών πληροφοριών. Η γνώση μιας λέξης προϋποθέτει υποχρεωτικά γνώση τής σημασίας της και γνώση των ηχητικών στοιχείων που τη δηλώνουν (τής «μορφής» ή τού «τύπου» τής λέξης, ό,τι ονόμασε ο Saussure «ακουστική εικόνα»). Από τα χρόνια που η γραφή αποτελεί κοινό κτήμα η γνώση τής λέξης έχει για τον σύγχρονο άνθρωπο ένα επιπλέον στοιχείο: τη γνώση τού τρόπου γραπτής και ορθογραφικής παράστασης τής λέξης («οπτική εικόνα»). Αρα, γνωρίζω μια λέξη σημαίνει για τους περισσότερους ανθρώπους ότι έχω μια τριμερή γνώση: τής σημασίας, τής ακουστικής εικόνας (πώς προφέρεται / ακούγεται) και τής οπτικής εικόνας (πώς γράφεται και ορθογραφείται) κάθε λέξης. 

Για λόγους οικονομίας τού χώρου δεν επεκτείνομαι εδώ σε εξειδικεύσεις· ότι η σημασία λ.χ. έχει διπλή, γνωστική και βιωματική, υφή· 

ότι η γνώση τής σημασίας περιλαμβάνει και τα περιβάλλοντα (γλωσσικά και εξωγλωσσικά) όπου χρησιμοποιείται, δηλαδή ότι είναι συγχρόνως γνώση τής χρήσης τής λέξης· 

ότι η γνώση τής ηχητικής δήλωσης μιας λέξης αφορά τόσο στους ήχους που τη δηλώνουν («φωνήματα») όσο και στους ήχους που την πραγματώνουν κατά την προφορά της («φθόγγους»)· 

ότι η γνώση τής σημασίας δεν είναι παρά αναφορά σε συγκεκριμένο ή αφηρημένο αντικείμενο έξω από τη λέξη κ.λπ. Ειδικότερα, η οπτική εικόνα τής λέξης αφορά στη γραπτή παράσταση τής λέξης, γραφή και ορθογραφία. Η εικόνα αυτή αποκτάται, εδραιώνεται και συντηρείται από τη συνεχή επαφή με τη γλώσσα μας σε δύο επίπεδα: στο οπτικό και στο κιναισθητικό. 

Σε οπτικό επίπεδο τα διαβάσματά μας, η ανάγνωση κάθε είδους κειμένων, γραμμένων στα Ελληνικά, όταν είναι έγκαιρη (από τις πρώτες τάξεις τού σχολείου), συστηματική και συχνή και όταν υποστηρίζεται από συναφείς γλωσσικές γνώσεις (π.χ. βασικούς κανόνες ορθογραφίας), ενισχύει και διατηρεί αλώβητο το οπτικό ίνδαλμα τής λέξης, συντηρεί στο μυαλό μας τη γραπτή εικόνα τής λέξης, τη γνώση για το πώς γράφεται συμβατικά η λέξη μέσα και σε σχέση με το σύστημα μιας συγκεκριμένης γλώσσας. 

Σε κιναισθητικό επίπεδο η γνώση τής εικόνας κάθε λέξης ενισχύεται σημαντικά από τη δεξιότητα που αποκτούμε από παιδιά στο να γράφουμε τη λέξη. Οι κινήσεις τού χεριού για την ενεργοποίηση και τον σχεδιασμό των γραμμάτων που απεικονίζουν τη γραπτή παράσταση κάθε λέξης και η αίσθηση που απορρέει από τη διαδικασία αυτή αποτελούν μιαν άλλη βασική πηγή γνώσης τής εικόνας, δηλαδή τού τρόπου γραφής και ορθογραφίας τής λέξης.

Ας θυμηθούμε πόσο συχνά – σε περιπτώσεις αμφιβολίας ως προς την ορθογραφία μιας λέξης – ζητάμε να τη γράψουμε, για να θυμηθούμε τον ορθό τρόπο γραφής της, δηλαδή την οπτική εικόνα της.

Τι συμβαίνει στην εποχή μας; Σ’ έναν «πολιτισμό τού γραπτού λόγου» που είναι ο πολιτισμός μας η δεύτερη αυτή γνώση έχει περιοριστεί σε μεγάλο ή μεγαλύτερο βαθμό για όσους έχουν περάσει να γράφουν κυρίως ή αποκλειστικά στον υπολογιστή, αφού η δεξιότητα τού σχεδιασμού των γραμμάτων έχει αντικατασταθεί από χτυπήματα σε πλήκτρα. Αυτό αλλάζει ριζικά τη δεξιότητα τής γραφής και είναι μια πρώτη απομάκρυνση από την εικόνα τής λέξης. 

Η δεύτερη αιτία απομάκρυνσης που, αν συνεχισθεί για καιρό σε συνδυασμό και με την πρώτη, καταλήγει πλέον σε αποξένωση από την εικόνα τής λέξης είναι η εγκατάλειψη τής γραφής και τής ορθογραφίας των λέξεων για μια δήθεν ευκολία που παρέχει η μιγαδική γραφή που είναι γνωστή ως Greeklish. I psevdesthisi 2 na nomizis oti to xeperasma ton diskolion egkite (i enkite ? i egkeitai?) sti κhrisi (i chrisi ? i xrisi ?) tis latinikis anti tis elinikis (I ellenikes ?) grafis (i graphes?). 

Γράφοντας συχνά και για πολύ έτσι σιγά-σιγά όλο και περισσότερο απoξενώνεσαι από την εικόνα τής λέξης και όλο λιγότερο είσαι εύκολα εις θέση να ανακαλέσεις στη μνήμη και στο γράψιμό σου την εικόνα τής ορθογραφίας των λέξεων. Κι επειδή η ιστορική ορθογραφία των λέξεων δεν είναι πολυτέλεια ή κάτι περιττό, αλλά άμεση (έστω και μη πάντοτε συνειδητή) σύνδεση με τη σημασία και τη γλωσσική (ετυμολογική) οικογένεια και τη γλωσσική (γραμματικοσυντακτική) σχέση κάθε λέξης, η αποξένωση καταλήγει σε σοβαρές απώλειες στη γνώση και γραπτή χρήση τής γλώσσας. 

Εν ονόματι μιας χρηστικής, προκλητικά χρησιμοθηρικής, αντίληψης τού αξιακού συστήματος που συνιστά τη γλώσσα αφήνεις να ατονήσουν ή να χαθούν πολύτιμα συστατικά μιας ποιοτικής λειτουργίας τής γλώσσας. Ηθικόν δίδαγμα (σε δύο εκδοχές): μην παίζουμε εν ου παικτοίς· εκτός αν sinidita epilegume na pezume en u pektis. Και γιατί προτιμούμε, αλήθεια, το εκ τού ελληνικού αλφαβήτου (μέσω Ετρουσκικής) προελθόν λατινικό αλφάβητο αντί τού ελληνικού που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα από τον 8ο π.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα; Μήπως (μέσα στην ξενομανία μας) νομίζουμε ότι χρησιμοποιούμε αγγλικό αλφάβητο; 

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Θυμός: Πώς να τον διαχειριστούμε

Από την Ελευθερία Μπερδέκλη, ψυχολόγο με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή, εργάζεται στην επιστημονική εταιρεία ειδικής αγωγής «Προσέγγιση» 

"O καθένας μπορεί να θυμώσει – αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό, στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο- αυτό δεν είναι εύκολο…." 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Ηθικά Νικομάχεια 

Συναισθήματα που καλείσαι να βιώσεις, να εκφράσεις και κυρίως να διαχειριστείς στην πορεία της ζωής σου. Άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Αναπόφευκτα τα νιώθεις και διαδραματίζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, σημαντικό ρόλο στο πώς βιώνεις, αντιλαμβάνεσαι και ενεργείς στον κόσμο γύρω σου. 

Ποικιλία συναισθημάτων σε κατακλύζουν κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και το νιώθεις στο σώμα, στο μυαλό, στην ψυχή σου και αντιδράς, ενεργείς, συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Δεν φοβάσαι τα θετικά συναισθήματα, εκείνα επιτρέπονται, είναι επιθυμητά, ευχάριστα και οι αντίστοιχες αντιδράσεις είναι γλυκές, τρυφερές και αποδεκτές. Όμως υπάρχουν και αρνητικά συναισθήματα, όπου τα νιώθεις εξίσου έντονα αλλά «πρέπει» να τα διαχειριστείς με τέτοιο τρόπο που να μην γίνεις επιθετικός ούτε για το περιβάλλον σου ούτε κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Θυμός, ένα συναίσθημα που συγκαταλέγεται στα αρνητικά συναισθήματα και πολλές φορές συσχετίζεται και με άλλα όπως το άγχος, η ματαίωση και ο πόνος. Είναι η πιο συχνή αντίδρασή μας στις καταστάσεις στρες, καθώς και στις περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, και τότε νιώθουμε ένταση και νευρικότητα. Ο θυμός μπορεί να έχει κατεύθυνση «προς τα έξω», και να είσαι θυμωμένος και να το εκφράζεις στους άλλους, στο περιβάλλον σου ή μπορεί να κατευθύνεται και «προς τα μέσα», τον εαυτό σου. 

Οι καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν άγχος είναι ποικίλες και σχετίζονται με το ίδιο το άτομο, τις αντοχές του, τις αξίες, τις αντιλήψεις του. Αντικειμενικά όμως ο θυμός μπορεί να προκαλείται σε καταστάσεις όπως το έντονο στρες, η ματαίωση, η αίσθηση ότι μας εκμεταλλεύονται ή μας παραμελούν, όταν νιώθουμε απειλή ότι θέλουν να μας κάνουν κακό ή υπάρχει κακή πρόθεση, όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που τους λέμε ή όταν γενικά θίγονται και απειλούνται οι αρχές μας, η θέση μας, η σωματική και ψυχική μας ακεραιότητα. Ο θυμός, επίσης, μπορεί να προκαλείται πολλές φορές και ως αντίδραση στον πόνο, ψυχικό ή σωματικό. Σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά και το θεωρεί τόσο σημαντικό αυτό ώστε του προκαλούνται έντονα συναισθήματα. 

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αποφεύγουμε τα θέματα και τις καταστάσεις που μας προκαλούν θυμό, παρά μόνο μπορούμε και πρέπει να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας, οι οποίες μπορεί να αποβούν ακραίες, βίαιες, επιθετικές, καταστροφικές για το περιβάλλον, τις σχέσεις, τον εαυτό μας ή μπορεί αργότερα να μας κάνουν να μετανιώσουμε για όσα πράξαμε ή είπαμε. Το γυάλινο κουτί, που πολλοί επιλέγουν να βάλουν γύρω τους, απλά θα εμποδίσει την επαφή με καταστάσεις και ανθρώπους, δεν βοηθά να ελέγξουμε τον θυμό μας, απλά μας εμποδίζει να ζήσουμε, να αισθανθούμε, να αλληλεπιδράσουμε και εν τέλει να εξελιχθούμε ως άνθρωποι, ως κοινωνικά και λογικά όντα. Η προσπάθεια μας, το καθήκον και το παράδειγμα που θα πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας, πρέπει να επιβάλλει να βιώνουμε κάθε συναίσθημα αλλά να προσπαθούμε να ελέγξουμε τον τρόπο αντίδρασής μας. Δεν είναι ο θυμός που καταστρέφει, είναι οι πράξεις που προέρχονται από αυτόν. 

Πολλές φορές ο θυμός βιώνεται ως διεγερτικός, σαγηνεύει, ωθεί το άτομο επίμονα προς κάποια συναισθηματική εκτόνωση, που γίνεται επιτακτική και έντονη. Εκεί οι άνθρωποι προσπαθούν να τον συγκρατήσουν αλλά δεν είναι εύκολο να τον κρύψουν και να τον προσπεράσουν. Ο καταπιεσμένος θυμός, παραμένει θυμός που δεν του επιτρέπεται να εκφραστεί αυθεντικά και που μεταμορφώνεται σε κάποιο άλλο συναίσθημα και μπορεί να πάρει μορφές φόβου, πικρίας, ενοχής ακόμα και κατάθλιψης. 

Κανένας άνθρωπος, όσο μορφωμένος, πολιτισμένος και αν είναι, δεν εξαιρείται από αυτό το βασικό συναίσθημα. Καμία εκδήλωση και έκφραση θυμού δεν ταυτίζεται με το μίσος, αντίθετα μπορώ και να αγαπώ κάποιον αλλά και να θυμώσω μαζί του, και σε αυτή την περίπτωση ο θυμός γίνεται «λειτουργικός» καθώς αποτελεί κίνητρο να κινητοποιηθώ και να επαναπροσδιορίσω τις σχέσεις μου και τις επιθυμίες μου. Το να εκφράσω τον θυμό μου δεν συνεπάγεται και ρήξη στις σχέσεις μου. Η σχέση θα σπάσει μόνο όταν δεν έχει γερές βάσεις. Αν ξεκαθαρίσω το συναίσθημα μου στο εδώ και τώρα, δίνοντας στον απέναντι να καταλάβει αυτό που με ενοχλεί και με οδήγησε στο να νιώσω θυμό, καμία σχέση δεν καταστρέφεται, κανένα μίσος δεν υποβόσκει και καμία έντονη και βίαιη έκρηξη οργής δεν θα πυροδοτηθεί σε βάθος χρόνου. 

Είναι ο εαυτός μου, διάφορες καταστάσεις μου προκαλούν θυμό, το εκφράζω, το διαχειρίζομαι και νιώθω τυχερός που μπορώ να βιώνω όλα ανεξαιρέτως τα συναισθήματα χωρίς να προκαλώ κακό ούτε σε εμένα ούτε στους άλλους γύρω μου. 

Στρατηγικές διαχείρισης θυμού: 

Παρατηρώ – εντοπίζω 

Είναι σημαντικό να γνωρίζω πότε αρχίζω να θυμώνω, ποια είναι τα πρώτα σημάδια του θυμού. Ο θυμός έχει συγκεκριμένες σωματικές εκδηλώσεις, το πρόσωπο συνοφρυώνεται, τα χείλη σφίγγονται, οι μυς τεντώνονται, υπάρχει ένταση στο σαγόνια και στο στόμα, το βλέμμα γίνεται άγριο, η ανάσα πιο κοφτή και το χρώμα του δέρματος γίνεται πιο χλωμό. Όλα, πρόσωπα, χειρονομίες, βγάζουν μια ένταση. Όταν εντοπίσω αυτά τα σημάδια στον εαυτό μου, προσπαθώ να διακόψω τη συζήτηση, να αποχωρήσω από το συγκεκριμένο χώρο ή να καθυστερήσω να μιλήσω, ώστε να αποφύγω να ενεργήσω εν βρασμώ ψυχής. 

Σκέφτομαι 

Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ, ώστε να διαχειριστώ το θυμό μου αλλά και να αναλογιστώ τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν πω ή κάνω κάτι που αργότερα ίσως το μετανιώσω. Μπορώ να μετρήσω αργά ως το 10, να πάρω βαθιές ανάσες και να ηρεμήσω, να χαλαρώσω την ένταση στις κινήσεις μου. 

Κάνω διάλειμμα 

Στρέφω την προσοχή μου σε κάποια άλλη δραστηριότητα που θα με βοηθήσει να εκτονωθώ και να χαλαρώσω. Μπορώ να ασχοληθώ με κάποια σωματική δραστηριότητα ή να επιστρατεύσω το χιούμορ μου, ώστε να πάρω χρόνο για να σκεφτώ τι ακριβώς με θύμωσε. 

Διαπραγματεύομαι 

Νιώθω θυμό και τον εκφράζω. Παίρνω την ευθύνη για το συναίσθημα που νιώθω, παραδέχομαι τα λάθη μου και μοιράζομαι το συναίσθημα και τις σκέψεις μου με τον απέναντι, ξεκαθαρίζοντας ακριβώς αυτό που μου προκάλεσε τον θυμό αλλά και τις προσδοκίες μου. Μιλάω με σεβασμό και επιδιώκω ένα κλίμα ειρηνικό και πρόσφορο στο να εκφράσει ο καθένας το συναίσθημά του. 

http://www.vita.gr

Κώστας Καρυωτάκης "Είμαστε κάτι..."

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή "Ελεγεία και σάτιρες"